شماره ۱۰۲

نکاهد جان عاشق را هوای رفتن از دنیا
که عاشق داند از دنیا بُود عقبی، بسی زیبا
مر او را ترک این دنیا رهایی باشد از هجران
بدین فرصت نهد پا را به روی رتبتی والا