تجلی جانان

مـرا دردی گـران بر جـــان زنـــاز دلبــــر آمد
به محــراب دلـــم مهرش چو ماهــی انور آمد
چه داد امشب به دل جانان، چنین خوابم برآشفت
که ســودایی ســرم گویا ز راهـی دیگـــر آمد
چکـــانید از مــی نـــابی دلــم را صیقـــلی داد
مـــس جـانـم به اکسیـــر دلاویـــزش زر آمد
بــدادم قـرب و قــدری زآن شــراب آسمانی
گشـــودم چشمــه ای بردل مدامش عنبـر آمد
مرا دیگـــر چه حــاجت بر تمنّـایــی ز اغیـــار
چرا کانــدر قیاسش غیــر جــانــان اصغر آمد
به هـر جا بنـگرم اندر نگاهــــم جلوه ی اوســت
به ســـاز تـار مویـش جان برفت و بی سر آمد
دلــم را در خیـــام جلــوه هــای مـــاه رویـــش
شن کــویش به هر گامی به پا چون گوهـرآمد
ندیـــدم گلشنــــی را بهتــر از گلـزار جـانـان
مــرا تا منــزل جـانـان هَـزارش رهبــر آمـد
طواف دل کنید از جان به طــوق عشــق ورزی
که دل را دل به کــوی کعبـه ی دلبر در آمد
نیابـــد ره به گلـــزاری ز بستـــان دو عـــالـم
کسی کـاو بر حریـم دل به گرز و خنجر آمد
طــلاقش میـــدهـد روزی به چوب بی وفــایی
هر آن کاو را زر دنیـا به دل چون شوهر آمد
به بازار هوس جانم ز هر ســو در خطــــر بود
مـرا دل رحمی جـانـان درآنجــا سنــگر آمد
به تصـدیق آوری دل را تو الیــــار! ار بــــدانی
که عشقش کشتی جان را به طوفان لنگر آمد