صفحه‌اصلی شاعران انوری دیوان اشعار

رباعیات

رباعی شمارهٔ ۱: گفتم که به پایان رسد این درد و عنا

رباعی شمارهٔ ۲: پیوسته حدیث من به گوشت بادا

رباعی شمارهٔ ۳: نه صبر به گوشه‌ای نشاند ما را

رباعی شمارهٔ ۴: آورد زری عماد رازی بچه را

رباعی شمارهٔ ۵: ای هجر مگر نهایتی نیست ترا

رباعی شمارهٔ ۶: این دل چو شب جوانی و راحت و تاب

رباعی شمارهٔ ۷: هم طبع ملول گشت از آن شعر چو آب

رباعی شمارهٔ ۸: زان روی که روز وصل آن در خوشاب

رباعی شمارهٔ ۹: آن شد که به نزدیک من ای در خوشاب

رباعی شمارهٔ ۱۰: بوطالب نعمه ای سپهرت طالب

رباعی شمارهٔ ۱۱: هرچند که بر جزو بود کل غالب

رباعی شمارهٔ ۱۲: ای گوهر تو بر آفرینش غالب

رباعی شمارهٔ ۱۳: بس شب که به روز بردم اندر طلبت

رباعی شمارهٔ ۱۴: دل باز چو بر دام غم عشق آویخت

رباعی شمارهٔ ۱۵: ای گشته ضمیر چون بهشت از یادت

رباعی شمارهٔ ۱۶: همواره چو بخت خود جوانی بادت

رباعی شمارهٔ ۱۷: با بخل بود به غایتی پیوندت

رباعی شمارهٔ ۱۸: ای سغبهٔ آنانکه نمی‌جویندت

رباعی شمارهٔ ۱۹: سیاره به خدمت سپرد خاک درت

رباعی شمارهٔ ۲۰: در وصل تو عزم دل من روز نخست

رباعی شمارهٔ ۲۱: آتش به سفال برنهادی ز نخست

رباعی شمارهٔ ۲۲: دستم که به گوهر قناعت پیوست

رباعی شمارهٔ ۲۳: جدت ورق زمانه از جور بشست

رباعی شمارهٔ ۲۴: هجری که به روز غم مبادا دل و دست

رباعی شمارهٔ ۲۵: جانا به تن شکسته و عزم درست

رباعی شمارهٔ ۲۶: ای شاه ز قدرتی که در بازوی تست

رباعی شمارهٔ ۲۷: با موزه به آب در دویدی به نخست

رباعی شمارهٔ ۲۸: کار تنم از دست دلم رفت ز دست

رباعی شمارهٔ ۲۹: دل در خم آن زلف معنبر بنشست

رباعی شمارهٔ ۳۰: بوطالب نعمه ای گشاده‌دل و دست

رباعی شمارهٔ ۳۱: ای صبر ز دست دل معشوقه‌پرست

رباعی شمارهٔ ۳۲: دی می‌شد و از شکوفه شاخی در دست

رباعی شمارهٔ ۳۳: از حادثه‌ای که هرچه زو گویم هست

رباعی شمارهٔ ۳۴: دی با تو چنان شدم به یک خاست و نشست

رباعی شمارهٔ ۳۵: گفتند که شعر تو ملک داشت به دست

رباعی شمارهٔ ۳۶: ای عهد تو عید کامرانی پیوست

رباعی شمارهٔ ۳۷: گفتند که گل چمن به یکبار آراست

رباعی شمارهٔ ۳۸: در کوی تو هیچ کار من ناشده راست

رباعی شمارهٔ ۳۹: عدل تو زمانه را نگهدار بس است

رباعی شمارهٔ ۴۰: دل بر سر عهد استوار خویش است

رباعی شمارهٔ ۴۱: عشقی که همه عمر بماند این است

رباعی شمارهٔ ۴۲: از تو طمعم یکی صراحی باده است

رباعی شمارهٔ ۴۳: ای شاه جهان ملک جهان حسب تراست

رباعی شمارهٔ ۴۴: در سایهٔ آن زلف مشوش که تراست

رباعی شمارهٔ ۴۵: دوشینه شب ارچه جانم از رنج بکاست

رباعی شمارهٔ ۴۶: کون خر ملک ریش گاو افتادست

رباعی شمارهٔ ۴۷: تا حادثه قصد آل عمران کردست

رباعی شمارهٔ ۴۸: زلف تو از آن دم که دلم بربودست

رباعی شمارهٔ ۴۹: شاها به خدایی که ترا بگزیدست

رباعی شمارهٔ ۵۰: آن چهره که هرکه وصف او بشنیدست

رباعی شمارهٔ ۵۱: فرمان تو بر جهان قضای دگرست

رباعی شمارهٔ ۵۲: چون حسن تو رنج من به عالم سمرست

رباعی شمارهٔ ۵۳: در هر طرفی اگرچه یاری دگرست

رباعی شمارهٔ ۵۴: دیدار تو در جهان جهانی دگرست

رباعی شمارهٔ ۵۵: با رای تو صبح ملک بی‌گه خیزست

رباعی شمارهٔ ۵۶: دل در هوس شراب گلرنگ خوشست

رباعی شمارهٔ ۵۷: آن چیست که مقصود جهانی آنست

رباعی شمارهٔ ۵۸: با دل گفتم چو یار بی فرمانست

رباعی شمارهٔ ۵۹: با آنکه دلم در غم هجرت خونست

رباعی شمارهٔ ۶۰: پایی که ز بند عالمی بیرونست

رباعی شمارهٔ ۶۱: گر شرح نمی‌دهم که حالم چونست

رباعی شمارهٔ ۶۲: تا دست امید ما شکستیم ز دوست

رباعی شمارهٔ ۶۳: هردم ز تو گر تازه غمی باید هست

رباعی شمارهٔ ۶۴: تا خرمن آز را دلت پیمانه‌ست

رباعی شمارهٔ ۶۵: هجران تو دوش چون به من درنگریست

رباعی شمارهٔ ۶۶: ای شاه نجیب کفشگر دانی کیست

رباعی شمارهٔ ۶۷: می‌آمد و از دیدهٔ ما می‌نگریست

رباعی شمارهٔ ۶۸: از وصل تو بر کناره می‌باید زیست

رباعی شمارهٔ ۶۹: ای دل یارت که سر به سر کبر و منیست

رباعی شمارهٔ ۷۰: بوطالب نعمه طالب نعمت نیست

رباعی شمارهٔ ۷۱: پایی که نه در هوای تو در گل نیست

رباعی شمارهٔ ۷۲: پای تو اگرچه در وفا محکم نیست

رباعی شمارهٔ ۷۳: تا چند طلب کنم وفای تو که نیست

رباعی شمارهٔ ۷۴: گر درخور قدر همتم سیمی نیست

رباعی شمارهٔ ۷۵: محنت‌زده‌ای که کلبه‌ای داشت به دشت

رباعی شمارهٔ ۷۶: گر بنده دو روز خدمتت را بگذاشت

رباعی شمارهٔ ۷۷: اندوه تو چون دلم به شادی نگذاشت

رباعی شمارهٔ ۷۸: چون آتش سودای تو جز دود نداشت

رباعی شمارهٔ ۷۹: اندوه تو چون دلم به شادی انگاشت

رباعی شمارهٔ ۸۰: عمری که تر و خشک من آن بود گذشت

رباعی شمارهٔ ۸۱: دلبر ز وفا و مهر یکسر بگذشت

رباعی شمارهٔ ۸۲: با دل گفتم که آن بتم دوش نهفت

رباعی شمارهٔ ۸۳: با گل گفتم شکوفه در خاک بخفت

رباعی شمارهٔ ۸۴: چشمم ز غمت به هر عقیقی که بسفت

رباعی شمارهٔ ۸۵: از گردش این هفت مخالف بر هفت

رباعی شمارهٔ ۸۶: سلطان که جهان جواد ازو بیش نیافت

رباعی شمارهٔ ۸۷: عیشی که نمودم از جوانی همه رفت

رباعی شمارهٔ ۸۸: معشوق مرا عهد من از یاد برفت

رباعی شمارهٔ ۸۹: سلطان که جهان به عدل آراست برفت

رباعی شمارهٔ ۹۰: دلبر چو دلم به عشوه بربود برفت

رباعی شمارهٔ ۹۱: آن بت که به انصاف نکو بود برفت

رباعی شمارهٔ ۹۲: حامی جهان ز جور افلاک برفت

رباعی شمارهٔ ۹۳: آن بت که دلم به زلف چون شست گرفت

رباعی شمارهٔ ۹۴: از شعلهٔ لاله جهان نور گرفت

رباعی شمارهٔ ۹۵: چون با غم عشق تو دلم ساز گرفت

رباعی شمارهٔ ۹۶: ای دل بخر آن زلف که دستت نگرفت

رباعی شمارهٔ ۹۷: با یار مرا زور و ستم درنگرفت

رباعی شمارهٔ ۹۸: ای روزی خصم پیش خورد حشمت

رباعی شمارهٔ ۹۹: تا روز به شب چو سوسنم بی‌رویت

رباعی شمارهٔ ۱۰۰: عمری بادت کزو به رشک آید نوح

رباعی شمارهٔ ۱۰۱: عمری جگرم خورد ز بدخویی چرخ

رباعی شمارهٔ ۱۰۲: از چرخ که کامی به مرادم ننهاد

رباعی شمارهٔ ۱۰۳: دادم به امید روزگاری بر باد

رباعی شمارهٔ ۱۰۴: جوهر که ز ایزدش همی نامد یاد

رباعی شمارهٔ ۱۰۵: با هرکه زبان چرخ رازی بگشاد

رباعی شمارهٔ ۱۰۶: با قدر تو آب آسمان ریخته باد

رباعی شمارهٔ ۱۰۷: در چشمهٔ تیغ بی‌کفت آب مباد

رباعی شمارهٔ ۱۰۸: هرگز دلم از وفای تو فرد مباد

رباعی شمارهٔ ۱۰۹: ای شاه زمین دور زمان بی‌تو مباد

رباعی شمارهٔ ۱۱۰: حسن تو مرا ز نیکوان شاهی داد

رباعی شمارهٔ ۱۱۱: مریخ سلاح چاوشان تو برد

رباعی شمارهٔ ۱۱۲: چون نیست یقین که شب چه خواهد آورد

رباعی شمارهٔ ۱۱۳: آن نور که ملک یافت از روی تو فرد

رباعی شمارهٔ ۱۱۴: عاقل چو به حاصل جهان درنگرد

رباعی شمارهٔ ۱۱۵: هر تیره شبی که ره به روزی نبرد

رباعی شمارهٔ ۱۱۶: بوطالب نعمه آن جهانی همه مرد

رباعی شمارهٔ ۱۱۷: این عمر که سرمایهٔ ملکیست نه خرد

رباعی شمارهٔ ۱۱۸: صد پرده شبی فلک ز من بردارد

رباعی شمارهٔ ۱۱۹: خود عهد کسی کسی چنین بگذارد

رباعی شمارهٔ ۱۲۰: گر یک شبه وصل بتم آواز آرد

رباعی شمارهٔ ۱۲۱: باد سحری گذر به کویت دارد

رباعی شمارهٔ ۱۲۲: گر دوست مرا به کام دشمن دارد

رباعی شمارهٔ ۱۲۳: بیننده که چشم عاقبت‌بین دارد

رباعی شمارهٔ ۱۲۴: نه دل ز وصال تو نشانی دارد

رباعی شمارهٔ ۱۲۵: دل گرچه غمت ز جان نهان می‌دارد

رباعی شمارهٔ ۱۲۶: شب رایت مشک رنگ بر کیوان برد

رباعی شمارهٔ ۱۲۷: با آنکه غم عشق تو از من جان برد

رباعی شمارهٔ ۱۲۸: دل در غم تو گر به مثل جان نبرد

رباعی شمارهٔ ۱۲۹: موری که به چاه شست بازی گذرد

رباعی شمارهٔ ۱۳۰: آن کو به من سوخته خرمن نگرد

رباعی شمارهٔ ۱۳۱: سی سال درخت بخت من بار آورد

رباعی شمارهٔ ۱۳۲: در عرصهٔ ملکی که کمی نپذیرد

رباعی شمارهٔ ۱۳۳: روی تو که شمع لاله زو درگیرد

رباعی شمارهٔ ۱۳۴: گر دست غم تو دامن من گیرد

رباعی شمارهٔ ۱۳۵: روی تو به دلبری جهان می‌گیرد

رباعی شمارهٔ ۱۳۶: رایت که جهان به پشت پای اندازد

رباعی شمارهٔ ۱۳۷: خاک قدم تو تاج خورشید ارزد

رباعی شمارهٔ ۱۳۸: جانا غم تو به هر عطایی ارزد

رباعی شمارهٔ ۱۳۹: رای تو که صلح روز ملک انگیزد

رباعی شمارهٔ ۱۴۰: روزی که خرد سرشک رنگین ریزد

رباعی شمارهٔ ۱۴۱: تشریف هوای تو به هر جان نرسد

رباعی شمارهٔ ۱۴۲: نه مشکل روزگار حل خواهد شد

رباعی شمارهٔ ۱۴۳: از عشق تو درجهان سمر خواهم شد

رباعی شمارهٔ ۱۴۴: رای تو به هیچ رای خرسند نشد

رباعی شمارهٔ ۱۴۵: آخر دل من به وصل پیروز نشد

رباعی شمارهٔ ۱۴۶: عدل تو چو سایه بر ممالک پوشد

رباعی شمارهٔ ۱۴۷: با آنکه زمانه جز بدی نسگالد

رباعی شمارهٔ ۱۴۸: زلف تو به فتنه باز بیرون آمد

رباعی شمارهٔ ۱۴۹: رخسار تو چون سوسن آزاد آمد

رباعی شمارهٔ ۱۵۰: تا رای تو از قدح به شمشیر آمد

رباعی شمارهٔ ۱۵۱: آنی که کفت ضامن ارزاق آمد

رباعی شمارهٔ ۱۵۲: رنجی که مرا ز هجر آن ماه آمد

رباعی شمارهٔ ۱۵۳: چون سایه دویدم از پسش روزی چند

رباعی شمارهٔ ۱۵۴: ای دل چه کنی به عشوه خود را خرسند

رباعی شمارهٔ ۱۵۵: پست افکندم غم تو ای سرو بلند

رباعی شمارهٔ ۱۵۶: آن روز که جان نامهٔ عشق تو بخواند

رباعی شمارهٔ ۱۵۷: خوی تو ز دوستی چو دامن بفشاند

رباعی شمارهٔ ۱۵۸: ای دل ز هزار دیده خون می‌راند

رباعی شمارهٔ ۱۵۹: با آنکه همه کار جهان او راند

رباعی شمارهٔ ۱۶۰: چندان که مرا دلبر من رنجاند

رباعی شمارهٔ ۱۶۱: یکباره مرا بلایت از پای نشاند

رباعی شمارهٔ ۱۶۲: ای دیده دل آیت بلا می‌خواند

رباعی شمارهٔ ۱۶۳: چون روز علم زد به حسامت ماند

رباعی شمارهٔ ۱۶۴: هم ابر به دست درفشانت ماند

رباعی شمارهٔ ۱۶۵: خورشید به روشنی رایت ماند

رباعی شمارهٔ ۱۶۶: با روی تو از عافیت افسانه بماند

رباعی شمارهٔ ۱۶۷: مسعود سعادت جهان بود نماند

رباعی شمارهٔ ۱۶۸: ما را بجز از نیاز هیچ چیز نماند

رباعی شمارهٔ ۱۶۹: تا طارم نه سپهر آراسته‌اند

رباعی شمارهٔ ۱۷۰: چشم و دل من که هرچه گویم هستند

رباعی شمارهٔ ۱۷۱: یاران به جهان چشم چو گل بگشادند

رباعی شمارهٔ ۱۷۲: زان پس که دل و دیده بر من سپرند

رباعی شمارهٔ ۱۷۳: بس دور که چرخ و اختران بگذراند

رباعی شمارهٔ ۱۷۴: در بزمگهی که مطربی کوس کند

رباعی شمارهٔ ۱۷۵: زلف تو مصاف عنبر تر شکند

رباعی شمارهٔ ۱۷۶: دلدار دل مرا ز من باز افکند

رباعی شمارهٔ ۱۷۷: دلبر چو ز من قوت روان باز افکند

رباعی شمارهٔ ۱۷۸: خوش خوش چو مرا دم تودر دام افکند

رباعی شمارهٔ ۱۷۹: گردون به خیال سیر نانت نکند

رباعی شمارهٔ ۱۸۰: شادم به تو گر فلک حزینم نکند

رباعی شمارهٔ ۱۸۱: شمشیر تو با خصم تو پیمان نکند

رباعی شمارهٔ ۱۸۲: سلطان غمت بنده‌نوازی نکند

رباعی شمارهٔ ۱۸۳: گلها چو به باغ جلوه را ساز کنند

رباعی شمارهٔ ۱۸۴: این طایفه گر مروت آیین نکنند

رباعی شمارهٔ ۱۸۵: قومی که در این سفر مرا همراهند

رباعی شمارهٔ ۱۸۶: گردون چو نشست و خاست تو می‌بیند

رباعی شمارهٔ ۱۸۷: چشم تو در آیینه به چشم تو نمود

رباعی شمارهٔ ۱۸۸: گفت آنکه مرا ره سلامت بنمود

رباعی شمارهٔ ۱۸۹: دستت به سخا چون ید بیضا بنمود

رباعی شمارهٔ ۱۹۰: با دل گفتم که عشق چون روی نمود

رباعی شمارهٔ ۱۹۱: شبها ز غمت ستم کشم باید بود

رباعی شمارهٔ ۱۹۲: گردون به وصال ما موافق زان بود

رباعی شمارهٔ ۱۹۳: دوشم ز فراق تو همه شیون بود

رباعی شمارهٔ ۱۹۴: یک نیم دمم از جهان به دست آمده بود

رباعی شمارهٔ ۱۹۵: بر عید رخت دلم چو پیروز نبود

رباعی شمارهٔ ۱۹۶: دل درخور صحبت دل‌افروز نبود

رباعی شمارهٔ ۱۹۷: گل یک شبه شد هین که چو گستاخ شود

رباعی شمارهٔ ۱۹۸: هر کو نه به خدمت تو خرسند شود

رباعی شمارهٔ ۱۹۹: آخر غم غور از دلم دور شود

رباعی شمارهٔ ۲۰۰: تسلیم چو بر حادثه پیروز شود

رباعی شمارهٔ ۲۰۱: آنرا که خرد مصلحت‌آموز شود

رباعی شمارهٔ ۲۰۲: با آنکه غم از دلم برون می‌نشود

رباعی شمارهٔ ۲۰۳: یک شب مه گردون به رخت می‌نگرید

رباعی شمارهٔ ۲۰۴: آن روز که بنده خاک خدمت بوسید

رباعی شمارهٔ ۲۰۵: بیداد فلک پردهٔ رازم بدرید

رباعی شمارهٔ ۲۰۶: زان پس که وصال روی در پرده کشید

رباعی شمارهٔ ۲۰۷: در مستی اگر ببرد خوابم شاید

رباعی شمارهٔ ۲۰۸: جان یک نفس از درد تو می‌ناساید

رباعی شمارهٔ ۲۰۹: یک در فلک از امید من نگشاید

رباعی شمارهٔ ۲۱۰: بس راه که پای همتم پیماید

رباعی شمارهٔ ۲۱۱: دی قهر تو گفتی که اجل می‌زاید

رباعی شمارهٔ ۲۱۲: زلف تو که در فتنه کنون می‌آید

رباعی شمارهٔ ۲۱۳: گر بنده ز آب می‌بترسد شاید

رباعی شمارهٔ ۲۱۴: تا رای تو از قدح به شمشیر آید

رباعی شمارهٔ ۲۱۵: لایق به جان شاه جهانی باید

رباعی شمارهٔ ۲۱۶: هم توسن چرخ زیر زین را شاید

رباعی شمارهٔ ۲۱۷: وصل تو که از سنگ برون می‌آید

رباعی شمارهٔ ۲۱۸: باری بنگر که چشم من چون گرید

رباعی شمارهٔ ۲۱۹: با گل گفتم ابر چرا می‌گرید

رباعی شمارهٔ ۲۲۰: گفتم ز فراق یاسمن می‌گرید

رباعی شمارهٔ ۲۲۱: شد عمر و زمانه را جوادی نرسید

رباعی شمارهٔ ۲۲۲: گویی که میفکن دبه در پای شتر

رباعی شمارهٔ ۲۲۳: رای تو که آفتاب فضلست و هنر

رباعی شمارهٔ ۲۲۴: ای عشق بجز غمم رفیقی دگر آر

رباعی شمارهٔ ۲۲۵: دی ما و می و عیش خوش و روی نگار

رباعی شمارهٔ ۲۲۶: در دست غمت دلم زبونست این بار

رباعی شمارهٔ ۲۲۷: دل محنت تازه چاشنی کرد آخر

رباعی شمارهٔ ۲۲۸: بر من شب هجر تو سرآید آخر

رباعی شمارهٔ ۲۲۹: ما با این همه غم با که گساریم آخر

رباعی شمارهٔ ۲۳۰: ای ماه تمام برنیایی آخر

رباعی شمارهٔ ۲۳۱: دی گر بفزود عز دین عدل عمر

رباعی شمارهٔ ۲۳۲: خورشید ز رای مقتفی دارد نور

رباعی شمارهٔ ۲۳۳: ای رای تو آفتاب و ای کلک تو تیر

رباعی شمارهٔ ۲۳۴: هستم شب و روز و روز و شب در تدبیر

رباعی شمارهٔ ۲۳۵: منصوریه هر گزت درآمد به ضمیر

رباعی شمارهٔ ۲۳۶: ای چرخ نفور از جفای تو نفیر

رباعی شمارهٔ ۲۳۷: ای دل هم از ابتدا دل از جان برگیر

رباعی شمارهٔ ۲۳۸: از دست تو بنده داستانی شده گیر

رباعی شمارهٔ ۲۳۹: جز بنده رفیق و عاشق و یار مگیر

رباعی شمارهٔ ۲۴۰: از آرزوی خیال تو روز دراز

رباعی شمارهٔ ۲۴۱: ای دست تو در جفا چو زلف تو دراز

رباعی شمارهٔ ۲۴۲: آن شد که من از عشق تو شبهای دراز

رباعی شمارهٔ ۲۴۳: زان شب که به روز برده‌ام با تو به...

رباعی شمارهٔ ۲۴۴: دل شادی روز وصلت ای شمع طراز

رباعی شمارهٔ ۲۴۵: گر در طلب صحبتم ای شمع طراز

رباعی شمارهٔ ۲۴۶: ای دل بخریدی دم آن شمع طراز

رباعی شمارهٔ ۲۴۷: گرمابه به کام انوری بود امروز

رباعی شمارهٔ ۲۴۸: آن دل که تو دیده‌ای فکارست هنوز

رباعی شمارهٔ ۲۴۹: نایی بر من به خانه‌ای شورانگیز

رباعی شمارهٔ ۲۵۰: بازار قبول گل چو شد خوش خوش تیز

رباعی شمارهٔ ۲۵۱: ای ماه ز سودای تو در آتش تیز

رباعی شمارهٔ ۲۵۲: پیروزشه ای خورده سپهر از تو هراس

رباعی شمارهٔ ۲۵۳: ماییم درین گنبد دیرینه اساس

رباعی شمارهٔ ۲۵۴: در منزل دل غم تو می‌آید و بس

رباعی شمارهٔ ۲۵۵: روزی که کنم هجر ترا بر دل خوش

رباعی شمارهٔ ۲۵۶: ماییم و دو شیشکک می روشن و خوش

رباعی شمارهٔ ۲۵۷: چون بندگی شهت نمی‌آید خوش

رباعی شمارهٔ ۲۵۸: ای دل تو برو به نزد جانان می‌باش

رباعی شمارهٔ ۲۵۹: ای ماه رکاب خسرو گردون رخش

رباعی شمارهٔ ۲۶۰: گفتم که گهی چند نپرسم خبرش

رباعی شمارهٔ ۲۶۱: هر تیر جفا که داری اندر ترکش

رباعی شمارهٔ ۲۶۲: دوش از کف وصل آن بت عشوه فروش

رباعی شمارهٔ ۲۶۳: از خاک درت ساخته‌ام مفرش خویش

رباعی شمارهٔ ۲۶۴: یک چند نهان از دل بی‌حاصل خویش

رباعی شمارهٔ ۲۶۵: با خاک برابرم ز بی‌سنگی خویش

رباعی شمارهٔ ۲۶۶: داری ز جهان زیاده از حصهٔ خویش

رباعی شمارهٔ ۲۶۷: گل روز دو عرض می‌دهد مایهٔ خویش

رباعی شمارهٔ ۲۶۸: تا دست طمع بشستم از عالم خاک

رباعی شمارهٔ ۲۶۹: ای جاه تو چون سماک و عالم چو سمک

رباعی شمارهٔ ۲۷۰: زین رنگ برآوردن بر فور فلک

رباعی شمارهٔ ۲۷۱: در منزل آبگینه هنگام درنگ

رباعی شمارهٔ ۲۷۲: ای مسند تو قاعدهٔ دولت گل

رباعی شمارهٔ ۲۷۳: ای گوهر تو خلاصهٔ عالم گل

رباعی شمارهٔ ۲۷۴: آخر شب دوش بی‌تو ای شمع چگل

رباعی شمارهٔ ۲۷۵: آمیختم از بهر تو صد رنگ و حیل

رباعی شمارهٔ ۲۷۶: ای چشم زمانه کرده روشن به جمال

رباعی شمارهٔ ۲۷۷: زین عمر به تعجیل دوان سوی زوال

رباعی شمارهٔ ۲۷۸: در هجر همی بسوزم از شرم خیال

رباعی شمارهٔ ۲۷۹: منزل دوردست و روز بی‌گاه ای دل

رباعی شمارهٔ ۲۸۰: ای دل طمع از وصال جانان بگسل

رباعی شمارهٔ ۲۸۱: پیراهن گل دریده شد بر تن گل

رباعی شمارهٔ ۲۸۲: صف زد حشم بهار پیرامن گل

رباعی شمارهٔ ۲۸۳: تاب رخ یار من نداری ای گل

رباعی شمارهٔ ۲۸۴: آنم که ندانم نه وجود و نه عدم

رباعی شمارهٔ ۲۸۵: دردا که فرو شد لب شادی را غم

رباعی شمارهٔ ۲۸۶: ای گوهر تو اصل طفیل آدم

رباعی شمارهٔ ۲۸۷: چرخا زحلت نحس‌ترست یا بهرام

رباعی شمارهٔ ۲۸۸: ای زیر همای همتت چرخ مدام

رباعی شمارهٔ ۲۸۹: رفتم چو نبود بیش از این جای مقام

رباعی شمارهٔ ۲۹۰: از مشرق دست گوهر آل نظام

رباعی شمارهٔ ۲۹۱: دل فرق نمی‌کند همی دانه ز دام

رباعی شمارهٔ ۲۹۲: هر مرحله‌ای که رخت برداشته‌ام

رباعی شمارهٔ ۲۹۳: با یاد تو ای ریخته عشقت آبم

رباعی شمارهٔ ۲۹۴: بختی نه کزو نصیب جز غم یابم

رباعی شمارهٔ ۲۹۵: من غره به گفتار محال تو شدم

رباعی شمارهٔ ۲۹۶: دی کرد وداع بر جناح سفرم

رباعی شمارهٔ ۲۹۷: روزی که به حیلت به شب تیره برم

رباعی شمارهٔ ۲۹۸: زلف تو دلم برد و به جان در خطرم

رباعی شمارهٔ ۲۹۹: سودای تو بیرون شده یکسر ز سرم

رباعی شمارهٔ ۳۰۰: چون روی ندارم که به رویت نگرم

رباعی شمارهٔ ۳۰۱: ای دل ز فلک چرا نیوشی آزرم

رباعی شمارهٔ ۳۰۲: آخر ز تو چون روی به خون تر دارم

رباعی شمارهٔ ۳۰۳: از غم صدف دو دیده پر در دارم

رباعی شمارهٔ ۳۰۴: در کوی غمت هزار منزل دارم

رباعی شمارهٔ ۳۰۵: راز تو ز بیم خصم پنهان دارم

رباعی شمارهٔ ۳۰۶: نه در غم عشق یار یاری دارم

رباعی شمارهٔ ۳۰۷: ای دل ز وصال تو نشانی دارم

رباعی شمارهٔ ۳۰۸: من با تو که عشق جاودانی دارم

رباعی شمارهٔ ۳۰۹: نام تو نویسم ار قلم بردارم

رباعی شمارهٔ ۳۱۰: در کار تو هر روز گرفتارترم

رباعی شمارهٔ ۳۱۱: بفروختمت سزد به جان باز خرم

رباعی شمارهٔ ۳۱۲: من بنده که کمتر سگ کویت باشم

رباعی شمارهٔ ۳۱۳: بینم دل خویش گر دهانت اندیشم

رباعی شمارهٔ ۳۱۴: خوار و خجلم خوار و خجل باد دلم

رباعی شمارهٔ ۳۱۵: بر چرخ رسید از تو دم سرد دلم

رباعی شمارهٔ ۳۱۶: ای خورده به واجبی چو مردان غم علم

رباعی شمارهٔ ۳۱۷: پر شد ز شراب عشق جانا جامم

رباعی شمارهٔ ۳۱۸: در خدمت تست عقل و هوش و جانم

رباعی شمارهٔ ۳۱۹: ای دل چو به غمهای جهان درمانم

رباعی شمارهٔ ۳۲۰: شبها چو ز روز وصل او یاد کنم

رباعی شمارهٔ ۳۲۱: بازیچهٔ دور آسمانم چه کنم

رباعی شمارهٔ ۳۲۲: چون حرب کنم هیج محابا نکنم

رباعی شمارهٔ ۳۲۳: می نوش کنم ولیک مستی نکنم

رباعی شمارهٔ ۳۲۴: کس نیست غم اندوخته‌تر زین که منم

رباعی شمارهٔ ۳۲۵: بر آتش هجر عمری ار بنشینم

رباعی شمارهٔ ۳۲۶: آن دیده ندارم که به خوابت بینم

رباعی شمارهٔ ۳۲۷: من دل به کسی جز از تو آسان ندهم

رباعی شمارهٔ ۳۲۸: ای سایهٔ آنک ملک او هست قدیم

رباعی شمارهٔ ۳۲۹: شکر ایزد را که خسرو هفت اقلیم

رباعی شمارهٔ ۳۳۰: در موج خطر مرفهی همچو کلیم

رباعی شمارهٔ ۳۳۱: چون پای همی تحفه برد هر جایم

رباعی شمارهٔ ۳۳۲: ای عشق در آفاق بسی تاختیم

رباعی شمارهٔ ۳۳۳: دی یک دو قدح شراب صافی خوردیم

رباعی شمارهٔ ۳۳۴: سبحان‌الله غمی به پایان نبریم

رباعی شمارهٔ ۳۳۵: با گل گفتم چون به چمن برگذریم

رباعی شمارهٔ ۳۳۶: اندیشهٔ انتقام چون جزم کنیم

رباعی شمارهٔ ۳۳۷: ای دل چو غم نوت دهد چرخ کهن

رباعی شمارهٔ ۳۳۸: ماییم و صراحی و شراب روشن

رباعی شمارهٔ ۳۳۹: باغیست چو نوبهار از رنگ خزان

رباعی شمارهٔ ۳۴۰: ای دل مگذار عمر چون بی‌خبران

رباعی شمارهٔ ۳۴۱: شخصی دارم زنده به جان دگران

رباعی شمارهٔ ۳۴۲: ای ساخته گشته از تو کار دگران

رباعی شمارهٔ ۳۴۳: زلفت به رسنهاش برآورد کشان

رباعی شمارهٔ ۳۴۴: چون روی حیل نبود پایاب جهان

رباعی شمارهٔ ۳۴۵: آیا گهر وصل تو یارم سفتن

رباعی شمارهٔ ۳۴۶: ای دل چو نمی‌نهد سپهرت گردن

رباعی شمارهٔ ۳۴۷: زرق است جهان تو زرق کن از هر فن

رباعی شمارهٔ ۳۴۸: زین جور اگر گذر توان کرد بکن

رباعی شمارهٔ ۳۴۹: هرچ از چو تویی نزیبد ای دوست مکن

رباعی شمارهٔ ۳۵۰: ای دل ز سر نهاد پرواز مکن

رباعی شمارهٔ ۳۵۱: جانا لبم از شراب غم خشک مکن

رباعی شمارهٔ ۳۵۲: هستم ز تو دلشکسته‌ای عهد شکن

رباعی شمارهٔ ۳۵۳: می‌سوز تو خرمن شکیبایی من

رباعی شمارهٔ ۳۵۴: در دام غم تو بسته‌ای هست چو من

رباعی شمارهٔ ۳۵۵: ای گنده دهان چو شیر و چون گرگ حرون

رباعی شمارهٔ ۳۵۶: چشمم ز همه جهان فرازست اکنون

رباعی شمارهٔ ۳۵۷: بوطالب نعمت ای همه دولت و دین

رباعی شمارهٔ ۳۵۸: شاها ز خزانهٔ تو ریحان و سمین

رباعی شمارهٔ ۳۵۹: شاهان ممالک تو مودود و معین

رباعی شمارهٔ ۳۶۰: گفتی چه شود کار فراقت یک‌سو

رباعی شمارهٔ ۳۶۱: آن ماه که ماه نو سزد یارهٔ او

رباعی شمارهٔ ۳۶۲: ای راحت آن نفس که جان زد با تو

رباعی شمارهٔ ۳۶۳: رفتم چو نماند هیچ آبم بر تو

رباعی شمارهٔ ۳۶۴: دستی نه که گستاخ بکوبد در تو

رباعی شمارهٔ ۳۶۵: گر هیچ سعادتم رساند بر تو

رباعی شمارهٔ ۳۶۶: دل هرچه ز بد دید پسندید از تو

رباعی شمارهٔ ۳۶۷: آن صبر که حامی منست از غم تو

رباعی شمارهٔ ۳۶۸: دورم ز قرار و خواب از دوری تو

رباعی شمارهٔ ۳۶۹: جان درد تو یادگار دارد بی‌تو

رباعی شمارهٔ ۳۷۰: دست تو که جود در سجود آید ازو

رباعی شمارهٔ ۳۷۱: آن دل که نشان نیست مرا در بر ازو

رباعی شمارهٔ ۳۷۲: آن بت که به دست غم گرفتارم ازو

رباعی شمارهٔ ۳۷۳: کسری که کمان عدل او کرد به زه

رباعی شمارهٔ ۳۷۴: چون باز کنی ز زلف پرتاب گره

رباعی شمارهٔ ۳۷۵: ای نحس چو مریخ و زحل بی‌گه و گاه

رباعی شمارهٔ ۳۷۶: با روز رخ تو گرچه ای روت چو ماه

رباعی شمارهٔ ۳۷۷: از بهر هلال عید آن مه ناگاه

رباعی شمارهٔ ۳۷۸: با من به سخن درآمد امروز پگاه

رباعی شمارهٔ ۳۷۹: بر من در محنت و بلا باز مخواه

رباعی شمارهٔ ۳۸۰: ای امر تو ملک را عنان بگرفته

رباعی شمارهٔ ۳۸۱: ای لشکر تو روی زمین بگرفته

رباعی شمارهٔ ۳۸۲: دی طوف چمن کرده سه چاری خورده

رباعی شمارهٔ ۳۸۳: آیا که مرا تو دست گیری یا نه

رباعی شمارهٔ ۳۸۴: در راه فرید کاتب فرزانه

رباعی شمارهٔ ۳۸۵: ای فتنهٔ روزگار شب‌پوش منه

رباعی شمارهٔ ۳۸۶: مریخ به خنجر تو جوید فتوی

رباعی شمارهٔ ۳۸۷: پایی که مرا نزد تو بد راهنمای

رباعی شمارهٔ ۳۸۸: در مرتبه از سپهر پیش آمده‌ای

رباعی شمارهٔ ۳۸۹: بر چرخ همیشه هم‌عنان رانده‌ای

رباعی شمارهٔ ۳۹۰: زان شب که نشستیم به هم با طربی

رباعی شمارهٔ ۳۹۱: عمزاد و عمزاد خریدند بری

رباعی شمارهٔ ۳۹۲: دوش ارنه وقارت به زمین پیوستی

رباعی شمارهٔ ۳۹۳: دوش از سر درد نیستی در مستی

رباعی شمارهٔ ۳۹۴: گر دل پی یار گیردی نیکستی

رباعی شمارهٔ ۳۹۵: گر شعر در مراد می‌بگشادی

رباعی شمارهٔ ۳۹۶: ای دل تو بسی که از غمش خون خوردی

رباعی شمارهٔ ۳۹۷: با دل گفتم گرد بلا می‌گردی

رباعی شمارهٔ ۳۹۸: در کفر گریزم ار تو ایمان گردی

رباعی شمارهٔ ۳۹۹: دی در چمن آن زمان که طوفی کردی

رباعی شمارهٔ ۴۰۰: جانا بر نور شمع دود آوردی

رباعی شمارهٔ ۴۰۱: دیروز که در سرای عالی بودی

رباعی شمارهٔ ۴۰۲: گر همت من دل به جهان برنهدی

رباعی شمارهٔ ۴۰۳: هر شب بت من به وقت باد سحری

رباعی شمارهٔ ۴۰۴: کویی که درو مست و بهش درگذری

رباعی شمارهٔ ۴۰۵: ای شب چو ز نالهای من بی‌خبری

رباعی شمارهٔ ۴۰۶: دل سیر نگرددت ز بیدادگری

رباعی شمارهٔ ۴۰۷: با دلبرم از زبان باد سحری

رباعی شمارهٔ ۴۰۸: ای دل بنشین به عافیت کو داری

رباعی شمارهٔ ۴۰۹: مسعود قزل مست نه‌ای هشیاری

رباعی شمارهٔ ۴۱۰: گفتی که به هر قطعه مرا هر باری

رباعی شمارهٔ ۴۱۱: ای دل به غم عشق بدین دشواری

رباعی شمارهٔ ۴۱۲: بر سنگ قناعت ار عیاری داری

رباعی شمارهٔ ۴۱۳: در بنده به دیدهٔ دگر می‌نگری

رباعی شمارهٔ ۴۱۴: چون چنگ خودم به عمری ار بنوازی

رباعی شمارهٔ ۴۱۵: چون صبح درآمد به جهان‌افروزی

رباعی شمارهٔ ۴۱۶: بر جان منت نیست دمی دلسوزی

رباعی شمارهٔ ۴۱۷: هرکو به مواظبت بخواند چیزی

رباعی شمارهٔ ۴۱۸: ای نوبت تو گذشته از چرخ بسی

رباعی شمارهٔ ۴۱۹: دی درویشی به راز با همنفسی

رباعی شمارهٔ ۴۲۰: با دل گفتم که‌ای همه قلاشی

رباعی شمارهٔ ۴۲۱: تا چند ز جان مستمند اندیشی

رباعی شمارهٔ ۴۲۲: ای پیش کفت جود فلک زراقی

رباعی شمارهٔ ۴۲۳: ای نسبت تو هم به نبی هم به علی

رباعی شمارهٔ ۴۲۴: کو آنکه ز غم دست به جایی زدمی

رباعی شمارهٔ ۴۲۵: گر من ز فلک شکایت کنمی

رباعی شمارهٔ ۴۲۶: گر عقل عزیز را به فرمان شومی

رباعی شمارهٔ ۴۲۷: صدرا چو تو چشم آسمان بیند نی

رباعی شمارهٔ ۴۲۸: شاها چو تو مادر زمان زاید نی

رباعی شمارهٔ ۴۲۹: ای چرخ جز آیت بلا خوانی نی

رباعی شمارهٔ ۴۳۰: در ملک چنین که وسعتش می‌دانی

رباعی شمارهٔ ۴۳۱: ای دل طمعم زان همه سرگردانی

رباعی شمارهٔ ۴۳۲: ای شاه گر آنچه می‌توانی نکنی

رباعی شمارهٔ ۴۳۳: ای گل گهر ژاله چو در گوش کنی

رباعی شمارهٔ ۴۳۴: گر در همه عمر یک نکویی بکنی

رباعی شمارهٔ ۴۳۵: با بوعلی اب ارب هم بنشینی

رباعی شمارهٔ ۴۳۶: رو رو که تو یار چو منی کم بینی

رباعی شمارهٔ ۴۳۷: هر روز به نویی ای بت سلسله‌موی

رباعی شمارهٔ ۴۳۸: شب نیست دلا که از غمش خون نشوی

رباعی شمارهٔ ۴۳۹: گفتم که نثار جان کنم گر آیی

رباعی شمارهٔ ۴۴۰: چون دیده فرو ریخت به رخ بینایی

رباعی شمارهٔ ۴۴۱: ای محنت هجر بر دلم سرنایی

رباعی شمارهٔ ۴۴۲: با دل گفتم گرد بلا می‌پویی

رباعی شمارهٔ ۴۴۳: صورت‌گر فطرت ننگارد چو تویی

رباعی شمارهٔ ۴۴۴: ای نامتحرک حیوانی که تویی