شماره ۱۳۶

مارت ای دنیا! تو اندر باغ گل می پروری
گُل نمایی می کنی بر ما که از ما دل بری
می بری آهسته دستم را به دامان خودت
تا که مسمومم کنی، با نیش مارِ خودسری