شماره ۱۳۱

از غنچه ی لبهایش ،صد گونه رطب ریزد
هر دم شَکرِ شادی از پسته ی لب ریزد
زلف سیه اش را گر افشان کند آن دلبر
با این سیهی هیبت، از گُرده ی شب ریزد