رباعی شمارهٔ ۸۷

می‏زن نفسی، کاین دم از او می‏زاید
وین دم، دم ماست، گر تو را می‏شاید
گر در یابی، زنده بمانی جاوید
ور نه دم ماست، هم به ما می‏آید