صفحه‌اصلی شاعران ملک‌الشعرای بهار

رباعیات

شمارهٔ ۱ - در بیان اقسام سخن: اقسام سخن چهار باشد همه جا
شمارهٔ ۲: از خصم کشیدن به وفا مور و جفا
شمارهٔ ۳: آزادی ماست اصل آبادی ما
شمارهٔ ۴: مخلوق جهان به گرگ مانند درست
شمارهٔ ۵: از دامن کوه لاله ناگه برجست
شمارهٔ ۶: بر دامن دشت بنگر آن نرگس مست
شمارهٔ ۷ - در مدح ستارخان: ستار غیور ارجمندیت بجاست
شمارهٔ ۸: پرهیز از خودکه جای پرهیز اینجاست
شمارهٔ ۹ - به مناسبت شهادت سید حسن مدرس: تا بُخل و حسادت به‌ جهان راهبر است
شمارهٔ ۱۰: هان ای وکلا فضل خدا یار شماست
شمارهٔ ۱۱ - این رباعی را در خواب گفته است: امروز نه کس ‌ز عشق آگه چو من است
شمارهٔ ۱۲: آیین جهان طبل جفا کوفتن است
شمارهٔ ۱۳: من برگ گلم باغ شبستان من است
شمارهٔ ۱۴: خوش باش که گیتی نه برای من و تست
شمارهٔ ۱۵ - در مدح پروفسور براون انگلیسی: ادوارد براون فاضل ایران‌دوست
شمارهٔ ۱۶: ارباب که صنعت وجاهت فن اوست
شمارهٔ ۱۷: برخاست خروس صبح برخیز ای دوست
شمارهٔ ۱۸: در ماتمت ای‌ملک‌، مُلک خون بگریست
شمارهٔ ۱۹: این قلب که محزون‌تر از او پیدا نیست
شمارهٔ ۲۰: افسوس که صاحب نفسی پیدا نیست
شمارهٔ ۲۱ - پس از ورود به خاک بجنورد: چون خطه طوس را پس پشت بهشت
شمارهٔ ۲۲ - تاریخ وفات مرحوم سید محمد طباطبایی: تا حجهٔ دین محمد از خاک برفت
شمارهٔ ۲۳: چون آینه نورخیز گشتی‌، احنست
شمارهٔ ۲۴: زین مردم دل‌سیاه‌، رخ دارم زرد
شمارهٔ ۲۵: امشب ز فراق دوست خوابم نبرد
شمارهٔ ۲۶: چشمت به سیه‌بختی من ایماکرد
شمارهٔ ۲۷: ای خواجه وثوق گاه غرق تو رسد
شمارهٔ ۲۸: ماه رمضان و روزه جانا طی شد
شمارهٔ ۲۹ - وصف گلابی: خشخاش و عسل بهم برآمیخته‌اند
شمارهٔ ۳۰: گر زیر فلک فکر من آزاد نبود
شمارهٔ ۳۱ - این رباعی را از منفای خود «‌بجنورد» گفته است: ای مرکزیان گر گل و ریحان خواهید
شمارهٔ ۳۲ - رباعی: شد نیمی عمر در خرافات هدر
شمارهٔ ۳۳: گر مانده و ناتوان و گر خسته و زار
شمارهٔ ۳۴ - جمع بین ا‌لاضداد: ای بسته چو فندق به سرانگشت‌، نگار
شمارهٔ ۳۵: با خرقه و تسبیح مرا دید چو یار
شمارهٔ ۳۶ - کنایه از انگلیس: ای زورآور که خون ما خورده پریر
شمارهٔ ۳۷: زاغی می گفت اگر بمیرد شهباز
شمارهٔ ۳۸ - خطاب به حزب دموکرات و حکومت: ای ساده‌دلان زر گرگ حیلت‌باز
شمارهٔ ۳۹ - تسلیم و رضا: چون از در تسلیم نشد یار، عزیز
شمارهٔ ۴۰: آمد رمضان و خلق رفتند ز هوش
شمارهٔ ۴۱: ای برده گل رازقی از روی تو رشک
شمارهٔ ۴۲: ای میر اجل گر دهدم مهل اجل
شمارهٔ ۴۳ - شهر تهران: شهریست پر از همهمه و قالاقیل
شمارهٔ ۴۴ - در مرگ مادر: ای شمع شبستان من‌، ای مام گرام
شمارهٔ ۴۵: در زلف تو آشوب زمن می‌بینم
شمارهٔ ۴۶: چون شمع بسی رشتهٔ جان سوخته‌ایم
شمارهٔ ۴۷: دیشب من و پروانه سخن می‌گفتیم
شمارهٔ ۴۸: ما بادهٔ عزت و جلالت نوشیم
شمارهٔ ۴۹: ما درس صداقت و صفا می‌خوانیم
شمارهٔ ۵۰: برخیز که خود را ز غم آزاده کنیم
شمارهٔ ۵۱: گر مدحی از ابنای بشر می گوبم
شمارهٔ ۵۲ - ریاعیات: تن چیست‌؟ مرکبی ز چندین معدن
شمارهٔ ۵۳: رفتم بر توپ تا بکوبم دشمن
شمارهٔ ۵۴: عمری بسپردیم به کام دگران
شمارهٔ ۵۵: چشم فلک است بر ستمگر نگران
شمارهٔ ۵۶: یک روی چو آیینه مبادا انسان
شمارهٔ ۵۷: بر درگه خود پلنگ دربان کردن
شمارهٔ ۵۸ - گله‌های دوستانه: قلبم به حدیثی که شنیدی مشکن
شمارهٔ ۵۹: ای خواجه به خط بد دلی سیر مکن
شمارهٔ ۶۰: سردار به شه گفت سپاهی از من
شمارهٔ ۶۱: آمادهٔ جنگ باش کاین چرخ حرون
شمارهٔ ۶۲ - در محبس نظمیه: سرتیپ‌، شدم ذلیل در جنگ پشه
شمارهٔ ۶۳ - برای وثوق ا‌لدوله به فرنگستان فرستاده شد: ای خواجهٔ راد و مشفق دیرینه
شمارهٔ ۶۴: زان نرگس نیم مست مستم کردی
شمارهٔ ۶۵: ای کاش دلم به دوست مفتون نشدی
شمارهٔ ۶۶: ای ایرانی خفتی و بگذشت بسی
شمارهٔ ۶۷: ای مادر اگر دسترسی داشتمی
شمارهٔ ۶۸: ای روح روان که فارغ از این بدنی
شمارهٔ ۶۹: تا بشکافد به هم دل نالانی
شمارهٔ ۷۰: از پیش و پس حیات بر خیره مپوی
شمارهٔ ۷۱: آن کس که رموز غیب داند، نه تویی