صفحه‌اصلی شاعران عبدالقهّار عاصی

رباعیات

رباعی شمارۀ ۱: هر تن که ز جمعِ انجمن می‌شکند
رباعی شمارۀ ۲: ای درّهٔ تنگ، روزگارت چون است؟
رباعی شمارۀ ۳: ای پیکِ‌بهار! خون جگر می‌آیی
رباعی شمارۀ ۴: گیرم که چمن‌چمن بهار آرَد گل
رباعی شمارۀ ۵: با قامتی از چراغ و ایمان و تفنگ
رباعی شمارۀ ۶: دل تنگ شود، به ناله‌اش درشکنم
رباعی شمارۀ ۷: زین‌پیش دلم کشتهٔ دیدارِ تو بود
رباعی شمارۀ ۸: ای دشتِ تهی! بتّه‌کنانت چه شدند؟
رباعی شمارۀ ۹: سوغات برایِ‌ده ندارد دلِ من
رباعی شمارۀ ۱۰: آمیخته با بویِ توأش می‌کردم
باعی شمارۀ ۱۱: حق پشتی و مرتضا علی مولایت
رباعی شمارۀ ۱۲: عشق آیتی از کعبه و دَیر و حرمش
رباعی شمارۀ ۱۳: آنان که به لب سکوت می‌گردانند
رباعی شمارۀ ۱۴: بی‌گریه و سوز و ساز محزون خفته
رباعی شمارۀ ۱۵: بی آن‌که به انتظار،‌خون گریه کنند
رباعی شمارۀ ۱۶: دل چیست گداز گوشهٔ دردآباد
رباعی شمارۀ ۱۷: چندی چو گذشت از سرِ‌مردنِ من
رباعی شمارۀ ۱۸: رفتیّ و کسی نکرد غمخورگی‌ات
رباعی شمارۀ ۱۹: تا دامنِ آفتاب در چنگِ من است
رباعی شمارۀ ۲۰: من درد‌به‌دوشِ شامِ تارِ وطنم
رباعی شمارۀ ۲۱: سبزینه به سر ندارد امسال بهار
رباعی شمارۀ ۲۲: تا درّه تهی شد از صدایِ دلِ دوست
رباعی شمارۀ ۲۳: دل عشق گزید،‌نقشِ عصیان زدمش
رباعی شمارۀ ۲۴: یک قریه و یک ستاره بالایِ سرش
رباعی شمارۀ ۲۵: خون از بر و دوشِ آسمان گل بدهد
رباعی شمارۀ ۲۶: آرامشِ باغ گل به گیسو زدنت
رباعی شمارۀ ۲۷: این‌جا رخِ تازه خاطرِ شادی نیست
رباعی شمارۀ ۲۸: نی مژدهٔ باغ،‌رهگذارانِ‌تو راست
رباعی شمارۀ ۲۹: ای جنّتِ ناتمامِ دنیاییِ من
رباعی شمارۀ ۳۰: ما بلبل و فصل‌ها زمستان این‌جا
رباعی شمارۀ ۳۱: ما آتش صبر و روزگاران همه سنگ
رباعی شمارۀ ۳۲: تا ژندهٔ عشق حق بر افراخته‌ایم
رباعی شمارۀ ۳۳: مردان سرِ دار و راهِ مردان سر دار
رباعی شمارۀ ۳۴: هرچند شب است و تیرگی همساز است
رباعی شمارۀ ۳۵: مرگ آمد و معنی زمان دیگر شد
رباعی شمارۀ ۳۶: تنگ است دلم، مسیچه پروازی کن!
رباعی شمارۀ ۳۷: باید علم بهار و باران افراشت