شماره ۱۲۶

گوشَت به شاعر آور و دِه بر هر آنچه گفت
زورت به رخ مکش دگر ای گردنش کلفت
گر لکّه ای نشیند از آن، روی دامنت
با آب زمزمش نتوانی از آن برُفت