شماره ۱۶

عشق شیرین تیشه می زد کوه را با نام فرهاد
تا به نیش تیشه پرخون سازد آخر جام فرهاد
جانش آخر در منای عشق شد قربان شیرین
در همین، معنی بگیرد کام و هم فرجام فرهاد