صفحه‌اصلی شاعران خواجوی کرمانی

غزلیات

غزل شمارهٔ ۱ - فی التوحید: ای غره ماه از اثر صنع تو غرا

غزل شمارهٔ ۲ - فی نعمت الرسول صلی الله علیه و آله: صل علی محمد دره تاج الاصطفا

غزل شمارهٔ ۳: ای صبح صادقان رخ زیبای مصطفی

غزل شمارهٔ ۴: طوبی لک ای پیک صبا خرم رسیدی مرحبا

غزل شمارهٔ ۵: این چه خلدست که چندین همه حورست ا...

غزل شمارهٔ ۶: بگذر ای خواجه و بگذار مرا مست اینجا

غزل شمارهٔ ۷: گر راه بود بر سر کوی تو صبا را

غزل شمارهٔ ۸: چو در نظر نبود روی دوستان ما را

غزل شمارهٔ ۹: وقت صبوح شد بیار آن خورمه نقاب ار

غزل شمارهٔ ۱۰: همچو بالات بگویم سخنی راست ترا

غزل شمارهٔ ۱۱: آن نقش بین که فتنه کند نقش‌بند را

غزل شمارهٔ ۱۲: رام را گر برگ گل باشد نبیند ویس را

غزل شمارهٔ ۱۳: ای ماه قیچاقی شبست از سر بنه بغطا...

غزل شمارهٔ ۱۴: مگذار مطرب را دمی کز چنگ بنهد چنگ...

غزل شمارهٔ ۱۵: دست گیرید درین واقعه کافتاد مرا

غزل شمارهٔ ۱۶: یاد باد آنکه بروی تو نظر بود مرا

غزل شمارهٔ ۱۷: ساقیا وقت صبوح آمد بیار آن جام را

غزل شمارهٔ ۱۸: ای ترک آتش رخ بیار آن آب آتش فام را

غزل شمارهٔ ۱۹: مگذر ای یار و درین واقعه مگذار مرا

غزل شمارهٔ ۲۰: میرود آب رخ از بادهٔ گلرنگ مرا

غزل شمارهٔ ۲۱: کجا خبر بود از حال ما حبیبانرا

غزل شمارهٔ ۲۲: بگوئید ای رفیقان ساربان را

غزل شمارهٔ ۲۳: آخر ای یار فراموش مکن یارانرا

غزل شمارهٔ ۲۴: ای بناوک زده چشم تو یک اندازانرا

غزل شمارهٔ ۲۵: شبی که راه هم آه آتش افشان را

غزل شمارهٔ ۲۶: اگر در جلوه میری سمند باد جولانرا

غزل شمارهٔ ۲۷: چو در گره فکنی آن کمند پر چین را

غزل شمارهٔ ۲۸: آنکه بر هر طرفی منتظرانند او را

غزل شمارهٔ ۲۹: رحم بر گدایان نیست ماه نیمروزی را

غزل شمارهٔ ۳۰: بده آن راح روان پرور ریحانی را

غزل شمارهٔ ۳۱: خرقه رهن خانهٔ خمار دارد پیر ما

غزل شمارهٔ ۳۲: آب آتش میبرد خورشید شب‌پوش شما

غزل شمارهٔ ۳۳: آن تن ماست یا میان شما

غزل شمارهٔ ۳۴: اگر سرم برود در سر وفای شما

غزل شمارهٔ ۳۵: آن ماه مهر پیکر نامهربان ما

غزل شمارهٔ ۳۶: مغنی وقت آن آمد که بنوازی رباب

غزل شمارهٔ ۳۷: ای دل نگفتمت که ز زلفش عنان بتاب

غزل شمارهٔ ۳۸: طلع الصبح من وراء حجاب

غزل شمارهٔ ۳۹: دیشب خبرت هست که در مجلس اصحاب

غزل شمارهٔ ۴۰: ای خط سبز تو همچون برگ نیلوفر در آب

غزل شمارهٔ ۴۱: ساقی سیمبر بیار شراب

غزل شمارهٔ ۴۲: ای جان من به یاد لبت تشنه بر شراب

غزل شمارهٔ ۴۳: هر که در عهد ازل مست شد از جام شراب

غزل شمارهٔ ۴۴: ای لب میگون تو هم شکر و هم شراب

غزل شمارهٔ ۴۵: من مستم و دل خراب جان تشنه و ساغر...

غزل شمارهٔ ۴۶: دیشب درآمد آن بت مه روی شب نقاب

غزل شمارهٔ ۴۷: ای کرده ماه را از تیره شب نقاب

غزل شمارهٔ ۴۸: برقع از رخ برفکن ای لعبت مشکین نقاب

غزل شمارهٔ ۴۹: رفت دوشم نفسی دیدهٔ گریان در خواب

غزل شمارهٔ ۵۰: ای ز چشمت رفته خواب از چشم خواب

غزل شمارهٔ ۵۱: ای چشم نیم‌خواب تو از من ربوده خواب

غزل شمارهٔ ۵۲: ای لب لعلت ز آب زندگانی برده آب

غزل شمارهٔ ۵۳: گوئیا عزم ندارد که شود روز امشب

غزل شمارهٔ ۵۴: چند سوزیم من و شمع شبستان همه شب

غزل شمارهٔ ۵۵: طمع مدار که دوری گزینم از رخ خوب

غزل شمارهٔ ۵۶: طره مشکین نباشد بر رخ جانان غریب

غزل شمارهٔ ۵۷: ای که از سرچشمهٔ نوشت برفت آب نبات

غزل شمارهٔ ۵۸: ای که شهد شکربن تو برد آب نبات

غزل شمارهٔ ۵۹: پیش اسبت رخ نهم ز آنرو که غم نبود...

غزل شمارهٔ ۶۰: تا کی ندهی داد من ای داد ز دستت

غزل شمارهٔ ۶۱: ای درد تو درمان دل و رنج تو راحت

غزل شمارهٔ ۶۲: چو بر قمر ز شب عنبری نقاب انداخت

غزل شمارهٔ ۶۳: بسکه مرغ سحری در غم گلزار بسوخت

غزل شمارهٔ ۶۴: آه کز آهم مه و پروین بسوخت

غزل شمارهٔ ۶۵: صبح کز چشم فلک اشک ثریا می‌ریخت

غزل شمارهٔ ۶۶: یاد باد آن روز کز لب بوی جان می‌آ...

غزل شمارهٔ ۶۷: از سر جان درگذر گر وصل جانان بایدت

غزل شمارهٔ ۶۸: ساقیا ساغر شراب کجاست

غزل شمارهٔ ۶۹: ای باغبان بگو که ره بوستان کجاست

غزل شمارهٔ ۷۰: منزلگه جانست که جانان من آنجاست

غزل شمارهٔ ۷۱: این باد کدامست که از کوی شما خاست

غزل شمارهٔ ۷۲: ایکه از باغ رسالت چو تو شمشاد نخاست

غزل شمارهٔ ۷۳: این بوی بهارست که از صحن چمن خاست

غزل شمارهٔ ۷۴: گر نه مرغ چمن از همنفس خویش جداست

غزل شمارهٔ ۷۵: دلبرا سنبل هندوی تو در تاب چراست

غزل شمارهٔ ۷۶: کار ما بی قد زیبات نمی آید راست

غزل شمارهٔ ۷۷: با منت کینه و با جمله صفاست

غزل شمارهٔ ۷۸: با تو نقشی که در تصور ماست

غزل شمارهٔ ۷۹: طائر طوریم و خاک آستانت طور ماست

غزل شمارهٔ ۸۰: کفر سر زلف تو ایمان ماست

غزل شمارهٔ ۸۱: عقل مرغی ز آشیانهٔ ماست

غزل شمارهٔ ۸۲: کاف و نون جزوی از اوراق کتب خانه ...

غزل شمارهٔ ۸۳: مائیم آن گدای که سلطان گدای ماست

غزل شمارهٔ ۸۴: جمشید بنده در دولتسرای ماست

غزل شمارهٔ ۸۵: رنج از کسی بریم که دردش دوای ماست

غزل شمارهٔ ۸۶: منزل پیر مغان کوی خرابات فناست

غزل شمارهٔ ۸۷: گر از جور جانان ننالی رواست

غزل شمارهٔ ۸۸: شامش از صبح فروزنده درآویخته است

غزل شمارهٔ ۸۹: شوریده‌ئیست زلف تو کز بند جسته است

غزل شمارهٔ ۹۰: روی زمین و خون دلم نم گرفته است

غزل شمارهٔ ۹۱: هیچ می‌دانی چرا اشکم ز چشم افتاده...

غزل شمارهٔ ۹۲: گرت چو مورچه گرد شکر برآمده است

غزل شمارهٔ ۹۳: چو سرچشمهٔ چشم من دیده است

غزل شمارهٔ ۹۴: مسیح روح را مریم حجابست

غزل شمارهٔ ۹۵: دلا جان در ره جانان حجابست

غزل شمارهٔ ۹۶: رخش با آب و آتش در نقابست

غزل شمارهٔ ۹۷: یاران همه مخمور و قدح پر می نابست

غزل شمارهٔ ۹۸: هنوزت نرگس اندر عین خوابست

غزل شمارهٔ ۹۹: آنزمان مهر تو می‌جست که پیمان می‌...

غزل شمارهٔ ۱۰۰: رخسار تو شمع کایناتست

غزل شمارهٔ ۱۰۱: ما هم از شب سایبان برآفتاب انداختست

غزل شمارهٔ ۱۰۲: ایکه لبت آب شکر ریختست

غزل شمارهٔ ۱۰۳: کارم از دست دل فرو بستست

غزل شمارهٔ ۱۰۴: خطی کز تیره شب برخور نوشتست

غزل شمارهٔ ۱۰۵: جان ما بر آتش و گیسوی جانان تافتست

غزل شمارهٔ ۱۰۶: ایکه زلف سیهت برگل روی آشفتست

غزل شمارهٔ ۱۰۷: جانم از غم بلب رسیدهٔ تست

غزل شمارهٔ ۱۰۸: گر حرص زیردست و طمع زیر پای تست

غزل شمارهٔ ۱۰۹: مگذر ز ما که خاطر ما در قفای تست

غزل شمارهٔ ۱۱۰: دلبرا خورشیدتابان ذره‌ئی از روی تست

غزل شمارهٔ ۱۱۱: پیش صاحب‌نظران ملک سلیمان بادست

غزل شمارهٔ ۱۱۲: جانم از بادهٔ لعل تو خراب افتادست

غزل شمارهٔ ۱۱۳: بستهٔ بند تو از هر دو جهان آزادست

غزل شمارهٔ ۱۱۴: رمضان آمد و شد کار صراحی از دست

غزل شمارهٔ ۱۱۵: بشکست دل تنگ من خسته کزین دست

غزل شمارهٔ ۱۱۶: زلال مشربم از لفظ آبدار خودست

غزل شمارهٔ ۱۱۷: چو طلعت تو مرا منتهای مقصودست

غزل شمارهٔ ۱۱۸: هر که او دیدهٔ مردم کش مستت دیدست

غزل شمارهٔ ۱۱۹: وه که از دست سر زلف سیاهت چه کشیدست

غزل شمارهٔ ۱۲۰: چو از برگ گلش سنبل دمیدست

غزل شمارهٔ ۱۲۱: گرهٔ زلف بهم بر زده کاین مشک تتارست

غزل شمارهٔ ۱۲۲: شعاع چشمهٔ مهر از فروغ رخسارست

غزل شمارهٔ ۱۲۳: به بوستان جمالت بهار بسیارست

غزل شمارهٔ ۱۲۴: نعلم نگر نهاده برآتش که عنبرست

غزل شمارهٔ ۱۲۵: سحر بگوش صبوحی کشان باده‌پرست

غزل شمارهٔ ۱۲۶: ای لبت باده‌فروش و دل من باده‌پرست

غزل شمارهٔ ۱۲۷: ای لبت میگون و جانم می پرست

غزل شمارهٔ ۱۲۸: گفتمش روی تو صد ره ز قمر خوبترست

غزل شمارهٔ ۱۲۹: لب شیرین تو هر دم شکر انگیزترست

غزل شمارهٔ ۱۳۰: بیمار چشم مست تو رنجور خوشترست

غزل شمارهٔ ۱۳۱: در خنده آن عقیق شکرریز خوشترست

غزل شمارهٔ ۱۳۲: زاهد مغرور اگر در کعبه باشد فاجرست

غزل شمارهٔ ۱۳۳: فروغ عارض او یا سپیده سحرست

غزل شمارهٔ ۱۳۴: این همه مستی ما مستی مستی دگرست

غزل شمارهٔ ۱۳۵: جان هر زنده دلی زنده بجانی دگرست

غزل شمارهٔ ۱۳۶: بوستان طلعتش را نوبهاری دیگرست

غزل شمارهٔ ۱۳۷: آن نه رویست مگر فتنهٔ دور قمرست

غزل شمارهٔ ۱۳۸: ز آتشکده و کعبه غرض سوز ونیازست

غزل شمارهٔ ۱۳۹: از لعل آبدار تو نعلم برآتشست

غزل شمارهٔ ۱۴۰: ترا که نرگس مخمور و زلف مهپوشست

غزل شمارهٔ ۱۴۱: باغ و صحرا با سهی سروان نسرین برخ...

غزل شمارهٔ ۱۴۲: شکنج زلف سیاه تو بر سمن چو خوشست

غزل شمارهٔ ۱۴۳: در شب زلف تو مهتابی خوشست

غزل شمارهٔ ۱۴۴: رخ دل‌فروز تو ماهی خوشست

غزل شمارهٔ ۱۴۵: بوقت صبح چو آن سرو سیمتن بنشست

غزل شمارهٔ ۱۴۶: بیش ازین بی همدمی در خانه نتوانم ...

غزل شمارهٔ ۱۴۷: خطر بادیهٔ عشق تو بیش از پیشست

غزل شمارهٔ ۱۴۸: بهار روی تو بازار مشتری بشکست

غزل شمارهٔ ۱۴۹: ای بر عذار مهوشت آن زلف پرشکست

غزل شمارهٔ ۱۵۰: ترا با ما اگر صلحست جنگست

غزل شمارهٔ ۱۵۱: ابروی تو طاقست که پیوسته هلالست

غزل شمارهٔ ۱۵۲: رخت خورشید را یات جمالست

غزل شمارهٔ ۱۵۳: حسن تو نهایت جمالست

غزل شمارهٔ ۱۵۴: خطت که کتابهٔ جمالست

غزل شمارهٔ ۱۵۵: هرکه مجنون نیست از احوال لیلی غاف...

غزل شمارهٔ ۱۵۶: این چنین صورت گر از آب و گلست

غزل شمارهٔ ۱۵۷: ای من ز دو چشم نیم مستت مست

غزل شمارهٔ ۱۵۸: ترا که موی میان هم وجود و هم عدمست

غزل شمارهٔ ۱۵۹: دوش پیری ز خرابات برون آمد مست

غزل شمارهٔ ۱۶۰: سحرگه ماه عقرب زلف من مست

غزل شمارهٔ ۱۶۱: دیشب درآمد از درم آنماه چهره مست

غزل شمارهٔ ۱۶۲: اگر چه بلبل طبعم هزار دستانست

غزل شمارهٔ ۱۶۳: نظری کن اگرت خاطر درویشانست

غزل شمارهٔ ۱۶۴: آن جوهر جانست که در گوهر کانست

غزل شمارهٔ ۱۶۵: دلم با مردم چشمت چنانست

غزل شمارهٔ ۱۶۶: مرا یاقوت او قوت روانست

غزل شمارهٔ ۱۶۷: یاقوت روان بخش تو تا قوت روانست

غزل شمارهٔ ۱۶۸: گفتم که چرا صورتت از دیده نهانست

غزل شمارهٔ ۱۶۹: روز رخسار تو ماهی روشنست

غزل شمارهٔ ۱۷۰: بوقت صبح می روشن آفتاب منست

غزل شمارهٔ ۱۷۱: سحاب سیل فشان چشم رودبار منست

غزل شمارهٔ ۱۷۲: گل بستان خرد لفظ دلارای منست

غزل شمارهٔ ۱۷۳: زلف لیلی صفتت دام دل مجنونست

غزل شمارهٔ ۱۷۴: آن ترک پریچهره مگر لعبت چینست

غزل شمارهٔ ۱۷۵: آن حور ماه چهره که رضوان غلام اوست

غزل شمارهٔ ۱۷۶: گر سردر آورد سرم آنجا که پای اوست

غزل شمارهٔ ۱۷۷: من بقول دشمنان هرگز نگیرم ترک دوست

غزل شمارهٔ ۱۷۸: عنبرست آن دام دل یا زلف عنبرسای د...

غزل شمارهٔ ۱۷۹: ای فدای قامتت هر سرو بستانی که هست

غزل شمارهٔ ۱۸۰: ایکه از دفتر حسنت مه تابان بابیست

غزل شمارهٔ ۱۸۱: از روضهٔ نعیم جمالش روایتیست

غزل شمارهٔ ۱۸۲: ای پیک صبا حال پری چهرهٔ ما چیست

غزل شمارهٔ ۱۸۳: ز زلفش نافهٔ تاتار تاریست

غزل شمارهٔ ۱۸۴: برسر کوی عشق بازاریست

غزل شمارهٔ ۱۸۵: ترا که طرهٔ مشکین و خط زنگاریست

غزل شمارهٔ ۱۸۶: جان من جان مرا چون ضرر از بیماریست

غزل شمارهٔ ۱۸۷: نفسی همدم ما باش که عالم نفسیست

غزل شمارهٔ ۱۸۸: غرهٔ ما جز آن عارض شهرآرا نیست

غزل شمارهٔ ۱۸۹: نشان بی نشانان بی نشانیست

غزل شمارهٔ ۱۹۰: بتی که طره او مجمع پریشانیست

غزل شمارهٔ ۱۹۱: زلف هندوی تو در تابست و ما را تاب...

غزل شمارهٔ ۱۹۲: بدایت غم عشاق را نهایت نیست

غزل شمارهٔ ۱۹۳: هیچ روئی نیست کز چرخ سیه رو زرد ن...

غزل شمارهٔ ۱۹۴: کو دل که او بدام غمت پای بند نیست

غزل شمارهٔ ۱۹۵: هیچکس نیست که منظور مرا ناظر نیست

غزل شمارهٔ ۱۹۶: عشق سلطانیست کو را حاجت دستور نیست

غزل شمارهٔ ۱۹۷: اینجا نماز زنده‌دلان جز نیاز نیست

غزل شمارهٔ ۱۹۸: مرغ جانرا هر دو عالم آشیانی بیش ن...

غزل شمارهٔ ۱۹۹: روضهٔ خلد برین بستانسرائی بیش نیست

غزل شمارهٔ ۲۰۰: حذر کن ز یاری که یاریش نیست

غزل شمارهٔ ۲۰۱: ورطهٔ پر خطر عشق ترا ساحل نیست

غزل شمارهٔ ۲۰۲: آن نگینی که منش می‌طلبم با جم نیست

غزل شمارهٔ ۲۰۳: اگر ترا غم امثال ما بود غم نیست

غزل شمارهٔ ۲۰۴: اهل دل را از لب شیرین جانان چاره ...

غزل شمارهٔ ۲۰۵: کدام دل که گرفتار و پای بند تو نیست

غزل شمارهٔ ۲۰۶: در سر زلف سیاه تو چه سوداست که نیست

غزل شمارهٔ ۲۰۷: شمع ما مامول هر پروانه نیست

غزل شمارهٔ ۲۰۸: شمع ما شمعیست کو منظور هر پروانه ...

غزل شمارهٔ ۲۰۹: گرچه کاری چو عشقبازی نیست

غزل شمارهٔ ۲۱۰: مشنو که مرا با لب لعلت هوسی نیست

غزل شمارهٔ ۲۱۱: هیچ دل نیست که میلش بدلارائی نیست

غزل شمارهٔ ۲۱۲: بر سر کوی خرابات محبت کوئیست

غزل شمارهٔ ۲۱۳: دیشب دلم ز ملک دو عالم خبر نداشت

غزل شمارهٔ ۲۱۴: کاروان خیمه به صحرا زد و محمل بگذشت

غزل شمارهٔ ۲۱۵: ای قمر تابی از بناگوشت

غزل شمارهٔ ۲۱۶: لعل شیرین تو وصفش بر شکر باید نوشت

غزل شمارهٔ ۲۱۷: منزل ار یار قرینست چه دوزخ چه بهشت

غزل شمارهٔ ۲۱۸: ز کفر زلفت ایمان می‌توان یافت

غزل شمارهٔ ۲۱۹: هیچ داری خبر ای یار که آن یار برفت

غزل شمارهٔ ۲۲۰: ترک من ترک من بی سر و پا کرد و برفت

غزل شمارهٔ ۲۲۱: ابر نیسان باغ را در لؤلؤی لالا گرفت

غزل شمارهٔ ۲۲۲: سنبلش برگ ارغوان بگرفت

غزل شمارهٔ ۲۲۳: بر مه از سنبل پر چین تو پر چین بگ...

غزل شمارهٔ ۲۲۴: چو آن فتنه از خواب سر بر گرفت

غزل شمارهٔ ۲۲۵: سپیده دم که جهان بوی نوبهار گرفت

غزل شمارهٔ ۲۲۶: دردا که یار در غم و دردم بماند و ...

غزل شمارهٔ ۲۲۷: نوبت زدند و مرغ سحر بانگ صبح گفت

غزل شمارهٔ ۲۲۸: ای جان جهان جان وجهان برخی جانت

غزل شمارهٔ ۲۲۹: بحز از کمر ندیدم سر موئی از میانت

غزل شمارهٔ ۲۳۰: ز عشق غمزه و ابروی آن صنم پیوست

غزل شمارهٔ ۲۳۱: خنک آن باد که باشد گذرش بر کویت

غزل شمارهٔ ۲۳۲: برون ز جام دمادم مجوی این دم هیچ

غزل شمارهٔ ۲۳۳: میانش موئی و شیرین دهان هیچ

غزل شمارهٔ ۲۳۴: بنوش لعل مذاب از زمردین اقداح

غزل شمارهٔ ۲۳۵: حیات بخش بود باده خاصه وقت صبوح

غزل شمارهٔ ۲۳۶: ببوی زلف تو دادم دل شکسته بباد

غزل شمارهٔ ۲۳۷: یاد باد آنکو مرا هرگز نگوید یاد باد

غزل شمارهٔ ۲۳۸: پیه سوز چشم من سرشمع ایوان تو باد

غزل شمارهٔ ۲۳۹: نسیم باد صبا جان من فدای تو باد

غزل شمارهٔ ۲۴۰: تا دلم در خم آن زلف سمن‌سا افتاد

غزل شمارهٔ ۲۴۱: چوعکس روی تو در ساغر شراب افتاد

غزل شمارهٔ ۲۴۲: دلبرم را پر طوطی بر شکر خواهد فتاد

غزل شمارهٔ ۲۴۳: گهی که شرح فراقت کنم بدیده سواد

غزل شمارهٔ ۲۴۴: چون سنبل تو سلسله بر ارغوان نهاد

غزل شمارهٔ ۲۴۵: بدان ورق که صبا در کف شکوفه نهاد

غزل شمارهٔ ۲۴۶: یاد باد آنکه نیاورد ز من روزی یاد

غزل شمارهٔ ۲۴۷: دل من زحمت جان برنتابد

غزل شمارهٔ ۲۴۸: هندوئی را باغبان سوی گلستان می‌فر...

غزل شمارهٔ ۲۴۹: چون مرا دیده بر آن آتش رخسار افتد

غزل شمارهٔ ۲۵۰: از باد صبا در سر زلفش چو خم افتد

غزل شمارهٔ ۲۵۱: چون طره عنبر شکنش در شکن افتد

غزل شمارهٔ ۲۵۲: هر کرا یار یار می‌افتد

غزل شمارهٔ ۲۵۳: مه چنین دلستان نمی‌افتد

غزل شمارهٔ ۲۵۴: لطافت دهنش در بیان نمی‌گنجد

غزل شمارهٔ ۲۵۵: اگر آن ماه مهربان گردد

غزل شمارهٔ ۲۵۶: ز جام عشق تو عقلم خراب می‌گردد

غزل شمارهٔ ۲۵۷: چه بادست اینکه می‌آید که بوی یار ...

غزل شمارهٔ ۲۵۸: در راه قربت ما ره‌بان چه کار دارد

غزل شمارهٔ ۲۵۹: با درد دردنوشان درمان چه کار دارد

غزل شمارهٔ ۲۶۰: درد محبت درمان ندارد

غزل شمارهٔ ۲۶۱: کسی کو دل بر جانان ندارد

غزل شمارهٔ ۲۶۲: آن پریچهره که جور و ستم آئین دارد

غزل شمارهٔ ۲۶۳: هر کو بصری دارد با او نظری دارد

غزل شمارهٔ ۲۶۴: دل من باز هوای سر کوئی دارد

غزل شمارهٔ ۲۶۵: کدام یار که ما را پیام یار آرد

غزل شمارهٔ ۲۶۶: چون صبا نکهت آن زلف پریشان آرد

غزل شمارهٔ ۲۶۷: خدنگ غمزهٔ جادو چو در کمان آرد

غزل شمارهٔ ۲۶۸: نقاش که او صورت ارژنگ نگارد

غزل شمارهٔ ۲۶۹: کاروان ختنی مشک ختا می‌آرد

غزل شمارهٔ ۲۷۰: دل من جان ز غم عشق تو آسان نبرد

غزل شمارهٔ ۲۷۱: قصه غصه فرهاد بشیرین که برد

غزل شمارهٔ ۲۷۲: پیغام بلبلان بگلستان که می‌برد

غزل شمارهٔ ۲۷۳: توئی که لعل تو دست از عقیق کانی برد

غزل شمارهٔ ۲۷۴: سپیده‌دم که صبا دامن سمن بدرد

غزل شمارهٔ ۲۷۵: تاجداری کند آنکس که ز سردر گذرد

غزل شمارهٔ ۲۷۶: خنک آن باد که برخاک خراسان گذرد

غزل شمارهٔ ۲۷۷: ترک من ترک من گرفت و خطا کرد

غزل شمارهٔ ۲۷۸: چو شام شد بشبستان باید کرد

غزل شمارهٔ ۲۷۹: به دشمنان گله از دوستان نشاید کرد

غزل شمارهٔ ۲۸۰: ماه من دوش سر از جیب ملاحت برکرد

غزل شمارهٔ ۲۸۱: جان توجه بروی مهوش کرد

غزل شمارهٔ ۲۸۲: باز عزم شراب خواهم کرد

غزل شمارهٔ ۲۸۳: مه را اگر از مشک ز ره پوش توان کرد

غزل شمارهٔ ۲۸۴: بی لاله رخان روی بصحرا نتوان کرد

غزل شمارهٔ ۲۸۵: پشت بر یار گمان ابرو ما نتوان کرد

غزل شمارهٔ ۲۸۶: بر سر کوی تو اندیشهٔ جان نتوان کرد

غزل شمارهٔ ۲۸۷: هر کو چو شمع ز آتش دل تاج سر نکرد

غزل شمارهٔ ۲۸۸: سپیده‌دم که صبا بر چمن گذر می‌کرد

غزل شمارهٔ ۲۸۹: طوطی از پستهٔ تنگ تو شکر گرد آورد

غزل شمارهٔ ۲۹۰: سوز غم تو آتشم از جان بر آورد

غزل شمارهٔ ۲۹۱: من خاک آن بادم که او بوی دلارام آ...

غزل شمارهٔ ۲۹۲: گل نهالی به بوستان آورد

غزل شمارهٔ ۲۹۳: کس نیست که دست من غمخوار بگیرد

غزل شمارهٔ ۲۹۴: چون خط تو گرد رخ گلرنگ بگیرد

غزل شمارهٔ ۲۹۵: دلم دیده از دوستان برنگیرد

غزل شمارهٔ ۲۹۶: دلم که حلقهٔ گیسوی یار می‌گیرد

غزل شمارهٔ ۲۹۷: طوطی چو سخن گوئی پیش شکرت میرد

غزل شمارهٔ ۲۹۸: مرغ در راه او پر اندازد

غزل شمارهٔ ۲۹۹: چون طوطی خط تو پر بر شکر اندازد

غزل شمارهٔ ۳۰۰: تا برآید نفس از عشق دمی باید زد

غزل شمارهٔ ۳۰۱: وصل آن ترک ختا ملکت خاقان ارزد

غزل شمارهٔ ۳۰۲: صحبت جان جهان جان و جهان می‌ارزد

غزل شمارهٔ ۳۰۳: حدیث آرزومندی جوابی هم نمی‌ارزد

غزل شمارهٔ ۳۰۴: بهار دهر بباد خزان نمی‌ارزد

غزل شمارهٔ ۳۰۵: همه گنج جهان ماری نیرزد

غزل شمارهٔ ۳۰۶: دلا سود عالم زیانی نیرزد

غزل شمارهٔ ۳۰۷: چو ترک مهوشم از خواب مست برخیزد

غزل شمارهٔ ۳۰۸: آن فتنه چو برخیزد صد فتنه برانگیزد

غزل شمارهٔ ۳۰۹: آنکو به شکر ریزی شور از شکر انگیزد

غزل شمارهٔ ۳۱۰: کسی کزان سر زلف دو تا نمی‌ترسد

غزل شمارهٔ ۳۱۱: دلم از دست بشد تا بسر او چه رسد

غزل شمارهٔ ۳۱۲: این ترک زنگاری کمان از خیل خاقان ...

غزل شمارهٔ ۳۱۳: خطی که بر سمن آن گلعذار بنویسد

غزل شمارهٔ ۳۱۴: گر سر صحبت این بی سر و پایت باشد

غزل شمارهٔ ۳۱۵: درد غم عشق را طبیب نباشد

غزل شمارهٔ ۳۱۶: شام شکستگان را هرگز سحر نباشد

غزل شمارهٔ ۳۱۷: روی نکو بی وجود ناز نباشد

غزل شمارهٔ ۳۱۸: مردان این قدم را باید که سر نباشد

غزل شمارهٔ ۳۱۹: کی طرف گلستان چو سر کوی تو باشد

غزل شمارهٔ ۳۲۰: ز حال بی‌خبرانت خبر نمی‌باشد

غزل شمارهٔ ۳۲۱: تا چین آن دو زلف سمن‌سا پدید شد

غزل شمارهٔ ۳۲۲: مرا ای بخت یاری کن چو یار از دست ...

غزل شمارهٔ ۳۲۳: دامن گل نبرد هر که ز خار اندیشد

غزل شمارهٔ ۳۲۴: هر که او را قدمی هست ز سر نندیشد

غزل شمارهٔ ۳۲۵: اسیر قید محبت ز جان نیندیشد

غزل شمارهٔ ۳۲۶: گر دلم روز وداع از پی محمل می‌شد

غزل شمارهٔ ۳۲۷: ایکه از شرمت خوی از رخسارهٔ خور م...

غزل شمارهٔ ۳۲۸: یارش نتوان گفت که از یار بنالد

غزل شمارهٔ ۳۲۹: نی ز دود دل پرآتش ما می‌نالد

غزل شمارهٔ ۳۳۰: لب چو بگشود ز تنگ شکرم یاد آمد

غزل شمارهٔ ۳۳۱: ماه فرو رفت و آفتاب برآمد

غزل شمارهٔ ۳۳۲: خسرو انجم بگه بام برآمد

غزل شمارهٔ ۳۳۳: وقت صبوح آن زمان که ماه برآمد

غزل شمارهٔ ۳۳۴: از صومعه پیری بخرابات درآمد

غزل شمارهٔ ۳۳۵: شکر تنگ تو تنگ شکر آمد

غزل شمارهٔ ۳۳۶: مراد بین که به پیش مرید باز آمد

غزل شمارهٔ ۳۳۷: یار ثابت قدم اینک ز سفر باز آمد

غزل شمارهٔ ۳۳۸: بنگر ای شمع که پروانه دگر باز آمد

غزل شمارهٔ ۳۳۹: عید آمد و آنماه دلافروز نیامد

غزل شمارهٔ ۳۴۰: سریست مرا با تو که اغیار نداند

غزل شمارهٔ ۳۴۱: کس حال من سوخته جز شمع نداند

غزل شمارهٔ ۳۴۲: عجب دارم گر او حالم نداند

غزل شمارهٔ ۳۴۳: حدیث جان بجز جانان نداند

غزل شمارهٔ ۳۴۴: که می‌رود که پیامم به شهریار رساند

غزل شمارهٔ ۳۴۵: درد من دلخسته بدرمان که رساند

غزل شمارهٔ ۳۴۶: گویند که صبرآتش عشقت بنشاند

غزل شمارهٔ ۳۴۷: ماجرائی که دل سوخته می‌پوشاند

غزل شمارهٔ ۳۴۸: دل بدست یار و غم در دل بماند

غزل شمارهٔ ۳۴۹: ما برکنار و با تو کمر در میان بماند

غزل شمارهٔ ۳۵۰: حدیث عشق ز ما یادگار خواهد ماند

غزل شمارهٔ ۳۵۱: هر که را سکه درستست بزر باز نماند

غزل شمارهٔ ۳۵۲: گل اندامی که گلگون می‌دواند

غزل شمارهٔ ۳۵۳: اگر ز پیش برانی مرا که برخواند

غزل شمارهٔ ۳۵۴: آن خط شب مثال که بر خور نوشته‌اند

غزل شمارهٔ ۳۵۵: رنج ما بردیم و گنج ارباب دولت برد...

غزل شمارهٔ ۳۵۶: خورشید را ز مشک زره پوش کرده‌اند

غزل شمارهٔ ۳۵۷: شام خون آشام گیسو را اگر چین کرده...

غزل شمارهٔ ۳۵۸: زنده‌اند آنها که پیش چشم خوبان مر...

غزل شمارهٔ ۳۵۹: خورشید را به سایهٔ شب در نشانده‌اند

غزل شمارهٔ ۳۶۰: این دلبران که پرده برخ در کشیده‌اند

غزل شمارهٔ ۳۶۱: زهی زلفت گرهگیری پر از بند

غزل شمارهٔ ۳۶۲: ای ساربان به قتل ضعیفان کمر مبند

غزل شمارهٔ ۳۶۳: عاقل ندهد عاشق دلسوخته را پند

غزل شمارهٔ ۳۶۴: همرهان رفتند و ما را در سفر بگذاش...

غزل شمارهٔ ۳۶۵: دل مجروح مرا آگهی از جان دادند

غزل شمارهٔ ۳۶۶: دوش چون در شکن طرهٔ شب چین دادند

غزل شمارهٔ ۳۶۷: این چه نامه‌ست که از کشور یار آور...

غزل شمارهٔ ۳۶۸: خیمهٔ نوروز بر صحرا زدند

غزل شمارهٔ ۳۶۹: ز چشم مست تو آنها که آگهی دارند

غزل شمارهٔ ۳۷۰: ساقیان آبم بجام لعل شکر خا برند

غزل شمارهٔ ۳۷۱: مرغان این چمن همه بی بال و بی پرند

غزل شمارهٔ ۳۷۲: چون ترک من سپاه حبش برختن زند

غزل شمارهٔ ۳۷۳: هم عفی الله نی که ما را مرحبائی م...

غزل شمارهٔ ۳۷۴: تا درد نیابند دوا را نشناسند

غزل شمارهٔ ۳۷۵: ساقیا می زین فزون‌تر کن که میخوار...

غزل شمارهٔ ۳۷۶: چون خط سبز تو بر آفتاب بنویسند

غزل شمارهٔ ۳۷۷: هر نسخه که در وصف خط یار نویسند

غزل شمارهٔ ۳۷۸: می‌کشندم بخرابات و در آن می‌کوشند

غزل شمارهٔ ۳۷۹: در آن مجلس که جام عشق نوشند

غزل شمارهٔ ۳۸۰: کسی که پشت بر آن روی چون نگار کند

غزل شمارهٔ ۳۸۱: نور رویت تاب در شمع شبستان افکند

غزل شمارهٔ ۳۸۲: ترکم از غمزه چو ناوک بکمان در فکند

غزل شمارهٔ ۳۸۳: آنکه هرگز نظری با من شیدا نکند

غزل شمارهٔ ۳۸۴: هیچکس نیست که وصل تو تمنا نکند

غزل شمارهٔ ۳۸۵: جان وطن بر در جانان چه کند گر نکند

غزل شمارهٔ ۳۸۶: گمان مبر که دلم میل دوستان نکند

غزل شمارهٔ ۳۸۷: سنبلش غارت ایمان نکند چون نکند

غزل شمارهٔ ۳۸۸: چنانکه صید دل آن چشم آهوانه کند

غزل شمارهٔ ۳۸۹: چون سایبان آفتاب از مشک تاتاری کند

غزل شمارهٔ ۳۹۰: ماه من مشک سیه در دامن گل می‌کند

غزل شمارهٔ ۳۹۱: گمان مبر که در آفاق اهل حسن کمند

غزل شمارهٔ ۳۹۲: سوی دیرم نگذارند که غیرم دانند

غزل شمارهٔ ۳۹۳: طره‌های تو کمند افکن طرارانند

غزل شمارهٔ ۳۹۴: مستم آنجا مبر ای یار که سرمستانند

غزل شمارهٔ ۳۹۵: چه کسانند که در قصد دل ریش کسانند

غزل شمارهٔ ۳۹۶: صوفی اگرش بادهٔ صافی نچشانند

غزل شمارهٔ ۳۹۷: چو مطربان سحر چنگ در رباب زنند

غزل شمارهٔ ۳۹۸: ساقیان چون دم از شراب زنند

غزل شمارهٔ ۳۹۹: چو مطربان سحر آهنگ زیر و بام کنند

غزل شمارهٔ ۴۰۰: پای کوبان در سراندازی چو سربازی ک...

غزل شمارهٔ ۴۰۱: پری رخان که برخ رشک لعبت چینند

غزل شمارهٔ ۴۰۲: اهل دل پیش تو مردن ز خدا می‌خواهند

غزل شمارهٔ ۴۰۳: عاقلان کی دل بدست زلف دلداران دهند

غزل شمارهٔ ۴۰۴: اهل تحقیق چو در کوی خرابات آیند

غزل شمارهٔ ۴۰۵: بنشین تا نفسی آتش ما بنشیند

غزل شمارهٔ ۴۰۶: تنم تنها نمی‌خواهد که در کاشانه ب...

غزل شمارهٔ ۴۰۷: به آب گل رخ آن گلعذار می‌شویند

غزل شمارهٔ ۴۰۸: دیگرانرا عیش و شادی گر چه در صحرا...

غزل شمارهٔ ۴۰۹: آن رفت که میل دل من سوی شما بود

غزل شمارهٔ ۴۱۰: گردون کنایتی ز سر بام ما بود

غزل شمارهٔ ۴۱۱: یاد باد آن شب که دلبر مست و دل در...

غزل شمارهٔ ۴۱۲: مرا ز مهر رخت کی ملال خواهد بود

غزل شمارهٔ ۴۱۳: اگر دو چشم تو مست مدام خواهد بود

غزل شمارهٔ ۴۱۴: تا ترا برگ ما نخواهد بود

غزل شمارهٔ ۴۱۵: ترک من گوئی که بازش خاطر نخجیر بود

غزل شمارهٔ ۴۱۶: دوشم بشمع روی چو ماهت نیاز بود

غزل شمارهٔ ۴۱۷: یاد باد آن شب که در مجلس خروش چنگ...

غزل شمارهٔ ۴۱۸: دوشم وطن بجز در دیر مغان نبود

غزل شمارهٔ ۴۱۹: بی گلبن وصلت بگلستان نتوان بود

غزل شمارهٔ ۴۲۰: دیشب همه منزل من کوی مغان بود

غزل شمارهٔ ۴۲۱: بی رخ حور بجنت نفسی نتوان بود

غزل شمارهٔ ۴۲۲: آن زمان کز من دلسوخته آثار نبود

غزل شمارهٔ ۴۲۳: آندم که نه شمع و نه لگن بود

غزل شمارهٔ ۴۲۴: وفات به بود آنرا که در وفای تو نبود

غزل شمارهٔ ۴۲۵: مشنو که چراغ دل من روی تو نبود

غزل شمارهٔ ۴۲۶: دوش کز طوفان اشکم آب دریا رفته بود

غزل شمارهٔ ۴۲۷: شبی با یار در خلوت مرا عیشی نهانی...

غزل شمارهٔ ۴۲۸: مرا وقتی نگاری خرگهی بود

غزل شمارهٔ ۴۲۹: راستی را در سپاهان خوش بود آواز رود

غزل شمارهٔ ۴۳۰: نقش رویت بچه رو از دل پر خون برود

غزل شمارهٔ ۴۳۱: ترک تیرانداز من کز پیش لشکر می‌رود

غزل شمارهٔ ۴۳۲: تشنهٔ غنچه سیراب ترا آب چه سود

غزل شمارهٔ ۴۳۳: باش تا روی تو خورشید جهانتاب شود

غزل شمارهٔ ۴۳۴: ایکه هر دم عنبرت بر نسترن چنبر شود

غزل شمارهٔ ۴۳۵: هر کو نظر کند بتو صاحب‌نظر شود

غزل شمارهٔ ۴۳۶: بیا که بی سر زلفت مرا بسر نشود

غزل شمارهٔ ۴۳۷: گر مرا بخت درین واقعه یاور نشود

غزل شمارهٔ ۴۳۸: گرمی خسرو و شیرین بشکر کم نشود

غزل شمارهٔ ۴۳۹: عجب از قافله دارم که بدر می‌نشود

غزل شمارهٔ ۴۴۰: زهی لعل تو در درج منضود

غزل شمارهٔ ۴۴۱: مهرهٔ مهر چو از حقه مینا بنمود

غزل شمارهٔ ۴۴۲: چشمت دل پر ز تاب خواهد

غزل شمارهٔ ۴۴۳: دلم بی وصل جانان جان نخواهد

غزل شمارهٔ ۴۴۴: جان بر افشان اگرت صحبت جانان باید

غزل شمارهٔ ۴۴۵: هرکه با نرگس سرمست تو در کار آید

غزل شمارهٔ ۴۴۶: سحر چو بوی گل از طرف مرغزار برآید

غزل شمارهٔ ۴۴۷: پیداست که از دود دم ما چه برآید

غزل شمارهٔ ۴۴۸: بسالی کی چنان ماهی برآید

غزل شمارهٔ ۴۴۹: گوئی بت من چون ز شبستان بدر آید

غزل شمارهٔ ۴۵۰: به خشم رفتهٔ ما گر به صلح باز آید

غزل شمارهٔ ۴۵۱: بلبل دلشده از گل به چه رو باز آید

غزل شمارهٔ ۴۵۲: عشقست که چون پرده ز رخ باز گشاید

غزل شمارهٔ ۴۵۳: چون برقع شبرنگ ز عارض بگشاید

غزل شمارهٔ ۴۵۴: نسیم باد صبا چون ز بوستان آید

غزل شمارهٔ ۴۵۵: یا رب این هدهد میمون ز کجا می‌آید

غزل شمارهٔ ۴۵۶: گلی به رنگ تو از غنچه بر نمی‌آید

غزل شمارهٔ ۴۵۷: این چه بادست که از سوی چمن می‌آید

غزل شمارهٔ ۴۵۸: کدام دل که ز دوری به جان نمی‌آید

غزل شمارهٔ ۴۵۹: مرا دلیست که تا جان برون نمی‌آید

غزل شمارهٔ ۴۶۰: ناله‌ئی کان ز دل چنگ برون می‌آید

غزل شمارهٔ ۴۶۱: کسی را از تو کامی برنیاید

غزل شمارهٔ ۴۶۲: مهی چون او به ماهی برنیاید

غزل شمارهٔ ۴۶۳: در پای تو هرکس که سر انداز نیاید

غزل شمارهٔ ۴۶۴: جز ناله کسی مونس و دمساز نیاید

غزل شمارهٔ ۴۶۵: به مهر روی تو در آفتاب نتوان دید

غزل شمارهٔ ۴۶۶: وهم بسی رفت و مکانش ندید

غزل شمارهٔ ۴۶۷: صبح چون گلشن جمال تو دید

غزل شمارهٔ ۴۶۸: جادوئی چون نرگس مستت به بیماری که...

غزل شمارهٔ ۴۶۹: مستم ز در خانهٔ خمار برآرید

غزل شمارهٔ ۴۷۰: سبزه پیرامن سرچشمهٔ نوشش نگرید

غزل شمارهٔ ۴۷۱: آخر از سوز دل شبهای من یاد آورید

غزل شمارهٔ ۴۷۲: دوش چون موکب سلطان خیالش برسید

غزل شمارهٔ ۴۷۳: حدیث شمع از پروانه پرسید

غزل شمارهٔ ۴۷۴: سخن یار ز اغیار بباید پوشید

غزل شمارهٔ ۴۷۵: همچو شمعم بشبستان حرم یاد کنید

غزل شمارهٔ ۴۷۶: آن شکر لب که نباتش ز شکر می‌روید

غزل شمارهٔ ۴۷۷: کیست که با من حدیث یار بگوید

غزل شمارهٔ ۴۷۸: ز شهریار که آید که حال یار بگوید

غزل شمارهٔ ۴۷۹: مرغ جم باز حدیثی ز سبا می‌گوید

غزل شمارهٔ ۴۸۰: دست گیرید و بدستم می گلفام دهید

غزل شمارهٔ ۴۸۱: ای پرده سرایان که درین پرده سرائید

غزل شمارهٔ ۴۸۲: خدا را از سر زاری بگوئید

غزل شمارهٔ ۴۸۳: ای پیر مغان شربتم از درد مغان آر

غزل شمارهٔ ۴۸۴: زهی تاری ز زلفت مشگ تاتار

غزل شمارهٔ ۴۸۵: مسیح وقتی ازین خسته دم دریغ مدار

غزل شمارهٔ ۴۸۶: ایا صبا گرت افتد بکوی دوست گذار

غزل شمارهٔ ۴۸۷: برو ای خواجه و شه را بگدا باز گذار

غزل شمارهٔ ۴۸۸: طره بفشان و مرا بیش پریشان مگذار

غزل شمارهٔ ۴۸۹: بجز نسیم که یابد نصیبی از گلزار

غزل شمارهٔ ۴۹۰: چو هست قرب حقیقی چه غم ز بعد مزار

غزل شمارهٔ ۴۹۱: ماه یا جنتست یا رخسار

غزل شمارهٔ ۴۹۲: ای نغمهٔ خوشت دم داود را شعار

غزل شمارهٔ ۴۹۳: سبحان من یسبحه الرمل فی القفار

غزل شمارهٔ ۴۹۴: قلم گرفتم و می‌خواستم که بر طومار

غزل شمارهٔ ۴۹۵: منم ز مهر رخت روی کرده در دیوار

غزل شمارهٔ ۴۹۶: ای خوشا وصل یار و فصل بهار

غزل شمارهٔ ۴۹۷: حبذا پای گل و صبحدم و فصل بهار

غزل شمارهٔ ۴۹۸: مائیم و عشق و کنج خرابات و روی یار

غزل شمارهٔ ۴۹۹: آشنای تو ز بیگانه و خویشش چه خبر

غزل شمارهٔ ۵۰۰: ما را ز پردهٔ تو دل از پرده شد بدر

غزل شمارهٔ ۵۰۱: ای دل ار سودای جانان داری از جان ...

غزل شمارهٔ ۵۰۲: شمسهٔ چین را طلوع ازطرف بغتاقش نگر

غزل شمارهٔ ۵۰۳: ای تتق بسته از تیره شب برقمر

غزل شمارهٔ ۵۰۴: بوستان جنتست و سروم حور

غزل شمارهٔ ۵۰۵: زهی طناب سراپردهٔ تو گیسوی حور

غزل شمارهٔ ۵۰۶: گر یار یار باشدت ای یار غم مخور

غزل شمارهٔ ۵۰۷: دوری از ما مکن ای چشم بد از روی ت...

غزل شمارهٔ ۵۰۸: برافکن سایبان ظلمت از نور

غزل شمارهٔ ۵۰۹: بیار باده که شب ظلمتست و شاهد نور

غزل شمارهٔ ۵۱۰: پندم به چه عقل می‌دهد پیر

غزل شمارهٔ ۵۱۱: معلوم نگردد سخن عشق بتقریر

غزل شمارهٔ ۵۱۲: فتاده‌ام من دیوانه در غم تو اسیر

غزل شمارهٔ ۵۱۳: برگیر دل ز ملک جهان و جهان بگیر

غزل شمارهٔ ۵۱۴: با عقیق لب او لعل بدخشان کم گیر

غزل شمارهٔ ۵۱۵: بیدلی گردل ز دلبر برنگیرد گومگیر

غزل شمارهٔ ۵۱۶: ترک عالم گیر و عالم را مسخر کرده ...

غزل شمارهٔ ۵۱۷: دامن خرگه برافکن ای بت کشمیر

غزل شمارهٔ ۵۱۸: کار من شکسته بسامان رسید باز

غزل شمارهٔ ۵۱۹: ای دل ار صحبت جانان طلبی جان درباز

غزل شمارهٔ ۵۲۰: بستیم دل در آن سر زلف دراز باز

غزل شمارهٔ ۵۲۱: چون کوتهست دستم از آن گیسوی دراز

غزل شمارهٔ ۵۲۲: خادمهٔ عود سوز مطربهٔ عود ساز

غزل شمارهٔ ۵۲۳: ای شده بر مه ز شبه مهره ساز

غزل شمارهٔ ۵۲۴: پیش عاقل نیاز چیست نماز

غزل شمارهٔ ۵۲۵: کجا بود من مدهوش را حضور نماز

غزل شمارهٔ ۵۲۶: بنده محمودست و سلطان در ره معنی ا...

غزل شمارهٔ ۵۲۷: روز عیش و طرب و عید صیامست امروز

غزل شمارهٔ ۵۲۸: این غزل یک دو نوبت از سرسوز

غزل شمارهٔ ۵۲۹: در جهان قصه حسن تو نشد فاش هنوز

غزل شمارهٔ ۵۳۰: برگ نسرین ترا بی خار می‌یابم هنوز

غزل شمارهٔ ۵۳۱: نشست شمع سحر ای چراغ مجلسیان خیز

غزل شمارهٔ ۵۳۲: بگشا بشکر خنده لب لعل شکرریز

غزل شمارهٔ ۵۳۳: ای دلم را شکر جان‌پرورت چون جان ع...

غزل شمارهٔ ۵۳۴: ز لعل عیسویان قصه مسیحا پرس

غزل شمارهٔ ۵۳۵: معنی این صورت از صورتگران چین بپرس

غزل شمارهٔ ۵۳۶: ای مرغ خوش‌نوا چه فرو بسته‌ئی نفس

غزل شمارهٔ ۵۳۷: نه مرا بر سر کوی تو بجز سایه جلیس

غزل شمارهٔ ۵۳۸: به فلک می‌رسد خروش خروس

غزل شمارهٔ ۵۳۹: الوداع ای دلبر نامهربان بدرود باش

غزل شمارهٔ ۵۴۰: کارم از بی سیمی ار چون زر نباشد گ...

غزل شمارهٔ ۵۴۱: یار ما را گر غمی از یار نبود گو م...

غزل شمارهٔ ۵۴۲: زهی مستی من ز بادام مستش

غزل شمارهٔ ۵۴۳: مستم ز دو چشم نیمه مستش

غزل شمارهٔ ۵۴۴: مبرید نام عنبر بر زلف چون کمندش

غزل شمارهٔ ۵۴۵: رخت شمع شبستان می‌نهندش

غزل شمارهٔ ۵۴۶: سرو را پای به گل می‌رود از رفتارش

غزل شمارهٔ ۵۴۷: رقیب اگر بجفا باز داردم ز درش

غزل شمارهٔ ۵۴۸: گلزار جنتست رخ حور پیکرش

غزل شمارهٔ ۵۴۹: آن ماه بین که فتنه شود مهر انورش

غزل شمارهٔ ۵۵۰: هر دل غمزده کان غمزه بود غمازش

غزل شمارهٔ ۵۵۱: رقم ز غالیه بر طرف لاله زار مکش

غزل شمارهٔ ۵۵۲: گر چه تنگست دلم چون دهن خندانش

غزل شمارهٔ ۵۵۳: آه از آن یار که نبود خبر از یارانش

غزل شمارهٔ ۵۵۴: اگر او سخن نگوید سخنست در دهانش

غزل شمارهٔ ۵۵۵: دگر وجود ندارد لطیفه‌ئی ز دهانش

غزل شمارهٔ ۵۵۶: بیرون ز کمر هیچ ندیدم ز میانش

غزل شمارهٔ ۵۵۷: آنکه جز نام نیابند نشان از دهنش

غزل شمارهٔ ۵۵۸: حسد از هیچ ندارم مگر از پیرهنش

غزل شمارهٔ ۵۵۹: ترک خنجرکش لشکرشکن ترلک پوش

غزل شمارهٔ ۵۶۰: ای شب زلفت غالیه سا وی مه رویت غا...

غزل شمارهٔ ۵۶۱: ای شبت غالیه آسا و مهت غالیه پوش

غزل شمارهٔ ۵۶۲: ای دو چشم خوش پر خواب تو درخوابی ...

غزل شمارهٔ ۵۶۳: ای حلقه زده افعی مشکین تو بر دوش

غزل شمارهٔ ۵۶۴: سخنی گفتم و صد قول خطا کردم گوش

غزل شمارهٔ ۵۶۵: چو جام لعل تو نوشم کجا بماند هوش

غزل شمارهٔ ۵۶۶: ای دل مکن انکار و از این کار میندیش

غزل شمارهٔ ۵۶۷: پرده از رخ بفکن ای خود پردهٔ رخسا...

غزل شمارهٔ ۵۶۸: آورده ایم روی بسوی دیار خویش

غزل شمارهٔ ۵۶۹: به شهریار بگوئید حال این درویش

غزل شمارهٔ ۵۷۰: به بزمگاه صبوحی کنون بمجلس خاص

غزل شمارهٔ ۵۷۱: بده آن راح روان بخش که در مجلس خاص

غزل شمارهٔ ۵۷۲: بسوز سینه رسند اهل دل بذوق سماع

غزل شمارهٔ ۵۷۳: بیار باده که وقت گلست و موسم باغ

غزل شمارهٔ ۵۷۴: چون آتش خور شعله زد از شیشه شفاف

غزل شمارهٔ ۵۷۵: شمیم باغ بهشتست با نسیم عراق

غزل شمارهٔ ۵۷۶: ای برده عارضت به لطافت ز مه سبق

غزل شمارهٔ ۵۷۷: چو حرفی بخوانی ز طومار عشق

غزل شمارهٔ ۵۷۸: طفل بود در نظر پیر عشق

غزل شمارهٔ ۵۷۹: باز برافراختیم رایت سلطان عشق

غزل شمارهٔ ۵۸۰: سری بالعیس اصحابی ولی فی العیس مع...

غزل شمارهٔ ۵۸۱: ای سرو خرامندهٔ بستان حقایق

غزل شمارهٔ ۵۸۲: نکهت روضهٔ خلدست که می‌بیزد مشک

غزل شمارهٔ ۵۸۳: وه چه شیرینست لعلش اندرو پنهان نمک

غزل شمارهٔ ۵۸۴: دیدم از دور بتی کاکلکش مشکینک

غزل شمارهٔ ۵۸۵: ای روان از شکر تنگ تو شکر تنگ تنگ

غزل شمارهٔ ۵۸۶: نیستی آنکه زنی شیشهٔ هستی برسنگ

غزل شمارهٔ ۵۸۷: چو هیچگونه ندارم بحضرت تو مجال

غزل شمارهٔ ۵۸۸: یکدم ز قال بگذر اگر واقفی ز حال

غزل شمارهٔ ۵۸۹: گشت معلوم کنون قیمت ایام وصال

غزل شمارهٔ ۵۹۰: سبحان من تقدس بالعز و الجلال

غزل شمارهٔ ۵۹۱: زهی ز بادهٔ لعلت در آتش آب زلال

غزل شمارهٔ ۵۹۲: ای سواد خط توشرح مصابیح جمال

غزل شمارهٔ ۵۹۳: زهی گرفته خور از طلعت تو فال جمال

غزل شمارهٔ ۵۹۴: زهی زلفت شکسته نرخ سنبل

غزل شمارهٔ ۵۹۵: شب رحیل ز افغان خستگان مراحل

غزل شمارهٔ ۵۹۶: ای دل من بسته در آن زنجیر سمن‌سا دل

غزل شمارهٔ ۵۹۷: دلم مرید مرادست و دیده رهبر دل

غزل شمارهٔ ۵۹۸: ای ماه تو مهر انور دل

غزل شمارهٔ ۵۹۹: دلم ربودی و رفتی ولی نمی‌روی از دل

غزل شمارهٔ ۶۰۰: ای غم عشق تو آتش زده در خرمن دل

غزل شمارهٔ ۶۰۱: رحمتی گر نکند بر دلم آن سنگین دل

غزل شمارهٔ ۶۰۲: مرا که راه نماید کنون به خانهٔ دل

غزل شمارهٔ ۶۰۳: گر گنج طلب داری از مار مترس ای دل

غزل شمارهٔ ۶۰۴: مقاربت نشود مرتفع ببعد منازل

غزل شمارهٔ ۶۰۵: ای کرده تیره شب را بر آفتاب منزل

غزل شمارهٔ ۶۰۶: هرگه که ز خرگه بچمن بار دهد گل

غزل شمارهٔ ۶۰۷: باغبان گو برو باد مپیما کز گل

غزل شمارهٔ ۶۰۸: خوشا با دوستان در بوستان گل

غزل شمارهٔ ۶۰۹: مرا که نیست بخاک درت امید وصول

غزل شمارهٔ ۶۱۰: یا مسرع الشمال اذا تحصل الوصول

غزل شمارهٔ ۶۱۱: سپیده دم که برآمد خروش بانگ رحیل

غزل شمارهٔ ۶۱۲: نوبتی صبح برآمد ببام

غزل شمارهٔ ۶۱۳: برآمد بانگ مرغ و نوبت بام

غزل شمارهٔ ۶۱۴: آفتابست یا ستارهٔ بام

غزل شمارهٔ ۶۱۵: تبت یا ذا الجلال و الا کرام

غزل شمارهٔ ۶۱۶: خوشا به مجلس شوریدگان درد آشام

غزل شمارهٔ ۶۱۷: مگر که صبح من امشب اسیر گشت بشام

غزل شمارهٔ ۶۱۸: عارض ترکان نگر در چین جعد مشک فام

غزل شمارهٔ ۶۱۹: حن فی روض الهوی قلبی کماناح الحمام

غزل شمارهٔ ۶۲۰: گر چه من آب رخ از خاک درت یافته‌ام

غزل شمارهٔ ۶۲۱: من ز دست دیده و دل در بلا افتاده‌ام

غزل شمارهٔ ۶۲۲: سلامی به جانان فرستاده‌ام

غزل شمارهٔ ۶۲۳: گر نگویم دوستی از دوستانت بوده‌ام

غزل شمارهٔ ۶۲۴: هیچ می‌دانی که دیشب در غمش چون بو...

غزل شمارهٔ ۶۲۵: چو نام تو در نامه‌ئی دیده‌ام

غزل شمارهٔ ۶۲۶: هردم آرد باد صبح از روضهٔ رضوان پ...

غزل شمارهٔ ۶۲۷: چشم پرخواب گشودی و ببستی خوابم

غزل شمارهٔ ۶۲۸: دل گل زنده گردد از دم خم

غزل شمارهٔ ۶۲۹: ای تنم کرده ز غم موئی و در مو زده...

غزل شمارهٔ ۶۳۰: چو چشم مست تو می پرستم

غزل شمارهٔ ۶۳۱: ز لعلم ساغری در ده که چون چشم تو ...

غزل شمارهٔ ۶۳۲: من از آن لحظه که در چشم تو دیدم م...

غزل شمارهٔ ۶۳۳: امروز که من عاشق و دیوانه و مستم

غزل شمارهٔ ۶۳۴: تخفیف کن از دور من این باده که مستم

غزل شمارهٔ ۶۳۵: رند و دردی کش و مستم چه توان کرد ...

غزل شمارهٔ ۶۳۶: روزگاری روی در روی نگاری داشتم

غزل شمارهٔ ۶۳۷: صبحدم دل را مقیم خلوت جان یافتم

غزل شمارهٔ ۶۳۸: بدانکه بوی تو آورد صبحدم بادم

غزل شمارهٔ ۶۳۹: در چمن دوش ببوی تو گذر می‌کردم

غزل شمارهٔ ۶۴۰: می‌گذشتی و من از دور نظر می‌کردم

غزل شمارهٔ ۶۴۱: عشق آن بت ساکن میخانه می‌گرداندم

غزل شمارهٔ ۶۴۲: گر می‌کشندم ور می‌کشندم

غزل شمارهٔ ۶۴۳: وقتست کز ورای سراپردهٔ عدم

غزل شمارهٔ ۶۴۴: با روی چون گلنارش از برگ سمن باز ...

غزل شمارهٔ ۶۴۵: رخشنده‌تر از مهر رخش ماه ندیدم

غزل شمارهٔ ۶۴۶: نکنم حدیث شکر چو لبت گزیدم

غزل شمارهٔ ۶۴۷: روزی به سر کوی خرابات رسیدم

غزل شمارهٔ ۶۴۸: نشان روی تو جستم به هر کجا که رسیدم

غزل شمارهٔ ۶۴۹: بلبلان که رساند نسیم باغ ارم

غزل شمارهٔ ۶۵۰: ایدل ار خواهی به دولتخانهٔ جانت برم

غزل شمارهٔ ۶۵۱: دوش می‌آید نگار بربرم

غزل شمارهٔ ۶۵۲: چو برکشی علم قربت از حریم حرم

غزل شمارهٔ ۶۵۳: بزن بنوک خدنگم که پیش دست تو میرم

غزل شمارهٔ ۶۵۴: اشکست که می‌گردد در کوی تو همرازم

غزل شمارهٔ ۶۵۵: بیا که هندوی گیسوی دلستان تو باشم

غزل شمارهٔ ۶۵۶: ای روی تو چشمهٔ خور چشم

غزل شمارهٔ ۶۵۷: ای لاله برگ خویش نظرت گلستان چشم

غزل شمارهٔ ۶۵۸: تا چند به شادی می غمهای تو نوشم

غزل شمارهٔ ۶۵۹: می‌درم جامه و از مدعیان می‌پوشم

غزل شمارهٔ ۶۶۰: ترا که گنج گشودی ز زخم مار چه غم

غزل شمارهٔ ۶۶۱: من بار هجر می‌کشم و ناقه محملم

غزل شمارهٔ ۶۶۲: آید ز نی حدیثی هر دم بگوش جانم

غزل شمارهٔ ۶۶۳: من آن مرغ همایونم که باز چتر سلطانم

غزل شمارهٔ ۶۶۴: من همان به که بسوزم ز غم و دم نزنم

غزل شمارهٔ ۶۶۵: گر من خمار خود ز لب یار بشکنم

غزل شمارهٔ ۶۶۶: ز روی خوب تو گفتم که پرده برفکنم

غزل شمارهٔ ۶۶۷: نیست بی روی تو میل گل و برگ سمنم

غزل شمارهٔ ۶۶۸: مدام آن نرگس سرمست را در خواب می‌...

غزل شمارهٔ ۶۶۹: گلی به رنگ تو در بوستان نمی‌بینم

غزل شمارهٔ ۶۷۰: آن ماه پری رخ را در خانه نمی‌بینم

غزل شمارهٔ ۶۷۱: خرم آنروز که از خطهٔ کرمان بروم

غزل شمارهٔ ۶۷۲: من بیدل نگر از صحبت جانان محروم

غزل شمارهٔ ۶۷۳: این چه بادست کزو بوی شما می‌شنوم

غزل شمارهٔ ۶۷۴: این چه بویست که از باد صبا می‌شنوم

غزل شمارهٔ ۶۷۵: حکایت رخت از آفتاب می‌شنوم

غزل شمارهٔ ۶۷۶: نسیم زلف تو از نوبهار می‌شنوم

غزل شمارهٔ ۶۷۷: مدتی شد که درین شهر گرفتار توایم

غزل شمارهٔ ۶۷۸: با لعل او ز جوهر جان در گذشته‌ایم

غزل شمارهٔ ۶۷۹: ما حاصل از جهان غم دلبر گرفته‌ایم

غزل شمارهٔ ۶۸۰: ما قدح کشتی و دل را همچو دریا کرد...

غزل شمارهٔ ۶۸۱: چون ما بکفر زلف تو اقرار کرده‌ایم

غزل شمارهٔ ۶۸۲: به گدائی به سر کوی شما آمده‌ایم

غزل شمارهٔ ۶۸۳: باز هشیار برون رفته و مست آمده‌ایم

غزل شمارهٔ ۶۸۴: ما بدرگاه تو از کوی نیاز آمده‌ایم

غزل شمارهٔ ۶۸۵: ما به نظارهٔ رویت بجهان آمده‌ایم

غزل شمارهٔ ۶۸۶: کشتی ما کو که ما زورق درآب افکنده...

غزل شمارهٔ ۶۸۷: اشارت کرده بودی تا بیایم

غزل شمارهٔ ۶۸۸: ما ز رخ کار خویش پرده بر انداختیم

غزل شمارهٔ ۶۸۹: ما دلی ایثار او کردیم و جانی یافتیم

غزل شمارهٔ ۶۹۰: مردیم در خمار و شرابی نیافتیم

غزل شمارهٔ ۶۹۱: آنکه لعلش عین آب زندگانی یافتیم

غزل شمارهٔ ۶۹۲: ما نوای خویش را در بینوائی یافتیم

غزل شمارهٔ ۶۹۳: دو جان وقف حریم حرم او کردیم

غزل شمارهٔ ۶۹۴: اهل دل را خبر از عالم جان آوردیم

غزل شمارهٔ ۶۹۵: دل به دست غم سودای تو دادیم و شدیم

غزل شمارهٔ ۶۹۶: گر شدیم از کویت ای ترک ختا باز آم...

غزل شمارهٔ ۶۹۷: باز چون بلبل بصد دستان ببستان آمدیم

غزل شمارهٔ ۶۹۸: شمع بنشست ز باد سحری خیز ندیم

غزل شمارهٔ ۶۹۹: نسیم باد بهاری وزید خیز ندیم

غزل شمارهٔ ۷۰۰: ما سر بنهادیم و به سامان نرسیدیم

غزل شمارهٔ ۷۰۱: از عمر چو این یک دو نفس بیش نداریم

غزل شمارهٔ ۷۰۲: داریم دلی پر غم و غمخوار نداریم

غزل شمارهٔ ۷۰۳: ما مست می لعل روان پرور یاریم

غزل شمارهٔ ۷۰۴: اکنون که از بهشت نشان می‌دهد نسیم

غزل شمارهٔ ۷۰۵: کی آمدی ز تتار ای صبای مشک نسیم

غزل شمارهٔ ۷۰۶: ما جرعه چشانیم ولی خضر وشانیم

غزل شمارهٔ ۷۰۷: خیزید ای میخوارگان تا خیمه بر گرد...

غزل شمارهٔ ۷۰۸: خیز تا برگ صبوحی بچمن ساز کنیم

غزل شمارهٔ ۷۰۹: خیز تا باده در پیاله کنیم

غزل شمارهٔ ۷۱۰: نشان دل بی نشان از که جویم

غزل شمارهٔ ۷۱۱: دلداده‌ایم وز پی دلدار می‌رویم

غزل شمارهٔ ۷۱۲: درد دل خویش با که گویم

غزل شمارهٔ ۷۱۳: ز باد نکهت دو تات می‌جوئیم

غزل شمارهٔ ۷۱۴: ای بت یاقوت لب وی مه نامهربان

غزل شمارهٔ ۷۱۵: ای رخت شمع بت پرستان شمع بیرون بر...

غزل شمارهٔ ۷۱۶: ای رخ تو قبلهٔ خورشید پرستان

غزل شمارهٔ ۷۱۷: چه خوشست باده خوردن به صبوح در گل...

غزل شمارهٔ ۷۱۸: ای چشم تو چشم‌بند مستان

غزل شمارهٔ ۷۱۹: ببوستان می گل بوی لاله گون مستان

غزل شمارهٔ ۷۲۰: نرگس مستت فتنهٔ مستان

غزل شمارهٔ ۷۲۱: ای بوستان عارض تو گلستان جان

غزل شمارهٔ ۷۲۲: ای لب و گفتار تو کام دل و قوت جان

غزل شمارهٔ ۷۲۳: ای چشم می پرستت آشوب چشم بندان

غزل شمارهٔ ۷۲۴: ای می لعل تو کام رندان

غزل شمارهٔ ۷۲۵: به من رسید نوید وصال دلداران

غزل شمارهٔ ۷۲۶: چو چشم خفته بگشودی ببستی خواب بید...

غزل شمارهٔ ۷۲۷: ای غمزهٔ جادویت افسونگر بیماران

غزل شمارهٔ ۷۲۸: تا چند دم از گل زنی ای باد بهاران

غزل شمارهٔ ۷۲۹: چه خوش باشد میان لاله زاران

غزل شمارهٔ ۷۳۰: ای نسیم سحری بوی بهارم برسان

غزل شمارهٔ ۷۳۱: ای صبا غلغل بلبل بگلستان برسان

غزل شمارهٔ ۷۳۲: یا رب ز باغ وصل نسیمی بمن رسان

غزل شمارهٔ ۷۳۳: در تابم از دو هندوی آتش پرستشان

غزل شمارهٔ ۷۳۴: خوشا چشمی که بیند روی ترکان

غزل شمارهٔ ۷۳۵: خوشا صبح و صبوحی با همالان

غزل شمارهٔ ۷۳۶: ای کفر سر زلف تو غارتگر ایمان

غزل شمارهٔ ۷۳۷: دلا از جان زبان درکش که جانان

غزل شمارهٔ ۷۳۸: زهی روی تو صبح شب نشینان

غزل شمارهٔ ۷۳۹: ای زلف تو زنجیر دل حلقه ربایان

غزل شمارهٔ ۷۴۰: سخن عشق نشاید بر هر کس گفتن

غزل شمارهٔ ۷۴۱: نه درد عشق می‌یارم نهفتن

غزل شمارهٔ ۷۴۲: نی نگر با اهل دل هر دم بمعنی در سخن

غزل شمارهٔ ۷۴۳: دوش چون از لعل میگون تو می‌گفتم سخن

غزل شمارهٔ ۷۴۴: هندوی آن کاکل ترکانه می‌باید شدن

غزل شمارهٔ ۷۴۵: بسی خون جگر دارد سر زلف تو در گردن

غزل شمارهٔ ۷۴۶: بر اشکم کهربا آبیست روشن

غزل شمارهٔ ۷۴۷: ترا که گفت که قصد دل شکستهٔ ما کن

غزل شمارهٔ ۷۴۸: ای خواجه مرا با می و میخانه رها کن

غزل شمارهٔ ۷۴۹: وقت صبوح شد بشبستان شتاب کن

غزل شمارهٔ ۷۵۰: ای صبا احوال دل با آن صنم تقریر کن

غزل شمارهٔ ۷۵۱: خویش را در کوی بیخویشی فکن

غزل شمارهٔ ۷۵۲: امشب ای یار قصد خواب مکن

غزل شمارهٔ ۷۵۳: جان بده یا دگر اندیشهٔ جانانه مکن

غزل شمارهٔ ۷۵۴: ای باد سحرگاهی زینجا گذری کن

غزل شمارهٔ ۷۵۵: بلبل خوش سرای شد مطرب مجلس چمن

غزل شمارهٔ ۷۵۶: بوقت صبح ندانم چه شد که مرغ چمن

غزل شمارهٔ ۷۵۷: هر کس که برگرفت دل از جان چنانکه من

غزل شمارهٔ ۷۵۸: گهیکه جان رود از چشم ناتوان بیرون

غزل شمارهٔ ۷۵۹: ای سر زلف تو لیلی و جهانی مجنون

غزل شمارهٔ ۷۶۰: به عقل کی متصور شود فنون جنون

غزل شمارهٔ ۷۶۱: زبان خامه نتواند حدیث دل بیان کردن

غزل شمارهٔ ۷۶۲: سنبل سیه بر سمن مزن

غزل شمارهٔ ۷۶۳: خط زنگاری نگر از سبزه بر گرد سمن

غزل شمارهٔ ۷۶۴: ای ز سنبل بسته شادروان مشکین بر سمن

غزل شمارهٔ ۷۶۵: خیز و در بحر عدم غوطه خور و ما را...

غزل شمارهٔ ۷۶۶: هر زمان آهنگ بیزاریش بین

غزل شمارهٔ ۷۶۷: زهی خطی به خطا برده سوی خطهٔ چین

غزل شمارهٔ ۷۶۸: ای شام زلفت بتخانهٔ چین

غزل شمارهٔ ۷۶۹: تحیتی چو هوای ریاض خلد برین

غزل شمارهٔ ۷۷۰: آن لب شیرین همچون جان شیرین

غزل شمارهٔ ۷۷۱: کیست که گوید ببارگاه سلاطین

غزل شمارهٔ ۷۷۲: هرکه شد با ساکنان عالم علوی قرین

غزل شمارهٔ ۷۷۳: نسیم صبح کز بویش مشام جان شود مشکین

غزل شمارهٔ ۷۷۴: سرو را گل یار نبود گر بود نبود چنین

غزل شمارهٔ ۷۷۵: صید شیران می‌کند آهوی روبه باز او

غزل شمارهٔ ۷۷۶: ترک من خاقان نگر در حلقه عشاق او

غزل شمارهٔ ۷۷۷: آب آتش می‌رود زان لعل آتش فام او

غزل شمارهٔ ۷۷۸: خوشا کشته برطرف میدان او

غزل شمارهٔ ۷۷۹: به آفتاب جهانتاب سایه پرور تو

غزل شمارهٔ ۷۸۰: ایکه چو موی شد تنم در هوس میان تو

غزل شمارهٔ ۷۸۱: ای هیچ در میان نه ز موی میان تو

غزل شمارهٔ ۷۸۲: برو ای باد بدانسوی که من دانم و تو

غزل شمارهٔ ۷۸۳: ای شب قدر بیدلان طرهٔ دلربای تو

غزل شمارهٔ ۷۸۴: ای چراغ دیدهٔ جان روی تو

غزل شمارهٔ ۷۸۵: ای طبیب دل ریش از سر بیمار مرو

غزل شمارهٔ ۷۸۶: صبحست ساقیا می چون آفتاب کو

غزل شمارهٔ ۷۸۷: دوش می‌کردم سوال از جان که آن جان...

غزل شمارهٔ ۷۸۸: مرا ز هجر تو امید زندگانی کو

غزل شمارهٔ ۷۸۹: که بر ز سرو روان تو خورد راست بگو

غزل شمارهٔ ۷۹۰: ای صبا حال جگر گوشهٔ ما چیست بگو

غزل شمارهٔ ۷۹۱: نفحهٔ گلشن عشق از نفس ما بشنو

غزل شمارهٔ ۷۹۲: آن عید نیکوان بدر آمد بعیدگاه

غزل شمارهٔ ۷۹۳: ای سنبلهٔ زلف تو خرمن زده بر ماه

غزل شمارهٔ ۷۹۴: ای روانم بلب لعل تو آورده پناه

غزل شمارهٔ ۷۹۵: مه بی مهر من ز شعر سیاه

غزل شمارهٔ ۷۹۶: روی این چرخ سیه روی ستمکاره سیاه

غزل شمارهٔ ۷۹۷: ای دلم جان و جهان در راه جانان با...

غزل شمارهٔ ۷۹۸: ای حبش بر چین و چین در زنگبار اند...

غزل شمارهٔ ۷۹۹: قدحی ده ای برآتش تتقی ز آب بسته

غزل شمارهٔ ۸۰۰: ای از شب قمرسا بر مه نقاب بسته

غزل شمارهٔ ۸۰۱: ای چیده سنبل تر در باغ دسته بسته

غزل شمارهٔ ۸۰۲: ای سنبل تازه دسته بسته

غزل شمارهٔ ۸۰۳: خسرو گل بین دگر ملک سکندر یافته

غزل شمارهٔ ۸۰۴: ای سر زلف تو درحلقه و تاب افتاده

غزل شمارهٔ ۸۰۵: ای ملک دلم خراب کرده

غزل شمارهٔ ۸۰۶: تخت خیری بین دگر بر تختهٔ خارا زده

غزل شمارهٔ ۸۰۷: ای لبت خنده بر شراب زده

غزل شمارهٔ ۸۰۸: ای خوشا مست و خراب اندر خرابات آمده

غزل شمارهٔ ۸۰۹: آن ترک بلغاری نگر با چشم خونخوار ...

غزل شمارهٔ ۸۱۰: چون سنبلت که دید سیاهی سر آمده

غزل شمارهٔ ۸۱۱: ای پسر دامن اهل قدم از دست مده

غزل شمارهٔ ۸۱۲: ای بی تو مرا پر آب دیده

غزل شمارهٔ ۸۱۳: زهی روی دل افروزت چراغ و چشم هر د...

غزل شمارهٔ ۸۱۴: زهی ربوده خیال تو خوابم از دیده

غزل شمارهٔ ۸۱۵: زهی جمال تو خورشید مشرق دیده

غزل شمارهٔ ۸۱۶: بساز چارهٔ این دردمند بیچاره

غزل شمارهٔ ۸۱۷: برآمد ماهم از میدان سواره

غزل شمارهٔ ۸۱۸: ترک من هر لحظه گیرد با من از سر خ...

غزل شمارهٔ ۸۱۹: پری رخا منه از دست یکزمان شیشه

غزل شمارهٔ ۸۲۰: ای از گل رخسار تو خون در دل لاله

غزل شمارهٔ ۸۲۱: ای خوشه چین سنبل پرچینت سنبله

غزل شمارهٔ ۸۲۲: دی آن بت کافر بچه با چنگ و چغانه

غزل شمارهٔ ۸۲۳: پرواز کن ای مرغ و بگلزار فرود آی

غزل شمارهٔ ۸۲۴: باز هر چند که در دست شهان دارد جای

غزل شمارهٔ ۸۲۵: از برای دلم ای مطربهٔ پرده‌سرای

غزل شمارهٔ ۸۲۶: مهست یا رخ آن آفتاب مهر افزای

غزل شمارهٔ ۸۲۷: پرده ابر سیاه از مه تابان بگشای

غزل شمارهٔ ۸۲۸: ای روضهٔ رضوان ز سر کوی تو بابی

غزل شمارهٔ ۸۲۹: ز زلف و روی تو خواهم شبی و مهتابی

غزل شمارهٔ ۸۳۰: بیار ای لعبت ساقی شرابی

غزل شمارهٔ ۸۳۱: زهی اشکم ز شوق لعل میگون تو عنابی

غزل شمارهٔ ۸۳۲: دلا تا طلعت سلمی نیابی

غزل شمارهٔ ۸۳۳: خود پرستی مکن ار زانکه خدا می‌طلبی

غزل شمارهٔ ۸۳۴: ترک صورت کن اگر عالم معنی طلبی

غزل شمارهٔ ۸۳۵: در باغ چون بالای تو سروی ندیدم را...

غزل شمارهٔ ۸۳۶: یا من قریرة مقلتی لقیاک غایة منیتی

غزل شمارهٔ ۸۳۷: چو دستان برکشد مرغ صراحی

غزل شمارهٔ ۸۳۸: ز رارض دار سعدی یا بارق الغوادی

غزل شمارهٔ ۸۳۹: چه جرم رفت که رفتی و ترک ما کردی

غزل شمارهٔ ۸۴۰: گفتمش از چه دلم بردی و خونم خوردی

غزل شمارهٔ ۸۴۱: چه کرده‌ام که به یک بارم از نظر ب...

غزل شمارهٔ ۸۴۲: کجا باز آید آن مرغی که با من همقف...

غزل شمارهٔ ۸۴۳: یاد باد آنکه دلم را مدد جان بودی

غزل شمارهٔ ۸۴۴: گر آن مه در نظر بودی چه بودی

غزل شمارهٔ ۸۴۵: ای شمع چگل دوش در ایوان که بودی

غزل شمارهٔ ۸۴۶: هیچ شکر چو آن دهان دیدی

غزل شمارهٔ ۸۴۷: چه خوش باشد دمی با دوستداری

غزل شمارهٔ ۸۴۸: تو آن ماه زهره جبینی و آن سرو لال...

غزل شمارهٔ ۸۴۹: یا باری البرایا یا زاری الذراری

غزل شمارهٔ ۸۵۰: آب رخ ما بری و باد شماری

غزل شمارهٔ ۸۵۱: ای دلم بسته ز زلف سیهت زناری

غزل شمارهٔ ۸۵۲: ای نفس مشک بیز باد بهاری

غزل شمارهٔ ۸۵۳: بخوبی چو یار من نباشد یاری

غزل شمارهٔ ۸۵۴: ای مهر ماه روی ترا زهره مشتری

غزل شمارهٔ ۸۵۵: ای که بر دیدهٔ صاحب‌نظران می‌گذری

غزل شمارهٔ ۸۵۶: گل سوری دگر بجلوه گری

غزل شمارهٔ ۸۵۷: چو چشم مست تو با خواب می‌کند بازی

غزل شمارهٔ ۸۵۸: میا در قلب عشق ایدل که بازی نیست ...

غزل شمارهٔ ۸۵۹: گرفتمت که بگیرم عنان مرکب تازی

غزل شمارهٔ ۸۶۰: سحر چون باد عیسی دم کند با روح دم...

غزل شمارهٔ ۸۶۱: اگر تو عشق نبازی بعمر خویش چه نازی

غزل شمارهٔ ۸۶۲: صبح وصل از افق مهر بر آید روزی

غزل شمارهٔ ۸۶۳: ای آفتاب رویت در اوج دلفروزی

غزل شمارهٔ ۸۶۴: در دلم بود کزین پس ندهم دل بکسی

غزل شمارهٔ ۸۶۵: تو چون قربان نمی‌گردی کجا همکیش م...

غزل شمارهٔ ۸۶۶: گر بفریب می‌کشی ور بعتاب می‌کشی

غزل شمارهٔ ۸۶۷: یا حادی‌النیاق قد ذبت فی‌الفراق

غزل شمارهٔ ۸۶۸: شبست و خلوت و مهتاب و ساغر ای بت ...

غزل شمارهٔ ۸۶۹: تشنه‌ام تا بکی آخر بده آبی ساقی

غزل شمارهٔ ۸۷۰: تبسمت الزهر والمزن باک

غزل شمارهٔ ۸۷۱: دلکم برد بغارت ز برم دلبرکی

غزل شمارهٔ ۸۷۲: چون نیست ما را با او وصالی

غزل شمارهٔ ۸۷۳: دوش بر طرف چمن گلبانگ می‌زد بلبلی

غزل شمارهٔ ۸۷۴: خوشا شراب محبت ز ساغر ازلی

غزل شمارهٔ ۸۷۵: راه بی پایان عشقت را نیابم منزلی

غزل شمارهٔ ۸۷۶: یا من الیک میلی قف ساعة قبیلی

غزل شمارهٔ ۸۷۷: یا ملولا عن سلامی انت فی‌الدنیا م...

غزل شمارهٔ ۸۷۸: گر آفتاب نباشد تو ماه چهره تمامی

غزل شمارهٔ ۸۷۹: کس به نیکی نبرد نام من از بدنامی

غزل شمارهٔ ۸۸۰: ای رفته پیش چشمهٔ نوش تو آب می

غزل شمارهٔ ۸۸۱: ای مقیمان درت را عالمی در هر دمی

غزل شمارهٔ ۸۸۲: روی تو گر بدیدمی جان بتو بر فشاندمی

غزل شمارهٔ ۸۸۳: حریفان مست و مدهوشند و شادروان خر...

غزل شمارهٔ ۸۸۴: بادهٔ گلگون مرا و طلعت سلمی

غزل شمارهٔ ۸۸۵: ای از حیای لعل لبت آب گشته می

غزل شمارهٔ ۸۸۶: ز تو با تو راز گویم به زبان بی‌زب...

غزل شمارهٔ ۸۸۷: خرامنده سروی به رخ گلستانی

غزل شمارهٔ ۸۸۸: چون نداری جان معنی معنی جانرا چه ...

غزل شمارهٔ ۸۸۹: ایا صبا خبری کن مرا از آن که تو د...

غزل شمارهٔ ۸۹۰: برو ای باد بهاری بدیاری که تو دانی

غزل شمارهٔ ۸۹۱: کامت اینست که هر لحظه ز پیشم رانی

غزل شمارهٔ ۸۹۲: به سر ماه فکنده طیلسانی

غزل شمارهٔ ۸۹۳: دلا بر عالم جان زن علم زین دیر جس...

غزل شمارهٔ ۸۹۴: دی سیر برآمد دلم از روز جوانی

غزل شمارهٔ ۸۹۵: گهم رانی و گه دشنام خوانی

غزل شمارهٔ ۸۹۶: چگونه سرو روان گویمت که عین روانی

غزل شمارهٔ ۸۹۷: سقی الله ایام وصل الغوانی

غزل شمارهٔ ۸۹۸: اروض الخلدام مغنی الغوانی

غزل شمارهٔ ۸۹۹: بدینسان که از ما جهانی جهانی

غزل شمارهٔ ۹۰۰: نه آخر تو آنی که ما را زیانی

غزل شمارهٔ ۹۰۱: مگر بدیده مجنون نظر کنی ورنی

غزل شمارهٔ ۹۰۲: در باز جان گر آرزوی جان طلب کنی

غزل شمارهٔ ۹۰۳: ای دل اگر دیو نئی ملک سلیمان چکنی

غزل شمارهٔ ۹۰۴: شاید آنزلف شکن بر شکن ار می‌شکنی

غزل شمارهٔ ۹۰۵: نه عهد کرده‌ئی آخر که قصد ما نکنی

غزل شمارهٔ ۹۰۶: مهر سلمی ورزی و دعوی سلمانی کنی

غزل شمارهٔ ۹۰۷: ای لاله زار آتش روی تو آب روی

غزل شمارهٔ ۹۰۸: مستی ز چشم دلکش میگون یار جوی

غزل شمارهٔ ۹۰۹: ای صبا با بلبل خوشگوی گوی

غزل شمارهٔ ۹۱۰: جان پرورم گهی که تو جانان من شوی

غزل شمارهٔ ۹۱۱: ایکه گوئی کز چه رو سر گشته می‌کرد...

غزل شمارهٔ ۹۱۲: چون نی سر گشتهٔ چوگان چو گوی

غزل شمارهٔ ۹۱۳: ای سبزه دمانیده بگرد قمر از موی

غزل شمارهٔ ۹۱۴: ای میان تو چو یک موی و دهان یکسر ...

غزل شمارهٔ ۹۱۵: ای پیک عاشقان اگر از حالم آگهی

غزل شمارهٔ ۹۱۶: ای آینه قدرت بیچون الهی

غزل شمارهٔ ۹۱۷: گر تو شیرین شکر لب بشکر خنده در آئی

غزل شمارهٔ ۹۱۸: چون پیکر مطبوعت در معنی زیبائی

غزل شمارهٔ ۹۱۹: خوشا وقتی که از بستانسرائی

غزل شمارهٔ ۹۲۰: ای سر زلف ترا پیشه سمن فرسائی

غزل شمارهٔ ۹۲۱: گفتا تو از کجائی کاشفته می‌نمائی

غزل شمارهٔ ۹۲۲: ایکه عنبر ز سر زلف تو دارد بوئی

غزل شمارهٔ ۹۲۳: برخیز که بنشیند فریاد ز هر سوئی

غزل شمارهٔ ۹۲۴: ای ترک پریچهره بدین سلسله موئی

غزل شمارهٔ ۹۲۵: من کیم زاری نزار افتاده‌ئی

غزل شمارهٔ ۹۲۶: از مشک سوده دام بر آتش نهاده‌ئی

غزل شمارهٔ ۹۲۷: گرد ماه از مشک چنبر کرده‌ئی

غزل شمارهٔ ۹۲۸: از لب شیرین چون شکر نبات آورده‌ئی

غزل شمارهٔ ۹۲۹: این چه بویست ای صبا از مرغزار آور...

غزل شمارهٔ ۹۳۰: دیشب ای باد صبا گوئی که جائی بوده...

غزل شمارهٔ ۹۳۱: آتش اندر آب هرگز دیده‌ئی

غزل شمارهٔ ۹۳۲: دوش پیری یافتم در گوشهٔ میخانه‌ئی