صفحه‌اصلی شاعران فروغی بسطامی دیوان اشعار

رباعیات

رباعی شمارهٔ ۱: از کشت عمل بس است یک خوشه مرا
رباعی شمارهٔ ۲: دوشینه فتادم به رهش مست و خراب
رباعی شمارهٔ ۳: تا قبلهٔ ابروی تو ای یار کج است
رباعی شمارهٔ ۴: فرموده خدا بزرگی آیین من است
رباعی شمارهٔ ۵: این دل که به شهر عشق سرگشتهٔ تست
رباعی شمارهٔ ۶: آمد مه شوال و مه روزه گذشت
رباعی شمارهٔ ۷: تا دل به برم هوای دل‌بر دارد
رباعی شمارهٔ ۸: زلفین سیه که در بناگوش تواند
رباعی شمارهٔ ۹: از هر دو جهان مرا مقید کردند
رباعی شمارهٔ ۱۰: یک عمر شهان تربیت عیش کنند
رباعی شمارهٔ ۱۱: آشفته سخن چو زلف جانان خوش تر
رباعی شمارهٔ ۱۲: تا دل به هوای وصل جانان دادم
رباعی شمارهٔ ۱۳: گاهی هوس بادهٔ رنگین دارم
رباعی شمارهٔ ۱۴: بگذار که خویش را به زاری بکشم
رباعی شمارهٔ ۱۵: تا دست ارادت به تو داده‌ست دلم
رباعی شمارهٔ ۱۶: بگذار که تا می خورم و مست شوم
رباعی شمارهٔ ۱۷: تو مردمک چشم من مهجوری