شماره ۱۸۵

چراغ فکرت ما را تو روغن افزودی
به نهر باغ فضیلت نه قطره؛ بل رودی
چو مادری که بسوزد به پای فرزندش
تو در همیشه ی عمرم، شفیق من بودی