شماره ۲۲۵

دل اگر در پیِ جانان برود؛ وه! چه نکوست!
کی بود مأمن اغیار، دلِ عاشقِ دوست
گر چه دور است به ظاهر، ره منزلگه یار
بلکه نزدیکتر است او به دل از هر رگ و پوست