صفحه‌اصلی شاعران عطار دیوان اشعار

غزلیات

غزل شمارهٔ ۱: چون نیست هیچ مردی در عشق یار ما را

غزل شمارهٔ ۲: ز زلفت زنده می‌دارد صبا انفاس عیس...

غزل شمارهٔ ۳: ای به عالم کرده پیدا راز پنهان مرا

غزل شمارهٔ ۴: گفتم اندر محنت و خواری مرا

غزل شمارهٔ ۵: سوختی جانم چه می‌سازی مرا

غزل شمارهٔ ۶: گر سیر نشد تو را دل از ما

غزل شمارهٔ ۷: بار دگر شور آورید این پیر درد آشا...

غزل شمارهٔ ۸: چون شدستی ز من جدا صنما

غزل شمارهٔ ۹: در دلم افتاد آتش ساقیا

غزل شمارهٔ ۱۰: در دلم بنشسته‌ای بیرون میا

غزل شمارهٔ ۱۱: ای عجب دردی است دل را بس عجب

غزل شمارهٔ ۱۲: روز و شب چون غافلی از روز و شب

غزل شمارهٔ ۱۳: برقع از ماه برانداز امشب

غزل شمارهٔ ۱۴: چه شاهدی است که با ماست در میان ا...

غزل شمارهٔ ۱۵: سحرگاهی شدم سوی خرابات

غزل شمارهٔ ۱۶: تا درین زندان فانی زندگانی باشدت

غزل شمارهٔ ۱۷: زهی ماه در مهر سرو بلندت

غزل شمارهٔ ۱۸: دم مزن گر همدمی می‌بایدت

غزل شمارهٔ ۱۹: بعدجوی از نفس سگ گر قرب جان می‌با...

غزل شمارهٔ ۲۰: ای شکر خوشه‌چین گفتارت

غزل شمارهٔ ۲۱: تا به عمدا ز رخ نقاب انداخت

غزل شمارهٔ ۲۲: عشق جانان همچو شمعم از قدم تا سر ...

غزل شمارهٔ ۲۳: آه‌های آتشینم پرده‌های شب بسوخت

غزل شمارهٔ ۲۴: دولت عاشقان هوای تو است

غزل شمارهٔ ۲۵: دلبرم در حسن طاق افتاده است

غزل شمارهٔ ۲۶: آن نه روی است ماه دو هفته است

غزل شمارهٔ ۲۷: تا کی از صومعه خمار کجاست

غزل شمارهٔ ۲۸: چون ز مرغ سحر فغان برخاست

غزل شمارهٔ ۲۹: دوش کان شمع نیکوان برخاست

غزل شمارهٔ ۳۰: اینت گم گشته دهانی که توراست

غزل شمارهٔ ۳۱: چون مرا مجروح کردی گر کنی مرهم رو...

غزل شمارهٔ ۳۲: عاشقی و بی نوایی کار ماست

غزل شمارهٔ ۳۳: این چه سوداست کز تو در سر ماست

غزل شمارهٔ ۳۴: راه عشق او که اکسیر بلاست

غزل شمارهٔ ۳۵: طرقوا یا عاشقان کین منزل جانان ماست

غزل شمارهٔ ۳۶: تا آفتاب روی تو مشکین نقاب بست

غزل شمارهٔ ۳۷: تو را در ره خراباتی خراب است

غزل شمارهٔ ۳۸: چون به اصل اصل در پیوسته بی‌تو جا...

غزل شمارهٔ ۳۹: عزیزا هر دو عالم سایهٔ توست

غزل شمارهٔ ۴۰: عقل مست لعل جان افزای توست

غزل شمارهٔ ۴۱: قبلهٔ ذرات عالم روی توست

غزل شمارهٔ ۴۲: آنکه چندین نقش ازو برخاسته است

غزل شمارهٔ ۴۳: بیا که قبلهٔ ما گوشهٔ خرابات است

غزل شمارهٔ ۴۴: ندای غیب به جان تو می‌رسد پیوست

غزل شمارهٔ ۴۵: لعل گلرنگت شکربار آمدست

غزل شمارهٔ ۴۶: چون کنم معشوق عیار آمدست

غزل شمارهٔ ۴۷: تا که عشق تو حاصل افتادست

غزل شمارهٔ ۴۸: این گره کز تو بر دل افتادست

غزل شمارهٔ ۴۹: مرا در عشق او کاری فتادست

غزل شمارهٔ ۵۰: ندانم تا چه کارم اوفتادست

غزل شمارهٔ ۵۱: مفشان سر زلف خویش سرمست

غزل شمارهٔ ۵۲: عزم آن دارم که امشب نیم مست

غزل شمارهٔ ۵۳: دلی کز عشق جانان دردمند است

غزل شمارهٔ ۵۴: پی آن گیر کاین ره پیش بردست

غزل شمارهٔ ۵۵: زان پیش که بودها نبودست

غزل شمارهٔ ۵۶: ره عشاق راهی بی‌کنار است

غزل شمارهٔ ۵۷: آتش عشق تو در جان خوشتر است

غزل شمارهٔ ۵۸: لعلت از شهد و شکر نیکوتر است

غزل شمارهٔ ۵۹: آن دهان نیست که تنگ شکر است

غزل شمارهٔ ۶۰: عشق را گوهر ز کانی دیگر است

غزل شمارهٔ ۶۱: ذره‌ای اندوه تو از هر دو عالم خوش...

غزل شمارهٔ ۶۲: مرکب لنگ است و راه دور است

غزل شمارهٔ ۶۳: اگر تو عاشقی معشوق دور است

غزل شمارهٔ ۶۴: چه رخساره که از بدر منیر است

غزل شمارهٔ ۶۵: هر که را ذره‌ای ازین سوز است

غزل شمارهٔ ۶۶: روی تو شمع آفتاب بس است

غزل شمارهٔ ۶۷: شمع رویت ختم زیبایی بس است

غزل شمارهٔ ۶۸: وشاقی اعجمی با دشنه در دست

غزل شمارهٔ ۶۹: نیم شبی سیم برم نیم مست

غزل شمارهٔ ۷۰: دوش ناگه آمد و در جان نشست

غزل شمارهٔ ۷۱: در سرم از عشقت این سودا خوش است

غزل شمارهٔ ۷۲: چشم خوشش مست نیست لیک چو مستان خو...

غزل شمارهٔ ۷۳: حسن تو رونق جهان بشکست

غزل شمارهٔ ۷۴: در دلم تا برق عشق او بجست

غزل شمارهٔ ۷۵: سر عشقت مشکلی بس مشکل است

غزل شمارهٔ ۷۶: ره میخانه و مسجد کدام است

غزل شمارهٔ ۷۷: تا در تو خیال خاص و عام است

غزل شمارهٔ ۷۸: غم بسی دارم چه جای صد غم است

غزل شمارهٔ ۷۹: درج لعلت دلگشای مردم است

غزل شمارهٔ ۸۰: خاصیت عشقت که برون از دو جهان است

غزل شمارهٔ ۸۱: هر شور وشری که در جهان است

غزل شمارهٔ ۸۲: تا چشم برندوزی از هرچه در جهان است

غزل شمارهٔ ۸۳: عشق تو قلاوز جهان است

غزل شمارهٔ ۸۴: تا عشق تودر میان جان است

غزل شمارهٔ ۸۵: جهانی جان چو پروانه از آن است

غزل شمارهٔ ۸۶: همه عالم خروش و جوش از آن است

غزل شمارهٔ ۸۷: رهی کان ره نهان اندر نهان است

غزل شمارهٔ ۸۸: چون دلبر من سبز خط و پسته دهان است

غزل شمارهٔ ۸۹: کم شدن در کم شدن دین من است

غزل شمارهٔ ۹۰: عشق تو ز اختیار بیرون است

غزل شمارهٔ ۹۱: عشق جمال جانان دریای آتشین است

غزل شمارهٔ ۹۲: شیر در کار عشق مسکین است

غزل شمارهٔ ۹۳: بت ترسای من مست شبانه است

غزل شمارهٔ ۹۴: هر که درین دیرخانه مرد یگانه است

غزل شمارهٔ ۹۵: ای به وصفت گمشده هرجان که هست

غزل شمارهٔ ۹۶: خراباتی است پر رندان سرمست

غزل شمارهٔ ۹۷: شادی به روزگار شناسندگان مست

غزل شمارهٔ ۹۸: بی تو از صد شادیم یک غم به است

غزل شمارهٔ ۹۹: نور ایمان از بیاض روی اوست

غزل شمارهٔ ۱۰۰: شمع رویت را دلم پروانه‌ای است

غزل شمارهٔ ۱۰۱: گر جمله تویی همه جهان چیست

غزل شمارهٔ ۱۰۲: ای دلشده دلربای من کیست

غزل شمارهٔ ۱۰۳: در عشق قرار بی‌قراری است

غزل شمارهٔ ۱۰۴: طریق عشق جانا بی بلا نیست

غزل شمارهٔ ۱۰۵: سخن عشق جز اشارت نیست

غزل شمارهٔ ۱۰۶: عشق را اندر دو عالم هیچ پذرفتار ن...

غزل شمارهٔ ۱۰۷: هر که درین درد گرفتار نیست

غزل شمارهٔ ۱۰۸: دل بگسل از جهان که جهان پایدار نیست

غزل شمارهٔ ۱۰۹: از تو کارم همچو زر بایست نیست

غزل شمارهٔ ۱۱۰: ای دل ز جان در آی که جانان پدید ن...

غزل شمارهٔ ۱۱۱: از قوت مستیم ز هستیم خبر نیست

غزل شمارهٔ ۱۱۲: دل خون شد از توام خبر نیست

غزل شمارهٔ ۱۱۳: در ره عشاق نام و ننگ نیست

غزل شمارهٔ ۱۱۴: طمع وصل تو مجالم نیست

غزل شمارهٔ ۱۱۵: آفتاب رخ تو پنهان نیست

غزل شمارهٔ ۱۱۶: سرو چون قد خرامان تو نیست

غزل شمارهٔ ۱۱۷: هر دلی کز عشق تو آگاه نیست

غزل شمارهٔ ۱۱۸: کیست که از عشق تو پردهٔ او پاره ن...

غزل شمارهٔ ۱۱۹: در ده خبر است این که ز مه ده خبری...

غزل شمارهٔ ۱۲۰: عشق جز بخشش خدایی نیست

غزل شمارهٔ ۱۲۱: آیینهٔ تو سیاه رویی است

غزل شمارهٔ ۱۲۲: زهی زیبا جمالی این چه روی است

غزل شمارهٔ ۱۲۳: هر دیده که بر تو یک نظر داشت

غزل شمارهٔ ۱۲۴: تاب روی تو آفتاب نداشت

غزل شمارهٔ ۱۲۵: درد دل من از حد و اندازه درگذشت

غزل شمارهٔ ۱۲۶: در عشق تو عقل سرنگون گشت

غزل شمارهٔ ۱۲۷: ای دلم مست چشمهٔ نوشت

غزل شمارهٔ ۱۲۸: تا دل من راه جانان بازیافت

غزل شمارهٔ ۱۲۹: تا گل از ابر آب حیوان یافت

غزل شمارهٔ ۱۳۰: تا دل ز کمال تو نشان یافت

غزل شمارهٔ ۱۳۱: دل کمال از لعل میگون تو یافت

غزل شمارهٔ ۱۳۲: پیشگاه عشق را پیشان که یافت

غزل شمارهٔ ۱۳۳: خاک کویت هر دو عالم در نیافت

غزل شمارهٔ ۱۳۴: بس که دل تشنه سوخت وز لبت آبی نیافت

غزل شمارهٔ ۱۳۵: هر دل که ز عشق بی نشان رفت

غزل شمارهٔ ۱۳۶: دوش جان دزدیده از دل راه جانان بر...

غزل شمارهٔ ۱۳۷: آتش سودای تو عالم جان در گرفت

غزل شمارهٔ ۱۳۸: گر نبودی در جهان امکان گفت

غزل شمارهٔ ۱۳۹: ای زلف تو دام و دانه خالت

غزل شمارهٔ ۱۴۰: ای آفتاب طفلی در سایهٔ جمالت

غزل شمارهٔ ۱۴۱: ای بی نشان محض نشان از که جویمت

غزل شمارهٔ ۱۴۲: ای چو چشم سوزن عیسی دهانت

غزل شمارهٔ ۱۴۳: ای مشک خطا خط سیاهت

غزل شمارهٔ ۱۴۴: ای آفتاب سرکش یک ذره خاک پایت

غزل شمارهٔ ۱۴۵: ای پرتو وجودت در عقل بی نهایت

غزل شمارهٔ ۱۴۶: رطل گران ده صبوح زانکه رسیده است ...

غزل شمارهٔ ۱۴۷: صبح دم زد ساقیا هین الصبوح

غزل شمارهٔ ۱۴۸: کشتی عمر ما کنار افتاد

غزل شمارهٔ ۱۴۹: عکس روی تو بر نگین افتاد

غزل شمارهٔ ۱۵۰: گر هندوی زلفت ز درازی به ره افتاد

غزل شمارهٔ ۱۵۱: چون نظر بر روی جانان اوفتاد

غزل شمارهٔ ۱۵۲: چون لعل توام هزار جان داد

غزل شمارهٔ ۱۵۳: شرح لب لعلت به زبان می‌نتوان داد

غزل شمارهٔ ۱۵۴: پیر ما بار دگر روی به خمار نهاد

غزل شمارهٔ ۱۵۵: عشق تو پرده، صد هزار نهاد

غزل شمارهٔ ۱۵۶: هرچه دارم در میان خواهم نهاد

غزل شمارهٔ ۱۵۷: دلم قوت کار می‌برنتابد

غزل شمارهٔ ۱۵۸: دلم در عشق تو جان برنتابد

غزل شمارهٔ ۱۵۹: دل ز هوای تو یک زمان نشکیبد

غزل شمارهٔ ۱۶۰: هر آن دردی که دلدارم فرستد

غزل شمارهٔ ۱۶۱: هر شب دل پر خونم بر خاک درت افتد

غزل شمارهٔ ۱۶۲: گر پرده ز خورشید جمال تو برافتد

غزل شمارهٔ ۱۶۳: نه به کویم گذرت می‌افتد

غزل شمارهٔ ۱۶۴: در زیر بار عشقت هر توسنی چه سنجد

غزل شمارهٔ ۱۶۵: مرا با عشق تو جان درنگنجد

غزل شمارهٔ ۱۶۶: حدیث عشق در دفتر نگنجد

غزل شمارهٔ ۱۶۷: جانا حدیث حسنت در داستان نگنجد

غزل شمارهٔ ۱۶۸: جانا شعاع رویت در جسم و جان نگنجد

غزل شمارهٔ ۱۶۹: اسرار تو در زبان نمی‌گنجد

غزل شمارهٔ ۱۷۰: تا زلف تو همچو مار می‌پیچد

غزل شمارهٔ ۱۷۱: هر دل که ز خویشتن فنا گردد

غزل شمارهٔ ۱۷۲: بودی که ز خود نبود گردد

غزل شمارهٔ ۱۷۳: گر نکوییت بیشتر گردد

غزل شمارهٔ ۱۷۴: دلی کز عشق او دیوانه گردد

غزل شمارهٔ ۱۷۵: اگر دردت دوای جان نگردد

غزل شمارهٔ ۱۷۶: قد تو به آزادی بر سرو چمن خندد

غزل شمارهٔ ۱۷۷: عاشق تو جان مختصر که پسندد

غزل شمارهٔ ۱۷۸: خطش مشک از زنخدان می برآرد

غزل شمارهٔ ۱۷۹: خطی کان سرو بالا می‌درآرد

غزل شمارهٔ ۱۸۰: صبح بر شب شتاب می‌آرد

غزل شمارهٔ ۱۸۱: دل درد تو یادگار دارد

غزل شمارهٔ ۱۸۲: سر زلف تو بوی گلزار دارد

غزل شمارهٔ ۱۸۳: فرو رفتم به دریایی که نه پای و نه...

غزل شمارهٔ ۱۸۴: هر که بر روی او نظر دارد

غزل شمارهٔ ۱۸۵: لب تو مردمی دیده دارد

غزل شمارهٔ ۱۸۶: بر در حق هر که کار و بار ندارد

غزل شمارهٔ ۱۸۷: زین درد کسی خبر ندارد

غزل شمارهٔ ۱۸۸: دلی کز عشق جانان جان ندارد

غزل شمارهٔ ۱۸۹: اگر درمان کنم امکان ندارد

غزل شمارهٔ ۱۹۰: بار دگر پیر ما رخت به خمار برد

غزل شمارهٔ ۱۹۱: آتش عشق آب کارم برد

غزل شمارهٔ ۱۹۲: عشق تو به سینه تاختن برد

غزل شمارهٔ ۱۹۳: نام وصلش به زبان نتوان برد

غزل شمارهٔ ۱۹۴: درد من از عشق تو درمان نبرد

غزل شمارهٔ ۱۹۵: هرچه نشان کنی تویی، راه نشان نمی‌...

غزل شمارهٔ ۱۹۶: دم عیسی است که با باد سحر می‌گذرد

غزل شمارهٔ ۱۹۷: از کمان ابروش چون تیر مژگان بگذرد

غزل شمارهٔ ۱۹۸: هر دل که وصال تو طلب کرد

غزل شمارهٔ ۱۹۹: چون شراب عشق در دل کار کرد

غزل شمارهٔ ۲۰۰: بس نظر تیز که تقدیر کرد

غزل شمارهٔ ۲۰۱: تا دوست بر دلم در عالم فراز کرد

غزل شمارهٔ ۲۰۲: عشق تو مست جاودانم کرد

غزل شمارهٔ ۲۰۳: دست با تو در کمر خواهیم کرد

غزل شمارهٔ ۲۰۴: پشت بر روی جهان خواهیم کرد

غزل شمارهٔ ۲۰۵: ترسا بچه‌ای ناگه قصد دل و جانم کرد

غزل شمارهٔ ۲۰۶: زلف تو مرا بند دل و غارت جان کرد

غزل شمارهٔ ۲۰۷: هر که را عشق تو سرگردان کرد

غزل شمارهٔ ۲۰۸: عزم خرابات بی‌قنا نتوان کرد

غزل شمارهٔ ۲۰۹: روی در زیر زلف پنهان کرد

غزل شمارهٔ ۲۱۰: بی لعل لبت وصف شکر می‌نتوان کرد

غزل شمارهٔ ۲۱۱: چون باد صبا سوی چمن تاختن آورد

غزل شمارهٔ ۲۱۲: خطت خورشید را در دامن آورد

غزل شمارهٔ ۲۱۳: زین دم عیسی که هر ساعت سحر می‌آورد

غزل شمارهٔ ۲۱۴: چو طوطی خط او پر بر آورد

غزل شمارهٔ ۲۱۵: لوح چو سیمت خطی چو قیر بر آورد

غزل شمارهٔ ۲۱۶: چو جان و دل ز می عشق دوش جوش بر آ...

غزل شمارهٔ ۲۱۷: دل دست به کافری بر آورد

غزل شمارهٔ ۲۱۸: خطی سبز از زنخدان می بر آورد

غزل شمارهٔ ۲۱۹: زندهٔ عشق تو آب زندگانی کی خورد

غزل شمارهٔ ۲۲۰: درد من هیچ دوا نپذیرد

غزل شمارهٔ ۲۲۱: چون زلف بیقرارش بر رخ قرار گیرد

غزل شمارهٔ ۲۲۲: چو به خنده لب گشایی دو جهان شکر ب...

غزل شمارهٔ ۲۲۳: چون پرده ز روی ماه برگیرد

غزل شمارهٔ ۲۲۴: چو قفل لعل بر درج گهر زد

غزل شمارهٔ ۲۲۵: دست در دامن جان خواهم زد

غزل شمارهٔ ۲۲۶: عشق آمد و آتشی به دل در زد

غزل شمارهٔ ۲۲۷: دل به سودای تو جان در بازد

غزل شمارهٔ ۲۲۸: ترسا بچهٔ مستم گر پرده براندازد

غزل شمارهٔ ۲۲۹: گر از گره زلفت جانم کمری سازد

غزل شمارهٔ ۲۳۰: گر آه کنم زبان بسوزد

غزل شمارهٔ ۲۳۱: مرا سودای تو جان می بسوزد

غزل شمارهٔ ۲۳۲: اگر ز پیش جمالت نقاب برخیزد

غزل شمارهٔ ۲۳۳: گرچه ز تو هر روزم صد فتنه دگر خیزد

غزل شمارهٔ ۲۳۴: هر روز غم عشقت بر ما حشر انگیزد

غزل شمارهٔ ۲۳۵: دل برای تو ز جان برخیزد

غزل شمارهٔ ۲۳۶: اگر ز زلف توام حلقه‌ای به گوش رسد

غزل شمارهٔ ۲۳۷: بوی زلف یار آمد یارم اینک می‌رسد

غزل شمارهٔ ۲۳۸: هم بلای تو به جان بی قراران می‌رسد

غزل شمارهٔ ۲۳۹: جان در مقام عشق به جانان نمی‌رسد

غزل شمارهٔ ۲۴۰: در صفت عشق تو شرح و بیان نمی‌رسد

غزل شمارهٔ ۲۴۱: از سر زلف دلکشت بوی به ما نمی‌رسد

غزل شمارهٔ ۲۴۲: مرد ره عشق تو از دامن تر ترسد

غزل شمارهٔ ۲۴۳: ذوق وصلت به هیچ جان نرسد

غزل شمارهٔ ۲۴۴: شکن زلف چو زنار بتم پیدا شد

غزل شمارهٔ ۲۴۵: ای به خود زنده مرده باید شد

غزل شمارهٔ ۲۴۶: پیر ما وقت سحر بیدار شد

غزل شمارهٔ ۲۴۷: قصهٔ عشق تو چون بسیار شد

غزل شمارهٔ ۲۴۸: یک شرر از عین عشق دوش پدیدار شد

غزل شمارهٔ ۲۴۹: در راه تو هر که راهبر شد

غزل شمارهٔ ۲۵۰: چو خورشید جمالت جلوه‌گر شد

غزل شمارهٔ ۲۵۱: برقع از خورشید رویش دور شد

غزل شمارهٔ ۲۵۲: بار دگر پیر ما مفلس و قلاش شد

غزل شمارهٔ ۲۵۳: بیچاره دلم در سر آن زلف به خم شد

غزل شمارهٔ ۲۵۴: چون عشق تو داعی عدم شد

غزل شمارهٔ ۲۵۵: گر در صف دین داران دین دار نخواهم...

غزل شمارهٔ ۲۵۶: هر که در بادیهٔ عشق تو سرگردان شد

غزل شمارهٔ ۲۵۷: هر که در راه حقیقت از حقیقت بی‌نش...

غزل شمارهٔ ۲۵۸: جهان از باد نوروزی جوان شد

غزل شمارهٔ ۲۵۹: در راه عشق هر دل کو خصم خویشتن شد

غزل شمارهٔ ۲۶۰: تا نور او دیدم دو کون از چشم من ا...

غزل شمارهٔ ۲۶۱: پیر ما از صومعه بگریخت در میخانه شد

غزل شمارهٔ ۲۶۲: تا دل لایعقلم دیوانه شد

غزل شمارهٔ ۲۶۳: کسی کز حقیقت خبردار باشد

غزل شمارهٔ ۲۶۴: چه دانستم که این دریای بی پایان چ...

غزل شمارهٔ ۲۶۵: حدیث فقر را محرم نباشد

غزل شمارهٔ ۲۶۶: عشقت ایمان و جان به ما بخشد

غزل شمارهٔ ۲۶۷: هر زمانم عشق ماهی در کشاکش می‌کشد

غزل شمارهٔ ۲۶۸: هر زمان عشق تو در کارم کشد

غزل شمارهٔ ۲۶۹: قوت بار عشق تو مرکب جان نمی‌کشد

غزل شمارهٔ ۲۷۰: نور روی تو را نظر نکشد

غزل شمارهٔ ۲۷۱: نه دل چو غمت آمد از خویشتن اندیشد

غزل شمارهٔ ۲۷۲: در قعر جان مستم دردی پدید آمد

غزل شمارهٔ ۲۷۳: در عشق به سر نخواهم آمد

غزل شمارهٔ ۲۷۴: کارم از عشق تو به جان آمد

غزل شمارهٔ ۲۷۵: ره عشاق بی ما و من آمد

غزل شمارهٔ ۲۷۶: لعل تو به جان فزایی آمد

غزل شمارهٔ ۲۷۷: دی پیر من از کوی خرابات برآمد

غزل شمارهٔ ۲۷۸: نقد قدم از مخزن اسرار برآمد

غزل شمارهٔ ۲۷۹: عشق تو ز سقسین و ز بلغار برآمد

غزل شمارهٔ ۲۸۰: سرمست به بوستان برآمد

غزل شمارهٔ ۲۸۱: چو ترک سیم برم صبحدم ز خواب درآمد

غزل شمارهٔ ۲۸۲: نگارم دوش شوریده درآمد

غزل شمارهٔ ۲۸۳: مستغرقی که از خود هرگز به سر نیامد

غزل شمارهٔ ۲۸۴: دلا دیدی که جانانم نیامد

غزل شمارهٔ ۲۸۵: عاشقان زنده‌دل به نام تو اند

غزل شمارهٔ ۲۸۶: آنها که در هوای تو جان‌ها بداده‌اند

غزل شمارهٔ ۲۸۷: آنها که پای در ره تقوی نهاده‌اند

غزل شمارهٔ ۲۸۸: عاشقان از خویشتن بیگانه‌اند

غزل شمارهٔ ۲۸۹: پیش رفتن را چو پیشان بسته‌اند

غزل شمارهٔ ۲۹۰: ز لعلت زکاتی شکر می‌ستاند

غزل شمارهٔ ۲۹۱: نه قدر وصال تو هر مختصری داند

غزل شمارهٔ ۲۹۲: دلی کز عشق تو جان برفشاند

غزل شمارهٔ ۲۹۳: روی تو کافتاب را ماند

غزل شمارهٔ ۲۹۴: عقل در عشق تو سرگردان بماند

غزل شمارهٔ ۲۹۵: دلم بی عشق تو یک دم نماند

غزل شمارهٔ ۲۹۶: گرد ره تو کعبه و خمار نماند

غزل شمارهٔ ۲۹۷: آن را که غمت به خویش خواند

غزل شمارهٔ ۲۹۸: چون تتق از روی آن شمع جهان برداشتند

غزل شمارهٔ ۲۹۹: چون سیمبران روی به گلزار نهادند

غزل شمارهٔ ۳۰۰: عاشقانی کز نسیم دوست جان می‌پرورند

غزل شمارهٔ ۳۰۱: از می عشق نیستی هر که خروش می‌زند

غزل شمارهٔ ۳۰۲: چون لبش درج گهر باز کند

غزل شمارهٔ ۳۰۳: هر که درین دایره دوران کند

غزل شمارهٔ ۳۰۴: آفتاب رخ آشکاره کند

غزل شمارهٔ ۳۰۵: هر زمانی زلف را بندی کند

غزل شمارهٔ ۳۰۶: دل ز میان جان و دل قصد هوات می‌کند

غزل شمارهٔ ۳۰۷: هر که عزم عشق رویش می‌کند

غزل شمارهٔ ۳۰۸: عشق توام داغ چنان می‌کند

غزل شمارهٔ ۳۰۹: زلف شبرنگش شبیخون می‌کند

غزل شمارهٔ ۳۱۰: گر فلک دیده بر آن چهرهٔ زیبا فکند

غزل شمارهٔ ۳۱۱: چو تاب در سر آن زلف دلستان فکند

غزل شمارهٔ ۳۱۲: دل نظر بر روی آن شمع جهان می‌افکند

غزل شمارهٔ ۳۱۳: سر مستی ما مردم هشیار ندانند

غزل شمارهٔ ۳۱۴: عاشقان چون به هوش باز آیند

غزل شمارهٔ ۳۱۵: اصحاب صدق چون قدم اندر صفا زنند

غزل شمارهٔ ۳۱۶: آنها که در حقیقت اسرار می‌روند

غزل شمارهٔ ۳۱۷: دل ز جان برگیر تا راهت دهند

غزل شمارهٔ ۳۱۸: قومی که در فنا به دل یکدگر زیند

غزل شمارهٔ ۳۱۹: هر که سرگردان این سودا بود

غزل شمارهٔ ۳۲۰: شبی کز زلف تو عالم چو شب بود

غزل شمارهٔ ۳۲۱: آن را که ز وصل او خبر بود

غزل شمارهٔ ۳۲۲: عشق بی درد ناتمام بود

غزل شمارهٔ ۳۲۳: آنچه نقد سینهٔ مردان بود

غزل شمارهٔ ۳۲۴: عشق را پیر و جوان یکسان بود

غزل شمارهٔ ۳۲۵: آنرا که ز وصل او نشان بود

غزل شمارهٔ ۳۲۶: هر که را با لب تو پیمان بود

غزل شمارهٔ ۳۲۷: هر که را اندیشهٔ درمان بود

غزل شمارهٔ ۳۲۸: زلف تو که فتنهٔ جهان بود

غزل شمارهٔ ۳۲۹: هر که را ذره‌ای وجود بود

غزل شمارهٔ ۳۳۰: هر که را در عشق تو کاری بود

غزل شمارهٔ ۳۳۱: مرد یک موی تو فلک نبود

غزل شمارهٔ ۳۳۲: چو در غم تو جز جان چیزی دگرم نبود

غزل شمارهٔ ۳۳۳: کسی کو خویش بیند بنده نبود

غزل شمارهٔ ۳۳۴: با لب لعلت سخن در جان رود

غزل شمارهٔ ۳۳۵: دل به امید وصل تو باد به دست می‌رود

غزل شمارهٔ ۳۳۶: تا سر زلف تو درهم می‌رود

غزل شمارهٔ ۳۳۷: چه سازی سرای و چه گویی سرود

غزل شمارهٔ ۳۳۸: گر نسیم یوسفم پیدا شود

غزل شمارهٔ ۳۳۹: هر گدایی مرد سلطان کی شود

غزل شمارهٔ ۳۴۰: چون تو جانان منی جان بی تو خرم کی...

غزل شمارهٔ ۳۴۱: هر که صید چون تو دلداری شود

غزل شمارهٔ ۳۴۲: یک حاجتم ز وصل میسر نمی‌شود

غزل شمارهٔ ۳۴۳: ای کوی توام مقصد و ای روی تو مقصود

غزل شمارهٔ ۳۴۴: هرچه در هر دو جهان جانان نمود

غزل شمارهٔ ۳۴۵: رهبان دیر را سبب عاشقی چه بود

غزل شمارهٔ ۳۴۶: گر دلبرم به یک شکر از لب زبان دهد

غزل شمارهٔ ۳۴۷: برق عشق از آتش و از خون جهد

غزل شمارهٔ ۳۴۸: زلف را چون به قصد تاب دهد

غزل شمارهٔ ۳۴۹: یک شکر زان لب به صد جان می‌دهد

غزل شمارهٔ ۳۵۰: هر که را ذوق دین پدید آید

غزل شمارهٔ ۳۵۱: یا دست به زیر سنگم آید

غزل شمارهٔ ۳۵۲: عشق تو به جان دریغم آید

غزل شمارهٔ ۳۵۳: سر زلف دلستانت به شکن دریغم آید

غزل شمارهٔ ۳۵۴: هر که را دانهٔ نار تو به دندان آید

غزل شمارهٔ ۳۵۵: یک ذره نور رویت گر ز آسمان برآید

غزل شمارهٔ ۳۵۶: چو از جیبش مه تابان برآید

غزل شمارهٔ ۳۵۷: چو نقاب برگشائی مه آن جهان برآید

غزل شمارهٔ ۳۵۸: گر نه از خاک درت باد صبا می‌آید

غزل شمارهٔ ۳۵۹: دلبرم رخ گشاده می‌آید

غزل شمارهٔ ۳۶۰: صبح از پرده به در می‌آید

غزل شمارهٔ ۳۶۱: آن ماه برای کس نمی‌آید

غزل شمارهٔ ۳۶۲: آن روی به جز قمر که آراید

غزل شمارهٔ ۳۶۳: تشنه را از سراب چگشاید

غزل شمارهٔ ۳۶۴: دو جهان بی‌توام نمی‌باید

غزل شمارهٔ ۳۶۵: گر رخ او ذره‌ای جمال نماید

غزل شمارهٔ ۳۶۶: رخت را ماه نایب می‌نماید

غزل شمارهٔ ۳۶۷: نه یار هرکسی را رخسار می‌نماید

غزل شمارهٔ ۳۶۸: سر زلف تو پر خون می‌نماید

غزل شمارهٔ ۳۶۹: رخ ز زیر نقاب بنماید

غزل شمارهٔ ۳۷۰: کسی کو هرچه دید از چشم جان دید

غزل شمارهٔ ۳۷۱: قطره گم گردان چو دریا شد پدید

غزل شمارهٔ ۳۷۲: برکناری شو ز هر نقشی که آن آید پدید

غزل شمارهٔ ۳۷۳: تا که گشت این خیال‌خانه پدید

غزل شمارهٔ ۳۷۴: واقعهٔ عشق را نیست نشانی پدید

غزل شمارهٔ ۳۷۵: تا خطت آمد به شبرنگی پدید

غزل شمارهٔ ۳۷۶: در ره عشق تو پایان کس ندید

غزل شمارهٔ ۳۷۷: هنگام صبوح آمد ای هم نفسان خیزید

غزل شمارهٔ ۳۷۸: دل چه خواهی کرد چون دلبر رسید

غزل شمارهٔ ۳۷۹: درد کو تا دردوا خواهم رسید

غزل شمارهٔ ۳۸۰: عقل را در رهت قدم برسید

غزل شمارهٔ ۳۸۱: دوش آمد و ز مسجدم اندر کران کشید

غزل شمارهٔ ۳۸۲: دلم دردی که دارد با که گوید

غزل شمارهٔ ۳۸۳: الا ای زاهدان دین دلی بیدار بنمایید

غزل شمارهٔ ۳۸۴: قدم درنه اگر مردی درین کار

غزل شمارهٔ ۳۸۵: میی درده که در ده نیست هشیار

غزل شمارهٔ ۳۸۶: اگر خورشید خواهی سایه بگذار

غزل شمارهٔ ۳۸۷: از پس پردهٔ دل دوش بدیدم رخ یار

غزل شمارهٔ ۳۸۸: درآمد دوش ترکم مست و هشیار

غزل شمارهٔ ۳۸۹: بردار صراحیی ز خمار

غزل شمارهٔ ۳۹۰: ای عشق تو کیمیای اسرار

غزل شمارهٔ ۳۹۱: در عشق تو گم شدم به یکبار

غزل شمارهٔ ۳۹۲: اشک ریز آمدم چو ابر بهار

غزل شمارهٔ ۳۹۳: عشق آبم برد گو آبم ببر

غزل شمارهٔ ۳۹۴: ای در درون جانم و جان از تو بی خبر

غزل شمارهٔ ۳۹۵: ای تو را با هر دلی کاری دگر

غزل شمارهٔ ۳۹۶: پیر ما می‌رفت هنگام سحر

غزل شمارهٔ ۳۹۷: آتش عشق تو دلم، کرد کباب ای پسر

غزل شمارهٔ ۳۹۸: نیست مرا به هیچ رو، بی تو قرار ای...

غزل شمارهٔ ۳۹۹: جان به لب آوردم ای جان درنگر

غزل شمارهٔ ۴۰۰: گر ز سر عشق او داری خبر

غزل شمارهٔ ۴۰۱: باد شمال می‌وزد، طرهٔ یاسمن نگر

غزل شمارهٔ ۴۰۲: ساقیا گه جام ده گه جام خور

غزل شمارهٔ ۴۰۳: چو پیشهٔ تو شیوه و ناز است چه تدبیر

غزل شمارهٔ ۴۰۴: گرفتم عشق روی تو ز سر باز

غزل شمارهٔ ۴۰۵: عشق تو مرا ستد ز من باز

غزل شمارهٔ ۴۰۶: ای دل ز دلبران جهانت گزیده باز

غزل شمارهٔ ۴۰۷: هر که زو داد یک نشانی باز

غزل شمارهٔ ۴۰۸: هر که سر رشتهٔ تو یابد باز

غزل شمارهٔ ۴۰۹: ای روی تو شمع پردهٔ راز

غزل شمارهٔ ۴۱۰: ای شیوهٔ تو کرشمه و ناز

غزل شمارهٔ ۴۱۱: ذره‌ای دوستی آن دمساز

غزل شمارهٔ ۴۱۲: جان ز مشک زلف دلم چون جگر مسوز

غزل شمارهٔ ۴۱۳: عمر رفت و تو منی داری هنوز

غزل شمارهٔ ۴۱۴: چند جویی در جهان یاری ز کس

غزل شمارهٔ ۴۱۵: آفتاب عاشقان روی تو بس

غزل شمارهٔ ۴۱۶: در عشق روی او ز حدوث و قدم مپرس

غزل شمارهٔ ۴۱۷: دوش آمد و گفت از آن ما باش

غزل شمارهٔ ۴۱۸: ای دل اگر عاشقی در پی دلدار باش

غزل شمارهٔ ۴۱۹: غیرت آمد بر دلم زد دور باش

غزل شمارهٔ ۴۲۰: گر مرد رهی ز رهروان باش

غزل شمارهٔ ۴۲۱: در عشق تو من توام تو من باش

غزل شمارهٔ ۴۲۲: منم اندر قلندری شده فاش

غزل شمارهٔ ۴۲۳: دستم نرسد به زلف چون شستش

غزل شمارهٔ ۴۲۴: بیچاره دلم که نرگس مستش

غزل شمارهٔ ۴۲۵: اگر دلم ببرد یار دلبری رسدش

غزل شمارهٔ ۴۲۶: آنکه سر دارد کلاهت نرسدش

غزل شمارهٔ ۴۲۷: عشق آن باشد که غایت نبودش

غزل شمارهٔ ۴۲۸: عاشقی نه دل نه دین می‌بایدش

غزل شمارهٔ ۴۲۹: چون دربسته است درج ناپدیدش

غزل شمارهٔ ۴۳۰: بنمود رخ از پرده، دل گشت گرفتارش

غزل شمارهٔ ۴۳۱: ای پیر مناجاتی رختت به قلندر کش

غزل شمارهٔ ۴۳۲: درکش سر زلف دلستانش

غزل شمارهٔ ۴۳۳: هر مرد که نیست امتحانش

غزل شمارهٔ ۴۳۴: ای ز عشقت این دل دیوانه خوش

غزل شمارهٔ ۴۳۵: می‌شد سر زلف در زمین کش

غزل شمارهٔ ۴۳۶: آخر ای صوفی مرقع پوش

غزل شمارهٔ ۴۳۷: ترسا بچهٔ شکر لبم دوش

غزل شمارهٔ ۴۳۸: مست شدم تا به خرابات دوش

غزل شمارهٔ ۴۳۹: دلی کامد ز عشق دوست در جوش

غزل شمارهٔ ۴۴۰: ای دل ز جفای یار مندیش

غزل شمارهٔ ۴۴۱: دلا در سر عشق از سر میندیش

غزل شمارهٔ ۴۴۲: هر که هست اندر پی بهبود خویش

غزل شمارهٔ ۴۴۳: ای از همه بیش و از همه پیش

غزل شمارهٔ ۴۴۴: هر روز که جلوه می‌کند رویش

غزل شمارهٔ ۴۴۵: ز دست رفت مرا بی تو روزگار دریغ

غزل شمارهٔ ۴۴۶: ای لب تو نگین خاتم عشق

غزل شمارهٔ ۴۴۷: خاصگان محرم سلطان عشق

غزل شمارهٔ ۴۴۸: هر که دایم نیست ناپروای عشق

غزل شمارهٔ ۴۴۹: عقل کجا پی برد شیوهٔ سودای عشق

غزل شمارهٔ ۴۵۰: ای عشق تو با وجود هم تنگ

غزل شمارهٔ ۴۵۱: ای عقل گرفته از رخت فال

غزل شمارهٔ ۴۵۲: صورت نبندد ای صنم، بی زلف تو آرام...

غزل شمارهٔ ۴۵۳: زهی در کوی عشقت مسکن دل

غزل شمارهٔ ۴۵۴: ای زلف تو شبی خوش وانگه به روز حاصل

غزل شمارهٔ ۴۵۵: عشق جانی داد و بستد والسلام

غزل شمارهٔ ۴۵۶: صبح رخ از پرده نمود ای غلام

غزل شمارهٔ ۴۵۷: گشت جهان همچو نگار ای غلام

غزل شمارهٔ ۴۵۸: خورد بر شب صبحدم شام ای غلام

غزل شمارهٔ ۴۵۹: صبح بر افراخت علم ای غلام

غزل شمارهٔ ۴۶۰: صبح برانداخت نقاب ای غلام

غزل شمارهٔ ۴۶۱: عاشق لعل شکربار توام

غزل شمارهٔ ۴۶۲: شیفتهٔ حلقهٔ گوش توام

غزل شمارهٔ ۴۶۳: خط مکش در وفا کزآن توام

غزل شمارهٔ ۴۶۴: فتنهٔ زلف دلربای توام

غزل شمارهٔ ۴۶۵: در خطت تا دل به جان در بسته‌ام

غزل شمارهٔ ۴۶۶: تا دیده‌ام رخ تو کم جان گرفته‌ام

غزل شمارهٔ ۴۶۷: از می عشق تو مست افتاده‌ام

غزل شمارهٔ ۴۶۸: کار بر خود سخت مشکل کرده‌ام

غزل شمارهٔ ۴۶۹: من شراب از ساغر جان خورده‌ام

غزل شمارهٔ ۴۷۰: بی دل و بی قراری مانده‌ام

غزل شمارهٔ ۴۷۱: بیشتر عمر چنان بوده‌ام

غزل شمارهٔ ۴۷۲: روی تو در حسن چنان دیده‌ام

غزل شمارهٔ ۴۷۳: از بس که روز و شب غم بر غم کشیده‌ام

غزل شمارهٔ ۴۷۴: ای برده به آب‌روی آبم

غزل شمارهٔ ۴۷۵: نه ز وصل تو نشان می‌یابم

غزل شمارهٔ ۴۷۶: از عشق تو من به دیر بنشستم

غزل شمارهٔ ۴۷۷: تو بلندی عظیم و من پستم

غزل شمارهٔ ۴۷۸: درآمد دوش ترک نیم مستم

غزل شمارهٔ ۴۷۹: ساقیا توبه شکستم، جرعه‌ای می ده ب...

غزل شمارهٔ ۴۸۰: دی در صف اوباش زمانی بنشستم

غزل شمارهٔ ۴۸۱: مرا قلاش می‌خوانند، هستم

غزل شمارهٔ ۴۸۲: از می عشق تو چنان مستم

غزل شمارهٔ ۴۸۳: عزم عشق دلستانی داشتم

غزل شمارهٔ ۴۸۴: دوش چشم خود ز خون دریای گوهر یافتم

غزل شمارهٔ ۴۸۵: آنچه من در عشق جانان یافتم

غزل شمارهٔ ۴۸۶: دوش، چون گردون کنار خویش پر خون ی...

غزل شمارهٔ ۴۸۷: دوش درون صومعه، دیر مغانه یافتم

غزل شمارهٔ ۴۸۸: دوش دل را در بلایی یافتم

غزل شمارهٔ ۴۸۹: یک غمت را هزار جان گفتم

غزل شمارهٔ ۴۹۰: دریاب که رخت برنهادم

غزل شمارهٔ ۴۹۱: بر درد تو دل از آن نهادم

غزل شمارهٔ ۴۹۲: ای عشق تو پیشوای دردم

غزل شمارهٔ ۴۹۳: منم آن گبر دیرینه که بتخانه بنا ک...

غزل شمارهٔ ۴۹۴: تا روی تو قبلهٔ نظر کردم

غزل شمارهٔ ۴۹۵: هر شبی عشقت جگر می‌سوزدم

غزل شمارهٔ ۴۹۶: گم شدم در خود نمی‌دانم کجا پیدا شدم

غزل شمارهٔ ۴۹۷: در سفر عشق چنان گم شدم

غزل شمارهٔ ۴۹۸: ای عشق بی نشان ز تو من بی نشان شدم

غزل شمارهٔ ۴۹۹: تا ز سر عشق سرگردان شدم

غزل شمارهٔ ۵۰۰: تا جمال تو بدیدم مست و مدهوش آمدم

غزل شمارهٔ ۵۰۱: دوش از وثاق دلبری سرمست بیرون آمدم

غزل شمارهٔ ۵۰۲: رفتم به زیر پرده و بیرون نیامدم

غزل شمارهٔ ۵۰۳: تو می‌دانی که در کار تو چون مضطر ...

غزل شمارهٔ ۵۰۴: تا بر رخ تو نظر فکندم

غزل شمارهٔ ۵۰۵: تا عشق تو را به جان ربودم

غزل شمارهٔ ۵۰۶: تا عشق تو سوخت همچو عودم

غزل شمارهٔ ۵۰۷: سواد خط تو چون نافع نظر دیدم

غزل شمارهٔ ۵۰۸: عشق بالای کفر و دین دیدم

غزل شمارهٔ ۵۰۹: دریغا کانچه جستم آن ندیدم

غزل شمارهٔ ۵۱۰: تا چشم باز کردم نور رخ تو دیدم

غزل شمارهٔ ۵۱۱: آن در که بسته باید تا چند باز دارم

غزل شمارهٔ ۵۱۲: من با تو هزار کار دارم

غزل شمارهٔ ۵۱۳: ازین کاری که من دارم نه جان دارم ...

غزل شمارهٔ ۵۱۴: تا عشق تو در میان جان دارم

غزل شمارهٔ ۵۱۵: مسلمانان من آن گبرم که دین را خوا...

غزل شمارهٔ ۵۱۶: جانا مرا چه سوزی چون بال و پر ندارم

غزل شمارهٔ ۵۱۷: دل رفت وز جان خبر ندارم

غزل شمارهٔ ۵۱۸: فریاد کز غم تو فریادرس ندارم

غزل شمارهٔ ۵۱۹: سر مویی سر عالم ندارم

غزل شمارهٔ ۵۲۰: بی تو زمانی سر زمانه ندارم

غزل شمارهٔ ۵۲۱: چه سازم که سوی تو راهی ندارم

غزل شمارهٔ ۵۲۲: اگر عشقت به جای جان ندارم

غزل شمارهٔ ۵۲۳: تا نرگست به دشنه چون شمع کشت زارم

غزل شمارهٔ ۵۲۴: نظری به کار من کن که ز دست رفت کارم

غزل شمارهٔ ۵۲۵: اگر برشمارم غم بیشمارم

غزل شمارهٔ ۵۲۶: بی تو نیست آرامم کز جهان تو را دارم

غزل شمارهٔ ۵۲۷: پشتا پشت است با تو کارم

غزل شمارهٔ ۵۲۸: چون من ز همه عالم ترسا بچه‌ای دارم

غزل شمارهٔ ۵۲۹: ترسا بچه‌ای کشید در کارم

غزل شمارهٔ ۵۳۰: ترک قلندر من دوش درآمد از درم

غزل شمارهٔ ۵۳۱: گنج دزدیده ز جایی پی برم

غزل شمارهٔ ۵۳۲: خبرت هست که خون شد جگرم

غزل شمارهٔ ۵۳۳: گر بوی یک شکن ز سر زلف دلبرم

غزل شمارهٔ ۵۳۴: گر از میان آتش دل دم برآورم

غزل شمارهٔ ۵۳۵: تیر عشقت بر دل و جان می‌خورم

غزل شمارهٔ ۵۳۶: روزی که عتاب یار درگیرم

غزل شمارهٔ ۵۳۷: زیر بار ستمت می‌میرم

غزل شمارهٔ ۵۳۸: کار چو از دست من برفت چه سازم

غزل شمارهٔ ۵۳۹: با این دل بی خبر چه سازم

غزل شمارهٔ ۵۴۰: از بس که چو شمع از غم تو زار بسوزم

غزل شمارهٔ ۵۴۱: بی لبت از آب حیوان می‌بسم

غزل شمارهٔ ۵۴۲: هرگاه که مست آن لقا باشم

غزل شمارهٔ ۵۴۳: دامن دل از تو در خون می‌کشم

غزل شمارهٔ ۵۴۴: دل و جانم ببرد جان و دلم

غزل شمارهٔ ۵۴۵: ای عشق تو قبلهٔ قبولم

غزل شمارهٔ ۵۴۶: کجایی ساقیا می ده مدامم

غزل شمارهٔ ۵۴۷: خویش را چند ز اندیشه به سر گردانم

غزل شمارهٔ ۵۴۸: ای جان و جهان رویت پیدا نکنی دانم

غزل شمارهٔ ۵۴۹: هرگز دل پر خون را خرم نکنی دانم

غزل شمارهٔ ۵۵۰: درد دل را دوا نمی‌دانم

غزل شمارهٔ ۵۵۱: من پای همی ز سر نمی‌دانم

غزل شمارهٔ ۵۵۲: بجز غم خوردن عشقت غمی دیگر نمی‌دانم

غزل شمارهٔ ۵۵۳: کجا بودم کجا رفتم کجاام من نمی‌دانم

غزل شمارهٔ ۵۵۴: زلف و رخت از شام و سحر باز ندانم

غزل شمارهٔ ۵۵۵: من این دانم که مویی می ندانم

غزل شمارهٔ ۵۵۶: چو خود را پاک دامن می ندانم

غزل شمارهٔ ۵۵۷: از عشق در اندرون جانم

غزل شمارهٔ ۵۵۸: چون نام تو بر زبان برانم

غزل شمارهٔ ۵۵۹: گر در سر عشق رفت جانم

غزل شمارهٔ ۵۶۰: از در جان درآی تا جانم

غزل شمارهٔ ۵۶۱: ز تو گر یک نظر آید به جانم

غزل شمارهٔ ۵۶۲: ازین دریا که غرق اوست جانم

غزل شمارهٔ ۵۶۳: درین نشیمن خاکی بدین صفت که منم

غزل شمارهٔ ۵۶۴: دست می ندهد که بی تو دم زنم

غزل شمارهٔ ۵۶۵: چون ندارم سر یک موی خبر زانچه منم

غزل شمارهٔ ۵۶۶: زهره ندارم که سلامت کنم

غزل شمارهٔ ۵۶۷: دل ز عشقت بی خبر شد چون کنم

غزل شمارهٔ ۵۶۸: قصهٔ عشق تو از بر چون کنم

غزل شمارهٔ ۵۶۹: دل ندارم، صبر بی دل چون کنم

غزل شمارهٔ ۵۷۰: رفت وجودم به عدم چون کنم

غزل شمارهٔ ۵۷۱: دل ز دستم رفت و جان هم، بی دل و ج...

غزل شمارهٔ ۵۷۲: آه گر من زعشق آه کنم

غزل شمارهٔ ۵۷۳: بی رخت در جهان نظر چکنم

غزل شمارهٔ ۵۷۴: چاره نیست از توام چه چاره کنم

غزل شمارهٔ ۵۷۵: هر زمان بی خود هوایی می‌کنم

غزل شمارهٔ ۵۷۶: این دل پر درد را چندان که درمان م...

غزل شمارهٔ ۵۷۷: محلم نیست که خورشید جمالت بینم

غزل شمارهٔ ۵۷۸: چشم از پی آن دارم تا روی تو می‌بینم

غزل شمارهٔ ۵۷۹: دردا که ز یک همدم آثار نمی‌بینم

غزل شمارهٔ ۵۸۰: به دریایی در افتادم که پایانش نمی...

غزل شمارهٔ ۵۸۱: در درد عشق یک دل بیدار می نبینم

غزل شمارهٔ ۵۸۲: ای برده به زلف کفر و دینم

غزل شمارهٔ ۵۸۳: در ره او بی سر و پا می‌روم

غزل شمارهٔ ۵۸۴: هر شبی وقت سحر در کوی جانان می‌روم

غزل شمارهٔ ۵۸۵: ما هر چه آن ماست ز ره بر گرفته‌ایم

غزل شمارهٔ ۵۸۶: ما به عهد حسن تو ترک دل و جان گفت...

غزل شمارهٔ ۵۸۷: باده ناخورده مست آمده‌ایم

غزل شمارهٔ ۵۸۸: ما می از کاس سعادت خورده‌ایم

غزل شمارهٔ ۵۸۹: دست در عشقت ز جان افشانده‌ایم

غزل شمارهٔ ۵۹۰: ما ز عشقت آتشین دل مانده‌ایم

غزل شمارهٔ ۵۹۱: در چه طلسم است که ما مانده‌ایم

غزل شمارهٔ ۵۹۲: ما رند و مقامر و مباحی‌ایم

غزل شمارهٔ ۵۹۳: ما درد فروش هر خراباتیم

غزل شمارهٔ ۵۹۴: گرچه در عشق تو جان درباختیم

غزل شمارهٔ ۵۹۵: هرچه همه عمر همی ساختیم

غزل شمارهٔ ۵۹۶: بس که جان در خاک این در سوختیم

غزل شمارهٔ ۵۹۷: تا به دام عشق او آویختیم

غزل شمارهٔ ۵۹۸: تا به عشق تو قدم برداشتیم

غزل شمارهٔ ۵۹۹: تا با غم عشق آشنا گشتیم

غزل شمارهٔ ۶۰۰: ما ترک مقامات و کرامات گرفتیم

غزل شمارهٔ ۶۰۱: ما بار دگر گوشهٔ خمار گرفتیم

غزل شمارهٔ ۶۰۲: هر آن نقشی که بر صحرا نهادیم

غزل شمارهٔ ۶۰۳: تا ما ره عشق تو سپردیم

غزل شمارهٔ ۶۰۴: تا دردی درد او چشیدیم

غزل شمارهٔ ۶۰۵: ما ز خرابات عشق مست الست آمدیم

غزل شمارهٔ ۶۰۶: چه مقصود ار چه بسیاری دویدیم

غزل شمارهٔ ۶۰۷: دردا که درین بادیه بسیار دویدیم

غزل شمارهٔ ۶۰۸: تا ما سر ننگ و نام داریم

غزل شمارهٔ ۶۰۹: ما ننگ وجود روزگاریم

غزل شمارهٔ ۶۱۰: ما مرد کلیسیا و زناریم

غزل شمارهٔ ۶۱۱: چون زلف تاب دهد آن ترک لشکریم

غزل شمارهٔ ۶۱۲: ما در غمت به شادی جان باز ننگریم

غزل شمارهٔ ۶۱۳: من نمیرم زانکه بی جان می‌زیم

غزل شمارهٔ ۶۱۴: ای صدف لعل تو حقهٔ در یتیم

غزل شمارهٔ ۶۱۵: بر هرچه که دل نهاده باشیم

غزل شمارهٔ ۶۱۶: بیا تا رند هر جایی بباشیم

غزل شمارهٔ ۶۱۷: ساقیا خیز که تا رخت به خمار کشیم

غزل شمارهٔ ۶۱۸: اکنون که نشانهٔ ملامیم

غزل شمارهٔ ۶۱۹: بیار آن جام می تا جان فشانیم

غزل شمارهٔ ۶۲۰: ما گبر قدیم نامسلمانیم

غزل شمارهٔ ۶۲۱: گاه لاف از آشنایی می‌زنیم

غزل شمارهٔ ۶۲۲: وقت آن آمد که ما آن ماه را مهمان ...

غزل شمارهٔ ۶۲۳: ما ره ز قبله سوی خرابات می‌کنیم

غزل شمارهٔ ۶۲۴: ما چو بی‌ماییم از ما ایمنیم

غزل شمارهٔ ۶۲۵: گر مردی خویشتن ببینیم

غزل شمارهٔ ۶۲۶: ای جان ز جهان کجات جویم

غزل شمارهٔ ۶۲۷: نشستی در دل من چونت جویم

غزل شمارهٔ ۶۲۸: در عشق همی بلا همی جویم

غزل شمارهٔ ۶۲۹: چون قصهٔ زلف تو دراز است چگویم

غزل شمارهٔ ۶۳۰: چون نیاید سر عشقت در بیان

غزل شمارهٔ ۶۳۱: ای روی تو شمع بت‌پرستان

غزل شمارهٔ ۶۳۲: ای گرفته حسن تو هر دو جهان

غزل شمارهٔ ۶۳۳: ای نهان از دیده و در دل عیان

غزل شمارهٔ ۶۳۴: قصد کرد از سرکشی یارم به جان

غزل شمارهٔ ۶۳۵: ای روی تو شمع تاج داران

غزل شمارهٔ ۶۳۶: ای جگرگوشهٔ جگرخواران

غزل شمارهٔ ۶۳۷: ای به روی تو عالمی نگران

غزل شمارهٔ ۶۳۸: ای روی تو شمع پاکبازان

غزل شمارهٔ ۶۳۹: ای یاد تو کار کاردانان

غزل شمارهٔ ۶۴۰: نیست آسان عشق جانان باختن

غزل شمارهٔ ۶۴۱: نیست ره عشق را برگ و نوا ساختن

غزل شمارهٔ ۶۴۲: کافری است از عشق دل برداشتن

غزل شمارهٔ ۶۴۳: بندگی چیست به فرمان رفتن

غزل شمارهٔ ۶۴۴: عاشقی چیست ترک جان گفتن

غزل شمارهٔ ۶۴۵: کفر است ز بی نشان نشان دادن

غزل شمارهٔ ۶۴۶: با تو سری در میان خواهد بدن

غزل شمارهٔ ۶۴۷: دل ز عشق تو خون توان کردن

غزل شمارهٔ ۶۴۸: عشق را بی‌خویشتن باید شدن

غزل شمارهٔ ۶۴۹: عشق چیست از خویش بیرون آمدن

غزل شمارهٔ ۶۵۰: کاری است قوی ز خود بریدن

غزل شمارهٔ ۶۵۱: آتشی در جملهٔ آفاق زن

غزل شمارهٔ ۶۵۲: خال مشکین بر آفتاب مزن

غزل شمارهٔ ۶۵۳: گر سر این کار داری کار کن

غزل شمارهٔ ۶۵۴: گر مرد نام و ننگی از کوی ما گذر کن

غزل شمارهٔ ۶۵۵: خیز و از می آتشی در ما فکن

غزل شمارهٔ ۶۵۶: ای پسر این رخ به آفتاب درافکن

غزل شمارهٔ ۶۵۷: چو دریا شور در جانم میفکن

غزل شمارهٔ ۶۵۸: زلف به انگشت پریشان مکن

غزل شمارهٔ ۶۵۹: بیم است که صد آه برآرم ز جگر من

غزل شمارهٔ ۶۶۰: باز آمده‌ای از آن جهانم من

غزل شمارهٔ ۶۶۱: ترسا بچه‌ای ناگه چون دید عیان من

غزل شمارهٔ ۶۶۲: لعل تو داغی نهاد بر دل بریان من

غزل شمارهٔ ۶۶۳: در رهت حیران شدم ای جان من

غزل شمارهٔ ۶۶۴: عشق تو در جان من ای جان من

غزل شمارهٔ ۶۶۵: چند باشم در انتظار تو من

غزل شمارهٔ ۶۶۶: در دل دارم جهانی بی‌تو من

غزل شمارهٔ ۶۶۷: گر با تو بگویم غم افزون شدهٔ من

غزل شمارهٔ ۶۶۸: ای دل و جان زندگانی من

غزل شمارهٔ ۶۶۹: میل درکش روی آن دلبر ببین

غزل شمارهٔ ۶۷۰: بار دیگر روی زیبایی ببین

غزل شمارهٔ ۶۷۱: ای روی تو آفتاب کونین

غزل شمارهٔ ۶۷۲: هر که جان درباخت بر دیدار او

غزل شمارهٔ ۶۷۳: ای چو گویی گشته در میدان او

غزل شمارهٔ ۶۷۴: ای صبا گر بگذری بر زلف مشک افشان او

غزل شمارهٔ ۶۷۵: ای صبا برگرد امشب گرد سر تاپای او

غزل شمارهٔ ۶۷۶: ای سراسیمه مه از رخسار تو

غزل شمارهٔ ۶۷۷: ماییم دل بریده ز پیوند و ناز تو

غزل شمارهٔ ۶۷۸: تا دل ز دست بیفتاد از تو

غزل شمارهٔ ۶۷۹: ای مرا زندگی جان از تو

غزل شمارهٔ ۶۸۰: هر زمان شوری دگر دارم ز تو

غزل شمارهٔ ۶۸۱: ای خرد را زندگی جان ز تو

غزل شمارهٔ ۶۸۲: می‌روم بر خاک دل پر خون ز تو

غزل شمارهٔ ۶۸۳: برخاست شوری در جهان از زلف شورانگ...

غزل شمارهٔ ۶۸۴: ای جلوه‌گر عالم، طاوس جمال تو

غزل شمارهٔ ۶۸۵: ای دل و جان کاملان، گم شده در کما...

غزل شمارهٔ ۶۸۶: ای غذای جان مستم نام تو

غزل شمارهٔ ۶۸۷: ای جگر گوشهٔ جانم غم تو

غزل شمارهٔ ۶۸۸: ای غنچه غلام خندهٔ تو

غزل شمارهٔ ۶۸۹: آنچه با من می‌کند سودای تو

غزل شمارهٔ ۶۹۰: ای دلم مستغرق سودای تو

غزل شمارهٔ ۶۹۱: ای دل مبتلای من شیفتهٔ هوای تو

غزل شمارهٔ ۶۹۲: چون نیست کسی مرا به جای تو

غزل شمارهٔ ۶۹۳: ای سیه گر سپید کاری تو

غزل شمارهٔ ۶۹۴: گر چنین سنگدل بمانی تو

غزل شمارهٔ ۶۹۵: دلا چون کس نخواهد ماند دایم هم نم...

غزل شمارهٔ ۶۹۶: ای جهانی پشت گرم از روی تو

غزل شمارهٔ ۶۹۷: ای خم چرخ از خم ابروی تو

غزل شمارهٔ ۶۹۸: ای دو عالم پرتوی از روی تو

غزل شمارهٔ ۶۹۹: ای دو عالم یک فروغ از روی تو

غزل شمارهٔ ۷۰۰: جانا بسوخت جان من از آرزوی تو

غزل شمارهٔ ۷۰۱: ذره‌ای نادیده گنج روی تو

غزل شمارهٔ ۷۰۲: ای مرقع پوش در خمار شو

غزل شمارهٔ ۷۰۳: ای دل به میان جان فرو شو

غزل شمارهٔ ۷۰۴: در کنج اعتکاف دلی بردبار کو

غزل شمارهٔ ۷۰۵: دوش درآمد ز درم صبحگاه

غزل شمارهٔ ۷۰۶: شب را ز تیغ صبحدم خون است عمدا ری...

غزل شمارهٔ ۷۰۷: صد قلزم سیماب بین بر طارم زر ریخته

غزل شمارهٔ ۷۰۸: ای آتش سودای تو دود از جهان انگیخته

غزل شمارهٔ ۷۰۹: ای چشم بد را برقعی بر روی ماه آوی...

غزل شمارهٔ ۷۱۰: ای لبت حقهٔ گهر بسته

غزل شمارهٔ ۷۱۱: ای ذره‌ای از نور تو بر عرش اعظم ت...

غزل شمارهٔ ۷۱۲: ای روی همچو ماهت یک پرده بر گرفته

غزل شمارهٔ ۷۱۳: ای دل اندر عشق، دل در یار ده

غزل شمارهٔ ۷۱۴: ساقیا گر پخته‌ای می خام ده

غزل شمارهٔ ۷۱۵: سر پا برهنگانیم اندر جهان فتاده

غزل شمارهٔ ۷۱۶: دوش آمد زلف تاب داده

غزل شمارهٔ ۷۱۷: جانا منم ز مستی سر در جهان نهاده

غزل شمارهٔ ۷۱۸: ای اشتیاق رویت از چشم خواب برده

غزل شمارهٔ ۷۱۹: ترسا بچه‌ای دیدم زنار کمر کرده

غزل شمارهٔ ۷۲۰: ای یک کرشمهٔ تو صد خون حلال کرده

غزل شمارهٔ ۷۲۱: ای ز سودای تو دل شیدا شده

غزل شمارهٔ ۷۲۲: ای هر دهان ز یاد لبت پر عسل شده

غزل شمارهٔ ۷۲۳: ای درس عشقت هر شبم تا روز تکرار آ...

غزل شمارهٔ ۷۲۴: ای ز صفات لبت عقل به جان آمده

غزل شمارهٔ ۷۲۵: ای ز شراب غفلت مست و خراب مانده

غزل شمارهٔ ۷۲۶: در راه تو مردانند از خویش نهان ما...

غزل شمارهٔ ۷۲۷: ای جهانی خلق حیران مانده

غزل شمارهٔ ۷۲۸: ای پای دل ز عشق تو در گل بمانده

غزل شمارهٔ ۷۲۹: منم از عشق سرگردان بمانده

غزل شمارهٔ ۷۳۰: ای زلف تو دام ماه افکنده

غزل شمارهٔ ۷۳۱: ای روی تو زهر سو رویی دگر نموده

غزل شمارهٔ ۷۳۲: ای جان ما شرابی از جام تو کشیده

غزل شمارهٔ ۷۳۳: ای گرد قمر خطی کشیده

غزل شمارهٔ ۷۳۴: چون کشته شدم هزار باره

غزل شمارهٔ ۷۳۵: جهان جمله تویی تو در جهان نه

غزل شمارهٔ ۷۳۶: ای شکر با لب تو شیرین نه

غزل شمارهٔ ۷۳۷: ای راه تو بحر بی کرانه

غزل شمارهٔ ۷۳۸: من کیم اندر جهان سرگشته‌ای

غزل شمارهٔ ۷۳۹: دوش وقت صبح چون دل داده‌ای

غزل شمارهٔ ۷۴۰: ماه را در مشک پنهان کرده‌ای

غزل شمارهٔ ۷۴۱: مورچهٔ قیرفام بر قمر آورده‌ای

غزل شمارهٔ ۷۴۲: ای که ز سودای عشق بی سر و پا ماند...

غزل شمارهٔ ۷۴۳: بوی زلفت در جهان افکنده‌ای

غزل شمارهٔ ۷۴۴: بحری است عشق و عقل ازو برکناره‌ای

غزل شمارهٔ ۷۴۵: گر کسی یابد درین کو خانه‌ای

غزل شمارهٔ ۷۴۶: شعله زد شمع جمال او ز دولتخانه‌ای

غزل شمارهٔ ۷۴۷: آن را که نیست در دل ازین سر سکینه...

غزل شمارهٔ ۷۴۸: ای صد هزار عاشقت از فرق تا به پای

غزل شمارهٔ ۷۴۹: ای از شکنج زلفت هرجا که انقلابی

غزل شمارهٔ ۷۵۰: درآمد از در دل چون خرابی

غزل شمارهٔ ۷۵۱: گر تو نسیمی ز زلف یار نیابی

غزل شمارهٔ ۷۵۲: از من بی خبر چه می‌طلبی

غزل شمارهٔ ۷۵۳: جانا دلم ببردی و جانم بسوختی

غزل شمارهٔ ۷۵۴: عشق را گر سری پدیدستی

غزل شمارهٔ ۷۵۵: اگر از نسیم زلفت اثری به جان فرستی

غزل شمارهٔ ۷۵۶: جانا دلم ببردی در قعر جان نشستی

غزل شمارهٔ ۷۵۷: ای همه راحت روان، سرو روان کیستی

غزل شمارهٔ ۷۵۸: ای آفتاب از ورق رویت آیتی

غزل شمارهٔ ۷۵۹: گر مرد راه عشقی ره پیش بر به مردی

غزل شمارهٔ ۷۶۰: درج یاقوت درفشان کردی

غزل شمارهٔ ۷۶۱: تا تو ز هستی خود زیر و زبر نگردی

غزل شمارهٔ ۷۶۲: خطی از غالیه بر غالیه‌دان آوردی

غزل شمارهٔ ۷۶۳: با خط سرسبز بیرون آمدی

غزل شمارهٔ ۷۶۴: ای لبت ختم کرده دلبندی

غزل شمارهٔ ۷۶۵: ای که با عاشقان نه پیوندی

غزل شمارهٔ ۷۶۶: گر مرد این حدیثی زنار کفر بندی

غزل شمارهٔ ۷۶۷: ای کاش درد عشقت درمان‌پذیر بودی

غزل شمارهٔ ۷۶۸: گر یار چنین سرکش و عیار نبودی

غزل شمارهٔ ۷۶۹: گر از همه عاشقان وفا دیدی

غزل شمارهٔ ۷۷۰: ای آنکه هیچ جایی آرام جان ندیدی

غزل شمارهٔ ۷۷۱: الصلا ای دل اگر در عشق او اقرار د...

غزل شمارهٔ ۷۷۲: جانا دهنی چو پسته داری

غزل شمارهٔ ۷۷۳: هم تن مویم از آن میان که نداری

غزل شمارهٔ ۷۷۴: تورا گر نیست با من هیچ کاری

غزل شمارهٔ ۷۷۵: تو را تا سر بود برجا کجا داری کله...

غزل شمارهٔ ۷۷۶: پروانه شبی ز بی قراری

غزل شمارهٔ ۷۷۷: ای بوس تو اصل هر شماری

غزل شمارهٔ ۷۷۸: درآمد دوش دلدارم به یاری

غزل شمارهٔ ۷۷۹: ترسا بچه‌ای شنگی زین نادره دلداری

غزل شمارهٔ ۷۸۰: دوش سرمست به وقت سحری

غزل شمارهٔ ۷۸۱: گاهیم به لطف می نوازی

غزل شمارهٔ ۷۸۲: چه عجب کسی تو جانا که ندانمت چه چ...

غزل شمارهٔ ۷۸۳: گر مرد این حدیثی زین باده مست باشی

غزل شمارهٔ ۷۸۴: تا تو خود را خوارتر از جملهٔ عالم...

غزل شمارهٔ ۷۸۵: هر دمم مست به بازار کشی

غزل شمارهٔ ۷۸۶: چون خط شبرنگ بر گلگون کشی

غزل شمارهٔ ۷۸۷: هر دمم در امتحان چندی کشی

غزل شمارهٔ ۷۸۸: گرد مه خط معنبر می کشی

غزل شمارهٔ ۷۸۹: در ده می عشق یک دم ای ساقی

غزل شمارهٔ ۷۹۰: جانا ز فراق تو این محنت جان تا کی

غزل شمارهٔ ۷۹۱: گر یک شکر از لعلت در کار کنی حالی

غزل شمارهٔ ۷۹۲: ماییم ز عالم معالی

غزل شمارهٔ ۷۹۳: دی ز دیر آمد برون سنگین دلی

غزل شمارهٔ ۷۹۴: دست نمی‌دهد مرا بی تو نفس زدن دمی

غزل شمارهٔ ۷۹۵: گر من اندر عشق مرد کارمی

غزل شمارهٔ ۷۹۶: ای جان جان جانم تو جان جان جانی

غزل شمارهٔ ۷۹۷: هزاران جان سزد در هر زمانی

غزل شمارهٔ ۷۹۸: زلف را تاب داد چندانی

غزل شمارهٔ ۷۹۹: ای در میان جانم وز جان من نهانی

غزل شمارهٔ ۸۰۰: ای روی تو فتنهٔ جهانی

غزل شمارهٔ ۸۰۱: ای هرشکنی از سر زلف تو جهانی

غزل شمارهٔ ۸۰۲: ای یک کرشمه تو غارتگر جهانی

غزل شمارهٔ ۸۰۳: ای حسن تو آب زندگانی

غزل شمارهٔ ۸۰۴: دردی است درین دلم نهانی

غزل شمارهٔ ۸۰۵: ترسا بچهٔ لولی همچون بت روحانی

غزل شمارهٔ ۸۰۶: ای ساقی از آن قدح که دانی

غزل شمارهٔ ۸۰۷: به هر کویی مرا تا کی دوانی

غزل شمارهٔ ۸۰۸: خاک کوی توام تو می‌دانی

غزل شمارهٔ ۸۰۹: کجایی ای دل و جانم مگر که در دل و...

غزل شمارهٔ ۸۱۰: ز سگان کویت ای جان که دهد مرا نشانی

غزل شمارهٔ ۸۱۱: ای هجر تو وصل جاودانی

غزل شمارهٔ ۸۱۲: بس نادره جهانی ای جان و زندگانی

غزل شمارهٔ ۸۱۳: چارهٔ کار من آن زمان که توانی

غزل شمارهٔ ۸۱۴: ترسا بچه‌ای به دلستانی

غزل شمارهٔ ۸۱۵: گفتم بخرم غمت به جانی

غزل شمارهٔ ۸۱۶: ای گشته نهان از همه از بس که عیانی

غزل شمارهٔ ۸۱۷: خال مشکین بر گلستان می زنی

غزل شمارهٔ ۸۱۸: هر زمان لاف وفایی می زنی

غزل شمارهٔ ۸۱۹: خواجه تا چند حساب زر و دینار کنی

غزل شمارهٔ ۸۲۰: گر نقاب از جمال باز کنی

غزل شمارهٔ ۸۲۱: ای دل اندر عشق غوغا چون کنی

غزل شمارهٔ ۸۲۲: گه به دندان در عدن شکنی

غزل شمارهٔ ۸۲۳: هر نفسی شور عشق در دو جهان افکنی

غزل شمارهٔ ۸۲۴: هر شبم سرمست در کوی افکنی

غزل شمارهٔ ۸۲۵: در همه شهر خبر شد که تو معشوق منی

غزل شمارهٔ ۸۲۶: به سر زلف دلربای منی

غزل شمارهٔ ۸۲۷: نگر تا ای دل بیچاره چونی

غزل شمارهٔ ۸۲۸: تا در سر زلف تاب بینی

غزل شمارهٔ ۸۲۹: به وادییی که درو گوی راه سر بینی

غزل شمارهٔ ۸۳۰: هر روز ز دلتنگی جایی دگرم بینی

غزل شمارهٔ ۸۳۱: چو لبت به پسته اندر صفت گهر نبینی

غزل شمارهٔ ۸۳۲: هرچه هست اوست و هرچه اوست توی

غزل شمارهٔ ۸۳۳: ای لب گلگونت جام خسروی

غزل شمارهٔ ۸۳۴: گر تو خلوتخانهٔ توحید را محرم شوی

غزل شمارهٔ ۸۳۵: سرمست درآمد از سر کوی

غزل شمارهٔ ۸۳۶: نگاری مست لایعقل چو ماهی

غزل شمارهٔ ۸۳۷: جان به لب آورده‌ام تا از لبم جانی...

غزل شمارهٔ ۸۳۸: آفتاب رویت ای سرو سهی

غزل شمارهٔ ۸۳۹: زلف تیره بر رخ روشن نهی

غزل شمارهٔ ۸۴۰: گه به کرشمه دلم ز بر بربایی

غزل شمارهٔ ۸۴۱: ای راه تو را دراز نایی

غزل شمارهٔ ۸۴۲: منم و گوشه‌ای و سودایی

غزل شمارهٔ ۸۴۳: ز عشقت سوختم ای جان کجایی

غزل شمارهٔ ۸۴۴: از غمت روز و شب به تنهایی

غزل شمارهٔ ۸۴۵: دوش از سر بیهوشی و ز غایت خودرایی

غزل شمارهٔ ۸۴۶: سر برهنه کرده‌ام به سودایی

غزل شمارهٔ ۸۴۷: ترسا بچه‌ای دیشب در غایت ترسایی

غزل شمارهٔ ۸۴۸: دلا در راه حق گیر آشنایی

غزل شمارهٔ ۸۴۹: ترسا بچه‌ایم افکند از زهد به ترسایی

غزل شمارهٔ ۸۵۰: رخ تو چگونه بینم که تو در نظر نیایی

غزل شمارهٔ ۸۵۱: چون روی بود بدان نکویی

غزل شمارهٔ ۸۵۲: ای آفتاب رویت از غایت نکویی