صفحه‌اصلی شاعران سعدی مواعظ

قطعات

شمارهٔ ۱ - در پند و اخلاق و غیر آن: خداوندیست تدبیر جهان را

شمارهٔ ۲: مظلوم دست بستهٔ مغلوب را بگوی

شمارهٔ ۳: سپاس دار خدای لطیف دانا را

شمارهٔ ۴ - ظاهرا در ستایش صاحب دیوان است: سخن به ذکر تو آراستن مراد آنست

شمارهٔ ۵: طریق و رسم صاحبدولتانست

شمارهٔ ۶ - در ستایش: هر که در بند تو شد بستهٔ جاوید بم...

شمارهٔ ۷ - ظاهرا در ستایش صاحب دیوان است: تو آن نکرده‌ای از فعل خیر با من و...

شمارهٔ ۸: مباش غره به گفتار مادح طماع

شمارهٔ ۹: احدا سامع المناجات

شمارهٔ ۱۰: به سکندر نه ملک ماند و نه مال

شمارهٔ ۱۱: چو خویشتن نتواند که می‌خورد قاضی

شمارهٔ ۱۲: چنین که هست نماند قرار دولت و ملک

شمارهٔ ۱۳: علاج واقعه پیش از وقوع باید کرد

شمارهٔ ۱۴: مرا گویند با دشمن برآویز

شمارهٔ ۱۵: یکی از بخت کامران بینی

شمارهٔ ۱۶: به راه راست توانی رسید در مقصود

شمارهٔ ۱۷: عیب آنان مکن که پیش ملوک

شمارهٔ ۱۸: گر اهل معرفتی هر چه بنگری خوبست

شمارهٔ ۱۹: امید خلق برآور چنانکه بتوانی

شمارهٔ ۲۰: هرگز پر طاووس کسی گفت که زشتست؟

شمارهٔ ۲۱: مرکب از بهر راحتی باشد

شمارهٔ ۲۲: پدرم بندهٔ قدیم تو بود

شمارهٔ ۲۳: در چشمت ار حقیر بود صورت فقیر

شمارهٔ ۲۴: کسی گفت عزت به مال اندرست

شمارهٔ ۲۵: دست بر پشت مار مالیدن

شمارهٔ ۲۶: گر سفیهی زبان دراز کند

شمارهٔ ۲۷: هرگز به مال و جاه نگردد بزرگ نام

شمارهٔ ۲۸ - در عزت نفس: گویند سعدیا به چه بطال مانده‌ای

شمارهٔ ۲۹: ره نمودن به خیر ناکس را

شمارهٔ ۳۰: دشمن اگر دوست شود چند بار

شمارهٔ ۳۱: دهل را کاندرون زندان بادست

شمارهٔ ۳۲: ماه را دید مرغ شب پره گفت

شمارهٔ ۳۳: خواست تا عیبم کند پروردهٔ بیگانگان

شمارهٔ ۳۴: ای نفس چون وظیفهٔ روزی مقررست

شمارهٔ ۳۵: در سرای به هم کرده از پس پرده

شمارهٔ ۳۶: شهی که پاس رعیت نگاه می‌دارد

شمارهٔ ۳۷: صاحب کمال را چه غم از نقص مال و جاه

شمارهٔ ۳۸: ضرورتست به توبیخ با کسی گفتن

شمارهٔ ۳۹: اگر خود بردرد پیشانی پیل

شمارهٔ ۴۰: در حدود ری یکی دیوانه بود

شمارهٔ ۴۱: بیا که پرده برانداختم ز صورت حال

شمارهٔ ۴۲: به تماشای میوه راضی شو

شمارهٔ ۴۳: چه سود از دزدی آنگه توبه کردن

شمارهٔ ۴۴: شنیدم که بیوه‌زنی دردمند

شمارهٔ ۴۵ - ظاهرا در ستایش صاحب دیوان است: یارب کمال عافیتت بر دوام باد

شمارهٔ ۴۶: مرا از بهر دیناری ثنا گفت

شمارهٔ ۴۷: بر تربت دوستان ماضی

شمارهٔ ۴۸: ای بلند اختر خدایت عمر جاویدان دهاد

شمارهٔ ۴۹: پسر نورسیده شاید بود

شمارهٔ ۵۰: بیا بگوی که پرویز از زمانه چه خورد

شمارهٔ ۵۱: جوشن بیار و نیزه و بر گستوان ورد

شمارهٔ ۵۲: خون دار اگرچه دشمن خردست زینهار

شمارهٔ ۵۳: در جهان با مردمان دانی که چون بای...

شمارهٔ ۵۴: مرد دیگر جوان نخواهد بود

شمارهٔ ۵۵: ملک ایمن درخت بارورست

شمارهٔ ۵۶: آن را که تو دست پیش داری

شمارهٔ ۵۷: آدمی فضل بر دگر حیوان

شمارهٔ ۵۸: تو خود جفا نکنی بی‌گناه بر بنده

شمارهٔ ۵۹: دیو اگر صومعه داری کند اندر ملکوت

شمارهٔ ۶۰: طمع خام که سودی بکنم

شمارهٔ ۶۱: شد غلامی به جوی کاب آرد

شمارهٔ ۶۲: من هرگز آب چاه ندیدم چنین مداد

شمارهٔ ۶۳: مر تو را چون دو کار پیش آید

شمارهٔ ۶۴: دانی که بر نگین سلیمان چه نقش بود

شمارهٔ ۶۵: ز دست ترشروی خوردن تبرزد

شمارهٔ ۶۶: روزی به سرش نبشته بودند

شمارهٔ ۶۷: از دست تهی کرم نیاید

شمارهٔ ۶۸: کسی به حمد و ثنای برادران عزیز

شمارهٔ ۶۹: گر جهان فتنه گیرد از چپ و راست

شمارهٔ ۷۰: کاملانند در لباس حقیر

شمارهٔ ۷۱: سخن گفته دگر باز نیاید به دهن

شمارهٔ ۷۲: اگر صد دفتر شیرین بخوانی

شمارهٔ ۷۳: خر به سعی آدمی نخواهد شد

شمارهٔ ۷۴: تشنهٔ سوخته در چشمهٔ روشن چو رسید

شمارهٔ ۷۵: هیچ دانی که آب دیدهٔ پیر

شمارهٔ ۷۶: دوستان سخت پیمان را ز دشمن باک نیست

شمارهٔ ۷۷: حریف عمر به سر برده در فسوق و فجور

شمارهٔ ۷۸: یاد دارم ز پیر دانشمند

شمارهٔ ۷۹: بسا بساط خداوند ملک دولت را

شمارهٔ ۸۰: وفا با هیچکس کردست گیتی

شمارهٔ ۸۱: نه سام و نریمان و افراسیاب

شمارهٔ ۸۲: هر که مقصود و مرادش خور و خوابست ...

شمارهٔ ۸۳: چو دولت خواهد آمد بنده‌ای را

شمارهٔ ۸۴: بسیار برفتند و به جایی نرسیدند

شمارهٔ ۸۵: تا سگان را وجود پیدا نیست

شمارهٔ ۸۶: اگر خونی نریزد شاه عالم

شمارهٔ ۸۷: نکنی دفع ظالم از مظلوم

شمارهٔ ۸۸: هر کجا دردمندی از سر شوق

شمارهٔ ۸۹: حاکم ظالم به سنان قلم

شمارهٔ ۹۰: ز دور چرخ چه نالی ز فعل خویش بنال

شمارهٔ ۹۱: نفس ظالم، مثال زنبورست

شمارهٔ ۹۲: آسیا سنگ ده هزار منی

شمارهٔ ۹۳: بدین الحان داودی عجب نیست

شمارهٔ ۹۴: چو نیکبخت شدی ایمن از حسود مباش

شمارهٔ ۹۵: رسم و آیین پادشاهانست

شمارهٔ ۹۶: نشان آخر عهد و زوال ملک ویست

شمارهٔ ۹۷: آنکه در حضرت بیچون تو قربی دارد

شمارهٔ ۹۸: دامن آلوده اگر خود همه حکمت گوید

شمارهٔ ۹۹: آدمی‌سان و نیک محضر باش

شمارهٔ ۱۰۰: تا نگویی که عاملان حریص

شمارهٔ ۱۰۱: رحمت صفت خدای باقیست

شمارهٔ ۱۰۲: هیچ فرصت ورای آن مطلب

شمارهٔ ۱۰۳: الحق امنای مال ایتام

شمارهٔ ۱۰۴: ناکسان را فراستیست عظیم

شمارهٔ ۱۰۵: امیر ما عسل از دست خلق می‌نخورد

شمارهٔ ۱۰۶: چه گنجها بنهادند و دیگری برداشت

شمارهٔ ۱۰۷: خواهی از دشمن نادان که گزندت نرسد

شمارهٔ ۱۰۸: متکلف به نغمه در قرآن

شمارهٔ ۱۰۹: مرغ جایی که علف بیند و چیند گردد

شمارهٔ ۱۱۰: هزار سال به امید تو توانم بود

شمارهٔ ۱۱۱: هر که بر روی زمین مهلت عیشی دارد

شمارهٔ ۱۱۲: اگر ملازم خاک در کسی باشی

شمارهٔ ۱۱۳: نگر تا نبینی ز ظلم شهی

شمارهٔ ۱۱۴: روز قالی فشاندنست امروز

شمارهٔ ۱۱۵: گر خردمند از اوباش جفایی بیند

شمارهٔ ۱۱۶: هر که بینی مراد و راحت خویش

شمارهٔ ۱۱۷ - ظاهرا در مدح صاحب دیوان است: به سمع خواجه رسانید اگر مجال بود

شمارهٔ ۱۱۸: ناگهان بانگ در سرای افتد

شمارهٔ ۱۱۹: یارب این نامه سیه کردهٔ بیفایده عمر

شمارهٔ ۱۲۰: حقیقتیست که دانا سرای عاریتی

شمارهٔ ۱۲۱ - در مدح صاحب دیوان: سفینهٔ حکمیات و نظم و نثر لطیف

شمارهٔ ۱۲۲: نه آدمیست که در خرمی و مجموعی

شمارهٔ ۱۲۳: روز گم گشتن فرزند مقادیر قضا

شمارهٔ ۱۲۴: صانع نقشبند بی مانند

شمارهٔ ۱۲۵: یکی نصیحت درویش‌وار خواهم کرد

شمارهٔ ۱۲۶: ای غره به رحمت خداوند

شمارهٔ ۱۲۷: بندگان را ز حد به در منواز

شمارهٔ ۱۲۸: بود در خاطرم که یک چندی

شمارهٔ ۱۲۹: برای ختم سخن دست بر دعا داریم

شمارهٔ ۱۳۰: به قفل و پرهٔ زرین همی توان بستن

شمارهٔ ۱۳۱: بردند پیمبران و پاکان

شمارهٔ ۱۳۲: حدیث وقف به جایی رسید در شیراز

شمارهٔ ۱۳۳: چو رنج برنتوانی گرفتن از رنجور

شمارهٔ ۱۳۴: خداوند کشور خطا می‌کند

شمارهٔ ۱۳۵: عنکبوت ضعیف نتواند

شمارهٔ ۱۳۶: فریاد پیرزن که برآید ز سوز دل

شمارهٔ ۱۳۷: نگین ختم رسالت پیمبر عربی

شمارهٔ ۱۳۸: هاونا گفتم از چه می‌نالی

شمارهٔ ۱۳۹: هر که خیری کرد و موقوفی گذاشت

شمارهٔ ۱۴۰: هر که مشهور شد به بی‌ادبی

شمارهٔ ۱۴۱: گر بشنوی نصیحت مردان به گوش دل

شمارهٔ ۱۴۲: دل منه بر جهان که دور بقا

شمارهٔ ۱۴۳: جزای نیک و بد خلق با خدای انداز

شمارهٔ ۱۴۴: گروهی از سر بی‌مغز بیخبر گویند

شمارهٔ ۱۴۵: هر چه می‌کرد با ضعیفان دزد

شمارهٔ ۱۴۶: پدر که جان عزیزش به لب رسید چه گفت؟

شمارهٔ ۱۴۷: ملکداری با دیانت باید و فرهنگ و هوش

شمارهٔ ۱۴۸: پادشاهان پاسبانانند مر درویش را

شمارهٔ ۱۴۹: پروردگار خلق خدایی به کس نداد

شمارهٔ ۱۵۰: دل مبند ای حکیم بر دنیا

شمارهٔ ۱۵۱: شجر مقل در بیابانها

شمارهٔ ۱۵۲: ای که دانش به مردم آموزی

شمارهٔ ۱۵۳: دوش مرغی به صبح می‌نالید

شمارهٔ ۱۵۴: مشمر برد ملک آن پادشاه

شمارهٔ ۱۵۵: مگسی گفت عنکبوتی را

شمارهٔ ۱۵۶: پیدا شود که مرد کدامست و زن کدام

شمارهٔ ۱۵۷: دشمنت خود مباد وگر باشد

شمارهٔ ۱۵۸: چنانکه مشرق و مغرب به هم نپیوندند

شمارهٔ ۱۵۹: خواجه تشریفم فرستادی و مال

شمارهٔ ۱۶۰: کسان که تلخی حاجت نیازمودستند

شمارهٔ ۱۶۱: به مرگ خواجه فلان هیچ گم نگشت جهان

شمارهٔ ۱۶۲: خطاب حاکم عادل مثال بارانست

شمارهٔ ۱۶۳: ضرورتست که آحاد را سری باشد

شمارهٔ ۱۶۴: مراد و مطلب دنیا و آخرت نبرد

شمارهٔ ۱۶۵: طبیب و تجربت سودی ندارد

شمارهٔ ۱۶۶: مردکی غرقه بود در جیحون

شمارهٔ ۱۶۷: سگی شکایت ایام بر کسی می‌کرد

شمارهٔ ۱۶۸: لحا الله بعض الناس یأتی جهالة

شمارهٔ ۱۶۹: مثل وقوفک عندالله فی ملاء

شمارهٔ ۱۷۰: یا اسعد الناس جدا ما سعی قدم

شمارهٔ ۱۷۱ - در مدح: نظر که با همه داری به چشم بخشایش

شمارهٔ ۱۷۲: آن ستمدیده ندیدی که به خونخواره چ...

شمارهٔ ۱۷۳: خلق در ملک خدای از همه جنسی باشد

شمارهٔ ۱۷۴: گر بدانستی که خواهد مرد ناگه در م...

شمارهٔ ۱۷۵: اگر گویندش اندر نار جاوید

شمارهٔ ۱۷۶: نکویی بابدان کردن وبالست

شمارهٔ ۱۷۷ - در مدح و نصیحت: یارب تو هر چه بهتر و نیکوترش بده

شمارهٔ ۱۷۸: پسران فلان سه بدبختند

شمارهٔ ۱۷۹: خدایا فضل کن گنج قناعت

شمارهٔ ۱۸۰: گدایان بینی اندر روز محشر

شمارهٔ ۱۸۱: چو می‌دانستی افتادن به ناچار

شمارهٔ ۱۸۲: صبر بر قسمت خدا کردن

شمارهٔ ۱۸۳: هر بد که به خود نمی‌پسندی

شمارهٔ ۱۸۴: هان ای نهاده تیر جفا در کمان حکم

شمارهٔ ۱۸۵: دوران ملک ظالم و فرمان قاطعش

شمارهٔ ۱۸۶: نه نیکان را بد افتادست هرگز

شمارهٔ ۱۸۷: زمان ضایع مکن در علم صورت

شمارهٔ ۱۸۸: جامع هفت چیز در یک روز

شمارهٔ ۱۸۹: تا تو فرمان نبری خلق به فرمان نروند

شمارهٔ ۱۹۰: چنان زندگانی کن ای نیکرای

شمارهٔ ۱۹۱: نخواهی کز بزرگان جور بینی

شمارهٔ ۱۹۲: امید عافیت آنگه بود موافق عقل

شمارهٔ ۱۹۳: خداوندان نعمت را کرم هست

شمارهٔ ۱۹۴: طبیبی را حکایت کرد پیری

شمارهٔ ۱۹۵: ضمیر مصلحت اندیش هر چه پیش آید

شمارهٔ ۱۹۶: مرا گر صاحب دیوان اعلی

شمارهٔ ۱۹۷: بشنو از من سخنی حق پدر فرزندی

شمارهٔ ۱۹۸: رحم الله معشر الماضین

شمارهٔ ۱۹۹: نجس ار پیرهن شبلی و معروف بپوشد

شمارهٔ ۲۰۰: خواستم تا زحلی گویمت از روی قیاس

شمارهٔ ۲۰۱: دامن جامه که در خار مغیلان بگرفت

شمارهٔ ۲۰۲: غماز را به حضرت سلطان که راه داد؟

شمارهٔ ۲۰۳: اگر ممالک روی زمین به دست آری

شمارهٔ ۲۰۴: ای پسندیده حیف بر درویش

شمارهٔ ۲۰۵: شنیده‌ام که فقیهی به دشتوانی گفقت

شمارهٔ ۲۰۶: گر از خراج رعیت نباشدت باری

شمارهٔ ۲۰۷: دیگران در ریاضتند و نیاز

شمارهٔ ۲۰۸: هر کجا خط مشکلی بکشند

شمارهٔ ۲۰۹: آن مکن در عمل که در عزلت

شمارهٔ ۲۱۰: مکافات بدی کردن حلالست

شمارهٔ ۲۱۱: دوش در سلک صحبتی بودم

شمارهٔ ۲۱۲: ز لوح روی کودک بر توان خواند

شمارهٔ ۲۱۳: بس دست دعا بر آسمان بود

شمارهٔ ۲۱۴: حاجت خلق از در خدای برآید

شمارهٔ ۲۱۵: نظر کردم به چشم رای و تدبیر

شمارهٔ ۲۱۶: بی‌هنر را دیدن صاحب هنر

شمارهٔ ۲۱۷: نبایدت که پریشان شود قواعد ملک

شمارهٔ ۲۱۸: ای طفل که دفع مگس از خود نتوانی

شمارهٔ ۲۱۹: خرم تن آنکه نام نیکش

شمارهٔ ۲۲۰: مقابلت نکند با حجر به پیشانی

شمارهٔ ۲۲۱: نظر به چشم ارادت مکن به صورت دنیا

شمارهٔ ۲۲۲: یاران کجاوه، غم ندارند

شمارهٔ ۲۲۳: چو بندگان کمر بسته شرط خدمت را

شمارهٔ ۲۲۴: ای که گر هر سر موییت زبانی دارد

شمارهٔ ۲۲۵: از من بگوی شاه رعیت نواز را

شمارهٔ ۲۲۶: هر دم زبان مرده همی گوید این سخن

شمارهٔ ۲۲۷: چو دوستان تو را بر تو دل بیازارم