رباعی شمارهٔ ۱۷۹

ای دل، ز شراب جهل، مستی تا کی؟
وی نیست شونده، لاف هستی تا کی؟
ای غرقۀ بحر غفلت، ار ابر نه‏ای
تر دامنی و هوا پرستی تا کی؟