صفحه‌اصلی شاعران محتشم کاشانی دیوان اشعار

رباعیات

رباعی شمارهٔ ۱: نواب کز و نیم مه و سال جدا

رباعی شمارهٔ ۲: ای کرده قدوم تو سرافراز مرا

رباعی شمارهٔ ۳: ای نورده آیینهٔ احساس مرا

رباعی شمارهٔ ۴: گفتند ز حادثات این دیر خراب

رباعی شمارهٔ ۵: بنیاد دو بینی چو شد از عشق خراب

رباعی شمارهٔ ۶: آن شوخ که تکیه‌گاه او چشم ترست

رباعی شمارهٔ ۷: روزی که دلم خیال ابروی تو بست

رباعی شمارهٔ ۸: ای قصر بلند آسمان پیش تو پست

رباعی شمارهٔ ۹: آصف که مهین سواد اقلیم بقاست

رباعی شمارهٔ ۱۰: طراح که طرح این بنا ریخته است

رباعی شمارهٔ ۱۱: این آب که خضر ازو بقا خواسته است

رباعی شمارهٔ ۱۲: خانی که سپهرش به سجود آمده است

رباعی شمارهٔ ۱۳: آن طره چو دارم من بدنام ز دست

رباعی شمارهٔ ۱۴: این عید حضور خان چو ملک افروزست

رباعی شمارهٔ ۱۵: سلاخ که آدمی کشی شیوهٔ اوست

رباعی شمارهٔ ۱۶: اسلام که صید اهل ایمان فن اوست

رباعی شمارهٔ ۱۷: این حوض که دل هلاک نظارهٔ اوست

رباعی شمارهٔ ۱۸: گردون که به امر کن فکان چاکرتست

رباعی شمارهٔ ۱۹: آن فتنه که در سربلند افسرتوست

رباعی شمارهٔ ۲۰: سلطان جهان که ماه تا ماهی ازوست

رباعی شمارهٔ ۲۱: چیزی که به گل داده خدا زیبائیست

رباعی شمارهٔ ۲۲: ای گشته وثاق کمترین مولایت

رباعی شمارهٔ ۲۳: خسرومنشی که دور خواندش فرهاد

رباعی شمارهٔ ۲۴: فرهاد ز کوه کندن بی‌بنیاد

رباعی شمارهٔ ۲۵: خورشید سپهر سر بلندی بهزاد

رباعی شمارهٔ ۲۶: آزار تو دور از تن زیبای تو باد

رباعی شمارهٔ ۲۷: بی‌تحفه نبرد اگرچه زین خسته نهاد

رباعی شمارهٔ ۲۸: در عهد تو کامرانی خواهم کرد

رباعی شمارهٔ ۲۹: یاری که به نیش غم دلی ریش نکرد

رباعی شمارهٔ ۳۰: خواهمچو جزا طرح عقاب اندازد

رباعی شمارهٔ ۳۱: این آب که شعلهٔ‌وش ز جا می‌خیزد

رباعی شمارهٔ ۳۲: آن دست که نخل قد آدم ریزد

رباعی شمارهٔ ۳۳: گاه از همه وجه طامعم می‌دانند

رباعی شمارهٔ ۳۴: ای بی تو چو هم دم به من خسته نموده

رباعی شمارهٔ ۳۵: آن خسرو فرهاد لقب کز ره جود

رباعی شمارهٔ ۳۶: عفوی که ز اندازه بدر خواهد بود

رباعی شمارهٔ ۳۷: این بنده که ملک نظم پیوستش بود

رباعی شمارهٔ ۳۸: آن ابر عطا که حاتمش کرده سجود

رباعی شمارهٔ ۳۹: چون داد قضا صیقل مرآت وجود

رباعی شمارهٔ ۴۰: چادر شب بستر خود ای طرفه‌نگار

رباعی شمارهٔ ۴۱: در بزم حکیمان ز می شورانگیز

رباعی شمارهٔ ۴۲: آن طبع که چون آینهٔ پاکست زغش

رباعی شمارهٔ ۴۳: سلاخ که ساختی به پردانی خویش

رباعی شمارهٔ ۴۴: آن ماه که در خوبی او نیست خلاف

رباعی شمارهٔ ۴۵: ای جلوه‌ات از قامت چابک نازک

رباعی شمارهٔ ۴۶: ای صید سگ شیر شکار تو پلنگ

رباعی شمارهٔ ۴۷: ای کوی تو قبله‌گاه ارباب قبول

رباعی شمارهٔ ۴۸: می‌کرد چو سکه حی صاحب تنزیل

رباعی شمارهٔ ۴۹: در تکیه‌گه واسع این بزم جلیل

رباعی شمارهٔ ۵۰: از ملک ملوک ما درین بیت جلیل

رباعی شمارهٔ ۵۱: این ساعی اگرچه باشد از حسن قلیل

رباعی شمارهٔ ۵۲: آن راه که از حال سهیلی است جمیل

رباعی شمارهٔ ۵۳: المنة لله که از سعی جمیل

رباعی شمارهٔ ۵۴: اسبی که بود پویه گهش چرخ نهم

رباعی شمارهٔ ۵۵: بر پیکر آن سرور خورشید علم

رباعی شمارهٔ ۵۶: ای نام تو در هر لغتی ذکر انام

رباعی شمارهٔ ۵۷: ای درگه خاصت از شرف کعبه عام

رباعی شمارهٔ ۵۸: سقا پسرا خسته دل از دست توام

رباعی شمارهٔ ۵۹: این بستر خستگی که انداخته‌ام

رباعی شمارهٔ ۶۰: دی از کرم داور دوران کردم

رباعی شمارهٔ ۶۱: اسلام که گم کرده ز دل آرامم

رباعی شمارهٔ ۶۲: زان پیش که هجر تو برد آرامم

رباعی شمارهٔ ۶۳: خواهم که شبی محو جمال تو شوم

رباعی شمارهٔ ۶۴: دارد ز خدا خواهش جنات نعیم

رباعی شمارهٔ ۶۵: گیرم که به چشم خلق پوید دشمن

رباعی شمارهٔ ۶۶: چون مهر تو میتوان نهان ورزیدن

رباعی شمارهٔ ۶۷: از لطف تو سهل است کرم ورزیدن

رباعی شمارهٔ ۶۸: در کعبه قدم نهاده‌ام وای به من

رباعی شمارهٔ ۶۹: گوئی ز ته بستر آن حجله نشین

رباعی شمارهٔ ۷۰: اسلام مگو آفت ایام است این

رباعی شمارهٔ ۷۱: اسلام مرا ای دل دیندار ببین

رباعی شمارهٔ ۷۲: ای شیخ که هست دایم از نخوت تو

رباعی شمارهٔ ۷۳: گفتم چو رسد کوکبهٔ دولت تو

رباعی شمارهٔ ۷۴: هرچند که بهر پاس جمیعت تو

رباعی شمارهٔ ۷۵: لی شیر فلک اسیر صیادی تو

رباعی شمارهٔ ۷۶: این کوثر فیض بخش کز خجلت او

رباعی شمارهٔ ۷۷: آن شوخ که چشم مردمی دارم ازو

رباعی شمارهٔ ۷۸: ای خامه ورق چون به مداد آرائی

رباعی شمارهٔ ۷۹: در راه دگر اگرچه چست آمده‌ای

رباعی شمارهٔ ۸۰: با آن که به مهر آزمونم کردی

رباعی شمارهٔ ۸۱: از الفت درد اگرچه کلفت داری

رباعی شمارهٔ ۸۲: این حوض که در دیده هر نکته رسی

رباعی شمارهٔ ۸۳: عید آمد و بانگ نوبت سلطانی

رباعی شمارهٔ ۸۴: هرنجم که بر فلک رود زایت وی

رباعی شمارهٔ ۸۵: ای شمع سرا پردهٔ شاهنشاهی