صفحه‌اصلی شاعران عطار مصیبت نامه بخش بیست و دوم

الحكایة ‌و التمثیل

در رهی میرفت مجنونی عجب
بود پای و سر برهنه خشک لب
شد ز سرما و گل ره بیقرار
سر ببالا کرد و گفت ای کردگار
یا دلم ده باز تا چند از بلا
یا نه باری ژنده کفشی ده مرا