شماره ۷۴

به نیش تیشه ی عشق ار کَنم ز دل ،غم را
به جای غم بنشانم ز دلبر این دَم را
ملالتی نرسد بر کسی ز باده ی عشق
مُراد دل به کف آید ز باده، آدم را