صفحه‌اصلی شاعران خیام

رباعیات

رباعی شمارهٔ ۱: برخیز و بیا بتا برای دل ما

رباعی شمارهٔ ۲: چون عهده نمی‌شود کسی فردا را

رباعی شمارهٔ ۳: قرآن که مهین کلام خوانند آن را

رباعی شمارهٔ ۴: گر می نخوری طعنه مزن مستانرا

رباعی شمارهٔ ۵: هر چند که رنگ و بوی زیباست مرا

رباعی شمارهٔ ۶: ماییم و می و مطرب و این کنج خراب

رباعی شمارهٔ ۷: آن قصر که جمشید در او جام گرفت

رباعی شمارهٔ ۸: ابر آمد و باز بر سر سبزه گریست

رباعی شمارهٔ ۹: اکنون که گل سعادتت پربار است

رباعی شمارهٔ ۱۰: امروز ترا دسترس فردا نیست

رباعی شمارهٔ ۱۱: ای آمده از عالم روحانی تفت

رباعی شمارهٔ ۱۲: ای چرخ فلک خرابی از کینه تست

رباعی شمارهٔ ۱۳: ایدل چو زمانه می‌کند غمناکت

رباعی شمارهٔ ۱۴: این بحر وجود آمده بیرون ز نهفت

رباعی شمارهٔ ۱۵: این کوزه چو من عاشق زاری بوده است

رباعی شمارهٔ ۱۶: این کوزه که آبخوارهٔ مزدوریست

رباعی شمارهٔ ۱۷: این کهنه رباط را که عالم نام است

رباعی شمارهٔ ۱۸: این یک دو سه روز نوبت عمر گذشت

رباعی شمارهٔ ۱۹: بر چهره گل نسیم نوروز خوش است

رباعی شمارهٔ ۲۰: پیش از من و تو لیل و نهاری بوده است

رباعی شمارهٔ ۲۱: تا چند زنم بروی دریاها خشت

رباعی شمارهٔ ۲۲: ترکیب پیاله‌ای که درهم پیوست

رباعی شمارهٔ ۲۳: ترکیب طبایع چو به کام تو دمی است

رباعی شمارهٔ ۲۴: چون ابر به نوروز رخ لاله بشست

رباعی شمارهٔ ۲۵: چون بلبل مست راه در بستان یافت

رباعی شمارهٔ ۲۶: چون چرخ بکام یک خردمند نگشت

رباعی شمارهٔ ۲۷: چون لاله به نوروز قدح گیر بدست

رباعی شمارهٔ ۲۸: چون نیست حقیقت و یقین اندر دست

رباعی شمارهٔ ۲۹: چون نیست ز هر چه هست جز باد بدست

رباعی شمارهٔ ۳۰: خاکی که به زیر پای هر نادانی است

رباعی شمارهٔ ۳۱: دارنده چو ترکیب طبایع آراست

رباعی شمارهٔ ۳۲: در پرده اسرار کسی را ره نیست

رباعی شمارهٔ ۳۳: در خواب بدم مرا خردمندی گفت

رباعی شمارهٔ ۳۴: در دایره‌ای که آمد و رفتن ماست

رباعی شمارهٔ ۳۵: در فصل بهار اگر بتی حور سرشت

رباعی شمارهٔ ۳۶: دریاب که از روح جدا خواهی رفت

رباعی شمارهٔ ۳۷: ساقی گل و سبزه بس طربناک شده‌ست

رباعی شمارهٔ ۳۸: عمریست مرا تیره و کاریست نه راست

رباعی شمارهٔ ۳۹: فصل گل و طرف جویبار و لب کشت

رباعی شمارهٔ ۴۰: گر شاخ بقا ز بیخ بختت رست است

رباعی شمارهٔ ۴۱: گویند کسان بهشت با حور خوش است

رباعی شمارهٔ ۴۲: گویند مرا که دوزخی باشد مست

رباعی شمارهٔ ۴۳: من هیچ ندانم که مرا آنکه سرشت

رباعی شمارهٔ ۴۴: مهتاب به نور دامن شب بشکافت

رباعی شمارهٔ ۴۵: می خوردن و شاد بودن آیین منست

رباعی شمارهٔ ۴۶: می لعل مذابست و صراحی کان است

رباعی شمارهٔ ۴۷: می نوش که عمر جاودانی اینست

رباعی شمارهٔ ۴۸: نیکی و بدی که در نهاد بشر است

رباعی شمارهٔ ۴۹: در هر دشتی که لاله‌زاری بوده‌ست

رباعی شمارهٔ ۵۰: هر ذره که در خاک زمینی بوده است

رباعی شمارهٔ ۵۱: هر سبزه که برکنار جویی رسته است

رباعی شمارهٔ ۵۲: یک جرعه می ز ملک کاووس به است

رباعی شمارهٔ ۵۳: چون عمر به سر رسد چه شیرین و چه تلخ

رباعی شمارهٔ ۵۴: آنانکه محیط فضل و آداب شدند

رباعی شمارهٔ ۵۵: آن را که به صحرای علل تاخته‌اند

رباعی شمارهٔ ۵۶: آنها که کهن شدند و اینها که نوند

رباعی شمارهٔ ۵۷: آنکس که زمین و چرخ و افلاک نهاد

رباعی شمارهٔ ۵۸: آرند یکی و دیگری بربایند

رباعی شمارهٔ ۵۹: اجرام که ساکنان این ایوانند

رباعی شمارهٔ ۶۰: از آمدنم نبود گردون را سود

رباعی شمارهٔ ۶۱: از رنج کشیدن آدمی حر گردد

رباعی شمارهٔ ۶۲: افسوس که سرمایه ز کف بیرون شد

رباعی شمارهٔ ۶۳: افسوس که نامه جوانی طی شد

رباعی شمارهٔ ۶۴: ای بس که نباشیم و جهان خواهد بود

رباعی شمارهٔ ۶۵: این عقل که در ره سعادت پوید

رباعی شمارهٔ ۶۶: این قافله عمر عجب میگذرد

رباعی شمارهٔ ۶۷: بر پشت من از زمانه تو میاید

رباعی شمارهٔ ۶۸: بر چرخ فلک هیچ کسی چیر نشد

رباعی شمارهٔ ۶۹: بر چشم تو عالم ارچه می‌آرایند

رباعی شمارهٔ ۷۰: بر من قلم قضا چو بی من رانند

رباعی شمارهٔ ۷۱: تا چند اسیر رنگ و بو خواهی شد

رباعی شمارهٔ ۷۲: تا راه قلندری نپویی نشود

رباعی شمارهٔ ۷۳: تا زهره و مه در آسمان گشت پدید

رباعی شمارهٔ ۷۴: چون روزی و عمر بیش و کم نتوان کرد

رباعی شمارهٔ ۷۵: حیی که بقدرت سر و رو می‌سازد

رباعی شمارهٔ ۷۶: در دهر چو آواز گل تازه دهند

رباعی شمارهٔ ۷۷: در دهر هر آن که نیم نانی دارد

رباعی شمارهٔ ۷۸: دهقان قضا بسی چو ما کشت و درود

رباعی شمارهٔ ۷۹: روزی‌ست خوش و هوا نه گرم است و نه...

رباعی شمارهٔ ۸۰: زان پیش که بر سرت شبیخون آرند

رباعی شمارهٔ ۸۱: عمرت تا کی به خودپرستی گذرد

رباعی شمارهٔ ۸۲: کس مشکل اسرار اجل را نگشاد

رباعی شمارهٔ ۸۳: کم کن طمع از جهان و می‌زی خرسند

رباعی شمارهٔ ۸۴: گرچه غم و رنج من درازی دارد

رباعی شمارهٔ ۸۵: گردون ز زمین هیچ گلی برنارد

رباعی شمارهٔ ۸۶: گر یک نفست ز زندگانی گذرد

رباعی شمارهٔ ۸۷: گویند بهشت و حورعین خواهد بود

رباعی شمارهٔ ۸۸: گویند بهشت و حور و کوثر باشد

رباعی شمارهٔ ۸۹: گویند هر آن کسان که با پرهیزند

رباعی شمارهٔ ۹۰: می خور که ز دل کثرت و قلت ببرد

رباعی شمارهٔ ۹۱: هر راز که اندر دل دانا باشد

رباعی شمارهٔ ۹۲: هر صبح که روی لاله شبنم گیرد

رباعی شمارهٔ ۹۳: هرگز دل من ز علم محروم نشد

رباعی شمارهٔ ۹۴: هم دانه امید به خرمن ماند

رباعی شمارهٔ ۹۵: یاران موافق همه از دست شدند

رباعی شمارهٔ ۹۶: یک جام شراب صد دل و دین ارزد

رباعی شمارهٔ ۹۷: یک قطره آب بود با دریا شد

رباعی شمارهٔ ۹۸: یک نان به دو روز اگر بود حاصل مرد

رباعی شمارهٔ ۹۹: آن لعل در آبگینه ساده بیار

رباعی شمارهٔ ۱۰۰: از بودنی ایدوست چه داری تیمار

رباعی شمارهٔ ۱۰۱: افلاک که جز غم نفزایند دگر

رباعی شمارهٔ ۱۰۲: ای دل غم این جهان فرسوده مخور

رباعی شمارهٔ ۱۰۳: ایدل همه اسباب جهان خواسته گیر

رباعی شمارهٔ ۱۰۴: این اهل قبور خاک گشتند و غبار

رباعی شمارهٔ ۱۰۵: خشت سر خم ز ملکت جم خوشتر

رباعی شمارهٔ ۱۰۶: در دایره سپهر ناپیدا غور

رباعی شمارهٔ ۱۰۷: دی کوزه‌گری بدیدم اندر بازار

رباعی شمارهٔ ۱۰۸: ز آن می که حیات جاودانیست بخور

رباعی شمارهٔ ۱۰۹: گر باده خوری تو با خردمندان خور

رباعی شمارهٔ ۱۱۰: وقت سحر است خیز ای طرفه پسر

رباعی شمارهٔ ۱۱۱: از جمله رفتگان این راه دراز

رباعی شمارهٔ ۱۱۲: ای پیر خردمند پگه‌تر برخیز

رباعی شمارهٔ ۱۱۳: وقت سحر است خیز ای مایه ناز

رباعی شمارهٔ ۱۱۴: مرغی دیدم نشسته بر باره طوس

رباعی شمارهٔ ۱۱۵: جامی است که عقل آفرین میزندش

رباعی شمارهٔ ۱۱۶: خیام اگر ز باده مستی خوش باش

رباعی شمارهٔ ۱۱۷: در کارگه کوزه‌گری رفتم دوش

رباعی شمارهٔ ۱۱۸: ایام زمانه از کسی دارد ننگ

رباعی شمارهٔ ۱۱۹: از جرم گل سیاه تا اوج زحل

رباعی شمارهٔ ۱۲۰: با سرو قدی تازه‌تر از خرمن گل

رباعی شمارهٔ ۱۲۱: ای دوست بیا تا غم فردا نخوریم

رباعی شمارهٔ ۱۲۲: این چرخ فلک که ما در او حیرانیم

رباعی شمارهٔ ۱۲۳: برخیز ز خواب تا شرابی بخوریم

رباعی شمارهٔ ۱۲۴: برخیزم و عزم باده ناب کنم

رباعی شمارهٔ ۱۲۵: بر مفرش خاک خفتگان می‌بینم

رباعی شمارهٔ ۱۲۶: تا چند اسیر عقل هر روزه شویم

رباعی شمارهٔ ۱۲۷: چون نیست مقام ما در این دهر مقیم

رباعی شمارهٔ ۱۲۸: خورشید به گل نهفت می‌نتوانم

رباعی شمارهٔ ۱۲۹: دشمن به غلط گفت که من فلسفیم

رباعی شمارهٔ ۱۳۰: مائیم که اصل شادی و کان غمیم

رباعی شمارهٔ ۱۳۱: من می نه ز بهر تنگدستی نخورم

رباعی شمارهٔ ۱۳۲: من بی می ناب زیستن نتوانم

رباعی شمارهٔ ۱۳۳: هر یک چندی یکی برآید که منم

رباعی شمارهٔ ۱۳۴: یک چند به کودکی باستاد شدیم

رباعی شمارهٔ ۱۳۵: یک روز ز بند عالم آزاد نیم

رباعی شمارهٔ ۱۳۶: از دی که گذشت هیچ ازو یاد مکن

رباعی شمارهٔ ۱۳۷: ای دیده اگر کور نئی گور ببین

رباعی شمارهٔ ۱۳۸: برخیز و مخور غم جهان گذران

رباعی شمارهٔ ۱۳۹: چون حاصل آدمی در این شورستان

رباعی شمارهٔ ۱۴۰: رفتم که در این منزل بیداد بدن

رباعی شمارهٔ ۱۴۱: رندی دیدم نشسته بر خنگ زمین

رباعی شمارهٔ ۱۴۲: قانع به یک استخوان چو کرکس بودن

رباعی شمارهٔ ۱۴۳: قومی متفکرند اندر ره دین

رباعی شمارهٔ ۱۴۴: گاویست در آسمان و نامش پروین

رباعی شمارهٔ ۱۴۵: گر بر فلکم دست بدی چون یزدان

رباعی شمارهٔ ۱۴۶: مشنو سخن از زمانه ساز آمدگان

رباعی شمارهٔ ۱۴۷: می خوردن و گرد نیکوان گردیدن

رباعی شمارهٔ ۱۴۸: نتوان دل شاد را به غم فرسودن

رباعی شمارهٔ ۱۴۹: آن قصر که با چرخ همیزد پهلو

رباعی شمارهٔ ۱۵۰: از آمدن و رفتن ما سودی کو

رباعی شمارهٔ ۱۵۱: از تن چو برفت جان پاک من و تو

رباعی شمارهٔ ۱۵۲: می‌خور که فلک بهر هلاک من و تو

رباعی شمارهٔ ۱۵۳: از هر چه بجر می است کوتاهی به

رباعی شمارهٔ ۱۵۴: بنگر ز صبا دامن گل چاک شده

رباعی شمارهٔ ۱۵۵: تا کی غم آن خورم که دارم یا نه

رباعی شمارهٔ ۱۵۶: یک جرعه می کهن ز ملکی نو به

رباعی شمارهٔ ۱۵۷: آن مایه ز دنیا که خوری یا پوشی

رباعی شمارهٔ ۱۵۸: از آمدن بهار و از رفتن دی

رباعی شمارهٔ ۱۵۹: از کوزه‌گری کوزه خریدم باری

رباعی شمارهٔ ۱۶۰: ای آنکه نتیجهٔ چهار و هفتی

رباعی شمارهٔ ۱۶۱: ایدل تو به اسرار معما نرسی

رباعی شمارهٔ ۱۶۲: ای دوست حقیقت شنواز من سخنی

رباعی شمارهٔ ۱۶۳: ای کاش که جای آرمیدن بودی

رباعی شمارهٔ ۱۶۴: بر سنگ زدم دوش سبوی کاشی

رباعی شمارهٔ ۱۶۵: بر شاخ امید اگر بری یافتمی

رباعی شمارهٔ ۱۶۶: بر گیر پیاله و سبو ای دلجوی

رباعی شمارهٔ ۱۶۷: پیری دیدم به خانهٔ خماری

رباعی شمارهٔ ۱۶۸: تا چند حدیث پنج و چار ای ساقی

رباعی شمارهٔ ۱۶۹: چندان که نگاه می‌کنم هر سویی

رباعی شمارهٔ ۱۷۰: خوش باش که پخته‌اند سودای تو دی

رباعی شمارهٔ ۱۷۱: در کارگه کوزه‌گری کردم رای

رباعی شمارهٔ ۱۷۲: در گوش دلم گفت فلک پنهانی

رباعی شمارهٔ ۱۷۳: زان کوزهٔ می که نیست در وی ضرری

رباعی شمارهٔ ۱۷۴: گر آمدنم بخود بدی نامدمی

رباعی شمارهٔ ۱۷۵: گر دست دهد ز مغز گندم نانی

رباعی شمارهٔ ۱۷۶: گر کار فلک به عدل سنجیده بدی

رباعی شمارهٔ ۱۷۷: هان کوزه‌گرا بپای اگر هشیاری

رباعی شمارهٔ ۱۷۸: هنگام صبوح ای صنم فرخ پی