رباعی شمارۀ ۴

گیرم که چمن‌چمن بهار آرَد گل
بشکفته‌قیامتی به بار آرَد گل
شایستهٔ گورِ عاشقی گر نشود
ای سبزه جوانی به چه کار آرَد گل؟