صفحه‌اصلی شاعران کامبیز صدیقی کسمایی در بادهای سرد

ماه

مستیم.
تا ماه را
در بازوان خود، بفشاریم؛
خود را
از قله های رفیع
مانند یک پلنگ گرسنه
به سوی ماه
پرتاب می کنیم.