صفحه‌اصلی شاعران فروغی بسطامی دیوان اشعار

غزلیات

غزل شمارهٔ ۱: صف مژگان تو بشکست چنان دل‌ها را

غزل شمارهٔ ۲: تا اختیار کردم سر منزل رضا را

غزل شمارهٔ ۳: به جان تا شوق جانان است ما را

غزل شمارهٔ ۴: در خلوتی که ره نیست پیغمبر صبا را

غزل شمارهٔ ۵: نگارم گر به چین با طرهٔ پرچین شود...

غزل شمارهٔ ۶: مکن حجاب وجودت لباس دیبا را

غزل شمارهٔ ۷: زره ز زلف گره گیر بر تن است تو را

غزل شمارهٔ ۸: گر باغبان نظر به گلستان کند تو را

غزل شمارهٔ ۹: کی رفته‌ای زدل که تمنا کنم تو را

غزل شمارهٔ ۱۰: گر در شمار آرم شبی نام شهیدان تو را

غزل شمارهٔ ۱۱: من که مشتاقم به جان برگشته مژگان ...

غزل شمارهٔ ۱۲: دوش به خواب دیده‌ام روی ندیدهٔ تو...

غزل شمارهٔ ۱۳: نازم خدنگ غمزهٔ آن دل‌پذیر را

غزل شمارهٔ ۱۴: میفشان جعد عنبر فام خود را

غزل شمارهٔ ۱۵: اگر مردان نمی بردند امتحانش را

غزل شمارهٔ ۱۶: چنین که برده شراب لبت ز دست مرا

غزل شمارهٔ ۱۷: باعث مردن بلای عشق باشد مرا

غزل شمارهٔ ۱۸: طالب جانان به جان خریده الم را

غزل شمارهٔ ۱۹: تا در پی دهانش بگذاشتم قدم را

غزل شمارهٔ ۲۰: گرفت خط رخ زیبای گل عذار مرا

غزل شمارهٔ ۲۱: شد وقت مرگ نوش لبی هم‌نشین مرا

غزل شمارهٔ ۲۲: وقت مردن پا نهاد آن شمع بالین مرا

غزل شمارهٔ ۲۳: ساقیا کمتر می امشب از کرم دادی مرا

غزل شمارهٔ ۲۴: گر به تیغت می‌زند گردن بنه تسلیم را

غزل شمارهٔ ۲۵: جان به لب آمد و بوسید لب جانان را

غزل شمارهٔ ۲۶: ترک چشم تو بیارست صف مژگان را

غزل شمارهٔ ۲۷: تا لعل تو باده داده یاران را

غزل شمارهٔ ۲۸: به یک پیمانه با ساقی چنان بستیم پ...

غزل شمارهٔ ۲۹: دادیم به یک جلوهٔ رویت دل و دین را

غزل شمارهٔ ۳۰: در قمار عشق آخر، باختم دل و دین را

غزل شمارهٔ ۳۱: بوسه آخر نزدم آن دهن نوشین را

غزل شمارهٔ ۳۲: من گرفته‌ام بر کف نقد جان شیرین را

غزل شمارهٔ ۳۳: چنان بر صید مرغ دل فکند آن زلف پر...

غزل شمارهٔ ۳۴: جستیم راه میکده و خانقاه را

غزل شمارهٔ ۳۵: غرق مهر شاه دیدم آفتاب و ماه را

غزل شمارهٔ ۳۶: هر جا کشند صورت زیبای شاه را

غزل شمارهٔ ۳۷: دی به رهش فکنده‌ام طفل سرشک دیده را

غزل شمارهٔ ۳۸: آن که نهاده در دلم حسرت یک نظاره را

غزل شمارهٔ ۳۹: آشنا خواهی گر ای دل با خود آن بیگ...

غزل شمارهٔ ۴۰: کاش آن صنم آماده شدی جلوه‌گری را

غزل شمارهٔ ۴۱: نه دست آن که بگیریم زلف ماهی را

غزل شمارهٔ ۴۲: هر چه کردم به ره عشق وفا بود، وفا

غزل شمارهٔ ۴۳: تا به مستی نرسد بر لب ساقی لب ما

غزل شمارهٔ ۴۴: آمد به جلوه شاهد بالا بلند ما

غزل شمارهٔ ۴۵: چون خاک می‌شود به رهت جان پاک ما

غزل شمارهٔ ۴۶: خطت دمید از اثر دود آه ما

غزل شمارهٔ ۴۷: چشم بیمار تو شد باعث بیماری ما

غزل شمارهٔ ۴۸: ای زلف تو بر هم زن فرزانگی ما

غزل شمارهٔ ۴۹: ای کاش جان بخواهد معشوق جانی ما

غزل شمارهٔ ۵۰: یار بی پرده کمر بست به رسوایی ما

غزل شمارهٔ ۵۱: اولم رام نمودی به دل آرامی‌ها

غزل شمارهٔ ۵۲: پایه عمر گران‌مایه بر آب است برآب

غزل شمارهٔ ۵۳: اندوه تو شد وارد کاشانه‌ام امشب

غزل شمارهٔ ۵۴: دوش در آغوشم آمد آن مه نخشب

غزل شمارهٔ ۵۵: از جلوه حسنت که بری از همه عیب است

غزل شمارهٔ ۵۶: عمری که صرف عشق نگردد بطالت است

غزل شمارهٔ ۵۷: هر گه که آن خسرو زرین کمر از جا ب...

غزل شمارهٔ ۵۸: تا طرف نقاب از رخ رخشان تو برخاست

غزل شمارهٔ ۵۹: بنشست و ز رخ پرده برانداخته برخاست

غزل شمارهٔ ۶۰: دی در میان مستی خنجر کشیده برخاست

غزل شمارهٔ ۶۱: به هر غمی که رسد از تو خاطرم شاد ...

غزل شمارهٔ ۶۲: آن که لبش مایهٔ حلاوت قند است

غزل شمارهٔ ۶۳: یک اشارت ز تو بر قتل جهان بسیار است

غزل شمارهٔ ۶۴: طبیب اهل دل آن چشم مردم آزار است

غزل شمارهٔ ۶۵: آن که مرادش تویی از همه جویاتر است

غزل شمارهٔ ۶۶: ساقی فرخنده پی تاب کفش ساغر است

غزل شمارهٔ ۶۷: دلم از نرگس بیمار تو بیمارتر است

غزل شمارهٔ ۶۸: کیفیت نگاه تو از جام خوش‌تر است

غزل شمارهٔ ۶۹: بار محبت از همه باری گران‌تر است

غزل شمارهٔ ۷۰: از دل سخت تو کز سنگ سیه سخت‌تر است

غزل شمارهٔ ۷۱: تا خانهٔ تقدیر بساط چمن آراست

غزل شمارهٔ ۷۲: ترک چشمش که مست و مخمور است

غزل شمارهٔ ۷۳: تا حلقهٔ زنجیر دل آن زلف دراز است

غزل شمارهٔ ۷۴: تا دیدن آن ماه فروزنده محال است

غزل شمارهٔ ۷۵: مرگ بر بالین وجانان غافل است

غزل شمارهٔ ۷۶: کف بر کف جانانه و لب بر لب جام است

غزل شمارهٔ ۷۷: امشب ز روی مهر مهی در سرای ماست

غزل شمارهٔ ۷۸: شربتی در دو لعل جانان است

غزل شمارهٔ ۷۹: پیام باد بهار از وصال جانان است

غزل شمارهٔ ۸۰: چنان ز وحشت عشقت دلم هراسان است

غزل شمارهٔ ۸۱: شیوهٔ خوش منظران چهره نشان دادن است

غزل شمارهٔ ۸۲: قاعدهٔ قد تو فتنه به پا کردن است

غزل شمارهٔ ۸۳: همه جا جلوهٔ آن صاحب وجه حسن است

غزل شمارهٔ ۸۴: کار من تا به زلف یار من است

غزل شمارهٔ ۸۵: شب جدایی تو روز واپسین من است

غزل شمارهٔ ۸۶: تو و آن قامتی که موزون است

غزل شمارهٔ ۸۷: گر نه زلفش پی شبیخون است

غزل شمارهٔ ۸۸: کسی که در سر او چشم مصلحت بین است

غزل شمارهٔ ۸۹: دلم فارغ ز قید کفر و دین است

غزل شمارهٔ ۹۰: قصد همه وصل حور و خلد برین است

غزل شمارهٔ ۹۱: نخست نغمهٔ عشاق فصل گل این است

غزل شمارهٔ ۹۲: حور تویی، بوستان بهشت برین است

غزل شمارهٔ ۹۳: امشب ز رخش انجمنم خلد برین است

غزل شمارهٔ ۹۴: مرا زمانه در آن آستانه جا داده‌ست

غزل شمارهٔ ۹۵: یا رب این عید همایون چه مبارک عید...

غزل شمارهٔ ۹۶: هر دم ای گل از تو در گلشن فغان تا...

غزل شمارهٔ ۹۷: در سینه دلت مایل هر شعلهٔ آهی است

غزل شمارهٔ ۹۸: طوطی وظیفه خوار لب نوشخند تست

غزل شمارهٔ ۹۹: زین حلاوتها که در کنج لب شیرین تست

غزل شمارهٔ ۱۰۰: ترک کمان کشیده دو چشم سیاه تست

غزل شمارهٔ ۱۰۱: گرنه خورشید فلک خاک نشین ره تست

غزل شمارهٔ ۱۰۲: هر سر موی تو را پیوندی از گیسوی تست

غزل شمارهٔ ۱۰۳: کیفیتی که دیدم از آن چشم نیم مست

غزل شمارهٔ ۱۰۴: چشم تماشای خلق در رخ زیبای اوست

غزل شمارهٔ ۱۰۵: قطع نظر ز دشمن ما کرد چشم دوست

غزل شمارهٔ ۱۰۶: ای خوشا وقتی که بگشایم نظر در روی...

غزل شمارهٔ ۱۰۷: درد جانان عین درمان است گویی نیست...

غزل شمارهٔ ۱۰۸: کفر زلفش رهزن دین است گویی نیست هست

غزل شمارهٔ ۱۰۹: ما و هوس شاهد و می تا نفسی هست

غزل شمارهٔ ۱۱۰: خوش است اگر ز تو ما را دل غمینی هست

غزل شمارهٔ ۱۱۱: تا بر اطراف رخت جعد چلیپایی هست

غزل شمارهٔ ۱۱۲: هیچ سر نیست که با زلف تو در سودا ...

غزل شمارهٔ ۱۱۳: خوش‌تر از دانهٔ اشکم گهری پیدا نیست

غزل شمارهٔ ۱۱۴: از تو ای ترک ختن لعبت چین خوش‌تر ...

غزل شمارهٔ ۱۱۵: تو و آن حسن دل آویز که تغییرش نیست

غزل شمارهٔ ۱۱۶: مزرع امید را یک دانه به زان خال ن...

غزل شمارهٔ ۱۱۷: کس نیست کاو به لعل تو خونش سبیل ن...

غزل شمارهٔ ۱۱۸: پیکی مرا به سوی تو غیر از نسیم نیست

غزل شمارهٔ ۱۱۹: بر سر راه تو افتاده سری نیست که ن...

غزل شمارهٔ ۱۲۰: یار اگر جلوه کند دادن جان این همه...

غزل شمارهٔ ۱۲۱: من کیم، پروانهٔ شمعی که در کاشانه...

غزل شمارهٔ ۱۲۲: ایمن از تیر نگاه تو دل زاری نیست

غزل شمارهٔ ۱۲۳: وصل تو نصیب دل صاحب نظری نیست

غزل شمارهٔ ۱۲۴: غمش را غیر دل سر منزلی نیست

غزل شمارهٔ ۱۲۵: گر نه آن ترک سیه چشم سر یغما داشت

غزل شمارهٔ ۱۲۶: پیشتر زآن که مهی جلوه در این محفل...

غزل شمارهٔ ۱۲۷: سر بیمار گر آن چشم دل آزار نداشت

غزل شمارهٔ ۱۲۸: دی چو تیر از برم آن ترک کمان دار ...

غزل شمارهٔ ۱۲۹: دلم به کوی تو هر شام تا سحر می‌گشت

غزل شمارهٔ ۱۳۰: چندی از صومعه در دیر مغان باید رفت

غزل شمارهٔ ۱۳۱: عید مولود علی را تا شه والا گرفت

غزل شمارهٔ ۱۳۲: یک شب آخر دامن آه سحر خواهم گرفت

غزل شمارهٔ ۱۳۳: کی دل از حلقهٔ آن زلف دو تا خواهد...

غزل شمارهٔ ۱۳۴: هر جا سخنی از آن دهان رفت

غزل شمارهٔ ۱۳۵: روز مردن سویم از رحمت نگاهی کرد و...

غزل شمارهٔ ۱۳۶: رسید قاصد و پیغام وصل جانان گفت

غزل شمارهٔ ۱۳۷: امروز ندارم غم فردای قیامت

غزل شمارهٔ ۱۳۸: هم به حرم هم به دیر بدر دجا دیدمت

غزل شمارهٔ ۱۳۹: ای فتنهٔ هر دوری از قامت فتانت

غزل شمارهٔ ۱۴۰: ای آب زندگانی یک نکته از دهانت

غزل شمارهٔ ۱۴۱: عهد همه بشکستم در بستن پیمانت

غزل شمارهٔ ۱۴۲: ای تنگ شکر تنگ دل از تنگ دهانت

غزل شمارهٔ ۱۴۳: مدام ذکر ملک این کلام شیرین باد

غزل شمارهٔ ۱۴۴: تا پرده ز صورتش برافتاد

غزل شمارهٔ ۱۴۵: دل در اندیشهٔ آن زلف گره گیر افتاد

غزل شمارهٔ ۱۴۶: فریاد که رفت خونم از یاد

غزل شمارهٔ ۱۴۷: تا دلم در خم آن زلف سیه‌نام افتاد

غزل شمارهٔ ۱۴۸: بر دوش تو تا زلف زره‌پوش تو افتاد

غزل شمارهٔ ۱۴۹: در پای تو تا زلف چلیپای تو افتاد

غزل شمارهٔ ۱۵۰: در پای تو تا زلف چلیپای تو افتاد

غزل شمارهٔ ۱۵۱: تا سوی من آن چشم سیه را نگه افتاد

غزل شمارهٔ ۱۵۲: دل به ابروی تو ای تازه جوان باید ...

غزل شمارهٔ ۱۵۳: لعل تو به سر چشمهٔ زمزم نتوان داد

غزل شمارهٔ ۱۵۴: روزی که خدا کام دل تنگ دلان داد

غزل شمارهٔ ۱۵۵: مصوری که تو را چین زلف مشکین داد

غزل شمارهٔ ۱۵۶: همان که چشم تو را طرز دل‌ربایی داد

غزل شمارهٔ ۱۵۷: مشاطه تا به روی تو زلف دوتا نهاد

غزل شمارهٔ ۱۵۸: ای کاش پی قتل من آن سیم تن افتد

غزل شمارهٔ ۱۵۹: هر سر که به سودای خط و خال تو افتد

غزل شمارهٔ ۱۶۰: فرخنده شکاری که ز پیکان تو افتد

غزل شمارهٔ ۱۶۱: نظر ز روی تو صاحب نظر نمی‌بندد

غزل شمارهٔ ۱۶۲: کسی به زیر فلک دست بر قضا دارد

غزل شمارهٔ ۱۶۳: آخر این نالهٔ سوزنده اثرها دارد

غزل شمارهٔ ۱۶۴: ترک مست تو به دست از مژه خنجر دارد

غزل شمارهٔ ۱۶۵: جهان عشق ندانم چه زیر سر دارد

غزل شمارهٔ ۱۶۶: کسی ز فتنهٔ آخر زمان خبر دارد

غزل شمارهٔ ۱۶۷: خداخوان تا خدادان فرق دارد

غزل شمارهٔ ۱۶۸: آن که یک ذره غمت در دل پر غم دارد

غزل شمارهٔ ۱۶۹: گهی به دیر و گهی جلوه در حرم دارد

غزل شمارهٔ ۱۷۰: هر خم زلف تو یک جمع پریشان دارد

غزل شمارهٔ ۱۷۱: کسی که در دل شب چشم خون فشان دارد

غزل شمارهٔ ۱۷۲: چراغی کاین همه پروانه دارد

غزل شمارهٔ ۱۷۳: هر کس که به دل حسرت پیکان تو دارد

غزل شمارهٔ ۱۷۴: گر نه آن زلف سیه قصد شبیخون دارد

غزل شمارهٔ ۱۷۵: این چه تابی است که آن حلقهٔ گیسو ...

غزل شمارهٔ ۱۷۶: غلام آن نظربازم که خاطر با یکی دارد

غزل شمارهٔ ۱۷۷: مهره توان برد، مار اگر بگذارد

غزل شمارهٔ ۱۷۸: کسی پا به کوی وفا می‌گذارد

غزل شمارهٔ ۱۷۹: دل نام سر زلف ترا مشک ختا کرد

غزل شمارهٔ ۱۸۰: دوش زلف سیهت بنده‌نوازیها کرد

غزل شمارهٔ ۱۸۱: شبی که دل به برم یاد زلف دلبر کرد

غزل شمارهٔ ۱۸۲: نرگس که فلک چشم و چراغ چمنش کرد

غزل شمارهٔ ۱۸۳: چشم مستش نه همین غارت دین و دل کرد

غزل شمارهٔ ۱۸۴: از بناگوش تو هر شب گله سر خواهم کرد

غزل شمارهٔ ۱۸۵: بیدادگر نگارا تا کی جفا توان کرد

غزل شمارهٔ ۱۸۶: نه حسرت وصالش از دل به در توان کرد

غزل شمارهٔ ۱۸۷: زلف پر چین تو مشاطه شبی شانه نکرد

غزل شمارهٔ ۱۸۸: هر گه که ناوکی ز کمانت کمانه کرد

غزل شمارهٔ ۱۸۹: ای خوشا رندی که رو در ساحت می‌خان...

غزل شمارهٔ ۱۹۰: نرخ یک بوسه گر آن لعل به صدجان می...

غزل شمارهٔ ۱۹۱: ساقی بده رطل گران، زان می که دهقا...

غزل شمارهٔ ۱۹۲: تا مه روی تو از چاک گریبان سر زد

غزل شمارهٔ ۱۹۳: تا صبا شانه بر آن سنبل خم در خم زد

غزل شمارهٔ ۱۹۴: نرگس مست تو راه دل هشیاران زد

غزل شمارهٔ ۱۹۵: چشم مستش اگر از خواب گران برخیزد

غزل شمارهٔ ۱۹۶: هر که افتادهٔ آن جنبش قامت باشد

غزل شمارهٔ ۱۹۷: هر که در عشق چو من عاجز مضطر باشد

غزل شمارهٔ ۱۹۸: هر کس که به جان دسترسی داشته باشد

غزل شمارهٔ ۱۹۹: هر دلی کز عشق ماهی اندرو راهی نباشد

غزل شمارهٔ ۲۰۰: خوش آن که نگاهش به سراپای تو باشد

غزل شمارهٔ ۲۰۱: نفس نامسلمانم از گنه پشیمان شد

غزل شمارهٔ ۲۰۲: تا صورت زیبای تو از پرده عیان شد

غزل شمارهٔ ۲۰۳: هر جان که بر لب آمد، واقف از آن د...

غزل شمارهٔ ۲۰۴: آن که در عشق سزاوار سر دار نشد

غزل شمارهٔ ۲۰۵: کو جوانی که ز سودای غمت پیر نشد

غزل شمارهٔ ۲۰۶: زان غنچه‌دهان دلم به تنگ آمد

غزل شمارهٔ ۲۰۷: تا خیل غمش در دل ناشاد من آمد

غزل شمارهٔ ۲۰۸: ز اختران جگرم چند پر شرر ماند

غزل شمارهٔ ۲۰۹: گر بدین گونه سر زلف تو افشان ماند

غزل شمارهٔ ۲۱۰: با وجود نگه مست تو هشیار نماند

غزل شمارهٔ ۲۱۱: هیچم آرام دل از زلف دل آرام نماند

غزل شمارهٔ ۲۱۲: تا حریفان بر در می‌خانه ماوا کرده...

غزل شمارهٔ ۲۱۳: قتل ما ای دل به تیغ او مقدر کرده‌...

غزل شمارهٔ ۲۱۴: می فروشان آن چه از صهبای گلگون کر...

غزل شمارهٔ ۲۱۵: مستان بزم عشق شرابی نداشتند

غزل شمارهٔ ۲۱۶: تا به دل خورده‌ام از عشق گلی خاری...

غزل شمارهٔ ۲۱۷: ای بندهٔ بالای تو زرین کمری چند

غزل شمارهٔ ۲۱۸: کاش می‌داد خدا هر نفسم جانی چند

غزل شمارهٔ ۲۱۹: ای به دل ها زده مژگان تو پیکانی چند

غزل شمارهٔ ۲۲۰: دادن باده حرام است به نادانی چند

غزل شمارهٔ ۲۲۱: عید آمد و مرغان ره گل‌زار گرفتند

غزل شمارهٔ ۲۲۲: کام من از آن کنج دهان هیچ ندادند

غزل شمارهٔ ۲۲۳: خاکم به ره آن بت چالاک نکردند

غزل شمارهٔ ۲۲۴: ای خوش آنان که قدم در ره میخانهٔ ...

غزل شمارهٔ ۲۲۵: بر زلف تو باید که ره شانه ببندند

غزل شمارهٔ ۲۲۶: مردان خدا پردهٔ پندار دریدند

غزل شمارهٔ ۲۲۷: مرا با چشم گریان آفریدند

غزل شمارهٔ ۲۲۸: چینیان گر به کف از جعد تو یک تار ...

غزل شمارهٔ ۲۲۹: گر به چین بویی از آن سنبل مشکین آ...

غزل شمارهٔ ۲۳۰: بهل ز صورت خوبت نقاب بردارند

غزل شمارهٔ ۲۳۱: چون بتان دستی به ناز زلف پر چین م...

غزل شمارهٔ ۲۳۲: آنان که در محبت او سنگ می‌خورند

غزل شمارهٔ ۲۳۳: تشنگان ستمت زندگی از سر گیرند

غزل شمارهٔ ۲۳۴: صورتگران که صورت دل خواه می‌کشند

غزل شمارهٔ ۲۳۵: مگر خدا ز رقیبان تو را جدا بکند

غزل شمارهٔ ۲۳۶: زان سبب جان آفرینش جان روشن لطف کرد

غزل شمارهٔ ۲۳۷: گر نرخ بوسه را لب جانان به جان کند

غزل شمارهٔ ۲۳۸: کاشکی ساقی ز لعلش می به جام من کند

غزل شمارهٔ ۲۳۹: دل نداند که فدای سر جانان چه کند

غزل شمارهٔ ۲۴۰: چون دم تیغ تو قصد جان ستانی می‌کند

غزل شمارهٔ ۲۴۱: زلف و خط دلکشش دام بنی آدمند

غزل شمارهٔ ۲۴۲: بتان به مملکت حسن پادشاهانند

غزل شمارهٔ ۲۴۳: جمعی که مرهم جگر خستهٔ منند

غزل شمارهٔ ۲۴۴: ای خنده تو راهزن کاروان قند

غزل شمارهٔ ۲۴۵: هر جا حدیث حسن تو تقریر می‌کنند

غزل شمارهٔ ۲۴۶: هر که را که بخت، دیده می‌دهد، در ...

غزل شمارهٔ ۲۴۷: آتش‌زدگان ستم آب از تو نخواهند

غزل شمارهٔ ۲۴۸: گر ز غلامیش نشانت دهند

غزل شمارهٔ ۲۴۹: عاشقی کز خون دل جام شرابش می‌دهند

غزل شمارهٔ ۲۵۰: هر که را کار بدان چشم دل آزار بود

غزل شمارهٔ ۲۵۱: دل دیوانهٔ من قابل زنجیر نبود

غزل شمارهٔ ۲۵۲: شب که در حلقهٔ ما زلف دل آرام نبود

غزل شمارهٔ ۲۵۳: مانع رفتن بجز مهر و وفای من نبود

غزل شمارهٔ ۲۵۴: قدح باده اگر چشم بت ساده نبود

غزل شمارهٔ ۲۵۵: لب پیمانه اگر بر لب جانانه نبود

غزل شمارهٔ ۲۵۶: آشوب شهر طلعت زیبای او بود

غزل شمارهٔ ۲۵۷: همه شب راه دلم بر خم گیسوی تو بود

غزل شمارهٔ ۲۵۸: به کویش دوش یا رب یا ربی بود

غزل شمارهٔ ۲۵۹: تا به رخ چین سر زلف تو لرزان نشود

غزل شمارهٔ ۲۶۰: گر آن صنم ز پرده پدیدار می‌شود

غزل شمارهٔ ۲۶۱: پیش من کام رقیب از لعل خندان می‌دهد

غزل شمارهٔ ۲۶۲: جان سپاری به ره غمزهٔ جانان باید

غزل شمارهٔ ۲۶۳: هر جا که به طنازی، آن سرو روان آید

غزل شمارهٔ ۲۶۴: همه جا تیر تو بر سینهٔ ما می‌آید

غزل شمارهٔ ۲۶۵: دل به حسرت ز سر کوی کسی می‌آید

غزل شمارهٔ ۲۶۶: گر به کاری نزنم دست به جز عشق تو ...

غزل شمارهٔ ۲۶۷: به امیدی که وفا خواهم دید

غزل شمارهٔ ۲۶۸: هر کس که دید روی تو آهی ز جان کشید

غزل شمارهٔ ۲۶۹: گر در آید شب عید از درم آن صبح امید

غزل شمارهٔ ۲۷۰: بگشا به تبسم لب شیرین شکربار

غزل شمارهٔ ۲۷۱: ای ز رخت صبح و شام کاسته شمس و قمر

غزل شمارهٔ ۲۷۲: منت خدای را که خداوند بی‌نیاز

غزل شمارهٔ ۲۷۳: بستهٔ زلف تو شوریده سرانند هنوز

غزل شمارهٔ ۲۷۴: در سر کوی وفا با کوه کن هم گام باش

غزل شمارهٔ ۲۷۵: در میکده خدمت کن بی معرکه سلطان باش

غزل شمارهٔ ۲۷۶: دلا موافق آن زلف عنبرافشان باش

غزل شمارهٔ ۲۷۷: آزادی اگر خواهی از عقل گریزان باش

غزل شمارهٔ ۲۷۸: دلا مقید آن گیسوان پرچین باش

غزل شمارهٔ ۲۷۹: ای خواجه برو بندهٔ آن زهره جبین باش

غزل شمارهٔ ۲۸۰: من نمی‌گویم که عاقل باش یا دیوانه...

غزل شمارهٔ ۲۸۱: چون صبا شانه زند طرهٔ عنبربارش

غزل شمارهٔ ۲۸۲: تو و چشم سیه مستی که نتوان دید هش...

غزل شمارهٔ ۲۸۳: چو باد بر شکند چین زلف غالیه بارش

غزل شمارهٔ ۲۸۴: لب تشنه‌ای که شد لب جانان میسرش

غزل شمارهٔ ۲۸۵: تویی آن آیت رحمت که نتوان کرد تفس...

غزل شمارهٔ ۲۸۶: دل به دنبال وفا رفت و من از دنبالش

غزل شمارهٔ ۲۸۷: گر هلاک من است عنوانش

غزل شمارهٔ ۲۸۸: نه دست آن که بر آرم دل از چه ذقنش

غزل شمارهٔ ۲۸۹: دامن کشان شبی گذر افتاد بر منش

غزل شمارهٔ ۲۹۰: خوشا دلی که تو باشی نگار پرده‌نشینش

غزل شمارهٔ ۲۹۱: چه غنچه‌ها که نپرود باغ نسرینش

غزل شمارهٔ ۲۹۲: تا دهان او لبالب شد ز نوش

غزل شمارهٔ ۲۹۳: شاهد به کام و شیشه به دست و سبو ب...

غزل شمارهٔ ۲۹۴: ای جز می مشک بر سر دوش

غزل شمارهٔ ۲۹۵: خوش آن که باده بنوشد به روی چون م...

غزل شمارهٔ ۲۹۶: نگه داشت غزالی دل مرا به نگاهش

غزل شمارهٔ ۲۹۷: دل سپردم به نگه کردن چشم سیهش

غزل شمارهٔ ۲۹۸: چشم عقلم خیره شد از عکس روی تابناکش

غزل شمارهٔ ۲۹۹: در پا مریز حلقهٔ زلف بلند خویش

غزل شمارهٔ ۳۰۰: در راه عشق من نگذشتم ز کام خویش

غزل شمارهٔ ۳۰۱: کمتر فکن به چاه زنخدان نگاه خویش

غزل شمارهٔ ۳۰۲: رنج بیهوده مکش، گه به حرم گاه به ...

غزل شمارهٔ ۳۰۳: چندین هزار صید فتد از قفای تو

غزل شمارهٔ ۳۰۴: آن را که اول از همه خواندی به سوی...

غزل شمارهٔ ۳۰۵: شبان تیره به سر وقت چشم جادویش

غزل شمارهٔ ۳۰۶: بس که بنشسته تا پر بر تنم پیکان عشق

غزل شمارهٔ ۳۰۷: خاک سر راهت شدم ای لعبت چالاک

غزل شمارهٔ ۳۰۸: تا شکن زلف تو است سلسله جنبان دل

غزل شمارهٔ ۳۰۹: هر دل شیدا که شد به روی تو مایل

غزل شمارهٔ ۳۱۰: در عالم عشق تو نه کفر است و نه اس...

غزل شمارهٔ ۳۱۱: من خراب نگه نرگس شهلای توام

غزل شمارهٔ ۳۱۲: پرده بگشای که من سوختهٔ روی توام

غزل شمارهٔ ۳۱۳: تا به در میکده جا کرده‌ام

غزل شمارهٔ ۳۱۴: دست در حلقهٔ آن جعد چلیپا زده‌ام

غزل شمارهٔ ۳۱۵: تا با تو آرمیده‌ام از خود رمیده‌ام

غزل شمارهٔ ۳۱۶: عمر گذشت، وز رخش سیر نشد نظاره‌ام

غزل شمارهٔ ۳۱۷: آن که به دیوانگی در غمش افسانه‌ام

غزل شمارهٔ ۳۱۸: چندان به سر کوی خرابات خرابم

غزل شمارهٔ ۳۱۹: وقت مردن هم نیامد بر سر بالین طبیبم

غزل شمارهٔ ۳۲۰: از آن به خدمت میخوارگان کمر بستم

غزل شمارهٔ ۳۲۱: ز تجلی جمالش از دو کون بستم

غزل شمارهٔ ۳۲۲: من این عهدی که با موی تو بستم

غزل شمارهٔ ۳۲۳: ساقی نداده ساغر چندان نموده مستم

غزل شمارهٔ ۳۲۴: بر در می‌خانه تا مقام گرفتم

غزل شمارهٔ ۳۲۵: در جلوه‌گاه جانان جان را به شوق د...

غزل شمارهٔ ۳۲۶: تا شدم صید تو آسوده ز هر صیادم

غزل شمارهٔ ۳۲۷: در عالم محبت دانی چه کار کردم

غزل شمارهٔ ۳۲۸: بر سر آتش سوزنده نشیمن کردم

غزل شمارهٔ ۳۲۹: جانی که خلاص از شب هجران تو کردم

غزل شمارهٔ ۳۳۰: امشب تو را به خوبی نسبت به ماه کردم

غزل شمارهٔ ۳۳۱: اگر گاهی بدان مه پاره یک نظاره می...

غزل شمارهٔ ۳۳۲: به حلقهٔ سر زلف تو پای‌بند شدم

غزل شمارهٔ ۳۳۳: مو به مو بستهٔ آن زلف گره گیر شدم

غزل شمارهٔ ۳۳۴: به بوسه‌ای ز دهان تو آرزومندم

غزل شمارهٔ ۳۳۵: یک باره گر از سبحه در انکار نبودم

غزل شمارهٔ ۳۳۶: دیری است که دیوانه آن چشم کبودم

غزل شمارهٔ ۳۳۷: دوشینه مهی به خواب دیدم

غزل شمارهٔ ۳۳۸: دیشب به خواب شیرین نوشین لبش مکیدم

غزل شمارهٔ ۳۳۹: دوش از لب نوشش سختی چند شنیدم

غزل شمارهٔ ۳۴۰: ای خوش آن دم که به بستان تو می‌نا...

غزل شمارهٔ ۳۴۱: بس که دل سوختگی ز آتش هجران دارم

غزل شمارهٔ ۳۴۲: بر سر هر مژه چندین گل رنگین دارم

غزل شمارهٔ ۳۴۳: چون سر زلف تو آشفته خیالی دارم

غزل شمارهٔ ۳۴۴: گرفته تا ره بغداد ماه نوسفرم

غزل شمارهٔ ۳۴۵: به جلوه کاش درآید مه نکوسیرم

غزل شمارهٔ ۳۴۶: عشق بگسست چنان سلسله تدبیرم

غزل شمارهٔ ۳۴۷: جنون گسسته بدانسان کمند تدبیرم

غزل شمارهٔ ۳۴۸: نذر کردم گر ز دست محنت هجران نمیرم

غزل شمارهٔ ۳۴۹: هر کجا دم زدم از چشم بت کشمیرم

غزل شمارهٔ ۳۵۰: من بر سر کوی تو ندیدم

غزل شمارهٔ ۳۵۱: تا تو به گلشن آمدی، با همه در کشا...

غزل شمارهٔ ۳۵۲: دوش از در می‌خانه کشیدند به دوشم

غزل شمارهٔ ۳۵۳: سروش عشق تو یک نکته گفت در گوشم

غزل شمارهٔ ۳۵۴: من ساده پرست و باده نوشم

غزل شمارهٔ ۳۵۵: من مست می‌پرستم، من رند باده نوشم

غزل شمارهٔ ۳۵۶: ای خط تو را دایرهٔ حسن مسلم

غزل شمارهٔ ۳۵۷: تا خیل غمت خیمه زد اندر دل تنگم

غزل شمارهٔ ۳۵۸: ای کعبهٔ مقصودم، وی قبلهٔ آمالم

غزل شمارهٔ ۳۵۹: ای که می‌پرسی ز من کیفیت چشم غزالم

غزل شمارهٔ ۳۶۰: مشغول رخ ساقی، سرگرم خط جامم

غزل شمارهٔ ۳۶۱: از دشمنم چه بیم که با دوست هم دمم

غزل شمارهٔ ۳۶۲: نرگسش گفت که من ساقی می‌خوارانم

غزل شمارهٔ ۳۶۳: تا هست نشانی از نشانم

غزل شمارهٔ ۳۶۴: فدای قاصد جانان کز او آسوده شد جانم

غزل شمارهٔ ۳۶۵: گر دست دهد دامن آن سرو روانم

غزل شمارهٔ ۳۶۶: چون ترک تیر افکن تویی، باید به خو...

غزل شمارهٔ ۳۶۷: حق ز رخت کرده ظهور ای صنم

غزل شمارهٔ ۳۶۸: شب فراق تو گر ناله را اشاره کنم

غزل شمارهٔ ۳۶۹: دامن خمیه سفر از در دوست می‌کنم

غزل شمارهٔ ۳۷۰: من از کمال شوق ندانم که این تویی

غزل شمارهٔ ۳۷۱: به دیر و حرم، فارغ از کفر و دینم

غزل شمارهٔ ۳۷۲: زان پرده می‌گشاید دل بند نازنیم

غزل شمارهٔ ۳۷۳: نه به دیر همدمم شد، نه به کعبه هم...

غزل شمارهٔ ۳۷۴: یارب آن نامهربانان مه دل فراگیرد ...

غزل شمارهٔ ۳۷۵: تا با کمان ابرو بنشست در کمینم

غزل شمارهٔ ۳۷۶: چنان به کوی تو آسوده از بهشت برینم

غزل شمارهٔ ۳۷۷: تا کفر سر زلفت زد راه دل و دینم

غزل شمارهٔ ۳۷۸: امشب نگه افتاد بر آن غیرت ماهم

غزل شمارهٔ ۳۷۹: گر به گل‌زار رخش افتد نگاه گاه گاهم

غزل شمارهٔ ۳۸۰: غم روی تو به عالم ندهم

غزل شمارهٔ ۳۸۱: بخت سیه به کین من، چشم سیاه یار هم

غزل شمارهٔ ۳۸۲: تا خبردار ز سر لب جانان شده‌ایم

غزل شمارهٔ ۳۸۳: ما دل خود را به دست شوق شکستیم

غزل شمارهٔ ۳۸۴: تا لب می‌پرست او داد شراب مستیم

غزل شمارهٔ ۳۸۵: آخر از کعبه مقیم در خمار شدیم

غزل شمارهٔ ۳۸۶: تا بدان طرهٔ طرار گرفتار شدیم

غزل شمارهٔ ۳۸۷: تا از دو چشم مستت بیمار و دردمندیم

غزل شمارهٔ ۳۸۸: از دادن جان خدمت جانانه رسیدیم

غزل شمارهٔ ۳۸۹: خواست تا زلف پریشان تو بی‌سامانیم

غزل شمارهٔ ۳۹۰: توان شناخت ز خونی که ریخت بر رویم

غزل شمارهٔ ۳۹۱: از بس عرق شمر نشسته‌ست به رویم

غزل شمارهٔ ۳۹۲: مهر از تو ندیدم و وفا هم

غزل شمارهٔ ۳۹۳: ما ز چشم تو مست یک نگهیم

غزل شمارهٔ ۳۹۴: محبان را نصیب است از حبیبان

غزل شمارهٔ ۳۹۵: ای که ز آب زندگی لعل تو می‌دهد نشان

غزل شمارهٔ ۳۹۶: گشت فراق و وصل تو مرگ و بقای عاشقان

غزل شمارهٔ ۳۹۷: به که باشم بی قرار از زلف یار خوی...

غزل شمارهٔ ۳۹۸: عرضه دادم در بر جانان وفای خویشتن

غزل شمارهٔ ۳۹۹: شعار عشق بازان چیست، خوبان را دعا...

غزل شمارهٔ ۴۰۰: گدایی از در می‌خانه باید دم به دم...

غزل شمارهٔ ۴۰۱: نه از جمال تو قطع نظر توان کردن

غزل شمارهٔ ۴۰۲: با آن غزال وحشی گر خواهی آرمیدن

غزل شمارهٔ ۴۰۳: گر عارف حق بینی چشم از همه بر هم زن

غزل شمارهٔ ۴۰۴: بر صفحهٔ رخ از خط مشکین رقم مزن

غزل شمارهٔ ۴۰۵: ز صحن این چمن آن سرو قامت را تمنا...

غزل شمارهٔ ۴۰۶: یا که دندان طمع را از لب جانان بکن

غزل شمارهٔ ۴۰۷: ای پیک سحرگاهی پیغامی از و سرکن

غزل شمارهٔ ۴۰۸: شبها به بزم مدعی ای بی مروت جا مکن

غزل شمارهٔ ۴۰۹: گاهی به نوشخند لبت را اشاره کن

غزل شمارهٔ ۴۱۰: غافل گذشتی از دل امیدوار من

غزل شمارهٔ ۴۱۱: نرگس بیمار تو گشته پرستار من

غزل شمارهٔ ۴۱۲: دانی که چیست رشتهٔ عمر دراز من

غزل شمارهٔ ۴۱۳: با رقیب آمدی به محفل من

غزل شمارهٔ ۴۱۴: به خون تپیده ز بازوی قاتلی تن من

غزل شمارهٔ ۴۱۵: گفتم که چیست راهزن عقل و دین من

غزل شمارهٔ ۴۱۶: وقت مرگ آمد ز رحمت بر سر بالین من

غزل شمارهٔ ۴۱۷: تنگ شد از غم دل جای به من

غزل شمارهٔ ۴۱۸: لبش را هر چه بوسیدم، فزون‌تر شد ه...

غزل شمارهٔ ۴۱۹: ثواب من همه شد عین رو سیاهی من

غزل شمارهٔ ۴۲۰: خونم بتی ریخت کش داده بی چون

غزل شمارهٔ ۴۲۱: خادم دیر مغانم، هنری بهتر از این

غزل شمارهٔ ۴۲۲: زلف مسلسل ریخته، عنبرفشانی را ببین

غزل شمارهٔ ۴۲۳: دل‌ها فتاده در پی آن دل ربا ببین

غزل شمارهٔ ۴۲۴: حلقهٔ زلف سیاهش بر رخ انور ببین

غزل شمارهٔ ۴۲۵: تابش صبح بناگوشش ببین

غزل شمارهٔ ۴۲۶: مژگان مردم افکن، چشمان کافرش بین

غزل شمارهٔ ۴۲۷: گر کان نمک خواهی لعل نمکینش بین

غزل شمارهٔ ۴۲۸: چین زلف مشکین را بر رخ نگارم بین

غزل شمارهٔ ۴۲۹: گر خون من ز شیشه بریزد به جام او

غزل شمارهٔ ۴۳۰: از بس که در خیال مکیدم لبان او

غزل شمارهٔ ۴۳۱: هر کس که نهد پای بر آن خاک سر کو

غزل شمارهٔ ۴۳۲: به زیر تیغ نداریم مدعا جز تو

غزل شمارهٔ ۴۳۳: من بندهٔ آنم که ببوسد دهن تو

غزل شمارهٔ ۴۳۴: ای فتنه دست پرور چشم سیاه تو

غزل شمارهٔ ۴۳۵: ای اهل نظر کشتهٔ تیر نگه تو

غزل شمارهٔ ۴۳۶: تا سر نرفته بر سر مهر و وفای تو

غزل شمارهٔ ۴۳۷: ماه غلام رخ زیبای تو

غزل شمارهٔ ۴۳۸: ساقی دل نرگس شهلای تو

غزل شمارهٔ ۴۳۹: چه عقده‌هاست به کار دلم ز بخت سیاه

غزل شمارهٔ ۴۴۰: آهی که رخنه کردم از وی به سنگ خاره

غزل شمارهٔ ۴۴۱: تا به چشمان سیه سرمه درانداخته‌ای

غزل شمارهٔ ۴۴۲: تنها نه جا به خلوت دل‌ها گرفته‌ای

غزل شمارهٔ ۴۴۳: تا به جفایت خوشم، ترک جفا کرده‌ای

غزل شمارهٔ ۴۴۴: سنبل گل پوش را بر سمن آورده‌ای

غزل شمارهٔ ۴۴۵: امشب ای زلف سیه سخت پریشان شده‌ای

غزل شمارهٔ ۴۴۶: گر نه از کشتن عشاق به تنگ آمده‌ای

غزل شمارهٔ ۴۴۷: رهزن ایمان من شد نازنین تازه‌ای

غزل شمارهٔ ۴۴۸: تیغ به دست آمدی و مست شرابی

غزل شمارهٔ ۴۴۹: شدم به میکده ساقی مرا نداد شرابی

غزل شمارهٔ ۴۵۰: دلم افتاد به دنبال سوار عجبی

غزل شمارهٔ ۴۵۱: پرده برانداختی، چهره برافروختی

غزل شمارهٔ ۴۵۲: هر مرغ کز آن گلبن نو باخبرستی

غزل شمارهٔ ۴۵۳: ای صورت زیبا که به سیرت ملکستی

غزل شمارهٔ ۴۵۴: کسی که دامنش آلودهٔ شرابستی

غزل شمارهٔ ۴۵۵: صورتت یک باره از آدم نمود از قید ...

غزل شمارهٔ ۴۵۶: مسجد مقام عجب است، می‌خانه جای مستی

غزل شمارهٔ ۴۵۷: چه خلاف سر زد از ما که در سرای بستی

غزل شمارهٔ ۴۵۸: یک جام با تو خوردن یک عمر می‌پرستی

غزل شمارهٔ ۴۵۹: با من اگر خواجه سری داشتی

غزل شمارهٔ ۴۶۰: ای که هم آغوش یار حور سرشتی

غزل شمارهٔ ۴۶۱: نقد غمت خریدم با صد هزار شادی

غزل شمارهٔ ۴۶۲: سر از کمند نپیچم اگر تو صیادی

غزل شمارهٔ ۴۶۳: رفتی بر غیر و ترک ما کردی

غزل شمارهٔ ۴۶۴: زان سر زلف مرا بی سرو سامان کردی

غزل شمارهٔ ۴۶۵: اگر ناصح نظر بر منظر جانان من کردی

غزل شمارهٔ ۴۶۶: با آن که می از شیشه به پیمانه نکردی

غزل شمارهٔ ۴۶۷: گه جلوه‌گر ز بام و گه از منظر آمدی

غزل شمارهٔ ۴۶۸: دامن کشان شبی به کنارم نیامدی

غزل شمارهٔ ۴۶۹: دگر فرود نیاید سرم به هیچ کمندی

غزل شمارهٔ ۴۷۰: شب چارده غلامی ز مه تمام داری

غزل شمارهٔ ۴۷۱: تا از مژهٔ دلکش تیری به کمان داری

غزل شمارهٔ ۴۷۲: چو در میناست می، یاقوت رخشان است ...

غزل شمارهٔ ۴۷۳: تو شکر لب که با خسرو بسی شیرین سخ...

غزل شمارهٔ ۴۷۴: این چه دامی است که از سنبل مشکین ...

غزل شمارهٔ ۴۷۵: گرد مه خط سیهکار نداری، داری

غزل شمارهٔ ۴۷۶: زان فشانم اشک در هر رهگذاری

غزل شمارهٔ ۴۷۷: دیدم جمال قاتل در وقت جان سپاری

غزل شمارهٔ ۴۷۸: من به غیر از تو کسی یار نگیرم، آری

غزل شمارهٔ ۴۷۹: ای طلعت نکوی تو نیکوتر از پری

غزل شمارهٔ ۴۸۰: زاهد و سبحه صد دانه و ذکر سحری

غزل شمارهٔ ۴۸۱: گفتی که وقت سحر سویت کنم گذری

غزل شمارهٔ ۴۸۲: تو پری چهره اگر دست به آیینه بری

غزل شمارهٔ ۴۸۳: خوشا شبی که به آرامگاه من باشی

غزل شمارهٔ ۴۸۴: زندگی بی او ندارد حاصلی

غزل شمارهٔ ۴۸۵: این سر که به تن دارم مست می ناب ا...

غزل شمارهٔ ۴۸۶: ساقی انجمن شد، شوخ شکر کلامی

غزل شمارهٔ ۴۸۷: وه که گر یک شب پس از عمری به خواب...

غزل شمارهٔ ۴۸۸: ای زلف خم به خم که زدی راه عالمی

غزل شمارهٔ ۴۸۹: چنین نگار ندیدم به هیچ ایوانی

غزل شمارهٔ ۴۹۰: لب شیرین تو را دادند تا شکر بیفشانی

غزل شمارهٔ ۴۹۱: دوشینه خود شنیدم یک نکته از دهانی

غزل شمارهٔ ۴۹۲: سر راهش افتادم از ناتوانی

غزل شمارهٔ ۴۹۳: من و عشق تو اگر کفر و اگر ایمانی

غزل شمارهٔ ۴۹۴: گر چه آن زلف سیه را تو نمی‌لرزانی

غزل شمارهٔ ۴۹۵: عشق و کمین گشادنی، ما و ز جان بری...

غزل شمارهٔ ۴۹۶: بس که فرخ رخ و شکر لب و شیرین دهنی

غزل شمارهٔ ۴۹۷: خوش آن که حلقه‌های سر زلف واکنی

غزل شمارهٔ ۴۹۸: در شهر اگر تو شاهد شیرین گذر کنی

غزل شمارهٔ ۴۹۹: گر جلوه‌گر به عرصهٔ محشر گذرکنی

غزل شمارهٔ ۵۰۰: چون به رخ چین سر زلف چلیپا فکنی

غزل شمارهٔ ۵۰۱: گر تو زان تنگ شکر خنده مکرر نکنی

غزل شمارهٔ ۵۰۲: جنس گران بهای خود ارزان نمی‌کنی

غزل شمارهٔ ۵۰۳: گر چشم سیاهش را از چشم صفا بینی

غزل شمارهٔ ۵۰۴: به شکر خنده دل بردی ز هر زیبا نگا...

غزل شمارهٔ ۵۰۵: اولین گام ار سمند عقل را پی می‌کنی

غزل شمارهٔ ۵۰۶: ز وصل و هجر خود آسایش و عذاب منی

غزل شمارهٔ ۵۰۷: مو به مو دام فریب دل دانای منی

غزل شمارهٔ ۵۰۸: دلم که بسته تعلق به زلف پرچینی

غزل شمارهٔ ۵۰۹: گل به جوش آمد و مرغان به خروش از ...

غزل شمارهٔ ۵۱۰: تا سراسیمهٔ آن طرهٔ پیچان نشوی

غزل شمارهٔ ۵۱۱: گر به دنبال دل آن زلف رود هیچ مگوی

غزل شمارهٔ ۵۱۲: کنون که صاحب مژگان شوخ و چشم سیاهی

غزل شمارهٔ ۵۱۳: ای سر زلف تو سر رشتهٔ هر سودایی

غزل شمارهٔ ۵۱۴: دوش مستانه چه خوش گفت قدح پیمایی

غزل شمارهٔ ۵۱۵: خرم آن عاشق که آشوب دل و دینش تویی

غزل شمارهٔ ۵۱۶: چون نرقصد جانم از شادی که جانانم ...