صفحه‌اصلی شاعران کامبیز صدیقی کسمایی در بادهای سرد

یادبود

از خود
هزاران یادبود تلخ را
بر جای
شب می گذارد، می رود آخر.
وقتی که با لبخند خود خورشید می آید
از این خراب آباد، بی تردید
با شب پره، شب می رود آخر.