صفحه‌اصلی شاعران خیام رباعیات

رباعی شمارهٔ ۱۷۵

گر دست دهد ز مغز گندم نانی
وز می دو منی ز گوسفندی رانی
با لاله رخی و گوشه بستانی
عیشی بود آن نه حد هر سلطانی