صفحه‌اصلی شاعران حافظ

رباعیات

رباعی شمارهٔ ۱: جز نقش تو در نظر نیامد ما را
رباعی شمارهٔ ۲: بر گیر شراب طرب‌انگیز و بیا
رباعی شمارهٔ ۳: گفتم که لبت، گفت لبم آب حیات
رباعی شمارهٔ ۴: ماهی که قدش به سرو می‌ماند راست
رباعی شمارهٔ ۵: من باکمر تو در میان کردم دست
رباعی شمارهٔ ۶: تو بدری و خورشید تو را بنده شده‌ست
رباعی شمارهٔ ۷: هر روز دلم به زیر باری دگر است
رباعی شمارهٔ ۸: ماهم که رخش روشنی خور بگرفت
رباعی شمارهٔ ۹: امشب ز غمت میان خون خواهم خفت
رباعی شمارهٔ ۱۰: نی قصهٔ آن شمع چگل بتوان گفت
رباعی شمارهٔ ۱۱: اول به وفا می وصالم درداد
رباعی شمارهٔ ۱۲: نی دولت دنیا به ستم می‌ارزد
رباعی شمارهٔ ۱۳: هر دوست که دم زد ز وفا دشمن شد
رباعی شمارهٔ ۱۴: چون غنچهٔ گل قرابه‌پرداز شود
رباعی شمارهٔ ۱۵: با می به کنار جوی می‌باید بود
رباعی شمارهٔ ۱۶: این گل ز بر همنفسی می‌آید
رباعی شمارهٔ ۱۷: از چرخ به هر گونه همی‌دار امید
رباعی شمارهٔ ۱۸: ایام شباب است شراب اولیتر
رباعی شمارهٔ ۱۹: خوبان جهان صید توان کرد به زر
رباعی شمارهٔ ۲۰: سیلاب گرفت گرد ویرانهٔ عمر
رباعی شمارهٔ ۲۱: عشق رخ یار بر من زار مگیر
رباعی شمارهٔ ۲۲: در سنبلش آویختم از روی نیاز
رباعی شمارهٔ ۲۳: مردی ز کنندهٔ در خیبر پرس
رباعی شمارهٔ ۲۴: چشم تو که سحر بابل است استادش
رباعی شمارهٔ ۲۵: ای دوست دل از جفای دشمن درکش
رباعی شمارهٔ ۲۶: ماهی که نظیر خود ندارد به جمال
رباعی شمارهٔ ۲۷: در باغ چو شد باد صبا دایهٔ گل
رباعی شمارهٔ ۲۸: لب باز مگیر یک زمان از لب جام
رباعی شمارهٔ ۲۹: در آرزوی بوس و کنارت مردم
رباعی شمارهٔ ۳۰: عمری ز پی مراد ضایع دارم
رباعی شمارهٔ ۳۱: من حاصل عمر خود ندارم جز غم
رباعی شمارهٔ ۳۲: چون باده ز غم چه بایدت جوشیدن
رباعی شمارهٔ ۳۳: ای شرمزده غنچهٔ مستور از تو
رباعی شمارهٔ ۳۴: چشمت که فسون و رنگ می‌بازد از او
رباعی شمارهٔ ۳۵: ای باد حدیث من نهانش می‌گو
رباعی شمارهٔ ۳۶: ای سایهٔ سنبلت سمن پرورده
رباعی شمارهٔ ۳۷: گفتی که تو را شوم مدار اندیشه
رباعی شمارهٔ ۳۸: آن جام طرب شکار بر دستم نه
رباعی شمارهٔ ۳۹: با شاهد شوخ شنگ و با بربط و نی
رباعی شمارهٔ ۴۰: قسام بهشت و دوزخ آن عقده گشای
رباعی شمارهٔ ۴۱: ای کاش که بخت سازگاری کردی
رباعی شمارهٔ ۴۲: گر همچو من افتادهٔ این دام شوی