اندیشهٔ گل
انـــدیشه ی گـــل در دل من بـــار نهاده
مهری به دل از گلشن دلدار نهـاده
از نغمـــه ی دلـــزای می آلــوده ی دلبر
انگشــت تعجب به لـبش تار نهاده
خشکــــانده درونــم علـف هـرز شقاوت
آتش به دل هـر چه بود خـار نهاده
در محفــــل انسـش زتجلـــای معــــانی
انــدیشه ی نو بر کف حضـار نهاده
زاین فکرت نیکو که عمل زاده ی آن بود
تاجــی به ســرم از زر ایثــار نهاده
جــانم که در آوردگــه ظلمت ونور است
انــگشت نشان بـر خط پیکار نهاده
در جــــام وجـــودم بنهــاد او زر حکمت
چون دانـه ی لعلی که دل نار نهاده
آلــــوده عشقـش نبرد جــامــه ی بهبود
این مـی به ابــد در دل بیمـار نهاده
تـا بنگــــرد از اوج معـــانی دل الیـــــار
عشـقش سر او را به سـر دار نهاده