رباعی شمارهٔ ۱۶۵۵

آن خوش باشد که صاحب تمییزی
بی‌آنکه بگویند و بگوید چیزی
بی‌گفت و تقاضا برسد مهمانرا
تروندهٔ خوش ز صاحب پالیزی