صفحه‌اصلی شاعران سنایی دیوان اشعار

غزلیات

غزل شمارهٔ ۱: احسنت و زه ای نگار زیبا

غزل شمارهٔ ۲: جمالت کرد جانا هست ما را

غزل شمارهٔ ۳: بندهٔ یک دل منم بند قبای ترا

غزل شمارهٔ ۴: باز بر عاشق فروش آن سوسن آزاد را

غزل شمارهٔ ۵: باز تابی در ده آن زلفین عالم سوز را

غزل شمارهٔ ۶: می ده ای ساقی که می به درد عشق آم...

غزل شمارهٔ ۷: جاودان خدمت کنند آن چشم سحر آمیز را

غزل شمارهٔ ۸: انعم‌الله صباح ای پسرا

غزل شمارهٔ ۹: ساقیا می ده که جز می نشکند پرهیز را

غزل شمارهٔ ۱۰: در ده پسرا می مروق را

غزل شمارهٔ ۱۱: چند رنجانی نگارا این دل مشتاق را

غزل شمارهٔ ۱۲: مرد بی حاصل نیابد یار با تحصیل را

غزل شمارهٔ ۱۳: ساقیا دل شد پر از تیمار پر کن جام...

غزل شمارهٔ ۱۴: ساقیا دانی که مخموریم در ده جام را

غزل شمارهٔ ۱۵: من کیم کاندیشهٔ تو هم نفس باشد مرا

غزل شمارهٔ ۱۶: نیست بی دیدار تو در دل شکیبایی مرا

غزل شمارهٔ ۱۷: ای به بر کرده بی وفایی را

غزل شمارهٔ ۱۸: مرحبا مرحبا برای هلالا

غزل شمارهٔ ۱۹: ای همه خوبی در آغوش شما

غزل شمارهٔ ۲۰: ای ز عشقت روح را آزارها

غزل شمارهٔ ۲۱: ای از بنفشه ساخته بر گل مثالها

غزل شمارهٔ ۲۲: ما باز دگر باره برستیم ز غمها

غزل شمارهٔ ۲۳: فریاد از آن دو چشمک جادوی دلفریب

غزل شمارهٔ ۲۴: از آن می خوردن عشقست دایم کار من ...

غزل شمارهٔ ۲۵: ای لعبت صافی صفات ای خوشتر از آب ...

غزل شمارهٔ ۲۶: دوش مرا عشق تو ز جامه برانگیخت

غزل شمارهٔ ۲۷: این رنگ نگر که زلفش آمیخت

غزل شمارهٔ ۲۸: تا نقش خیال دوست با ماست

غزل شمارهٔ ۲۹: از عشق روی دوست حدیثی به دست ماست

غزل شمارهٔ ۳۰: ی مسلمانان مرا در عشق آن بت غیرتست

غزل شمارهٔ ۳۱: ماهرویا در جهان آوازهٔ تست

غزل شمارهٔ ۳۲: تا گل لعل روی بنمودست

غزل شمارهٔ ۳۳: این چه جمالست و ناز کز تو در ایام...

غزل شمارهٔ ۳۴: تا هلاک عاشقان از طرهٔ شبرنگ تست

غزل شمارهٔ ۳۵: ماه شب گمرهان عارض زیبای تست

غزل شمارهٔ ۳۶: بر دوزخ هم کفر و هم ایمان تراست

غزل شمارهٔ ۳۷: تا بدیدم بتکده بی بت دلم آتشکدست

غزل شمارهٔ ۳۸: ای صنم در دلبری هم دست و هم دستان...

غزل شمارهٔ ۳۹: هر زمان از عشق جانانم وفایی دیگرست

غزل شمارهٔ ۴۰: راه عشق از روی عقل از بهر آن بس م...

غزل شمارهٔ ۴۱: ای پر در گوش من ز چنگت

غزل شمارهٔ ۴۲: توبهٔ من جزع و لعل و زلف و رخسارت...

غزل شمارهٔ ۴۳: زان چشم پر از خمار سرمست

غزل شمارهٔ ۴۴: دوست چنان باید کان منست

غزل شمارهٔ ۴۵: تا خیال آن بت قصاب در چشم من است

غزل شمارهٔ ۴۶: ای جان جهان کبر تو هر روز فزونست

غزل شمارهٔ ۴۷: ای پیک عاشقان گذری کن به بام دوست

غزل شمارهٔ ۴۸: دارم سر خاک پایت ای دوست

غزل شمارهٔ ۴۹: روی تو ای دلفروز گر نه چو ماهست

غزل شمارهٔ ۵۰: گر تو پنداری که جز تو غمگسارم نیس...

غزل شمارهٔ ۵۱: گر تو پنداری ترا لطف خدایی نیست هست

غزل شمارهٔ ۵۲: کار تو پیوسته آزارست گویی نیست هست

غزل شمارهٔ ۵۳: ای ساقی می بیار پیوست

غزل شمارهٔ ۵۴: سبب عاشقان نه نیکوییست

غزل شمارهٔ ۵۵: نرگسین چشما به گرد نرگس تو تیر چیست

غزل شمارهٔ ۵۶: ماه رویا گرد آن رخ زلف چون زنجیر ...

غزل شمارهٔ ۵۷: عشق بازیچه و حکایت نیست

غزل شمارهٔ ۵۸: ای پسر عشق را بدایت نیست

غزل شمارهٔ ۵۹: هر کرا درد بی نهایت نیست

غزل شمارهٔ ۶۰: چون درد عاشقی به جهان هیچ درد نیست

غزل شمارهٔ ۶۱: معشوقه از آن ظریفتر نیست

غزل شمارهٔ ۶۲: جام می پر کن که بی جام میم انجام ...

غزل شمارهٔ ۶۳: جانا بجز از عشق تو دیگر هوسم نیست

غزل شمارهٔ ۶۴: عشق رخ تو بابت هر مختصری نیست

غزل شمارهٔ ۶۵: کار دل باز ای نگارینا ز بازی در گ...

غزل شمارهٔ ۶۶: سرگران از چشم دلبر دوش چون بر ما ...

غزل شمارهٔ ۶۷: زینهاد این یادگار از دست رفت

غزل شمارهٔ ۶۸: عشق ازین معشوقگان بی وفا دل بر گرفت

غزل شمارهٔ ۶۹: هر آن روزی که باشم در خرابات

غزل شمارهٔ ۷۰: تا سوی خرابات شد آن شاه خرابات

غزل شمارهٔ ۷۱: چه خواهی کرد قرایی و طامات

غزل شمارهٔ ۷۲: نخواهم من طریق و راه طامات

غزل شمارهٔ ۷۳: گل به باغ آمده تقصیر چراست

غزل شمارهٔ ۷۴: ای مستان خیزید که هنگام صبوحست

غزل شمارهٔ ۷۵: رازی ز ازل در دل عشاق نهانست

غزل شمارهٔ ۷۶: راه فقرست ای برادر فاقه در وی رفت...

غزل شمارهٔ ۷۷: دوش رفتم به سر کوی به نظارهٔ دوست

غزل شمارهٔ ۷۸: اندر دل من عشق تو نور یقینست

غزل شمارهٔ ۷۹: شور در شهر فگند آن بت زنارپرست

غزل شمارهٔ ۸۰: در کوی ما که مسکن خوبان سعتریست

غزل شمارهٔ ۸۱: ای سنایی خواجگی در عشق جانان شرط ...

غزل شمارهٔ ۸۲: هر که در راه عشق صادق نیست

غزل شمارهٔ ۸۳: ساقیا می ده که جز می عشق را پدرام...

غزل شمارهٔ ۸۴: در دل آن را که روشنایی نیست

غزل شمارهٔ ۸۵: دان و آگه باش اگر شرطی نباشد با منت

غزل شمارهٔ ۸۶: نگارینا دلم بردی خدایم بر تو داور...

غزل شمارهٔ ۸۷: معشوق به سامان شد تا باد چنین باد

غزل شمارهٔ ۸۸: دوش یارم به بر خویش مرا بار نداد

غزل شمارهٔ ۸۹: روزی دل من مرا نشان داد

غزل شمارهٔ ۹۰: تا نگار من ز محفل پای در محمل نهاد

غزل شمارهٔ ۹۱: این نه زلفست آنکه او بر عارض رخشا...

غزل شمارهٔ ۹۲: تا کی کنم از طرهٔ تو فریاد

غزل شمارهٔ ۹۳: ایام چو من عاشق جانباز نیابد

غزل شمارهٔ ۹۴: مرا عشق نگارینم چو آتش در جگر بندد

غزل شمارهٔ ۹۵: کسی کاندر تو دل بندد همی بر خویشت...

غزل شمارهٔ ۹۶: آنکس که ز عاشقی خبر دارد

غزل شمارهٔ ۹۷: دلم با عشق آن بت کار دارد

غزل شمارهٔ ۹۸: آنرا که خدا از قلم لطف نگارد

غزل شمارهٔ ۹۹: با من بت من تیغ جفا آخته دارد

غزل شمارهٔ ۱۰۰: نور رخ تو قمر ندارد

غزل شمارهٔ ۱۰۱: آنی که چو تو گردش ایام ندارد

غزل شمارهٔ ۱۰۲: تا لب تو آنچه بهتر آن برد

غزل شمارهٔ ۱۰۳: منم که دل نکنم ساعتی ز مهر تو سرد

غزل شمارهٔ ۱۰۴: زلف پر تابت مرا در تاب کرد

غزل شمارهٔ ۱۰۵: عاشقی تا در دل ما راه کرد

غزل شمارهٔ ۱۰۶: سوال کرد دل من که دوست با تو چه کرد

غزل شمارهٔ ۱۰۷: روی خوبت نهان چه خواهی کرد

غزل شمارهٔ ۱۰۸: ناز را رویی بباید همچو ورد

غزل شمارهٔ ۱۰۹: ای کم شده وفای تو این نیز بگذرد

غزل شمارهٔ ۱۱۰: صحبت معشوق انتظار نیرزد

غزل شمارهٔ ۱۱۱: عشق آن معشوق خوش بر عقل و بر ادرا...

غزل شمارهٔ ۱۱۲: خوبت آراست ای غلام ایزد

غزل شمارهٔ ۱۱۳: زهی مه رخ زهی زیبا بنامیزد بنامیزد

غزل شمارهٔ ۱۱۴: زهی چابک زهی شیرین بنامیزد بنامیزد

غزل شمارهٔ ۱۱۵: چه رنگهاست که آن شوخ دیده نامیزد

غزل شمارهٔ ۱۱۶: دگر گردی روا باشد دلم غمگین چرا ب...

غزل شمارهٔ ۱۱۷: معشوق که او چابک و چالاک نباشد

غزل شمارهٔ ۱۱۸: هر دل که قرین غم نباشد

غزل شمارهٔ ۱۱۹: در مهر ماه زهدم و دینم خراب شد

غزل شمارهٔ ۱۲۰: از دوست به هر جوری بیزار نباید شد

غزل شمارهٔ ۱۲۱: دل به تحفه هر که او در منزل جانان...

غزل شمارهٔ ۱۲۲: ما را ز مه عشق تو سالی دگر آمد

غزل شمارهٔ ۱۲۳: بر مه از عنبر معشوق من چنبر کند

غزل شمارهٔ ۱۲۴: گر شبی عشق تو بر تخت دلم شاهی کند

غزل شمارهٔ ۱۲۵: وصال حالت اگر عاشقی حلال کند

غزل شمارهٔ ۱۲۶: مردمان دوستی چنین نکنند

غزل شمارهٔ ۱۲۷: گر سال عمر من به سر آید روا بود

غزل شمارهٔ ۱۲۸: آفرین بادا بر آن کس کو ترا در بر ...

غزل شمارهٔ ۱۲۹: چون دو زلفین تو کمند بود

غزل شمارهٔ ۱۳۰: عاشق و یار یار باید بود

غزل شمارهٔ ۱۳۱: هزار سال به امید تو توانم بود

غزل شمارهٔ ۱۳۲: روی او ماهست اگر بر ماه مشک افشان...

غزل شمارهٔ ۱۳۳: از هر چه گمان بر دلم یار نه آن بود

غزل شمارهٔ ۱۳۴: نور تا کیست که آن پردهٔ روی تو بود

غزل شمارهٔ ۱۳۵: با او دلم به مهر و مودت یگانه بود

غزل شمارهٔ ۱۳۶: هر کرا در دل خمار عشق و برنایی بود

غزل شمارهٔ ۱۳۷: هر زمان از عشقت ای دلبر دل من خون...

غزل شمارهٔ ۱۳۸: ای یار بی تکلف ما را نبید باید

غزل شمارهٔ ۱۳۹: ترا باری چو من گر یار باید

غزل شمارهٔ ۱۴۰: تا رقم عاشقی در دلم آمد پدید

غزل شمارهٔ ۱۴۱: لشکر شب رفت و صبح اندر رسید

غزل شمارهٔ ۱۴۲: اقتدا بر عاشقان کن گر دلیلت هست درد

غزل شمارهٔ ۱۴۳: معشوق مرا ره قلندر زد

غزل شمارهٔ ۱۴۴: روزی بت من مست به بازار برآمد

غزل شمارهٔ ۱۴۵: هر که در کوی خرابات مرا بار دهد

غزل شمارهٔ ۱۴۶: دوش ما را در خراباتی شب معراج بود

غزل شمارهٔ ۱۴۷: هر که در عاشقی تمام بود

غزل شمارهٔ ۱۴۸: هر که در بند خویشتن نبود

غزل شمارهٔ ۱۴۹: هر کو به راه عاشقی اندر فنا شود

غزل شمارهٔ ۱۵۰: هر کو به خرابات مرا راه نماید

غزل شمارهٔ ۱۵۱: جمع خراباتیان سوز نفس کم کنید

غزل شمارهٔ ۱۵۲: میر خوبان را کنون منشور خوبی در ر...

غزل شمارهٔ ۱۵۳: بیهوده چه شینید اگر مرد مصافید

غزل شمارهٔ ۱۵۴: عاشق مشوید اگر توانید

غزل شمارهٔ ۱۵۵: هر که او معشوق دارد گو چو من عیار...

غزل شمارهٔ ۱۵۶: ای من غلام عشق که روزی هزار بار

غزل شمارهٔ ۱۵۷: جانا ز غم عشق تو من زارم من زار

غزل شمارهٔ ۱۵۸: مارا مدار خوار که ما عاشقیم و زار

غزل شمارهٔ ۱۵۹: زهی حسن و زهی عشق و زهی نور و زهی...

غزل شمارهٔ ۱۶۰: ای سنایی خیز و در ده آن شراب بی خ...

غزل شمارهٔ ۱۶۱: زینهار ای یار گلرخ زینهار

غزل شمارهٔ ۱۶۲: ای نهاده بر گل از مشک سیه پیچان د...

غزل شمارهٔ ۱۶۳: هر کرا در دل بود بازار یار

غزل شمارهٔ ۱۶۴: چون رخ به سراب آری ای مه به شراب ...

غزل شمارهٔ ۱۶۵: ماهی که ز رخسارش فتنه‌ست به چین ا...

غزل شمارهٔ ۱۶۶: غریبیم چون حسنت ای خوش پسر

غزل شمارهٔ ۱۶۷: تا کی از ناموس هیهات ای پسر

غزل شمارهٔ ۱۶۸: راحتی جان را به گفتار ای پسر

غزل شمارهٔ ۱۶۹: صبح پیروزی برآمد زود بر خیز ای پسر

غزل شمارهٔ ۱۷۰: حلقهٔ زلف تو در گوش ای پسر

غزل شمارهٔ ۱۷۱: باز در دام بلای تو فتادیم ای پسر

غزل شمارهٔ ۱۷۲: ماه مجلس خوانمت یا سرو بستان ای پسر

غزل شمارهٔ ۱۷۳: من ترا ام حلقه در گوش ای پسر

غزل شمارهٔ ۱۷۴: چون سخنگویی از آن لب لطف باری ای ...

غزل شمارهٔ ۱۷۵: زلف چون زنجیر و چون قیر ای پسر

غزل شمارهٔ ۱۷۶: همواره جفا کردن تا کی بود ای دلبر

غزل شمارهٔ ۱۷۷: ای سنایی کفر و دین در عاشقی یکسان...

غزل شمارهٔ ۱۷۸: ای یوسف حسن و کشی خورشید خوی خوش ...

غزل شمارهٔ ۱۷۹: ساقیا می ده و نمی کم گیر

غزل شمارهٔ ۱۸۰: هر زمان چنگ بر کنار مگیر

غزل شمارهٔ ۱۸۱: سکوت معنویان را بیا و کار بساز

غزل شمارهٔ ۱۸۲: با تابش زلف و رخت ای ماه دلفروز

غزل شمارهٔ ۱۸۳: تا جایزی همی نشناسی ز لایجوز

غزل شمارهٔ ۱۸۴: دلبر من عین کمالست و بس

غزل شمارهٔ ۱۸۵: چون تو نمودی جمال عشق بتان شد هوس

غزل شمارهٔ ۱۸۶: ای من غریب کوی تو از کوی تو بر من...

غزل شمارهٔ ۱۸۷: ای من غلام روی تو تا در تنم باشد ...

غزل شمارهٔ ۱۸۸: ای ز ما سیر آمده بدرود باش

غزل شمارهٔ ۱۸۹: ای ز خوبی مست هان هشیار باش

غزل شمارهٔ ۱۹۰: ای سنایی دل بدادی در پی دلدار باش

غزل شمارهٔ ۱۹۱: ای دل اندر نیستی چون دم زنی خمار ...

غزل شمارهٔ ۱۹۲: ای پسر میخواره و قلاش باش

غزل شمارهٔ ۱۹۳: بامدادان شاه خود را دیده‌ام بر مر...

غزل شمارهٔ ۱۹۴: ای سنایی جان ده و در بند کام دل م...

غزل شمارهٔ ۱۹۵: ای جهان افروز دلبر ای بت خورشید فش

غزل شمارهٔ ۱۹۶: دلم برد آن دلارامی که در چاه زنخد...

غزل شمارهٔ ۱۹۷: برخیز و برو باده بیار ای پسر خوش

غزل شمارهٔ ۱۹۸: الا ای دلربای خوش بیا کامد بهاری ...

غزل شمارهٔ ۱۹۹: بر من از عشقت شبیخون بود دوش

غزل شمارهٔ ۲۰۰: چه رسمست آن نهادن زلف بر دوش

غزل شمارهٔ ۲۰۱: از فلک در تاب بودم دی و دوش

غزل شمارهٔ ۲۰۲: در عشق تو ای نگار خاموش

غزل شمارهٔ ۲۰۳: دوش تا روز من از عشق تو بودم به خ...

غزل شمارهٔ ۲۰۴: ز جزع و لعلت ای سیمین بناگوش

غزل شمارهٔ ۲۰۵: چون نهی زلف تافته بر گوش

غزل شمارهٔ ۲۰۶: ای جور گرفته مذهب و کیش

غزل شمارهٔ ۲۰۷: آن کژدم زلف تو که زد بر دل من نیش

غزل شمارهٔ ۲۰۸: ای زلف تو تکیه کرده بر گوش

غزل شمارهٔ ۲۰۹: ای بس قدح درد که کردست دلم نوش

غزل شمارهٔ ۲۱۰: تا به بستانم نشاندی بر بساط انبساط

غزل شمارهٔ ۲۱۱: ای زلف تو بند و دام عاشق

غزل شمارهٔ ۲۱۲: خویشتن داری کنید ای عاشقان با درد...

غزل شمارهٔ ۲۱۳: تا دل من صید شد در دام عشق

غزل شمارهٔ ۲۱۴: از حل و از حرام گذشتست کام عشق

غزل شمارهٔ ۲۱۵: تا جهان باشد نخواهم در جهان هجران...

غزل شمارهٔ ۲۱۶: من کیستم ای نگار چالاک

غزل شمارهٔ ۲۱۷: ای بلبل وصل تو طربناک

غزل شمارهٔ ۲۱۸: در زلف تو دادند نگارا خبر دل

غزل شمارهٔ ۲۱۹: ای ساقی خیز و پر کن آن جام

غزل شمارهٔ ۲۲۰: هر شب نماز شام بود شادیم تمام

غزل شمارهٔ ۲۲۱: بس که من دل را به دام عشق خوبان ب...

غزل شمارهٔ ۲۲۲: دلبرا تا نامهٔ عزل از وصالت خواند...

غزل شمارهٔ ۲۲۳: برندارم دل ز مهرت دلبرا تا زنده‌ام

غزل شمارهٔ ۲۲۴: صنما تا بزیم بندهٔ دیدار توام

غزل شمارهٔ ۲۲۵: بستهٔ یار قلندر مانده‌ام

غزل شمارهٔ ۲۲۶: تا بر آن روی چو ماه آموختم

غزل شمارهٔ ۲۲۷: از همت عشق بافتوحم

غزل شمارهٔ ۲۲۸: دگر بار ای مسلمانان به قلاشی در ا...

غزل شمارهٔ ۲۲۹: تا من به تو ای بت اقتدی کردم

غزل شمارهٔ ۲۳۰: دستی که به عهد دوست دادیم

غزل شمارهٔ ۲۳۱: ما عاشق همت بلندیم

غزل شمارهٔ ۲۳۲: خیز تا ما یک قدم بر فرق این عالم ...

غزل شمارهٔ ۲۳۳: خیز تا بر یاد عشق خوبرویان می‌زنیم

غزل شمارهٔ ۲۳۴: پسرا خیز تا صبوح کنیم

غزل شمارهٔ ۲۳۵: خیز تا در صف عقل و عافیت جولان کنیم

غزل شمارهٔ ۲۳۶: گفتم از عشقش مگر بگریختم

غزل شمارهٔ ۲۳۷: الا ای ساقی دلبر مدار از می تهی د...

غزل شمارهٔ ۲۳۸: من نصیب خویش دوش از عمر خود برداشتم

غزل شمارهٔ ۲۳۹: ترا دل دادم ای دلبر شبت خوش باد م...

غزل شمارهٔ ۲۴۰: تا به رخسار تو نگه کردم

غزل شمارهٔ ۲۴۱: به دردم به دردم که اندیشه دارم

غزل شمارهٔ ۲۴۲: ای یار سر مهر و مراعات تو دارم

غزل شمارهٔ ۲۴۳: روزی که رخ خوب تو در پیش ندارم

غزل شمارهٔ ۲۴۴: الحق نه دروغ سخت زارم

غزل شمارهٔ ۲۴۵: می ده پسرا که در خمارم

غزل شمارهٔ ۲۴۶: چو آمد روی بر رویم که باشم من که ...

غزل شمارهٔ ۲۴۷: فراق آمد کنون از وصل برخوردار چون...

غزل شمارهٔ ۲۴۸: روا داری که بی روی تو باشم

غزل شمارهٔ ۲۴۹: من که باشم که به تن رخت وفای تو کشم

غزل شمارهٔ ۲۵۰: چو دانستم که گردنده‌ست عالم

غزل شمارهٔ ۲۵۱: ای چهرهٔ تو چراغ عالم

غزل شمارهٔ ۲۵۲: در راه عشق ای عاشقان خواهی شفا خو...

غزل شمارهٔ ۲۵۳: مسلم کن دل از هستی مسلم

غزل شمارهٔ ۲۵۴: ای ناگزران عقل و جانم

غزل شمارهٔ ۲۵۵: ای دیدن تو حیات جانم

غزل شمارهٔ ۲۵۶: آمد بر من جهان و جانم

غزل شمارهٔ ۲۵۷: به صفت گر چه نقش بی جانم

غزل شمارهٔ ۲۵۸: تا شیفتهٔ عارض گلرنگ فلانم

غزل شمارهٔ ۲۵۹: هر گه که به تو در نگرم خیره بمانم

غزل شمارهٔ ۲۶۰: از عشق ندانم که کیم یا به که مانم

غزل شمارهٔ ۲۶۱: دگر بار ای مسلمانان ستمگر گشت جان...

غزل شمارهٔ ۲۶۲: بی تو یک روز بود نتوانم

غزل شمارهٔ ۲۶۳: روزی من آخر این دل و جان را خطر کنم

غزل شمارهٔ ۲۶۴: ای مسلمانان ندانم چارهٔ دل چون کنم

غزل شمارهٔ ۲۶۵: بی تو ای آرام جانم زندگانی چون کنم

غزل شمارهٔ ۲۶۶: تا کی ز تو من عذاب بینم

غزل شمارهٔ ۲۶۷: بی صحبت تو جهان نخواهم

غزل شمارهٔ ۲۶۸: ای دو زلفت دراز و بالا هم

غزل شمارهٔ ۲۶۹: ای به رخسار کفر و ایمان هم

غزل شمارهٔ ۲۷۰: لبیک زنان عشق ماییم

غزل شمارهٔ ۲۷۱: خورشید تویی و ذره ماییم

غزل شمارهٔ ۲۷۲: ما را میفگنید که ما اوفتاده‌ایم

غزل شمارهٔ ۲۷۳: دلبرا ما دل به چنگال بلا بسپرده‌ایم

غزل شمارهٔ ۲۷۴: از پی تو ز عدم ما به جهان آمده‌ایم

غزل شمارهٔ ۲۷۵: ما کلاه خواجگی اکنون ز سر بنهاده‌...

غزل شمارهٔ ۲۷۶: تا ما به سر کوی تو آرام گرفتیم

غزل شمارهٔ ۲۷۷: چشم روشن بادمان کز خود رهایی یافتیم

غزل شمارهٔ ۲۷۸: رورو که دل از مهر تو بد عهد گسستیم

غزل شمارهٔ ۲۷۹: سر بر خط عاشقی نهادیم

غزل شمارهٔ ۲۸۰: ما فوطه و فوطه پوش دیدیم

غزل شمارهٔ ۲۸۱: نه سیم نه دل نه یار داریم

غزل شمارهٔ ۲۸۲: آمد گه آنکه ساغر آریم

غزل شمارهٔ ۲۸۳: ما عشق روی آن نگاریم

غزل شمارهٔ ۲۸۴: خیز تا می خوریم و غم نخوریم

غزل شمارهٔ ۲۸۵: خیز تا دامن ز چرخ هفتمین برتر کشیم

غزل شمارهٔ ۲۸۶: ما قد ترا بنده‌تر از سرو روانیم

غزل شمارهٔ ۲۸۷: گرچه از جمع بی نیازانیم

غزل شمارهٔ ۲۸۸: ما همه راه لب آن دلبر یغما زنیم

غزل شمارهٔ ۲۸۹: او چنان داند که ما در عشق او کمتر...

غزل شمارهٔ ۲۹۰: باز ماندم در بلایی الغیاث ای دوستان

غزل شمارهٔ ۲۹۱: سنایی را یکی برهان ز ننگ و نام جا...

غزل شمارهٔ ۲۹۲: مرا عشقت بنامیزد بدانسان پرورید ا...

غزل شمارهٔ ۲۹۳: تماشا را یکی بخرام در بستان جان ا...

غزل شمارهٔ ۲۹۴: جانا نخست ما را مرد مدام گردان

غزل شمارهٔ ۲۹۵: ای وصل تو دستگیر مهجوران

غزل شمارهٔ ۲۹۶: عاشقی گر خواهد از دیدار معشوقی نشان

غزل شمارهٔ ۲۹۷: چون در معشوق کوبی حلقه عاشق‌وار زن

غزل شمارهٔ ۲۹۸: چنگ در فتراک عشق هیچ بت رویی مزن

غزل شمارهٔ ۲۹۹: جام را نام ای سنایی گنج کن

غزل شمارهٔ ۳۰۰: ساقیا مستان خواب آلوده را بیدار کن

غزل شمارهٔ ۳۰۱: خانهٔ طاعات عمارت مکن

غزل شمارهٔ ۳۰۲: قومی که به افلاس گراید دل ایشان

غزل شمارهٔ ۳۰۳: جوانی کردم اندر کار جانان

غزل شمارهٔ ۳۰۴: ز دست مکر وز دستان جانان

غزل شمارهٔ ۳۰۵: همه جانست سر تا پای جانان

غزل شمارهٔ ۳۰۶: تخم بد کردن نباید کاشتن

غزل شمارهٔ ۳۰۷: نی‌نی به ازین باید با دوست وفا کردن

غزل شمارهٔ ۳۰۸: چیست آن زلف بر آن روی پریشان کردن

غزل شمارهٔ ۳۰۹: جانا ز لب آموز کنون بنده خریدن

غزل شمارهٔ ۳۱۰: ای به راه عشق خوبان گام بر میخوار...

غزل شمارهٔ ۳۱۱: ای سنایی در ره ایمان قدم هشیار زن

غزل شمارهٔ ۳۱۲: ای برادر در ره معنی قدم هشیار زن

غزل شمارهٔ ۳۱۳: ای هوایی یار یک ره تو هوای یار زن

غزل شمارهٔ ۳۱۴: گر رهی خواهی زدن بر پردهٔ عشاق زن

غزل شمارهٔ ۳۱۵: عاشقا قفل تجرد بر در آمال زن

غزل شمارهٔ ۳۱۶: خیز ای بت و در کوی خرابی قدمی زن

غزل شمارهٔ ۳۱۷: ای رخ تو بهار و گلشن من

غزل شمارهٔ ۳۱۸: ای نگار دلبر زیبای من

غزل شمارهٔ ۳۱۹: گر کار بجز مستی اسکندر می من

غزل شمارهٔ ۳۲۰: ای دوست ره جفا رها کن

غزل شمارهٔ ۳۲۱: ایا معمار دین اول دل و دین را عما...

غزل شمارهٔ ۳۲۲: این که فرمودت که رو با عاشقان بید...

غزل شمارهٔ ۳۲۳: ای باد به کوی او گذر کن

غزل شمارهٔ ۳۲۴: غلاما خیز و ساقی را خبر کن

غزل شمارهٔ ۳۲۵: غریب و عاشقم بر من نظر کن

غزل شمارهٔ ۳۲۶: بند ترکش یک زمان ای ترک زیبا باز کن

غزل شمارهٔ ۳۲۷: ساقیا برخیز و می در جام کن

غزل شمارهٔ ۳۲۸: ای شوخ دیده اسب جفا بیش زین مکن

غزل شمارهٔ ۳۲۹: جانا دل دشمنان حزین کن

غزل شمارهٔ ۳۳۰: چشمکان پیش من پر آب مکن

غزل شمارهٔ ۳۳۱: مکن آن زلف را چو دال مکن

غزل شمارهٔ ۳۳۲: ای دل ار مولای عشقی یاد سلطانی مکن

غزل شمارهٔ ۳۳۳: جانا اگر چه یار دگر می‌کنی مکن

غزل شمارهٔ ۳۳۴: ای نموده عاشقی بر زلف و چاک پیرهن

غزل شمارهٔ ۳۳۵: صبر کم گشت و عشق روز افزون

غزل شمارهٔ ۳۳۶: ای ماه ماهان چند ازین ای شاه شاها...

غزل شمارهٔ ۳۳۷: ای چون تو ندیده جم آخر چه جمالست ...

غزل شمارهٔ ۳۳۸: ای رشک رخ حورا آخر چه جمالست این

غزل شمارهٔ ۳۳۹: خواجه سلام علیک آن لب چون نوش بین

غزل شمارهٔ ۳۴۰: خواجه سلام علیک آن لب چون نوش بین

غزل شمارهٔ ۳۴۱: جاوید زی ای تو جان شیرین

غزل شمارهٔ ۳۴۲: اسب را باز کشیدی در زین

غزل شمارهٔ ۳۴۳: ای لعبت مشکین کله بگشای گوی از آن...

غزل شمارهٔ ۳۴۴: چون سخن زان زلف و رخ گویی مگو از ...

غزل شمارهٔ ۳۴۵: گر نشد عاشق دو زلف یار بر رخسار او

غزل شمارهٔ ۳۴۶: ای جهانی پر از حکایت تو

غزل شمارهٔ ۳۴۷: ای شکسته رونق بازار جان بازار تو

غزل شمارهٔ ۳۴۸: ای همه انصاف‌جویان بندهٔ بیداد تو

غزل شمارهٔ ۳۴۹: خنده گریند همی لاف زنان بر در تو

غزل شمارهٔ ۳۵۰: حلقهٔ ارواح بینم گرد حلقهٔ گوش تو

غزل شمارهٔ ۳۵۱: ای شادی و غم ز صلح و جنگ تو

غزل شمارهٔ ۳۵۲: ای مونس جان من خیال تو

غزل شمارهٔ ۳۵۳: ای دریغا گر رسیدی دی به من پیغام تو

غزل شمارهٔ ۳۵۴: موی چون کافور دارم از سر زلفین تو

غزل شمارهٔ ۳۵۵: تا کی از عشوه و بهانهٔ تو

غزل شمارهٔ ۳۵۶: عاشقم بر لعل شکرخای تو

غزل شمارهٔ ۳۵۷: باز افتادیم در سودای تو

غزل شمارهٔ ۳۵۸: ای گشته ز تابش صفای تو

غزل شمارهٔ ۳۵۹: ای کعبهٔ من در سرای تو

غزل شمارهٔ ۳۶۰: تا بدیدم زلف عنبرسای تو

غزل شمارهٔ ۳۶۱: ای ببرده آب آتش روی تو

غزل شمارهٔ ۳۶۲: باد عنبر برد خاک کوی تو

غزل شمارهٔ ۳۶۳: گر خسته دل همی نپسندی بیار رو

غزل شمارهٔ ۳۶۴: ای خواب ز چشم من برون شو

غزل شمارهٔ ۳۶۵: خه خه ای جان علیک عین‌الله

غزل شمارهٔ ۳۶۶: ای قوم مرا رنجه مدارید علی‌الله

غزل شمارهٔ ۳۶۷: ای ز آب زندگانی آتشی افروخته

غزل شمارهٔ ۳۶۸: ای دل اندر بیم جان از بهر دل بگدا...

غزل شمارهٔ ۳۶۹: من نه ارزیزم ز کان انگیخته

غزل شمارهٔ ۳۷۰: ای نقاب از روی ماه آویخته

غزل شمارهٔ ۳۷۱: بردیم باز از مسلمانی زهی کافر بچه

غزل شمارهٔ ۳۷۲: آن جام لبالب کن و بردار مرا ده

غزل شمارهٔ ۳۷۳: ساقیا مستان خواب‌آلوده را آواز ده

غزل شمارهٔ ۳۷۴: ای من مه نو به روی تو دیده

غزل شمارهٔ ۳۷۵: ای مهر تو بر سینهٔ من مهر نهاده

غزل شمارهٔ ۳۷۶: ای سنایی خیز و بشکن زود قفل میکده

غزل شمارهٔ ۳۷۷: زهی سروی که از شرمت همه خوبان سرا...

غزل شمارهٔ ۳۷۸: از عشق آن دو نرجس وز مهر آن دو لاله

غزل شمارهٔ ۳۷۹: دی ناگه از نگارم اندر رسید نامه

غزل شمارهٔ ۳۸۰: پر کن صنما هلاقنینه

غزل شمارهٔ ۳۸۱: جان جز پیش خود چمانه منه

غزل شمارهٔ ۳۸۲: گر بگویی عاشقی با ما هم از یک خان...

غزل شمارهٔ ۳۸۳: سینه مکن گرچه سمن سینه‌ای

غزل شمارهٔ ۳۸۴: عقل و جانم برد شوخی آفتی عیاره‌ای

غزل شمارهٔ ۳۸۵: این چه رنگست برین گونه که آمیخته‌ای

غزل شمارهٔ ۳۸۶: ای جان و جهان من کجایی

غزل شمارهٔ ۳۸۷: جانا نگویی آخر ما را که تو کجایی

غزل شمارهٔ ۳۸۸: ای کرده دلم سوختهٔ درد جدایی

غزل شمارهٔ ۳۸۹: از ماه رخی نوش لبی شوخ بلایی

غزل شمارهٔ ۳۹۰: ای لعل ترا هر دم دعوی خدایی

غزل شمارهٔ ۳۹۱: ای پیشهٔ تو جفانمایی

غزل شمارهٔ ۳۹۲: ای یوسف ایام ز عشق تو سنایی

غزل شمارهٔ ۳۹۳: آخر شرمی بدار چند ازین بدخویی

غزل شمارهٔ ۳۹۴: بتا پای این ره نداری چه پویی

غزل شمارهٔ ۳۹۵: کودکی داشتم خراباتی

غزل شمارهٔ ۳۹۶: ای آنکه به دو لب سبب آب حیاتی

غزل شمارهٔ ۳۹۷: غالیه بر عاج برآمیختی

غزل شمارهٔ ۳۹۸: باز این چه عیاری را شب پوش نهادستی

غزل شمارهٔ ۳۹۹: تا مسند کفر اندر اسلام نهادستی

غزل شمارهٔ ۴۰۰: اگر در کوی قلاشی مرا یکبار بارستی

غزل شمارهٔ ۴۰۱: دلا تا کی سر گفتار داری

غزل شمارهٔ ۴۰۲: آن دلبر عیار من ار یار منستی

غزل شمارهٔ ۴۰۳: یار اگر در کار من بیمار ازین به د...

غزل شمارهٔ ۴۰۴: صنما آن خط مشکین که فراز آوردی

غزل شمارهٔ ۴۰۵: ای راه ترا دلیل دردی

غزل شمارهٔ ۴۰۶: تا معتکف راه خرابات نگردی

غزل شمارهٔ ۴۰۷: زان خط که تو بر عارض گلنار کشیدی

غزل شمارهٔ ۴۰۸: زهی پیمان شکن دلبر نکوپیمان به سر...

غزل شمارهٔ ۴۰۹: دلم بردی و جان بر کار داری

غزل شمارهٔ ۴۱۰: روی چو ماه داری زلف سیاه داری

غزل شمارهٔ ۴۱۱: ای آنکه رخ چو ماه داری

غزل شمارهٔ ۴۱۲: انصاف بده که نیک یاری

غزل شمارهٔ ۴۱۳: در ره روش عشق چه میری چه اسیری

غزل شمارهٔ ۴۱۴: عشق و شراب و یار و خرابات و کافری

غزل شمارهٔ ۴۱۵: نگویی تا به گلبن بر چه غلغل دارد ...

غزل شمارهٔ ۴۱۶: چرا ز روی لطافت بدین غریب نسازی

غزل شمارهٔ ۴۱۷: ای گل آبدار نوروزی

غزل شمارهٔ ۴۱۸: ای سنایی چو تو در بند دل و جان باشی

غزل شمارهٔ ۴۱۹: لولو خوشاب من از چنگ شد یکبارگی

غزل شمارهٔ ۴۲۰: به درگاه عشقت چه نامی چه ننگی

غزل شمارهٔ ۴۲۱: الا ای لعبت ساقی ز می پر کن مرا ج...

غزل شمارهٔ ۴۲۲: ای پسر گونه ز عشقت دست بر سر دارمی

غزل شمارهٔ ۴۲۳: تا به گرد روی آن شیرین پسر گردم همی

غزل شمارهٔ ۴۲۴: ای چشم و چراغ آن جهانی

غزل شمارهٔ ۴۲۵: ای زبدهٔ راز آسمانی

غزل شمارهٔ ۴۲۶: تو آفت عقل و جان و دینی

غزل شمارهٔ ۴۲۷: گاه آن آمد بتا کاندر خرابی دم زنی

غزل شمارهٔ ۴۲۸: دلم بربود شیرینی نگاری سرو سیمینی

غزل شمارهٔ ۴۲۹: الا ای نقش کشمیری الا ای حور خرگاهی

غزل شمارهٔ ۴۳۰: عاشق نشوی اگر توانی

غزل شمارهٔ ۴۳۱: ربی و ربک‌الله ای ماه تو چه ماهی

غزل شمارهٔ ۴۳۲: برخی رویتان من ای رویتان چو ماهی

غزل شمارهٔ ۴۳۳: صنما چبود اگر بوسگکی وام دهی

غزل شمارهٔ ۴۳۴: گفتی که نخواهیم ترا گر بت چینی

غزل شمارهٔ ۴۳۵: صبحدمان مست برآمد ز کوی