دهقان
ای دســت تـاول بستــه! ای دهــقانـــم
پیش آ به رویـت بوسـه ای بنشانــم
بـا کـارت این خــاک سیــه خـــرّم شد
ای ضــامـن آبــــــادی کیــهانــــم
گفتــی که زحمــت می کشم تــا روزی
بــر قـلّــه ی عــزّت رسـد ایـرانـــم
دامـــانــی ا نبـــوه از مــحبّـــت داری
گویی که زان بر شخم جـان افشانــم
عمری به جنگ خار و خس بردی دست
دنبــال روزی بــوده ای؛ مـی دانـــم
از رقـص داس و خـرمــنِ سنبـــل ها
غوغــای شــادی افتــد انـدر جـانــم
نـانــی حـــلال آورده ای از خـرمـــن
پیـچیـده بویـش دایـم انـدر خوانــم
با دســت کـوشــان و دل جـوشــانــت
هم درس همّـت داده ای هم نـانــم
آرامشـی بـخشیـــده ای بــر الیـــــار
گویـد بـر این اکــرام تو، حیــرانــم