زادهٔ حیدر
می رســد در شب اندیشــه به فریاد جهـان
نور چشـــمی که بود ســـرور آزاد جهــان
زاده ی فـــاطمه و حیــــدر کــــرار، حسین
در شبـی درس شهـادت بدهـد یاد جهــان
عرضــه دارد به جهـــان گــوهر عشق ازلی
آنچه شهمـایه شد انــدر شب ایجـاد جهان
قامتش سر به فلک ساید از اندیشه ی عشق
او در انــدیشه بــود ذروه ی اوتــاد جهان
چــون وجــودش زکرامت بود آیینه ی مهر
جــان او خالــی از آن هیمنــه ی باد جهان
گــوی عشق از دل دریــای علــی درکف او
از همین است که شد شهره ی فرزاد جهان
کـرده حیرانـم از این شیوه ی جانبازی خود
کاو به تعلیـــم شهــادت بود استاد جهان
او چنــان شکّـــر حلــوای شهــادت بچشید
گـوئی آمــد به کفش از کــف قنـاد جهان
او زدود از رخ دیــن لکــه ی تزویــر و ریـا
خــوش نیامد به مــذاق گَـوِ بیـــداد جهان
ناف ظلمـــت بدریـد او به دم خنجـــر خون
تا کــه ترسیــم کنـد چهره ی آبـاد جهان
جــام تقوی به کف و در سرش اندیشه ی نو
بر لبش جاری از آن چشمه ی اَوراد جهان
جـان خـود بر دل طــوفان دیــانت بسپـرد
تا به غــرقاب جهـــالت برســد داد جهان
گــرد غــم گر چه غروبش سر عالم بنشاند
تابنـــاک از شرفـش این دل ناشــاد جهان
گشتــه حیــران قلـم اندر کف الیـــار کنون
چــون کند وصــف کرامات شـه راد جهان