صفحه‌اصلی شاعران ملک‌الشعرای بهار

قصاید

شمارهٔ ۱ - شکوه از حسود: ز شعر قدر و بها یافتند اگر شعرا
شمارهٔ ۲ - لابه حکیم: فریاد از این جهان و از این دنیا
شمارهٔ ۳ - فخریه: دگر باره خیاط باد صبا
شمارهٔ ۴ - گلستان: نوبهار آمد و شدگیتی دیگرگونا
شمارهٔ ۵ - طوفان: سحابی ‌قیرگون برشد ز دریا
شمارهٔ ۶ - غوکنامه: بس کن از این مکابره ای غوک ژاژخا
شمارهٔ ۷ - پاسخ به شعاع‌الملک: تا تاختند بی‌هنران در مصاف‌ها
شمارهٔ ۸ - نفس انسان: ز دانایی بنالد مرد دانا
شمارهٔ ۹ - جواب بهار به ادیب الممالک فراهانی: ایزدت خر خلق کرد ای کودن شاعرنما
شمارهٔ ۱۰ - منقبت: دی دیدم آن نگار سهی قد را
شمارهٔ ۱۱ - نمایندگی ترشیز: دل زجا برد سحرمرغ سحرخیزمرا
شمارهٔ ۱۲ - شکوه و تفاخر: کند از جا عاقبت سیلاب چشم تر مرا
شمارهٔ ۱۳ - دل بزه کار: از من گرفت گیتی یارم را
شمارهٔ ۱۴ - به یاد وطن (لزنیه): مه کرد مسخر دره وکوه لزن‌ را
شمارهٔ ۱۵ - فتح ورشو: قیصر گرفت خطهٔ ورشو را
شمارهٔ ۱۶ - در تهنیت عید قربان و مدح والی خراسان: عید قربان آمد ای جان جهان قربان ت...
شمارهٔ ۱۷ - غدیریه: ای که در هر نیکوئی آراسته یزدان ت...
شمارهٔ ۱۸ - تاجگذاری: به سر بنهاد احمدشاه دیهیم کیانی را
شمارهٔ ۱۹ - در وصف تگرگ: ز میغ اندر جهد هزمان درخشا
شمارهٔ ۲۰ - سرود خارکن: خوشا بهارا خوشامیا خوشا چمنا
شمارهٔ ۲۱ - مراسم صبحانه (یک خانواده زردشتی قدیم): صبح دوم شد سپیده تابانا
شمارهٔ ۲۲ - در منقبت امام هشتم‌(‌ع‌): بگرفت شب ز چهرهٔ انجم نقاب‌ها
شمارهٔ ۲۳ - باز هم به همان مناسبت (مد شدن موی کوتاه برای زنان): سراسر تار گیسوی سیه چیدند خانم‌ها
شمارهٔ ۲۴ - گواه سخنوری: آمد، چو دو نیمه برفت از شب
شمارهٔ ۲۵ - ورزش روح: دو چیز افزونی دهد، بر مردم افزون‌...
شمارهٔ ۲۶ - غضب شاه: مانده‌ام در شکنج رنج و تعب
شمارهٔ ۲۷ - در مدح حضرت ختمی مرتبت: ای آفتاب گردون تاری شو و متاب
شمارهٔ ۲۸ - تابستان: ای آفتاب مشکو زی باغ کن شتاب
شمارهٔ ۲۹ - گله از وزیر فرهنگ: وزیر فرهنگ ای جسم فضل و جان ادب
شمارهٔ ۳۰ - سرنیزه: قاعدهٔ ملک ز سر نیزه است
شمارهٔ ۳۱ - غزل در مخالفت جمهوری ساخته شده از مسمط موشح در موافقت جمهوری: جمهوری سردار سپه مایهٔ ننگ است
شمارهٔ ۳۲ - سرچشمهٔ فین: سرچشمهٔ «‌فین‌» بین که در آن آب ر...
شمارهٔ ۳۳ - در منقبت مولای متقیان: دل من خواهی ای ترک و ندانی که خطاست
شمارهٔ ۳۴ - در وصف آیت‌الله صدر: رسول گفت گرت دیدن خدای هواست
شمارهٔ ۳۵ - آواز خدا: هر حلقه که در آن زلف دوتاست
شمارهٔ ۳۶ - تهران آفتی است: ای عجب این خلق را هر دم دگرسان حا...
شمارهٔ ۳۷ - فردوسی: سخن‌ بزرگ ‌شود، چون‌ درست باشد و ...
شمارهٔ ۳۸ - ره راست: تا شدم خویگر به رفتن راست
شمارهٔ ۳۹ - دست شکسته: بشکست گرم دست چه‌ غم‌؟ کار درست‌ ...
شمارهٔ ۴۰ - پاکستان: شد سیه مست بلاهشیار، تاکستان کجاس...
شمارهٔ ۴۱ - دیروز و امروز: امروز روز عزت دیهیم و افسر است
شمارهٔ ۴۲ - حب الوطن: هر کرا مهر وطن در دل نباشد کافر است
شمارهٔ ۴۳ - غم: گویی علامت بشر اندر جهان‌، غم است
شمارهٔ ۴۴ - مرغ خموش: یک مرغ سر به زیر پر اندر کشیده است
شمارهٔ ۴۵ - که ورزندگی مایهٔ زندگی‌ است: تن زنده والا به ورزندگی است
شمارهٔ ۴۶ - منقبت سیدالشداء (‌ع‌): «‌دل آن ترک نه اندر خور سبمبن‌بر ...
شمارهٔ ۴۷ - یکی هست و دو تا نیست: گویند حکیمان که پس ازمرگ، بقا نیست
شمارهٔ ۴۸ - پرد‌هٔ سینما: غم‌ مخور ای ‌دل که جهان را قرار ن...
شمارهٔ ۴۹ - جمال طبیعت: جهان جز که نقش جهاندار نیست
شمارهٔ ۵۰ - یا مرگ یا تجدد: هرکو در اضطراب وطن نیست
شمارهٔ ۵۱ - هشدر به اروپا: در مسیل مسکنت خفتیم و چندی برگذشت
شمارهٔ ۵۲ - ضیمران: ضیمرانی در بن بید معلق جاگرفت
شمارهٔ ۵۳ - انگشتری: تا لب جانان ز تنگی شکل انگشتر گرفت
شمارهٔ ۵۴ - نوش جانت: ای محمدخان به دژبانی فتادی‌، نوش ...
شمارهٔ ۵۵ - پیام شاعر: طبع بلند مرا کیست که فرمان برد
شمارهٔ ۵۶ - جهل عوام: این عامیان که در نظر ما مصورند
شمارهٔ ۵۷ - نفثة المصدور: فریاد ازین بئس‌المقر وین برزن پر ...
شمارهٔ ۵۸ - در صفت شب و منقبت علی (‌ع): شب برکشید رایت اسود
شمارهٔ ۵۹ - نوید پیک: اگرکه پشت من از بار حادثات خمید
شمارهٔ ۶۰ - عدل و داد: باد خراسان همیشه خرم و آباد
شمارهٔ ۶۱ - به شکرانه توشیح قانون اساسی: بگذشت اردی‌بهشت و آمد خرداد
شمارهٔ ۶۲ - تغزل: دلم از عشق آن بت نوشاد
شمارهٔ ۶۳ - مجسمهٔ فردوسی: مهرگان آمد به آیین فریدون و قباد
شمارهٔ ۶۴ - ابر و باد: بود مر ابر را اندر کمین باد
شمارهٔ ۶۵ - محشر خر: محشر خرگشت طهران‌، محشر خر زنده‌باد
شمارهٔ ۶۶ - دختر گدا: گویند سیم و زر به گدایان خدا نداد
شمارهٔ ۶۷ - عرض لشکر: امیر مشرق امروز عرض لشکرکرد
شمارهٔ ۶۸ - عاقل: عاقل آن نیست که فضلی وکمالی دارد
شمارهٔ ۶۹ - بهار اگر بگذارد!: صبر کنم انتظار اگر بگذارد
شمارهٔ ۷۰ - صفحه‌ای از تاریخ: ظلمی که انگلیس در این خاک و آب کرد
شمارهٔ ۷۱ - چه باید کرد؟: ترک ملک عجم ببایدکرد
شمارهٔ ۷۲ - جواب قصیدهٔ ادیب‌الممالک (در حادثه شکستن دست بهار)هم: شکست دستی کز خامه بی‌نگار آورد
شمارهٔ ۷۳ - : ز رنج دستم گر آسمان نزار آورد
شمارهٔ ۷۴ - زن شعر خداست: خانم آن نیست که جانانه و دلبر باشد
شمارهٔ ۷۵ - یک صفحه از تاریخ: جرم خورشید چوازحوت به برج بره شد
شمارهٔ ۷۶ - وداع: به روی روز چو از خون اثر پدید آمد
شمارهٔ ۷۷ - بهار در اسفند: امسال شگفتی به کار آمد
شمارهٔ ۷۸ - ای هوار محمد!: دارد سرهنگ شهریار محمد
شمارهٔ ۷۹ - دماوندیۀ دوم: ای دیو سپید پای در بند
شمارهٔ ۸۰ - لغز: چیست‌ آن گوهر که درد خسته درمان م...
شمارهٔ ۸۱ - نکوهش چرخ (راستگوی شادزی): ویحک ای افراشته چرخ بلند
شمارهٔ ۸۲ - آمال شاعر: فروردین آمد، سپس بهمن و اسفند
شمارهٔ ۸۳ - خیال خام: کسان که شور به ترک سلاح عام کنند
شمارهٔ ۸۴ - در وصف نوروز: بهار آمد و رفت ماه سپند
شمارهٔ ۸۵ - هند و ایران: هند و ایران برادران همند
شمارهٔ ۸۶ - شهربند مهر و وفا: در شهربند مهر و وفا دلبری نماند
شمارهٔ ۸۷ - مسجد سلیمان: حق‌پرستان سلف‌، کاری نمایان کرده‌...
شمارهٔ ۸۸ - یک شب شوم‌!: شب چو دیوان به حصار فلکی راه زدند
شمارهٔ ۸۹ - صیقل‌ عشق: گلعذاران جهان بسیارند
شمارهٔ ۹۰ - کیک نامه: چون اختران پلاس سیه بر سر آورند
شمارهٔ ۹۱ - گناه آدم و حوا: صبح چون شاه فلک بر تختگه مأوی کند
شمارهٔ ۹۲ - غدیر خم: گر نظر در آینه یکره بر آن منظر کند
شمارهٔ ۹۳ - هفت شین: شد وقت آنکه مرغ سحر نغمه سر کند
شمارهٔ ۹۴ - در محرم: در محرم اهل ری خود را دگرگون می‌ک...
شمارهٔ ۹۵ - بهاریه: رسید موکب ‌نوروز و چشم‌فتنه غنود
شمارهٔ ۹۶ - سپید رود: هنگام فرودین که رساند ز ما درود
شمارهٔ ۹۷ - مرگ پدر: به کام من بر یک چند گشت گیهان بود
شمارهٔ ۹۸ - حبسیه: پانزده روز است تا جایم در این زند...
شمارهٔ ۹۹ - سرگذشت شاعر: یاد باد آن عهد کم بندی به پای اند...
شمارهٔ ۱۰۰ - نسب‌نامهٔ بهار: قطعه‌ای قلم پرتو بیضایی بود
شمارهٔ ۱۰۱ - تغزل: داده‌ام دل تا مرا یک بوسه آن دلبر...
شمارهٔ ۱۰۲ - پیام ایران: به هوش باشکه ایران تو را پیام دهد
شمارهٔ ۱۰۳ - در رثاء پدر: شمسهٔ ملک سخن را تا افول آمد پدید
شمارهٔ ۱۰۴ - در ذم می: خرد را عجب آید از این نبید
شمارهٔ ۱۰۵ - پند پدر: نوروز و اورمزد و مه فرودین رسید
شمارهٔ ۱۰۶ - شب و شراب: شب خرگه سیه زد و در وی بیارمید
شمارهٔ ۱۰۷ - راه عمل: نخلی که قد افراشت به پستی نگراید
شمارهٔ ۱۰۸ - پیشگویی: بهارا بهل تا گیاهی برآید
شمارهٔ ۱۰۹ - به چه کارید؟: ای معشر خودخواه منافق به چه کارید؟
شمارهٔ ۱۱۰ - پاسخ فرخ: شکر خداکه دوره غربت بسر رسید
شمارهٔ ۱۱۱ - عدل مظفر: کشور ایران ز عدل شاه مظفر
شمارهٔ ۱۱۲ - بهاریه: بگریست ابر تیره به دشت اندر
شمارهٔ ۱۱۳ - روزه گشای: شاد شد دوش ز دیدار من آن ترک پسر
شمارهٔ ۱۱۴ - بهاریه: مرا داد گل پیشرس خبر
شمارهٔ ۱۱۵ - بوسهٔ عید: به هوس بردم سی روز مه روزه بسر
شمارهٔ ۱۱۶ - فتح الفتوح: مکن حدیث سکندر که اندرین کشور
شمارهٔ ۱۱۷ - در واقعهٔ بمباران آستانهٔ حضرت رضا (‌ع‌): بوی خون ای باد ازطوس سوی یثرب بر
شمارهٔ ۱۱۸ - سفر نامه: به‌شهر ری شدم از دشت خاور
شمارهٔ ۱۱۹ - هیجا ن روح: ای خامه دوتا شو و به خط مگذر
شمارهٔ ۱۲۰ - خانواده: دادم دو پسر خدای و سه دختر
شمارهٔ ۱۲۱ - چیستان: چیست آن جنبدهٔ والاگهر
شمارهٔ ۱۲۲ - هدیه باکو: روزآدینه ببستیم زری رخت سفر
شمارهٔ ۱۲۳ - کناره گیری از وزارت و شکایت از دوست: حدیث عهد و وفا شد فسانه درکشور
شمارهٔ ۱۲۴ - در منقبت حضرت فاطمه‌زهرا علیهاسلام: ای زده زنار بر، ز مشک به رخسار
شمارهٔ ۱۲۵ - لغز: چیست آن سرو نارسیده به بار
شمارهٔ ۱۲۶ - تغزل و بهاریه: گشاده روی بهار، ای گشاده روی بهار
شمارهٔ ۱۲۷ - مرگ تزار: خمش مباش کنون کامد ای بهار، بهار
شمارهٔ ۱۲۸ - لاله زار: چون پای خرد خرد نهادی به لاله‌زار
شمارهٔ ۱۲۹ - در وصف آتلیه نقاشی اسعد: حبذا از این نگارستان پر نقش و نگار
شمارهٔ ۱۳۰ - بی‌خبر: ای‌خوش آن‌ساعت که‌آید پیک جانان ب...
شمارهٔ ۱۳۱ - پائیز و زمستان: روان شد لشگر آبان به طرف جوببار ا...
شمارهٔ ۱۳۲ - تجدید مطلع (در توصیف مازندران): خوشست اکنون اگر جویی به آبسکون گذ...
شمارهٔ ۱۳۳ - تغزل: سنبل داری به گوشهٔ چمن اندر
شمارهٔ ۱۳۴ - در وصف انگور: انگور شد آبستن هان ای بچهٔ حور
شمارهٔ ۱۳۵ - مجلس چهاردهم: به بهارستان افتاد مرا دوش عبور
شمارهٔ ۱۳۶ - تغزل: بوستان بشکفت و بلبل برکشید از دل ...
شمارهٔ ۱۳۷ - تغزل و تشبیب: باد بیاورد بوی مشک به شبگیر
شمارهٔ ۱۳۸ - بهاریه و تشبیب: نگر به زلف و بنا گوش آن بت کشمیر
شمارهٔ ۱۳۹ - شکواییه: شریر، قاضی و رهزن‌، امین و دزد، ع...
شمارهٔ ۱۴۰ - خیانت: آن را که نگون است رایتش
شمارهٔ ۱۴۱ - تغزل: بربوده دلم چشم پر فنش
شمارهٔ ۱۴۲ - به یکی از دوستان: ای شوکت ای شکسته دل دوستان خویش
شمارهٔ ۱۴۳ - بیدار شو!: ای خفته درین خاکدان رباط
شمارهٔ ۱۴۴ - در منقبت حضرت امام جعفر صادق‌(‌ع‌): باز به پا کرد نوبهار سرادق
شمارهٔ ۱۴۵ - ای ملک: ملک ایران سر بسر در انقلاب است ای...
شمارهٔ ۱۴۶ - رزم‌نامه: می فروهل زکف‌ای ترک و به یک‌سو نه...
شمارهٔ ۱۴۷ - صفت هلال و اسب: چون غرهٔ افق ز شفق شد شقیق رنگ
شمارهٔ ۱۴۸ - بلای گل: افتاده‌ایم سخت به دام بلای گل
شمارهٔ ۱۴۹ - صدارت اتابک اعظم: آن اختری که کرد نهان چندگه جمال
شمارهٔ ۱۵۰ - تشبیب: ای بر گل سوری زده از مشک سیه خال
شمارهٔ ۱۵۱ - پیام به انگلستان: یک‌ره از ری سوی لندن گذر ای پیک ش...
شمارهٔ ۱۵۲ - پایتخت گل: در پایتخت ما بگشادند بخت گِل
شمارهٔ ۱۵۳ - دار مجازات: همی چه گویی چندین چراست قالاقیل
شمارهٔ ۱۵۴ - هرج و مرج: بزم طرب ساز وین فراز در غم
شمارهٔ ۱۵۵ - وثوق و لقمان: نهادم ز بهر عیادت قدم
شمارهٔ ۱۵۶ - خزانیه: پاییز به رغم نیّر اعظم
شمارهٔ ۱۵۷ - تغزل: جلوه گر شد شب دوشین چو مه عید صیام
شمارهٔ ۱۵۸ - تشبیب و بهاریه: رسید گاه بهار و گه سماع و مدام
شمارهٔ ۱۵۹ - گروه لئام: افتاده‌ایم سخت به دام
شمارهٔ ۱۶۰ - پیام به آشنا: پیامی ز مژگان تر می‌فرستم
شمارهٔ ۱۶۱ - رستم نامه: شنیده‌ام که یلی بود پهلوان رستم
شمارهٔ ۱۶۲ - من کیستم‌: ز بس در زمانه خمش زیستم
شمارهٔ ۱۶۳ - تأسف برگذشته: ز دلبر بوسه‌ای تاوان گرفتم
شمارهٔ ۱۶۴ - گلۀ دوستانه: تَــمُرتاشا ز بی‌مهریت زارم
شمارهٔ ۱۶۵ - آرمان شاعر: برخیزم و زندگی ز سر گیرم
شمارهٔ ۱۶۶ - شکوه از بخت: غم زمانه به سختی گرفته دامانم
شمارهٔ ۱۶۷ - بث الشکوی: تا بر زبر ری است جولانم
شمارهٔ ۱۶۸ - گو نکنم: دل من‌، شرح غم یار مکن گو نکنم
شمارهٔ ۱۶۹ - فتنه‌های آشکار: فتنه‌ها آشکار می‌بینم
شمارهٔ ۱۷۰ - شب پائیز: روز بگذشت و شب تیره بگستردادیم
شمارهٔ ۱۷۱ - تغزل: زلفت از مشگ‌، خط آراید بر صفحهٔ سیم
شمارهٔ ۱۷۲ - مولودیه و منقبت: زهی به کعبه‌، شرافت‌فزای رکن و حطیم
شمارهٔ ۱۷۳ - سرود شاعر: ما فقیران که روز در تعبیم
شمارهٔ ۱۷۴ - مطایبه و انتقاد: یاد روزی کز برای دخل میدان ساختیم
شمارهٔ ۱۷۵ - ای حکیم: نوبهار و رسم او ناپایدار است ای ح...
شمارهٔ ۱۷۶ - سرود مدرسه: ما همه کودکان ایرانیم
شمارهٔ ۱۷۷ - آیین نو: بیا تا جهان را بهم برزنیم
شمارهٔ ۱۷۸ - تغزل: جوشن پوشی ز مشک بر مه روشن
شمارهٔ ۱۷۹ - تغزل و منقبت: ای به‌روی و به‌موی‌، لاله و سوسن
شمارهٔ ۱۸۰ - تغزل: ای حلقهٔ زلف تو پر شکن
شمارهٔ ۱۸۱ - خورشید: الا یا قیرگون گوهر درون بسّدین خرمن
شمارهٔ ۱۸۲ - فوج آهن: چون بدرید صبح پیراهن
شمارهٔ ۱۸۳ - بوسه: تو هم امروز بده بوسه به من
شمارهٔ ۱۸۴ - از زندان شاه: یاد ندارد کس از ملوک و سلاطین
شمارهٔ ۱۸۵ - فتح دهلی: دو چیز است شایسته نزدیک من
شمارهٔ ۱۸۶ - بهار اصفهان: نوبهار است و بود پرگل و شاداب چمن
شمارهٔ ۱۸۷ - پاسخ به کاظم پزشکی: ای پزشکی خطت رسید به من
شمارهٔ ۱۸۸ - پیری: زد پنجه وپنج پنجه‌ام برتن
شمارهٔ ۱۸۹ - اندرز به حاکم قوچان: خرم و آباد باد مرز خبوشان
شمارهٔ ۱۹۰ - تغزل: گه فریضهٔ شام آن چراغ ترکستان
شمارهٔ ۱۹۱ - لوح عبرت: کبر و سرکشی تا چند ای سلالهٔ انسان
شمارهٔ ۱۹۲ - دین و دولت: مژده‌ که بگرفت جای از بر تخت کیان
شمارهٔ ۱۹۳ - جزر و مد سعادت: خواندیم در دفاتر و کردیم امتحان
شمارهٔ ۱۹۴ - سردسیر درکه: چون اوج گرفت مهر از سرطان
شمارهٔ ۱۹۵ - دندان طمع: دندان طمع کن که شود درد تو درمان
شمارهٔ ۱۹۶ - زیان تازیان: روزی رسد که آید پیکی ز هندوان
شمارهٔ ۱۹۷ - نالهٔ بهار در زندان: دردا که دور کرد مرا چرخ بی‌امان
شمارهٔ ۱۹۸ - پیام به یاران تهران: ای صبا رو به جانب تهران
شمارهٔ ۱۹۹ - به یکی از معاندین: ای کسروی ای سفیه نادان
شمارهٔ ۲۰۰ - یادگار بهار به پاکستان: همیشه لطف خدا باد یار پاکستان
شمارهٔ ۲۰۱ - علی جان: نامه‌ات آورد اسکدار علی جان
شمارهٔ ۲۰۲ - صفاهان: ای رخ میمونت آفتاب صفاهان
شمارهٔ ۲۰۳ - تجرید و منقبت: دل ز دل بردار اگر بایست دلبر داشتن
شمارهٔ ۲۰۴ - شه نادان: زبن شه نادان‌، امید ملکرانی داشتن
شمارهٔ ۲۰۵ - تغزل درمنقبت ولی عصر حجة بن الحسن (ع): خیز وطعنه برمه و پروین زن
شمارهٔ ۲۰۶ - ای زن: جوان بخت و جهان‌آرایی ای زن
شمارهٔ ۲۰۷ - دریغ من‌!: آتش کید آسمان سوخت تنم‌، دریغ من
شمارهٔ ۲۰۸ - فقر و فنا: بر تختگاه تجرد سلطان نامورم من
شمارهٔ ۲۰۹ - ای وطن من: ای خطهٔ ایران مهین‌، ای وطن من
شمارهٔ ۲۱۰ - آسمان پیما: چون به پشت آسمان‌پیما برآمد پای من
شمارهٔ ۲۱۱ - رود کارون: خوشا فصل بهار و رود کارون
شمارهٔ ۲۱۲ - بیزاری از حیات: مرا دلی است ز دست زمانه غرقه به خون
شمارهٔ ۲۱۳ - ماجرای واگون: هوشم ز سر پریده از ماجرای واگون
شمارهٔ ۲۱۴ - خدعهٔ حسود: حاسدم دست خدیعت برکشید از آستین
شمارهٔ ۲۱۵ - شیراز: شد پارس یکی حلقهٔ گزین
شمارهٔ ۲۱۶ - آفرین فردوسی: آنچه کورش کرد و دارا و آنچه زردشت...
شمارهٔ ۲۱۷ - درود به پوشکین: درود بر تو و فضل و کمالت ای پوشکین
شمارهٔ ۲۱۸ - تشبیب: در باغ تولیت دوش بودم روان بهر سو
شمارهٔ ۲۱۹ - جهنم: ترسم من از جهنم و آتش‌فشان او
شمارهٔ ۲۲۰ - در حال تب: مغز من اقلیم دانش‌، فکرتم بیدای او
شمارهٔ ۲۲۱ - فغان از این جهان: فغان از این جهان و ابتلای او
شمارهٔ ۲۲۲ - جغد جنگ: فغان ز جغد جنگ ومرغوای او
شمارهٔ ۲۲۳ - تنازع بقا: زندگی جنگست جانا بهرجنگ آماده شو
شمارهٔ ۲۲۴ - دماوندیه اول: ای کوه سپیدسر، درخشان شو
شمارهٔ ۲۲۵ - در مدح مظفرالدین شاه: ایا نسیم صبا ای برید کار آگاه
شمارهٔ ۲۲۶ - ماجرای زمستان: دوش چون برشد آن درفش سیاه
شمارهٔ ۲۲۷ - بقایی و شعله: گسترد بهار زمردین حلّه
شمارهٔ ۲۲۸ - تغزل: منصور باد لشکر آن چشم کینه‌خواه
شمارهٔ ۲۲۹ - اختر حقیقت: خورشید برکشید سر از بارهٔ بره
شمارهٔ ۲۳۰ - خزینۀ حمام: افتاد به حمام‌، رهم سوی خزینه
شمارهٔ ۲۳۱ - گرسنه: شاها تا کی بود بهار گرسنه
شمارهٔ ۲۳۲ - ای مشارالسلطنه: نعمت دنیا سرابست ای مشارالسلطنه
شمارهٔ ۲۳۳ - حریق آمل: خاک آمل شده در زیر پی آتش‌، طی
شمارهٔ ۲۳۴ - تهران قبل از کودتا: ای مردم دلخون وطن‌، دغدغه تا کی
شمارهٔ ۲۳۵ - بهشت و دوزخ: خوش گفت این حدیث که شرطست کآدمی
شمارهٔ ۲۳۶ - ذم ری: اجل پیام فرستاد سوی کشور ری
شمارهٔ ۲۳۷ - به یکی از وکلای مجلس: ای سید عراقی شغلی دگر نداری
شمارهٔ ۲۳۸ - سکوت شب: آشفت روز بر من، از این رنج جان گزای
شمارهٔ ۲۳۹ - چگونه‌ای؟!: هان ای فراخ عرصهٔ تهران چگونه‌ای
شمارهٔ ۲۴۰ - شجاعت ادبی: مردن اندر شجاعت ادبی
شمارهٔ ۲۴۱ - زبان حال موسولینی دیکتاتور ایتالیا، قبل از فتح حبشه: در طوف حبش دیدم دی موسولینی می‌‎گفت
شمارهٔ ۲۴۲ - صدر اصفهان: گر که صدر اندر اصفهان نبدی
شمارهٔ ۲۴۳ - قهر و آشتی: ای ماه دو هفته یاد ما کردی
شمارهٔ ۲۴۴ - پیام به وزیر خارجه انگلستان: سوی لندن گذر ای پاک نسیم سحری
شمارهٔ ۲۴۵ - تغزل: پیمان‌شکن نگار من آن ترک لشکری
شمارهٔ ۲۴۶ - تغزل: بتا اگرچه به صورت تو زادهٔ بشری
شمارهٔ ۲۴۷ - خزان: مگر می‌کند بوستان زرگری
شمارهٔ ۲۴۸ - گیهان اعظم: با مه نو زهره تابان شد ز چرخ چنبری
شمارهٔ ۲۴۹ - شاعری در زندان: آنچه در دورهٔ ناصری
شمارهٔ ۲۵۰ - شکایت: پشت مرا کرد ز غم چنبری
شمارهٔ ۲۵۱ - کل‌ الصیدفی جوف‌الفرا: چارتن در یک زمان جستند در دوران سری
شمارهٔ ۲۵۲ - تغزل: ز عشق خوبروبان حصاری
شمارهٔ ۲۵۳ - انقراض قاجاریه: بدرود گفت دولت قاجاری
شمارهٔ ۲۵۴ - نثار به پیشاهنگان: ای قد تو چون سرو جویباری
شمارهٔ ۲۵۵ - خبر نداری: ای ثابتی از من خبر نداری
شمارهٔ ۲۵۶ - چه داری؟: ای خواجه بجز سیم و زر چه داری‌؟
شمارهٔ ۲۵۷ - عشق و فخر: تا به چند اندر پی عشق مجازی‌؟
شمارهٔ ۲۵۸ - در هجو سید احمد کسروی: کسروی تا راند درکشور سمند پارسی
شمارهٔ ۲۵۹ - به یکی از روزنامه‌نویسان هتاک: ابلها زان خط که هر روزش به دفتر م...
شمارهٔ ۲۶۰ - همسایهٔ مزاحم: ثانی شمر لعین حسین خزاعی
شمارهٔ ۲۶۱ - غائلهٔ گیلان: شد به اقبال شهنشه ختم کار جنگلی
شمارهٔ ۲۶۲ - به یاد صحبت اخوان و اطاق آفتاب روی تهران: روزگار آشفتگی دارد بسر، کو همدمی
شمارهٔ ۲۶۳ - خواطر و آراء: ز تقوی عمر ضایع شد، خوشا مستی و خ...
شمارهٔ ۲۶۴ - هوس شاعر: گر به کوه اندر پلنگی بودمی
شمارهٔ ۲۶۵ - دامنه البرز: باد صبح ازکوهسار آید همی
شمارهٔ ۲۶۶ - دل شکسته: بدرود گفت فر جوانی
شمارهٔ ۲۶۷ - خصم خرد: مخور تا توانی می اندر جوانی
شمارهٔ ۲۶۸ - شمار گیتی: جهانا چه مطبوع و خرم جهانی
شمارهٔ ۲۶۹ - گلچین جهانبانی: قبلهٔ ادب و عشقست گلچین جهانبانی
شمارهٔ ۲۷۰ - تاریخچه انقلاب مشروطه: دریغا که بگذشت عهد جوانی
شمارهٔ ۲۷۱ - تهرانی: دمادم در پی عیش و تناسانی است تهر...
شمارهٔ ۲۷۲ - آزرم: ای برادر، تا توانی گیر با آزرم‌ خوی
شمارهٔ ۲۷۳ - به شکرانهٔ بازوی قوی: برخیز ساقیا بده آن جام خسروی
شمارهٔ ۲۷۴ - نفرین به انگلستان: انگلیسا در جهان بیچاره و رسوا شوی
شمارهٔ ۲۷۵ - به مناسبت پیوند مصر و ایران: ای لطف خوشت صیقل آئینهٔ شاهی
شمارهٔ ۲۷۶ - راز طبیعت: دوش در تیرس عزلت جان‌فرسایی