صفحه‌اصلی شاعران قاآنی

رباعیات

رباعی شمارهٔ ۱: از کشت عمل بس است یک خوشه مرا
رباعی شمارهٔ ۲: دوشینه فتادم به رهش مست و خراب
رباعی شمارهٔ ۳: این دل که به شهر عشق سرگشتهٔ تست
رباعی شمارهٔ ۴: تا قبلهٔ ابروی تو ای یار کج است
رباعی شمارهٔ ۵: ابروی کجت که دل برو مشتاقست
رباعی شمارهٔ ۶: آراسته جنتی که این روی منست
رباعی شمارهٔ ۷: آمد مه شوال و مه روزه گذشت
رباعی شمارهٔ ۸: تا دل به برم هوای دلبر دارد
رباعی شمارهٔ ۹: گر چرخ جفا کرد چه می‌باید کرد
رباعی شمارهٔ ۱۰: زلفین سیه که بر بناگوش تواند
رباعی شمارهٔ ۱۱: در میکده مست از می نابم کردند
رباعی شمارهٔ ۱۲: یک عمر شهان تربیت جیش کنند
رباعی شمارهٔ ۱۳: آشفته سخن چو زلف جانان خوشتر
رباعی شمارهٔ ۱۴: آن نرگس مست فتنه‌انگیز نگر
رباعی شمارهٔ ۱۵: بر روز ستاره تا کی افشانی بس
رباعی شمارهٔ ۱۶: تا یار مرا ربوده از هستی خویش
رباعی شمارهٔ ۱۷: گفتم به زن نظام کای لولی شنگ
رباعی شمارهٔ ۱۸: با آنکه هنوز از می دوشین مستم
رباعی شمارهٔ ۱۹: تا دل به هوای وصل جانان دادم
رباعی شمارهٔ ۲۰: صدرا دیشب به باغ نواب شدم
رباعی شمارهٔ ۲۱: گاهی هوس‌ بادهٔ رنگین دارم
رباعی شمارهٔ ۲۲: بگذار که خویش را به خواری بکشم
رباعی شمارهٔ ۲۳: تا دست ارادت به تو دادست دلم
رباعی شمارهٔ ۲۴: بگذارکه تا می خورم و مست شوم
رباعی شمارهٔ ۲۵: تاکی غم زید و گه غم عمرو خوریم
رباعی شمارهٔ ۲۶: شوخی که بیاض گردن روشن او
رباعی شمارهٔ ۲۷: تو مردمک چشم من مهجوری
رباعی شمارهٔ ۲۸: نه باده نه جام باده ماند باقی