صفحه‌اصلی شاعران مهستی گنجوی

رباعیات

رباعی شمارۀ ۱: دوشینه شبم بود شبیه یلدا

رباعی شمارۀ ۲: حمامی را بگو گرت هست صواب

رباعی شمارۀ ۳: گر باد پریر خود نرگس بفراخت

رباعی شمارۀ ۴: آتش بوزید و جامهٔ شوم بسوخت

رباعی شمارۀ ۵: باد آمد و گل بر سر میخواران ریخت

رباعی شمارۀ ۶: لاله چو پریر آتش شور انگیخت

رباعی شمارۀ ۷: چو دلبر من به نزد فصّاد نشست

رباعی شمارۀ ۸: در مرو پریر لاله انگیخت

رباعی شمارۀ ۹: هرلحظه غمی به مستمندی رسدت

رباعی شمارۀ ۱۰: خط بین که فلک بر رخ دلخواه نبشت

رباعی شمارۀ ۱۱: هنگام صبوح گر بت حورسرشت

رباعی شمارۀ ۱۲: با من لب تو چو زلف تو بسته چراست؟

رباعی شمارۀ ۱۳: گفتی که بدین رخان زیبا که مراست

رباعی شمارۀ ۱۴: بازار دلم با سر سودات خوش‌ست

رباعی شمارۀ ۱۵: در میکده پیش بت تحیّات خوش است

رباعی شمارۀ ۱۶: صحّاف پسر که شهرهٔ آفاق است

رباعی شمارۀ ۱۷: ایام چو آتشکده از سینهٔ ماست

رباعی شمارۀ ۱۸: افسوس که اطراف گلت خار گرفت

رباعی شمارۀ ۱۹: گفتم که لبم به بوسه‌ای مهمان است

رباعی شمارۀ ۲۰: دریای سرشک دیدهٔ پر نم ماست

رباعی شمارۀ ۲۱: آن بت که رخش رشک گل و یاسمن است

رباعی شمارۀ ۲۲: با خصم منت همیشه دمسازی‌هاست

رباعی شمارۀ ۲۳: گیسو به سر زلف تو در خواهم بست

رباعی شمارۀ ۲۴: آن کودک نعل‌بند داس اندر دست

رباعی شمارۀ ۲۵: چون با دل تو نیست … در یک پوست

رباعی شمارۀ ۲۶: جوله پسری که جان و دل خستهٔ اوست

رباعی شمارۀ ۲۷: آتش‌روئی پریر در ما پیوست

رباعی شمارۀ ۲۸: دل جای غم توست چنان تنگ که هست

رباعی شمارۀ ۲۹: چندان که نخواهی غم و رنجوری هست

رباعی شمارۀ ۳۰: در خانهٔ تو آن چه مرا شاید نیست

رباعی شمارۀ ۳۱: امشب شب هجران و وداع و دوری‌ست

رباعی شمارۀ ۳۲: در آتش دل پریر بودم بنهفت

رباعی شمارۀ ۳۳: سرمایهٔ خرمی به جز روی تو نیست

رباعی شمارۀ ۳۴: ما را به دم پیری نگه نتوان داشت

رباعی شمارۀ ۳۵: شب‌ها که به ناز با تو خفتم همه رفت

رباعی شمارۀ ۳۶: در عالم عشق تا دلم سلطان گشت

رباعی شمارۀ ۳۷: چون شانه و سنگ اگر پذیرد رایت

رباعی شمارۀ ۳۸: من برخی آبی که رود در جویت

رباعی شمارۀ ۳۹: ای گشته خجل پری و حور از رویت

رباعی شمارۀ ۴۰: در طاس فلک نقش قضا و قدر است

رباعی شمارۀ ۴۱: سوگند به آفتاب یعنی رویت

رباعی شمارۀ ۴۲: تیر بستم تو را دلم ترکش باد

رباعی شمارۀ ۴۳: آن روز که مرکب فلک زین کردند

رباعی شمارۀ ۴۴: در دهر مرا جز تو دل‌افروز مباد

رباعی شمارۀ ۴۵: بی یاد تو در تنم نفس پیکان باد

رباعی شمارۀ ۴۶: گر ملک تو مصر و روم و چین خواهد بود

رباعی شمارۀ ۴۷: ای باد که جان فدای پیغام تو باد

رباعی شمارۀ ۴۸: چشمم چو بر آن عارض گلگون افتاد

رباعی شمارۀ ۴۹: کردی به سخن پریرم از هجر آزاد

رباعی شمارۀ ۵۰: ز اندیشهٔ این دلم به خون می‌گردد

رباعی شمارۀ ۵۱: غم با لطف تو شادمانی گردد

رباعی شمارۀ ۵۲: مشکی که ز چین ختن آهو دارد

رباعی شمارۀ ۵۳: جانانه هر آن کس که دی خوش دارد

رباعی شمارۀ ۵۴: جان در ره عاشقی خطر باید کرد

رباعی شمارۀ ۵۵: شاها فلکت اسب سعادت زین کرد

رباعی شمارۀ ۵۶: قصه چه کنم که اشتیاق تو چه کرد

رباعی شمارۀ ۵۷: بگذشت پریر باز به سر لاله و درد

رباعی شمارۀ ۵۸: هر کارد که از کشتهٔ خود برگیرد

رباعی شمارۀ ۵۹: آن یار کله‌دوز چه شیرین دوزد

رباعی شمارۀ ۶۰: چشم ترکت چون مست برمی‌خیزد

رباعی شمارۀ ۶۱: چون زور کمان در بر و دوش تو رسد

رباعی شمارۀ ۶۲: شاها ز منت مدح و ثنا بس باشد

رباعی شمارۀ ۶۳: سرمایهٔ روزگارم از دست بشد

رباعی شمارۀ ۶۴: گفتم نظری که عمر من فاسد شد

رباعی شمارۀ ۶۵: این اشک عقیق رنگ من چون بچکد

رباعی شمارۀ ۶۶: سودازدهٔ جمال تو باز آمد

رباعی شمارۀ ۶۷: ایام بر آن است که تا بتواند

رباعی شمارۀ ۶۸: تا از تف آب چرخ افراشته‌اند

رباعی شمارۀ ۶۹: آن‌ها که هوای عشق موزون زده‌اند

رباعی شمارۀ ۷۰: پیوسته خرابات ز رندان خوش باد

رباعی شمارۀ ۷۱: گل ساخت ز شکل غنچه پیکانی چند

رباعی شمارۀ ۷۲: شهری زن و مرد در رخت می‌نگرند

رباعی شمارۀ ۷۳: شاهان چو به روز بزم ساغر گیرند

رباعی شمارۀ ۷۴: بس جور کز آن غمزهٔ زیبات کشند

رباعی شمارۀ ۷۵: شب را چه خبر که عاشقان می چه کشند

رباعی شمارۀ ۷۶: با هر که دلم ز عشق تو راز کند

رباعی شمارۀ ۷۷: کس چون تو به عقل زندگانی نکند

رباعی شمارۀ ۷۸: تا سنبل تو غالیه‌سائی نکند

رباعی شمارۀ ۷۹: آن کاتش مهر در دل ما افکند

رباعی شمارۀ ۸۰: منگر به زمین که خاک و آبت بیند

رباعی شمارۀ ۸۱: شوی زن نوجوان اگر پیر بود

رباعی شمارۀ ۸۲: در غربت اگر چه بخت همره نبود

رباعی شمارۀ ۸۳: در دل همه شرک روی بر خاک چه سود؟

رباعی شمارۀ ۸۴: سهمی که مرا دلبر خباز دهد

رباعی شمارۀ ۸۵: مه بر رخ تو گزیدنم دل ندهد

رباعی شمارۀ ۸۶: زیبا بت کفشگر جو کفش آراید

رباعی شمارۀ ۸۷: اشکم ز دو دیده متصل می‌آید

رباعی شمارۀ ۸۸: چشمم چو به چشم خویش چشم تو بدید

رباعی شمارۀ ۸۹: خطت چو بنفشه از گل آورد پدید

رباعی شمارۀ ۹۰: بس غصه که از چشمهٔ نوش تو رسید

رباعی شمارۀ ۹۱: هرگه که دلم فرصت آن دم جوید

رباعی شمارۀ ۹۲: جانا تو ز دیده اشک بیهوده مبار

رباعی شمارۀ ۹۳: گر بت رخ توست بت‌پرستی خوش‌تر

رباعی شمارۀ ۹۴: ای لعل تو تا لانهٔ بستان بهار

رباعی شمارۀ ۹۵: از من صنما قرار مستان آخر

رباعی شمارۀ ۹۶: نسرین تو زد پریر بر من آذر

رباعی شمارۀ ۹۷: آهیخت پریر لاله ز آتش خنجر

رباعی شمارۀ ۹۸: زد لاله پریر در نشابور آذر

رباعی شمارۀ ۹۹: چندان بکنم تو را من ای طرفه پسر

رباعی شمارۀ ۱۰۰: اشتربانا چو عزم کردی به سفر

رباعی شمارۀ ۱۰۱: باید سه هزار سال کز چشمه‌ خور

رباعی شمارۀ ۱۰۲: ای پور خطیبب گنجه پندی بپذیر

رباعی شمارۀ ۱۰۳: با لاله رخان باغ سرو از سر ناز

رباعی شمارۀ ۱۰۴: از بس که کند زلف تو با روی تو ناز

رباعی شمارۀ ۱۰۵: دلدار کله‌دوز من از روی هوس

رباعی شمارۀ ۱۰۶: در یافتم آخر ز قضاش را به شبش

رباعی شمارۀ ۱۰۷: در رهگذری فتاده دیدم مستش

رباعی شمارۀ ۱۰۸: من تازه‌گلی که نباشد خارش

رباعی شمارۀ ۱۰۹: آن دیده که دیدن تو بودی کارش

رباعی شمارۀ ۱۱۰: در ره چو بداشتم به سوگندانش

رباعی شمارۀ ۱۱۱: ترکم چو کمان کشید کردم نگهش

رباعی شمارۀ ۱۱۲: ای عقرب زلفت زده برجانم نیش

رباعی شمارۀ ۱۱۳: در دبستان دوش از غم و شیون خویش

رباعی شمارۀ ۱۱۴: من مهستی‌ام بر همه خوبان شده طاق

رباعی شمارۀ ۱۱۵: تا کی ز غم تو رخ به خون شوید دل

رباعی شمارۀ ۱۱۶: ای رنج غم تو برده و خوردهٔ دل

رباعی شمارۀ ۱۱۷: زین سان که فتاد هجر در راه ای دل

رباعی شمارۀ ۱۱۸: ای آروزی روان وای داروی دل

رباعی شمارۀ ۱۱۹: ای فتنهٔ خاص ای بلای دل عام

رباعی شمارۀ ۱۲۰: برخیز و بیا که هجره پرداخته‌ام

رباعی شمارۀ ۱۲۱: هر جوی که از چهره به ناخن کندم

رباعی شمارۀ ۱۲۲: من عهد تو سخت سست می‌دانستم

رباعی شمارۀ ۱۲۳: لعل تو مزیدن آرزو می‌کُنَدَم

رباعی شمارۀ ۱۲۴: رفت آن که سری پر از خمارش دارم

رباعی شمارۀ ۱۲۵: هر ناله که بر سر شتر می‌کردم

رباعی شمارۀ ۱۲۶: ای فاختهٔ مهر چون به تو درنگرم

رباعی شمارۀ ۱۲۷: دل کو که به نامه شرح غم آغازم

رباعی شمارۀ ۱۲۸: قصاب منی و در غمت می‌جوشم

رباعی شمارۀ ۱۲۹: در کوی خرابات یکی درویشم

رباعی شمارۀ ۱۳۰: چون مرغ ضعیف بی پر و بی بالم

رباعی شمارۀ ۱۳۱: با ابر همیشه در عتابش بینم

رباعی شمارۀ ۱۳۲: هر شب ز غمت تازه عذابی بینم

رباعی شمارۀ ۱۳۳: تا ظن نبری کز پی جان می‌گریم

رباعی شمارۀ ۱۳۴: نه مرد سجاده‌ایم و نه مرد کَلیم

رباعی شمارۀ ۱۳۵: ما بندگی آن رخ زیبات کنیم

رباعی شمارۀ ۱۳۶: زرد است ز عشق خاکبیزی رویم

رباعی شمارۀ ۱۳۷: زلفین تو سی زنگی و هر سی مستان

رباعی شمارۀ ۱۳۸: چشم و دهن آن صنم لاله رخان

رباعی شمارۀ ۱۳۹: از ضعف تن آنچنان توانم رفتن

رباعی شمارۀ ۱۴۰: قلّش و قلندری و عاشق بودن

رباعی شمارۀ ۱۴۱: دی خوش پسری دیدم اندر زوزن

رباعی شمارۀ ۱۴۲: بر هر دو طرف مزن تو بر یک سوزن

رباعی شمارۀ ۱۴۳: دوش از غم هجرت ای بت عهدشکن

رباعی شمارۀ ۱۴۵: ای یاد تو تسبیح زبان و لب من

رباعی شمارۀ ۱۴۴: کو آه همه زنهار و عهدت با من

رباعی شمارۀ ۱۴۶: از مهر خود و کین تو در تابم من

رباعی شمارۀ ۱۴۷: در دام غم تو بسته‌ای هست چو من

رباعی شمارۀ ۱۴۹: ای بی‌خبر از غایت دلداری من

رباعی شمارۀ ۱۴۸: گر خون تو ای بوده پسندیدهٔ من

رباعی شمارۀ ۱۵۰: افتاده ز محنت من آوازه برون

رباعی شمارۀ ۱۵۱: ما را سر ناز دلبران نیست کنون

رباعی شمارۀ ۱۵۲: ای زلف تو حلقه حلقه و چین بر چین

رباعی شمارۀ ۱۵۳: عشق است که شیر نر زبون آید از او

رباعی شمارۀ ۱۵۴: آب ارچه نمی‌رود به جویم با تو

رباعی شمارۀ ۱۵۵: ابریست که خون دیده بارد غم تو

رباعی شمارۀ ۱۵۶: ابریست که قطره نم فشاند غم تو

رباعی شمارۀ ۱۵۷: دل در ازل آمد آشیان غم تو

رباعی شمارۀ ۱۵۸: مؤذن پسری تازه‌تر از لالهٔ مرو

رباعی شمارۀ ۱۵۹: چون نیست پدید در غمم بیرون شو

رباعی شمارۀ ۱۶۰: ای روی تو از تازه گل بربر به

رباعی شمارۀ ۱۶۱: معشوقه لطیف و چست و بازاری به

رباعی شمارۀ ۱۶۲: ای دست تو دست من به دستان بسته

رباعی شمارۀ ۱۶۳: اندر دل من ای بت عیار بچه

رباعی شمارۀ ۱۶۴: ای روی تو ماه را شکست آورده

رباعی شمارۀ ۱۶۵: می خورد به پاییز درخت از ژاله

رباعی شمارۀ ۱۶۶: …

رباعی شمارۀ ۱۶۷: دلدار به من گفت که می بر کف نه

رباعی شمارۀ ۱۶۸: تو مونس غم شبان تاریک نه‌ای

رباعی شمارۀ ۱۶۹: زلف و رخ خود به هم برابر کردی

رباعی شمارۀ ۱۷۰: ای رشته چو قصد لعل کانی کردی

رباعی شمارۀ ۱۷۱: خندان بدو رخ گل بدیع آوردی

رباعی شمارۀ ۱۷۲: هر گه که تو نعل اسب دیگران بندی

رباعی شمارۀ ۱۷۳: مر موی تو را جه بودی بی آزاری

رباعی شمارۀ ۱۷۴: چون اسب به میدان ضرب می‌نازی

رباعی شمارۀ ۱۷۵: مضراب ز لف و نی ز قامت سازی

رباعی شمارۀ ۱۷۶: گر زانکه چو خاک ره ستم‌کش باشی

رباعی شمارۀ ۱۷۷: در سنگ اگر شوی چو نار ای ساقی

رباعی شمارۀ ۱۷۸: گر من به مثل هزار جان داشتمی

رباعی شمارۀ ۱۷۹: از دیده اگر نه خون روان داشتمی

رباعی شمارۀ ۱۸۰: ای تُنگ شکر چون دهن تنگت نی

رباعی شمارۀ ۱۸۱: بس خون که بدان دو چشم خونخواره کنی

رباعی شمارۀ ۱۸۲: در وقت بهار جز لب جوی مجوی

رباعی شمارۀ ۱۸۳: جسمی دارم دلی خراب اندر وی

رباعی شمارۀ ۱۸۴: تا کی به هوای دل چنین خوار شوی

رباعی شمارۀ ۱۸۵: در دل نگذارمت که افگار شوی

رباعی شمارۀ ۱۸۶: چون بند ز نامهٔ تو بگشاد رهی

رباعی شمارۀ ۱۸۷: شفتالوی آبدارت ای سرو سهی

رباعی شمارۀ ۱۸۸: هر گه که به زلف عنبر تر سایی

رباعی شمارۀ ۱۸۹: ای بت به سر مسیح اگر ترسایی

رباعی شمارۀ ۱۹۰: هان تا به خرابات حجازی نائی

رباعی شمارۀ ۱۹۱: با روی چو نوبهار و با خوی دئی