صفحه‌اصلی شاعران قاآنی

غزلیات

غزل شمارهٔ ۱: صدشکر گو‌یم هر زمان هم‌ چنگ را هم...
غزل شمارهٔ ۲: زین پس به کار ناید رطل و سبو مرا
غزل شمارهٔ ۳: کنون که برگ و نوا نیست باغ و بستا...
غزل شمارهٔ ۴: ضحاک ‌وار کشته بسی بی گناه را
غزل شمارهٔ ۵: حیران کند جمال تو ماه دو هفته را
غزل شمارهٔ ۶: چه شیرین گفت خسرو این عبارت
غزل شمارهٔ ۷: ز ما صد جان وز آن لب یک عبارت
غزل شمارهٔ ۸: دامن وصل تو گر افتد به دست
غزل شمارهٔ ۹: که بود آن ترک خون‌آشام سرمست
غزل شمارهٔ ۱۰: دل دیوانه که خود را به سر زلف تو ...
غزل شمارهٔ ۱۱: قوت من باده قوتم یارست
غزل شمارهٔ ۱۲: دل هرجایی من آفت جانست و تنست
غزل شمارهٔ ۱۳: چه غم ز بی کلهی کآ‌سمان کلاه منست
غزل شمارهٔ ۱۴: اگر از خوردن می لعل لبت رنگینست
غزل شمارهٔ ۱۵: آن نه رویست که یک باغ‌ گل و نسرینست
غزل شمارهٔ ۱۶: زندهٔ جاوید کیست کشتهٔ شمشیر دوست
غزل شمارهٔ ۱۷: به چشم من همه آفاق پر کاهی نیست
غزل شمارهٔ ۱۸: یارکی مراست رند و بذله گو
غزل شمارهٔ ۱۹: دوش‌ رندی خلوتی‌ خوش خالی از اغیا...
غزل شمارهٔ ۲۰: سخن از بوسهٔ آن لعل لب نوش افتاد
غزل شمارهٔ ۲۱: دل شکسته من آهش ار اثر دارد
غزل شمارهٔ ۲۲: مرا شوخیست شیرین‌لب که ‌رنگ نیشکر...
غزل شمارهٔ ۲۳: غم عشق تو آ‌زادم ز غم‌های جهان دارد
غزل شمارهٔ ۲۴: دل تو خاره و جسمت حریر را ماند
غزل شمارهٔ ۲۵: رفتند دوستان و کم از بیش و کم نماند
غزل شمارهٔ ۲۶: نگار سرو قد من چو عزم باغ کند
غزل شمارهٔ ۲۷: لحن اسماعیل آشوبی که در دستان کند
غزل شمارهٔ ۲۸: ای رفیقان امشب اسماعیل غوغا می‌کند
غزل شمارهٔ ۲۹: طالع مسعود چیست طلعت محمود
غزل شمارهٔ ۳۰: شب دوشین‌ که مرا لب به لب نوشین بود
غزل شمارهٔ ۳۱: هر جا حکایت از صنمی دلربا رود
غزل شمارهٔ ۳۲: خلق را قصهٔ حسن پری از یاد رود
غزل شمارهٔ ۳۳: مست‌ و بیخود سروناز من به‌ صحرا م...
غزل شمارهٔ ۳۴: دولت آنست که از در صنمی تازه درآید
غزل شمارهٔ ۳۵: ماه من از زلف چون گره بگشاید
غزل شمارهٔ ۳۶: چونست که اسماعیل هرگه به خروش آید
غزل شمارهٔ ۳۷: ای شیخ چه دل نهی به دستار
غزل شمارهٔ ۳۸: دلدار بود دین و دل و طاقت و قرار
غزل شمارهٔ ۳۹: واقفی ای پیک چون ز حال دل زار
غزل شمارهٔ ۴۰: هرکس به هوای جان گرفتار
غزل شمارهٔ ۴۱: ای حسن تو چون فتنهٔ چشم تو جهانگیر
غزل شمارهٔ ۴۲: ای زلف تو چون خاطر عشاق مشوش
غزل شمارهٔ ۴۳: پیر مغان جام میم داد دوش
غزل شمارهٔ ۴۴: لحن اسماعیل و رویش آفت چشمست و گوش
غزل شمارهٔ ۴۵: تا به شکار رفته‌ای گشته دلم شکار غم
غزل شمارهٔ ۴۶: نه تو دست عهد دادی که ز مهر سر نت...
غزل شمارهٔ ۴۷: به جرم عشق تو گر می‌زنند بر دارم
غزل شمارهٔ ۴۸: دست در حلقهٔ آن طرهٔ پرچین دارم
غزل شمارهٔ ۴۹: بکش ار کشی به تیغم، بزن ار زنی به...
غزل شمارهٔ ۵۰: ز بس که هجر تو لاغر میان بکاست تنم
غزل شمارهٔ ۵۱: دی من و محمود در وثاق نشستیم
غزل شمارهٔ ۵۲: بس رنج در آماجگه عشق تو بردیم
غزل شمارهٔ ۵۳: واجب نبود دل به بتی بیهده بستن
غزل شمارهٔ ۵۴: نکو نبود به یکبار ترک ما گفتن
غزل شمارهٔ ۵۵: آن سنگدل که شیشهٔ جانهاست جای او
غزل شمارهٔ ۵۶: ای آفتاب بندهٔ تابنده رای تو
غزل شمارهٔ ۵۷: قاصدی کو تا فرستم سوی تو
غزل شمارهٔ ۵۸: یارکی هست مرا به لطافت ملکو
غزل شمارهٔ ۵۹: دلم به‌ زلف تو عهدی که بسته بود ش...
غزل شمارهٔ ۶۰: ای تیره زلف درهم ای نافهٔ تتاری
غزل شمارهٔ ۶۱: بتا ز دست ببردی دلم به طراری
غزل شمارهٔ ۶۲: مگر دریچهٔ نوری تو یا نتیجهٔ حوری
غزل شمارهٔ ۶۳: گر به تیغم بکشی زار و به خونم بکشی
غزل شمارهٔ ۶۴: به رنگ و بوی جهانی نه بلکه بهتر ا...
غزل شمارهٔ ۶۵: دلا بیا بشنو از حکیم قاآنی
غزل شمارهٔ ۶۶: گرم ز لطف بخوانی ورم به قهر برانی
غزل شمارهٔ ۶۷: دوست دارم که مرا در بر خود بنشانی
غزل شمارهٔ ۶۸: ای شوخ نازپرور آشوب عقل و دینی
غزل شمارهٔ ۶۹: ای روی تو فرخنده‌ترین صنع الهی
غزل شمارهٔ ۷۰: دلبران اخترند و تو ماهی
غزل شمارهٔ ۷۱: به هر چه وصف نمایم ترا به زیبایی
غزل شمارهٔ ۷۲: تو در خوبی و زیبایی چنان امروز یک...
غزل شمارهٔ ۷۳: تو را رسمست اول دلربایی
غزل شمارهٔ ۷۴: نامدی دوش و دلم تنگ شد از تنهایی
غزل شمارهٔ ۷۵: این چه حالست که از سرکله انداخته‌ای
غزل شمارهٔ ۷۶: دارم نگار سنگدل سیم سینه‌ای