صفحه‌اصلی شاعران شاه نعمت‌الله ولی

رباعیات

رباعی شمارهٔ ۱: ای آنکه طلب کار خدایی به خود آ

رباعی شمارهٔ ۲: درویش عزیز پادشا شد به خدا

رباعی شمارهٔ ۳: علمی که تو را پاک کند از من و ما

رباعی شمارهٔ ۴: دریاب تو این قول حکیمانهٔ ما

رباعی شمارهٔ ۵: ماهی در آب و ماکیان در صحرا

رباعی شمارهٔ ۶: بنواخت مرا لطف الهی به خدا

رباعی شمارهٔ ۷: از آتش عشق صنم دلکش ما

رباعی شمارهٔ ۸: دادند جهانی دل و هم دست به ما

رباعی شمارهٔ ۹: مطلوب خود از خود طلب ای طالب ما

رباعی شمارهٔ ۱۰: در جام جهان نما نظر کن همه را

رباعی شمارهٔ ۱۱: از خود بگذر نور خدا را بطلب

رباعی شمارهٔ ۱۲: در دیدهٔ ما نور خدا را بطلب

رباعی شمارهٔ ۱۳: از زحمت پا اگر بنالم چه عجب

رباعی شمارهٔ ۱۴: عالم چو سرابست و نماید سر آب

رباعی شمارهٔ ۱۵: چشمت همه نرگسست و نرگس همه خواب

رباعی شمارهٔ ۱۶: عشقست که جان عاشقان زنده از اوست

رباعی شمارهٔ ۱۷: تا بر سر ما سایهٔ شاهنشه ماست

رباعی شمارهٔ ۱۸: دریای محیط جرعهٔ ساغر ماست

رباعی شمارهٔ ۱۹: گفتم جنت گفت که بستان شماست

رباعی شمارهٔ ۲۰: در دیدهٔ ما نقش خیالش پیداست

رباعی شمارهٔ ۲۱: دارنده چو ترکیب چنین خوب آراست

رباعی شمارهٔ ۲۲: ترکیب طبایع ار نگشتی کم و کاست

رباعی شمارهٔ ۲۳: ای دل به طریق عاشقی راه یکی است

رباعی شمارهٔ ۲۴: صبح و سحر و بلبل و گلزار یکیست

رباعی شمارهٔ ۲۵: میخانهٔ عشق او سرای دل ماست

رباعی شمارهٔ ۲۶: در مذهب ما محب و محبوب یکیست

رباعی شمارهٔ ۲۷: مائیم چنین تشنه و دریا با ماست

رباعی شمارهٔ ۲۸: ناخورده شراب مستیش چندان نیست

رباعی شمارهٔ ۲۹: گر کشته شوم به تیغ عشقش غم نیست

رباعی شمارهٔ ۳۰: طاعت ز سر جهل به جز وسوسه نیست

رباعی شمارهٔ ۳۱: همه نیکند هیچ خود بد نیست

رباعی شمارهٔ ۳۲: توحید تو پیش ما همه شرک و دوئی است

رباعی شمارهٔ ۳۳: دیدم رندی که سید رندانست

رباعی شمارهٔ ۳۴: تخت دل من مسخر شاه منست

رباعی شمارهٔ ۳۵: این هشت حرف نام آن شاه منست

رباعی شمارهٔ ۳۶: این هفت فلک سیاره از آه منست

رباعی شمارهٔ ۳۷: میخانه تمام وقف یاران منست

رباعی شمارهٔ ۳۸: درد تو ندیم دل شیدای منست

رباعی شمارهٔ ۳۹: این عین که عین جملهٔ اعیانست

رباعی شمارهٔ ۴۰: باران عنایتش به ما بارانست

رباعی شمارهٔ ۴۱: دل همچو کبوتر است و شاهد باز است

رباعی شمارهٔ ۴۲: مخموری و میکده نجوئی حیف است

رباعی شمارهٔ ۴۳: او بر دل تو همه دری بگشاده است

رباعی شمارهٔ ۴۴: یاری که دلش ز حال ما باخبر است

رباعی شمارهٔ ۴۵: مردود بود کسی که مردود وی است

رباعی شمارهٔ ۴۶: رب الارباب رب این مربوب است

رباعی شمارهٔ ۴۷: آئینهٔ حضرت الهی دل تو است

رباعی شمارهٔ ۴۸: گنجینه و گنج پادشاهی دل تو است

رباعی شمارهٔ ۴۹: واصل به خودم عین وصالم اینست

رباعی شمارهٔ ۵۰: در دیدهٔ ما هر دو جهان آینه است

رباعی شمارهٔ ۵۱: نقشی به خیال بسته کاین علم منست

رباعی شمارهٔ ۵۲: در گلشن ما ناله بلبل چه خوشست

رباعی شمارهٔ ۵۳: ذات و صفت و فعل همه آن وی است

رباعی شمارهٔ ۵۴: عالم بر رندان به مثل جام می است

رباعی شمارهٔ ۵۵: در باغ خلافت نبی چار به است

رباعی شمارهٔ ۵۶: دریاب و بیا که نازکانه سخنی است

رباعی شمارهٔ ۵۷: این علم بدیع ما بیانی دگر است

رباعی شمارهٔ ۵۸: گر یار غنا دهد غنا دوست تر است

رباعی شمارهٔ ۵۹: گم کردن و یافتن همه گردن تست

رباعی شمارهٔ ۶۰: ذاتی که به نزد ما نه فرد است و نه...

رباعی شمارهٔ ۶۱: ناخورده شراب ذوق آن نتوان یافت

رباعی شمارهٔ ۶۲: در آینه ای گر چه نماید غیرت

رباعی شمارهٔ ۶۳: عشق آمد و عقل رخت بربست و برفت

رباعی شمارهٔ ۶۴: بی درد طریق حیدری نتوان یافت

رباعی شمارهٔ ۶۵: خوش آینه ایست مظهر و ذات و صفات

رباعی شمارهٔ ۶۶: از عالم کفر تا به دین یک نفس است

رباعی شمارهٔ ۶۷: صحبت با غیر اگر چه از بهر خداست

رباعی شمارهٔ ۶۸: تا بر سر ما سایهٔ شاهنشه ماست

رباعی شمارهٔ ۶۹: دریای محیط جرعهٔ ساغر ماست

رباعی شمارهٔ ۷۰: میخانهٔ عشق او سرای دل ماست

رباعی شمارهٔ ۷۱: دیدم رندی که سید رندان است

رباعی شمارهٔ ۷۲: آن عین که عین جملهٔ اعیان است

رباعی شمارهٔ ۷۳: واصل به خودم عین وصالم این است

رباعی شمارهٔ ۷۴: عشق است که جان عاشقان زنده از اوست

رباعی شمارهٔ ۷۵: در دیدهٔ ما هر دو جهان آینه‌ای است

رباعی شمارهٔ ۷۶: ای دل به طریق عاشقی راه یکی است

رباعی شمارهٔ ۷۷: در مذهب ما محب و محبوب یکی است

رباعی شمارهٔ ۷۸: یاری که چو ما غرقهٔ دریا گردد

رباعی شمارهٔ ۷۹: رندی که ز هر دو کون یکتا گردد

رباعی شمارهٔ ۸۰: عشق آمد و شمع خود به پروانه سپرد

رباعی شمارهٔ ۸۱: صد جان به فدای دلبران خواهم کرد

رباعی شمارهٔ ۸۲: در مجلس ما به ترک می نتوان کرد

رباعی شمارهٔ ۸۳: دل دوش دم از لطف الهی می زد

رباعی شمارهٔ ۸۴: بیماری اگر کنی دوا به باشد

رباعی شمارهٔ ۸۵: در هر آنی به ما عطایی بخشد

رباعی شمارهٔ ۸۶: گر زان که گدا نماند آن سلطان ماند

رباعی شمارهٔ ۸۷: هر چند که ظالمان همه جمع شوند

رباعی شمارهٔ ۸۸: بی اسم کسی درک مسما نکند

رباعی شمارهٔ ۸۹: یاری که چنان است خلیلش خوانند

رباعی شمارهٔ ۹۰: این نقش خیال عالمش می ‌خوانند

رباعی شمارهٔ ۹۱: گر دیدهٔ دیگری خیالش بیند

رباعی شمارهٔ ۹۲: ای دوست حجاب ما ز ما خواهد بود

رباعی شمارهٔ ۹۳: تا هستی ما به ما عیان خواهد بود

رباعی شمارهٔ ۹۴: داند عالم اگر نکو اهل بود

رباعی شمارهٔ ۹۵: وجدان تو با وجود چندان نبود

رباعی شمارهٔ ۹۶: آن روز که کار وصل را ساز آید

رباعی شمارهٔ ۹۷: چون یوسف باد در چمن می ‌آید

رباعی شمارهٔ ۹۸: هر آینه ای که در نظر می‌ آید

رباعی شمارهٔ ۹۹: لطفش به کرم شهد و شهودم بخشید

رباعی شمارهٔ ۱۰۰: دلدار مرا کشت حیاتم بخشید

رباعی شمارهٔ ۱۰۱: نقشی و خیالیست که عالم خوانند

رباعی شمارهٔ ۱۰۲: توحید عوام عاقلان می دانند

رباعی شمارهٔ ۱۰۳: رندان ز وجود وز عدم دم نزنند

رباعی شمارهٔ ۱۰۴: آبست که در شیشه شرابش خوانند

رباعی شمارهٔ ۱۰۵: درد دل خسته دردمندان دانند

رباعی شمارهٔ ۱۰۶: در پای تو سروران سر انداخته اند

رباعی شمارهٔ ۱۰۷: از آتش عشق شمعی افروخته اند

رباعی شمارهٔ ۱۰۸: یک عالم از آب و گل بپرداخته اند

رباعی شمارهٔ ۱۰۹: ملک و ملکوت با هم آمیخته اند

رباعی شمارهٔ ۱۱۰: خاک در میخانه مگر بیخته اند

رباعی شمارهٔ ۱۱۱: هر باده که از حضرت الله دهند

رباعی شمارهٔ ۱۱۲: رند آن باشد که میل هستی نکند

رباعی شمارهٔ ۱۱۳: بی اسم کسی درک مسما نکند

رباعی شمارهٔ ۱۱۴: گر علم به تعلیم الهی یابند

رباعی شمارهٔ ۱۱۵: درویش و گدا مرتبهٔ جان چه کند

رباعی شمارهٔ ۱۱۶: یاری که مدام این سخن را خواند

رباعی شمارهٔ ۱۱۷: در عشق تو شادی و غمم هیچ نماند

رباعی شمارهٔ ۱۱۸: هر دل که به ذوق سرمدی خواهد بود

رباعی شمارهٔ ۱۱۹: فقری که از او غنای مطلق آید

رباعی شمارهٔ ۱۲۰: آب است که جان ما از او می یابد

رباعی شمارهٔ ۱۲۱: تا با تو توئی بود دوئی خواهد بود

رباعی شمارهٔ ۱۲۲: تا قدرت حق دری به عیسی بگشود

رباعی شمارهٔ ۱۲۳: این لطف نگر که حق به موسی بنمود

رباعی شمارهٔ ۱۲۴: انسان خوشی محققی پیش آید

رباعی شمارهٔ ۱۲۵: هستی یکیست آنکه هستی شاید

رباعی شمارهٔ ۱۲۶: عینی به ظهور عین ها بنماید

رباعی شمارهٔ ۱۲۷: بلبل مست است و بوی گل می بوید

رباعی شمارهٔ ۱۲۸: بلبل سخن از زبان گل می گوید

رباعی شمارهٔ ۱۲۹: چون یوسف باد در چمن می آید

رباعی شمارهٔ ۱۳۰: آن روز که کار وصل را ساز آید

رباعی شمارهٔ ۱۳۱: بی او ما را ظهور یارا نبود

رباعی شمارهٔ ۱۳۲: بلبل و گل رونق بستان نبود

رباعی شمارهٔ ۱۳۳: ممکن به خودیش بود و جودی نبود

رباعی شمارهٔ ۱۳۴: عینی که ظهور کرد اعیان نبود

رباعی شمارهٔ ۱۳۵: تقوی که در او اسم الهی نبود

رباعی شمارهٔ ۱۳۶: آن یار فقیر این و آنش نبود

رباعی شمارهٔ ۱۳۷: بر تخت ولایت آن ولی شاه بود

رباعی شمارهٔ ۱۳۸: کفر چو منی گزاف و آسان نبود

رباعی شمارهٔ ۱۳۹: بر تخت ولایت آن ولی شاه بود

رباعی شمارهٔ ۱۴۰: در بحر محیط هر که او غرق بود

رباعی شمارهٔ ۱۴۱: با حکمت ما نصیر طوسی چه بود

رباعی شمارهٔ ۱۴۲: رندی که ز هر دو کون یکتا گردد

رباعی شمارهٔ ۱۴۳: یاری که چو ما لطف الهی دارد

رباعی شمارهٔ ۱۴۴: دل میل به صحبت نگاری دارد

رباعی شمارهٔ ۱۴۵: بر خاک درش هر که مقامی دارد

رباعی شمارهٔ ۱۴۶: محبوب جمال خود به آدم بخشید

رباعی شمارهٔ ۱۴۷: بودش به کمال خویش بودم بخشید

رباعی شمارهٔ ۱۴۸: در هر آنی مرا عطائی بخشید

رباعی شمارهٔ ۱۴۹: یک نقطه به ذات خود هویدا گردید

رباعی شمارهٔ ۱۵۰: هر آینهٔ که در نظر می گذرد

رباعی شمارهٔ ۱۵۱: صد جان به فدای دلبران خواهم کرد

رباعی شمارهٔ ۱۵۲: در مجلس ما که ترک می نتوان کرد

رباعی شمارهٔ ۱۵۳: ای عقل بو که عشق خلاقی شد

رباعی شمارهٔ ۱۵۴: عالم همه پر ز نور سبحانی شد

رباعی شمارهٔ ۱۵۵: از جود وجود عشق لا شی ، شی شد

رباعی شمارهٔ ۱۵۶: تا داروی دردم سبب درمان شد

رباعی شمارهٔ ۱۵۷: گر قطره نماند آب باقی باشد

رباعی شمارهٔ ۱۵۸: ای دل بر او به پای جان باید شد

رباعی شمارهٔ ۱۵۹: در ملک اگر شاه عراقی باشد

رباعی شمارهٔ ۱۶۰: دانستن علم دین شریعت باشد

رباعی شمارهٔ ۱۶۱: سازنده اگرچه ساز نیکو سازد

رباعی شمارهٔ ۱۶۲: بگذر ز تجمل و تکبر بگذار

رباعی شمارهٔ ۱۶۳: میخانه ذوق در گشادیم دگر

رباعی شمارهٔ ۱۶۴: ما توبه به جام می شکستیم دگر

رباعی شمارهٔ ۱۶۵: عمری به خیال تو گذاریم دگر

رباعی شمارهٔ ۱۶۶: توحید دگر باشد و الحاد دگر

رباعی شمارهٔ ۱۶۷: توحید دگر باشد و الحاد دگر

رباعی شمارهٔ ۱۶۸: برخیز خوش و از سر عالم بگذر

رباعی شمارهٔ ۱۶۹: فرزند عزیز قرةالعین پدر

رباعی شمارهٔ ۱۷۰: ای یار بیار جام و کامی بردار

رباعی شمارهٔ ۱۷۱: مجنون و پریشان تو ام دستم گیر

رباعی شمارهٔ ۱۷۲: ننشین بنشین وز همه عالم برخیز

رباعی شمارهٔ ۱۷۳: حکمی از او محال باشد پرهیز

رباعی شمارهٔ ۱۷۴: با ریش سفید میر رعناست هنوز

رباعی شمارهٔ ۱۷۵: ممکن ز وجود هستی ای دارد و بس

رباعی شمارهٔ ۱۷۶: ما عاشق و رندیم ز طامات مپرس

رباعی شمارهٔ ۱۷۷: خوش علم شریفی است نکو می ‌جویش

رباعی شمارهٔ ۱۷۸: رندانه بیا جام می صاف بنوش

رباعی شمارهٔ ۱۷۹: بردار نقاب و می نگر آن رویش

رباعی شمارهٔ ۱۸۰: کو دل که بداند نفسی اسرارش

رباعی شمارهٔ ۱۸۱: مخلوق خدا همه نکو می دارش

رباعی شمارهٔ ۱۸۲: این جام و شراب جسم و جان دریابش

رباعی شمارهٔ ۱۸۳: گفتم که دلم گفت که ویران کنمش

رباعی شمارهٔ ۱۸۴: مجموع حروف یک الف می خوانش

رباعی شمارهٔ ۱۸۵: ترسان ترسان همی روم بر اثرش

رباعی شمارهٔ ۱۸۶: گر معنی تنزیل بداند حافظ

رباعی شمارهٔ ۱۸۷: معشوق یکی عشق یکی عاشق یک

رباعی شمارهٔ ۱۸۸: مفعول یکی فعل یکی فاعل یک

رباعی شمارهٔ ۱۸۹: در جام جهان نما نظر کن به جمال

رباعی شمارهٔ ۱۹۰: از دولت عشق عقل گشته پامال

رباعی شمارهٔ ۱۹۱: بنشین به در خلوت دل ای کامل

رباعی شمارهٔ ۱۹۲: در ملک یگانگی دوئی را چه محل

رباعی شمارهٔ ۱۹۳: تا با غم عشق او هم آواز شدم

رباعی شمارهٔ ۱۹۴: در کوی خرابات بسی کوشیدیم

رباعی شمارهٔ ۱۹۵: رفتم به خرابات و خراب افتادم

رباعی شمارهٔ ۱۹۶: جان و دل خود فدای جانان کردم

رباعی شمارهٔ ۱۹۷: در کوی مغان مست و خراب افتادم

رباعی شمارهٔ ۱۹۸: در کوی خرابات خراب افتادیم

رباعی شمارهٔ ۱۹۹: در کنج فنا گنج بقا یافته ایم

رباعی شمارهٔ ۲۰۰: تا ما نظر از اهل نظر یافته ایم

رباعی شمارهٔ ۲۰۱: ما یافته ایم آنچه ما یافته ایم

رباعی شمارهٔ ۲۰۲: در مجلس انس همدمی یافته ایم

رباعی شمارهٔ ۲۰۳: تا خانهٔ دل خلوت او ساخته ام

رباعی شمارهٔ ۲۰۴: من در ره عشق جان و دل باخته ام

رباعی شمارهٔ ۲۰۵: تا مرکب عشق درمیان تاخته ام

رباعی شمارهٔ ۲۰۶: شهبازم و شاهباز بشناخته ام

رباعی شمارهٔ ۲۰۷: تا تیغ به عشق از نیام آخته ام

رباعی شمارهٔ ۲۰۸: تا آتش عشق او بر افروخته ایم

رباعی شمارهٔ ۲۰۹: شاها نظری کن که فقیران توییم

رباعی شمارهٔ ۲۱۰: ما سوخته ایم و بارها سوخته ایم

رباعی شمارهٔ ۲۱۱: هم جام جهان نمای عالم مائیم

رباعی شمارهٔ ۲۱۲: آن صورت الطاف الهی مائیم

رباعی شمارهٔ ۲۱۳: انگشت زنان بر در جانان رفتیم

رباعی شمارهٔ ۲۱۴: ما درویشیم پادشاهی بخشیم

رباعی شمارهٔ ۲۱۵: در کتم عدم قلندر چالاکیم

رباعی شمارهٔ ۲۱۶: او جمع همه همه تفاصیل وئیم

رباعی شمارهٔ ۲۱۷: جوهر آبست و گوهرش دُر یتیم

رباعی شمارهٔ ۲۱۸: در کتم عدم سریر شاهی داریم

رباعی شمارهٔ ۲۱۹: والله به خدا که ما خدا می دانیم

رباعی شمارهٔ ۲۲۰: ما محرم راز حضرت سلطانیم

رباعی شمارهٔ ۲۲۱: ما عادت خود بهانه جوئی نکنیم

رباعی شمارهٔ ۲۲۲: در نهصد و نه من دو قران می بینم

رباعی شمارهٔ ۲۲۳: تا صورت او در آینه می بینم

رباعی شمارهٔ ۲۲۴: ما جمله حروف عالیاتیم مدام

رباعی شمارهٔ ۲۲۵: ترکیب بدن که چار حرف است مدام

رباعی شمارهٔ ۲۲۶: در عالم عشق منزلی ساخته‌ام

رباعی شمارهٔ ۲۲۷: روبند به روی همچو مه بسته بتم

رباعی شمارهٔ ۲۲۸: دل در سر زلف دلستانش بستم

رباعی شمارهٔ ۲۲۹: حمام شدم به گوشه ای بنشستم

رباعی شمارهٔ ۲۳۰: رفتم به خرابات و خراب افتادم

رباعی شمارهٔ ۲۳۱: بر خاک درش مست و خراب افتادم

رباعی شمارهٔ ۲۳۲: با شمع رخش دمی چو دمساز شدم

رباعی شمارهٔ ۲۳۳: در کوی خرابات حضوری دارم

رباعی شمارهٔ ۲۳۴: گویی که توکل و رضایی دارم

رباعی شمارهٔ ۲۳۵: هر آینه ای که آید اندر نظرم

رباعی شمارهٔ ۲۳۶: تا جان دارم به می خوری می‌ کوشم

رباعی شمارهٔ ۲۳۷: تا جان باشد به می خوری می‌ کوشم

رباعی شمارهٔ ۲۳۸: گفتم چه کنم که می گو چه کنم

رباعی شمارهٔ ۲۳۹: هر گه که دل از خلق جدا می‌ بینم

رباعی شمارهٔ ۲۴۰: در خلوت دل یار نهان می ‌بینم

رباعی شمارهٔ ۲۴۱: گر صوفی صفهٔ صفا را بینم

رباعی شمارهٔ ۲۴۲: در ذات همه جلال او می ‌بینم

رباعی شمارهٔ ۲۴۳: این درد همیشه من دوا می ‌بینم

رباعی شمارهٔ ۲۴۴: زان باده نخورده ام که هشیار شوم

رباعی شمارهٔ ۲۴۵: ملک و ملکوت و جسم و جانند به هم

رباعی شمارهٔ ۲۴۶: پای چپ و راست دردمندند به هم

رباعی شمارهٔ ۲۴۷: این اسم غنی و اول و آخر هم

رباعی شمارهٔ ۲۴۸: سمع و بصر و لسان و دست و پایم

رباعی شمارهٔ ۲۴۹: تا آتش عشق او برافروخته‌ ایم

رباعی شمارهٔ ۲۵۰: از دُردی درد ما دوا یافته ‌ایم

رباعی شمارهٔ ۲۵۱: در دور قمر چو ماه پیدا شده ‌ایم

رباعی شمارهٔ ۲۵۲: گر چه زخمی رسیده است بر پایم

رباعی شمارهٔ ۲۵۳: در کوی مغان مست و خراب افتادیم

رباعی شمارهٔ ۲۵۴: در کوی خرابات خراب افتادیم

رباعی شمارهٔ ۲۵۵: مانندهٔ گرد ، گرد مأوا گردیم

رباعی شمارهٔ ۲۵۶: در کتم عدم سریر شاهی داریم

رباعی شمارهٔ ۲۵۷: یک جو غم ایام نداریم خوشیم

رباعی شمارهٔ ۲۵۸: توحید به توحید نکو می دانیم

رباعی شمارهٔ ۲۵۹: عمری است که زنده به حیات اویم

رباعی شمارهٔ ۲۶۰: از لوح وجود بخوان تو حافظ قرآن

رباعی شمارهٔ ۲۶۱: مائیم ز خود وجود پرداختگان

رباعی شمارهٔ ۲۶۲: ای خواجه به جامهٔ کسان ناز مکن

رباعی شمارهٔ ۲۶۳: در هر نفسی کسب کمالی می کن

رباعی شمارهٔ ۲۶۴: گفتم شاهم گفت که از دولت من

رباعی شمارهٔ ۲۶۵: دل مغز حقیقت است تن پوست ببین

رباعی شمارهٔ ۲۶۶: در سایهٔ او تو آفتابش می ‌بین

رباعی شمارهٔ ۲۶۷: جانا لب زیرین تو به یا زبرین

رباعی شمارهٔ ۲۶۸: آن شاه که او قسیم نار است و جنان

رباعی شمارهٔ ۲۶۹: بواب از آن نشانده اند بر در او

رباعی شمارهٔ ۲۷۰: وقتی که نباشد این خیال من و تو

رباعی شمارهٔ ۲۷۱: در ساغر ما به جز می ناب نبو

رباعی شمارهٔ ۲۷۲: ای مظهر ذات را صفات آمده تو

رباعی شمارهٔ ۲۷۳: در بحر در آ درّ یتیم از ما جو

رباعی شمارهٔ ۲۷۴: در بحر در آ و عین ما از ما جو

رباعی شمارهٔ ۲۷۵: گر شه خواهی محرم آن شاه بجو

رباعی شمارهٔ ۲۷۶: اسم و صفت و مظاهر و مظهر کو

رباعی شمارهٔ ۲۷۷: شبخیز که راز او نگوید با او

رباعی شمارهٔ ۲۷۸: بگذر ز حدوث و قدم هیچ مگو

رباعی شمارهٔ ۲۷۹: یا رب دانی که من بگاه و بیگاه

رباعی شمارهٔ ۲۸۰: یارم ز سر ناز نقابی بسته

رباعی شمارهٔ ۲۸۱: در کتم عدم عقل خیالی بسته

رباعی شمارهٔ ۲۸۲: رند است کسی که از خودی وارسته

رباعی شمارهٔ ۲۸۳: ای در طلب گره گشایی مرده

رباعی شمارهٔ ۲۸۴: ای هست همه ز هست تو هست شده

رباعی شمارهٔ ۲۸۵: ساقی می خمخانه به ما پیموده

رباعی شمارهٔ ۲۸۶: دیدم صنمی جام میی نوشیده

رباعی شمارهٔ ۲۸۷: موجود به واجب الوجودیم همه

رباعی شمارهٔ ۲۸۸: در هر دو جهان غیر یکی باشد نه

رباعی شمارهٔ ۲۸۹: ما را می کهنه باید و دیرینه

رباعی شمارهٔ ۲۹۰: حرص و حسد و بعض و ریا و کینه

رباعی شمارهٔ ۲۹۱: مستم ز خرابات ولی از می نه

رباعی شمارهٔ ۲۹۲: اسرار سعادت نه به عادت زده ‌ای

رباعی شمارهٔ ۲۹۳: گر معرفت نامتناهی یابی

رباعی شمارهٔ ۲۹۴: گر زان که تو الطاف الهی یابی

رباعی شمارهٔ ۲۹۵: یاری دارم یگانهٔ سرمستی

رباعی شمارهٔ ۲۹۶: داماد بیاید و کند دامادی

رباعی شمارهٔ ۲۹۷: با آنکه تو اندر پی مقصود خودی

رباعی شمارهٔ ۲۹۸: گفتم که منم گفت حجابی داری

رباعی شمارهٔ ۲۹۹: اللّه یکی صفات او بسیاری

رباعی شمارهٔ ۳۰۰: گفتم مستم گفت چنین پنداری

رباعی شمارهٔ ۳۰۱: تا با خبرم ز تو ندارم خبری

رباعی شمارهٔ ۳۰۲: از فقر به عالم معانی برسی

رباعی شمارهٔ ۳۰۳: گر زانکه نه در بند هوا و هوسی

رباعی شمارهٔ ۳۰۴: خواهی که درین زمانه اوحد باشی

رباعی شمارهٔ ۳۰۵: گر عالم سر لی مع اللّه شوی

رباعی شمارهٔ ۳۰۶: بی رنگ اگر ز رنگ آگاه شوی

رباعی شمارهٔ ۳۰۷: گر مست شراب اذکروا اللّه شوی

رباعی شمارهٔ ۳۰۸: هم تازه گلی هم شکری هم نمکی

رباعی شمارهٔ ۳۰۹: گفتم به لبانت که سراسر نمکی

رباعی شمارهٔ ۳۱۰: زنهار دلا مکوش جز بر نیکی

رباعی شمارهٔ ۳۱۱: گر زان که به ذوق علم ما را دانی

رباعی شمارهٔ ۳۱۲: ای آنکه طلبکار جهان جانی

رباعی شمارهٔ ۳۱۳: وقتی که توکلت فراموش کنی

رباعی شمارهٔ ۳۱۴: بردار ز پیش پردهٔ خود بینی

رباعی شمارهٔ ۳۱۵: تا جامع اسرار الهی نشوی

رباعی شمارهٔ ۳۱۶: بی آینه تمثال نماید هی هی

رباعی شمارهٔ ۳۱۷: با عقل حدیث عشق گویی هی هی

رباعی شمارهٔ ۳۱۸: در کتم عدم وجود جویی هی هی

رباعی شمارهٔ ۳۱۹: با عقل حدیث عشق گوئی هی هی

رباعی شمارهٔ ۳۲۰: در عالم حسن بر همه شاه تویی

رباعی شمارهٔ ۳۲۱: از بهر خدا اگر خدا می ‌جویی